FULL OF LOVE ยัยตัวร้ายสะกิดใจนายหน้าโหด

story kai

ผมตื่นขึ้นมาผมก็เห็นจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะของผม ผมเลยหยิบขึ้นมาอ่าน

".....จากมิไรงั้นเหรอ เอ๊ะนี่มัน เจ็ดโมงแล้วเหรอ อ๊ากกกก รีบแล้วๆๆๆๆๆๆๆ"ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวใส่เสื้อผ้าแล้วรีบกินข้าวที่ยัยมิไรเตรียมไว้ให้

-----------วันนี้อัพได้แค่นี้นะจ้ะ วันต่อไปจะพยายามให้ได้มากกว่านี้ค่ะ------------------------------------------

-----------ต่อเลยนะคะ------------------------------------------------------------------------------------------

จากนั้นผมก็รีบบึ่งปั่นจักรยานไปที่โรงเรียนพอผมไปถึงที่โรงเรียนผมก็เดินเข้าไปหายัยมิไรด้วยความด้วยความโมโหอย่างบ้าคลั่ง (คนเขียน:ใจเย็นค่ะคุณพระเอกสุดหล่อเด๋วคนเขียนจะใช้หัวใจของคนเขียนดับความโมโหให้เอง555)

"นี่ิเธอทำไมถึงทำแบบนี้!!!!ผมถามยัยมิไร แต่เธอทำหน้าเฉยๆแล้วตอบผมว่า

"เฮ้อ......นี่ฉันไปทำอะไรให้นายเดือดร้อนอีกยะ"ยัยนี่ตอบผมด้วยสีหนน้าที่เบื่อหน่่ายผมเลยชูจดหมายที่ยัยนี่เขียนไว้ให้ผม

"ก็....นี่ไงเธอเขียนมันขึ้นมา แล้วทำไมเธอไม่รอฉันล่ะ ไม่ปลุกฉันอีกด้วยแบบนี้ไม่แฟร์นะ"ผมโวยวายใส่ยัยมิไร

"ปึง!....อะไรของนายกันยะอยู่ๆนายก็มาโวยวายใส่ฉัน ที่ฉันทำข้าวให้นายกินก็บุญแค่ไหนแล้วต้องการอะไรอีกยะ" เธอตบโต๊ะด้วยฝ่ามืออรหันต์ของเธอทั้งสองพร้อมกับกับลุกขึ้นยืน มันดังพอที่จะทำให้ทุกคนในห้องหันมามองพวกเราอย่างสอดรู้สอดเห็น (คนเขียน:อิจฉามิไรจังที่มีคนคอยแคร์อย่างเนี้ยอ้ะ>w<)

"ก็แล้วทำไมเธอไม่ยอมปลุกฉันแล้วรอกินข้าวพร้อมกันล่ะปล่อยให้ฉันมา(เกือบ)สายแล้วรีบปั่นจักรยานมาคนเดียวนี่นะ"ผมยังหาข้ออ้างปรักปรำให้เธอผิดอยู่(คนเขียน:ใช่มิไรอ้ะผิดทำให้แฟนฉันมาเกือบสาย//มันยังไงๆนะคนเขียน)

"ผัวะ......"ยัยมิไรโมโหผมมากเลยกระโดดถีบหน้าผมไปเต็มๆ

-------------------แฮ่กๆๆๆพอก่อนๆเหนื่อยแล้วแซวซะเยอะไปหน่อย แฮ่กๆ------------------------------------

“โอ๊ยยย...ทำบ้าไรของเธอกันเนี่ย”ผมร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วก็ถามยัยมิไร

“ที่ฉันไม่ยอมปลุกนายก็เพราะว่าถ้าปลุกแล้วนายจะโมโหใส่ฉันถ้าฉันรอนายกินข้าวป่านนี้ฉันคงจะไม่ต้องมาโรงเรียนเพื่อเรียนหนังสือหรอกนะ....ที่นายบอกว่า’ปล่อยให้ฉันปั่นจักรยานมาคนเดียว’นี่มันหมายความว่ายังไงกันยะ”

“....อ....เอ่อ.....คือ....”

“.....”

“.....คือ....เอ่อ....”

“หรือว่านายไม่ชอบ นายเหงา นายหึง หรอ”

“ฮึ่ย.....ยัยบ้าคิดได้ไงเนี่ย”ผมว่ายัยมิไร ผมเลยหน้าแดงไปด้วยเลย

“ฮึๆๆคิๆๆ.....ทั้งสองคนเนี่ยไม่เปลี่ยนเลยนะคอยเข้าขากันดีตลอดเลย”ยัยฟุโนระบอกผมกับมิไร

“ไม่ใช่น้า~~.....”ผมกับยัยมิไรพูดพร้อมกันแล้วเราก็หันมามองหน้ากันทำให้ผมกับยัยนี่หน้าแดงแล้วเราก็หันไปมองทางอื่น

“เอ๋?....ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ”ยัยฟุโนระยังไม่หยุดถามพวกเรา

“หยุดนะ!!!!เงียบไปเลยเธอน่ะ”ผมกับยัยมิไรตะโกนด้วยความอายพร้อมกัน

“จ้าๆ...ใจเย็นๆๆ”

จากนั้นพวกเราก็เรียนไปได้สักพัก ก็ถึงช่วงเวลาพักกลางวัน ผมกับยัยมิไรไม่ได้เอาข้าวกล่องมากินก็เลยลงไปเดินเล่นกันข้างล่างของตึก ระหว่างที่ผมกับมิไรเดินอยู่นั้น อยู่ๆเธอก็พูดขึ้นมาว่า

“นี่พวกเราน่ะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยประถมเลยเนอะ ได้อยู่ห้องเดียวกันเรื่อยๆเลย”

“อื้ม.....เมื่อไหร่พวกเราจะได้อยู่คนละห้องนะ”

“ฮึ่ย....พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ...สัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอ”

“....”

“สัญ.....ญา...กัน....แล้ว...ไม่ใช่เหรอผมได้ยินเธอพูดแผ่วๆทำให้ผมอึ้งแล้วผมก็นึกขึ้นได้ตอนประถมได้ว่าได้สัญญาอะไรกับเธอไว้

(อดีต...ในตอนประถม)”นี่นายจะไม่ไปกับฉันจริงๆเหรอ”มิไรพูด

“หึ....ไม่เอาอ่ะ”

“ชิ....ฉันไปคนเดียวก็ได้”มิไรบอกแล้ววิ่งไปดูผลสอบ จากนั้นผมก็รอเธอมาง้อมาบอกผมว่าเป็นอย่างไรบ้าง แต่ผมก็รอแล้วรออีกจนเย็นทุกคนในโรงเรียนแทบจะกลับกันหมดแล้ว ผมเลยเดินตามหาเธอ เพราะว่าปกติแล้วถ้าเธอจะกลับมาหาผมหรือไม่ก็โทรมาบอกผม

“มิไร....มิไร.....มิไร”ผมเดินตามหาพร้อมตะโกนเรียกชื่อเธอดังๆแล้วก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาผมจึงเดินไปที่อื่นแทน ขณะนั้นผมก็นึกขึ้นได้ว่าสถานที่แห่งนั้นเธอน่าจะอยู่ที่นั่น

“หึ....เข้าใจล่ะ”ผมเดินไปที่ห้องดนตรีหรือห้องชมรมขับร้องแต่ผมไม่ได้เข้าไปข้างในหรอกนะเพราะห้องทุกห้องปิดหมดแล้ว ผมเห็นเธอนั่งอยู่บนม้านั่งสีเขียว  ผมเลยเดินก้มหน้า เข้าไปหายัยมิไรที่นั่งอยู่

“หึ....มาหาฉันเหรอ”

“หึ....ใครปล่อยให้เธอมาอยู่แถวนี้ตามใจชอบล่ะ......”ขณะที่ผมพูดผมก็พลันน้ำตาไหลออกมา

“เอ๋?????.......”

“เพราะฉะนั้นอย่าปล่อยให้ฉันเป็นห่วงอีกนะ”ผมตรงเข้าไปหายัยมิไรแล้วร้องไห้

“เอ๋????.......- -?”เธองงจากนั้นเธอก็เอามือมากอดผมแล้วลูบหลังเบาๆ

“สัญญานะ....มิไรว่าจะไม่ทิ้งฉันอีกน่ะ”ผมพูดกับเธอ

“..อ...อื้ม...สัญญาแต่....นายนั่นแหละถ้าจะไปไหนต้องไปด้วยกันนะ”ผมชูนิ้วก้อยจากนั้นก็ยื่นให้ยัยมิไรจากนั้นเธอก็เอานิ้วก้อยของเธอเกี่ยวนิ้วก้อยของผม

“อื้ม....สัญญาเลย”ผมบอกจากนั้นก็เดินกลับด้วยกัน

(จบแบบHAPPY หน่อยนะ คิคิ^^)

(จบ:อดีตตอนเด็ก)

“อ๋อ....ตอนนั้นน่ะเหรอ....อื้มจำได้สิ”ผมตอบ

“ว๊ายยยยย.....ตายแล้ว!!!”ยัยมิไรร้องไห้ลั่นเลย

“อ....อะไรล่ะ”ผมถาม

“ก....ก็จะขึ้นเรียนแล้วรีบไปเร็ว!!!!”จากนั้นเธอก็จับมือพาผมวิ่งขึ้นไป

“อะไรของเธอเนี่ย!!....วิ่งช้าชะมัดเลย”ผมว่ายัยมิไร

“อ๊ะ!”ยัยนี่ตกใจที่ผมจับมือพาเธอวิ่งไปแต่ระหว่างวิ่งผมก็หยุดกลางทาง(ใกล้ๆห้องน้ำหน่อยๆ)เธอเลยชนที่หลังผม

“ตุ้บ!....โอ๊ย!ทำบ้าไรของนายเนี่ย”เธอว่าผมที่ผมหยุดวิ่งกระทันหัน สาเหตุที่ผมหยุดเพราะว่าผมเจอผู้หญิงคนนี้ และผู้หญิงคนนี้คือ ‘พิชญะ รูเนะ’คนที่ชอบผมแล้วคลั่งผมมากเธอชอบมาตื้อผมขอผมเป็นแฟนด้วยตั้งแต่ผมอยู่ม.สามก็สักประมาณสองปีแล้วมั้ง แต่ผมก็ไม่ได้รับเธอมาเป็นแฟนหรอกนะเพราะว่า....

“เอ๊ะ!ไคคุงมากับแฟนเหรอ” เธอถามผมด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่โมโหและโกรธผมกับมิไรมาก โดยเฉพาะยัยมิไรที่เธอมองด้วยสายตาอาฆาตแค้นหรืออาการที่อยากจะฆ่าใครสักคนหรือพูดง่ายๆว่า(โคตร)ขี้หึง

“เอ่อ.....งั้นฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะมิไร”(มิไร:ฮึ่ย~ไม่อยู่ช่วยกันเล้ย)ผมบอกยัยมิไร จากนั้นผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำทันทีจากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย แต่ว่าในใจรู้สึกเป็นห่วงยัยมิไรขึ้นมาซะแล้วสิ เพราะว่ายัยรูนะชอบตบตีคนอื่นเมื่อเห็นผู้หญิงคนอื่นเข้ามาใกล้ผม ผมเลยไม่อยากตอบเธอเป็นแฟนถ้าผมตอบเธอเป็นแฟนผมก็ต้องเสียเพื่อนอย่างมิไรไป เพราะว่าผมจะไม่มีเวลาอยู่กับเธอหรือแม้แต่เวลาคุยเลยสักคำเดียว เพราะยัยรูเนะนี่ขี้หึงยิ่งกว่าอะไรทั้งโลกใบนี้ - -“(และขี้หวงเป็นอย่างมาก - -) และอื่นๆอีกมากมายที่ผมไม่ชอบ ผมว่าแอบผมแอบฟังสองคนนี้คุยกันดีกว่า(คนเขียน:นิสัยไม่ดีเลยนะตัว)

จบแล้วจ้า~บันทึกตอนที่1 ของยูโรบดี ไค