second love รักครั้งนี้หัวใจไม่ผิดหวัง

 
 
บทนำ
 
               “เมย์... เมย์จะเสียใจไหม ถ้าเขาจะบอกว่า...เขาไม่ได้ชอบเมย์”
                ฉันรู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมาแทงที่ตรงหัวใจ ถามมาได้จะเสียใจไหมล่ะ ถ้าคนที่เราชอบเขาไม่ได้ชอบเรา
                “ไม่”ฉันตอบมาร์ชและพยายามยิ้ม
                “ไม่เชื่อ”
                “งั้น จ้องตาฉันสิ”
                ฉันพยายามลืมตาให้โตมากที่สุดเท่าที่จะทำได้และจ้องตามาร์ชไม่กระพริบ มาร์ชนายบอกว่านายไม่ได้ชอบฉันแต่ทำไมน้ำตาของนายมันคลอเบ้าอย่างนั้นล่ะ ขนาดฉันเป็นคนเจ็บยังไม่มีน้ำใสๆอยู่ในตาเลยด้วยซ้ำ
                “งั้นฉันไปก่อนนะ”ฉันพูดแล้วลุกขึ้นมา ก่อนจะเดินไปหาเพื่อนที่ยืนหลบอยู่ที่มุมเสา
                “มาร์ชบอกว่า...ไม่ได้ชอบฉัน”ฉันพูดแล้วก็ยิ้มให้เพื่อนๆ
                “ไม่เป็นไรหรอกเมย์ ไม่ต้องร้องไห้หรอก ปล่อยมันไป”หวานพูดขึ้น
                “ฉันไม่ได้ร้องซะหน่อย”ฉันพูดแล้วก็ยิ้มให้หวานดู
                “จ้าๆ”
                “เป็นไง ฉันบอกแล้วว่ามันต้องมาพูดแบบนี้ ลางสังหรณ์ฉันถูกด้วย”ฉันเอ่ยถึงลางสังหรณ์ที่ฉันบอกไว้เมื่อเช้า หลังจากที่มาร์ชนัดมาคุยตอนเย็น
                “ใช่ งั้นเรากลับบ้านกันดีกว่า นี่ก็เย็นแล้วด้วย”บีพูดขึ้น
                “กลับกันไปก่อนเถอะเดี๋ยวขอไปหาฟ้าก่อน”ฉันบอกแล้วก็รีบวิ่งไปหาฟ้า
                พอฉันวิ่งมาหาฟ้าเสร็จฉันก็ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟ้าฟังแต่เราเดินไปบิ๊กซีห้างที่อยู่ข้างๆโรงเรียนตามที่ตกลงกันไว้ ระหว่างทางที่เดินฉันกับฟ้าไม่ได้คุยอะไรกันเลย ฉันยังทำใจไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่มาร์ชพูด ฉันยังไม่อยากจะพูดถึงมันอีก ตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกเจ็บไม่หาย เมื่อไหร่มีดที่แทงอยู่ที่หัวใจจะมีใครมาดึงออกไปซะทีนะ ที่ฉันไม่ร้องไห้ไม่ได้แปลว่าฉันเข้มแข็งเลยสักนิดแต่พอมาร์ชพูดปุ๊บมันก็เหมือนกับจุกจนร้องไห้ไม่ออก แต่ทำไงได้ เข้มแข็งไว้เมย์ เราจะต้องไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น
 
                “ฟ้าฉันอยากได้หนังเรื่องนี้แต่ไม่มีเงิน”ฉันหยิบแผ่นซีดีหนังไปให้ฟ้าดู “ดั้งนั้น ยืมเงินก่อนแล้วเดี๋ยวคืน”ฉันพูดแล้วแบมือขอเงินฟ้า
                “คืนด้วยนะ”ฟ้ายื่นแบงค์ร้อยมาให้ฉัน
                หลังจากที่ฉันจ่ายเงินเสร็จพอฉันหันหลังไปเท่านั้นแหละถึงกับตะลึง OoO
                มาร์ชมาที่นี่ได้ยังไง บังเอิญอย่างนั้นเหรอ ไม่จริงนะ ฉันยังไม่กล้าสู้หน้ากับมาร์ชเลยนะ แต่จะให้ฉันเดินหนีไปเลยอย่างนั้น ก็คงเป็นไปไม่ได้ งั้นทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นดีกว่า
                ฉันเดินปั้นหน้ายิ้มไปหาฟ้ากับมาร์ชที่ยืนคุยกันอยู่หน้าทีวีที่ฉายมิสเตอร์บีน
                “มาร์ชมาได้ไงอะ”ฉันทักขึ้น
                “ก็ฟ้าอะดิ โทรไปตาม”มาร์ชเบ้ปากไปทางฟ้า
                ฉันหันไปมองฟ้าพร้อมกับส่งสายตาอาฆาตไปให้ ไอ้เพื่อนบ้า แกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง
                “แหะๆ”ฟ้ายิ้มแหยๆกลับมาให้ “ในเมื่อซื้อของเสร็จแล้วก็กลับกันเถอะ”ฟ้าพูดแล้วเดินนำ
                “เฮ้ย แล้วเรียกฉันมาทำไมว่ะ”มาร์ชถามฟ้า
                “เรียกมาไม่ได้รึไง ยังไงแกก็ต้องรอน้องเลิกเรียนอยู่แล้วนี่”ฟ้าตอบกลับโดยไม่หันกลับมา
                “ฟ้าตกลงแล้วแกเรียกมาร์ชมาทำไม”ฉันกระซิปพูดกับฟ้า
                “แล้วแกไม่ดีใจที่เจอมันรึไง”
                “ไม่อะ”จะดีใจได้ไงในเมื่อพึ่งโดนปฏิเสธมา
                “ฉันไปก่อนนะ”ฉันพูดหลังจากที่เดินมาถึงรถซูบารุที่จอดอยู่หน้าบิ๊กซี
                “อื้ม พรุ่งนี้เจอกัน”ฟ้าพูด
                “บาย”ไม้พูดแล้วโบกมือให้ฉัน
                “อื้ม บาย”ฉันพูดแล้วก็โบกมือ ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถซูบารุ
                กว่าจะกลับมาถึงบ้านได้ฉันก็เหนื่อยแถบตายไม่รู้รถติดอะไรนักหนา แถมตอนจะลงจากรถก็เกือบจะลุกไม่ขึ้นเพราะขาชาอีก
                ที่จริงระหว่างทางฉันก็คิดไว้แล้วแหละว่า ฉันไม่สามารถเลิกชอบมาร์ชได้ ถึงจะให้ฉันเลิกฉันก็ไม่อยากเลิกชอบมาร์ช ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมฉันถึงเป็นอย่างนี้ เฮอ ฉันไม่อยากจะรู้ความจริงสักนิดว่ามาร์ชคิดยังไง เพราะอย่างน้อยฉันก็ยังได้นั่งเพ้อฝันต่อไป แต่พอมาร์ชมาพูดแบบนี้ฉันก็อยากจะให้มาร์ชพูดมันทุกวันจนฉันเจ็บมากๆจนเลิกชอบมาร์ช ทั้งๆที่ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองยังมีหวังอยู่แท้ๆเลย แต่อยู่ๆก็ดับวูบไปซะเฉยๆ เหมือนเทียนกำลังสว่างอยู่แล้วมีคนไปเป่าให้มันดับ
                ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะชอบมาร์ชต่อไป ถึงแม้ว่ามาร์ชจะไม่ชอบฉันก็ไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าฉันจะเจ็บปวดและเสียใจมากแค่ไหนแต่มันก็เป็นทางที่ฉันเลือกเอง
                พอคิดได้อย่างนี้ฉันก็หยิบมือถือขึ้นมาแล้วโทรหามาร์ชทันที
                (หวัดดี)
                “เอ่อ มาร์ช ฉันตัดสินใจแล้วว่า”
                (...)
                “ฉันจะไม่เลิกชอบแกหรอก ปล่อยให้ฉันชอบแกไปอย่างนี้แหละดีแล้ว”
                (...)
                “สักวันที่ฉันตัดใจได้เมื่อไหร่ ฉันก็คงจะกลับมาคิดกับแกเหมือนเดิม เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เพราะงั้นขอเวลาฉันหน่อยล่ะกัน”
                (...)
                “เรื่องที่ฉันจะบอกก็มีแค่นี้แหละ”ฉันพูดแล้วก็ยิ้มให้โทรศัพท์ “หนังที่ฉันซื้อมาจะดูไหม”ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี
                (ไม่อะ ไม่ชอบหนังแนวนั้น)
                “อ๋อ งั้นแค่นี้นะ”
                (อื้ม)
                ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด