Alchemist of Academy โรงเรียนป่วนก๊วนเล่นแร่แปรธาต

The New Beginning of Life In The Academy (8)
  
 
                   
 
           Felt ลุกขึ้นจากโต๊ะพร้อมกับโบกมือลาทุกคนอย่างสนิทสนมแล้วเดินออกไปจาก
ห้องเรียนทันที่อย่างรวดเร็ว ก่อนที่ทุกคนที่อยู่ในห้องจะหันมามองหน้ากันแล้วก็พากันเดิน
ออกไปจากห้องเรียนอีกเช่นกันเพื่อจะไปยังโรงอาหาร ทำให้ห้องเรียนในตอนนี้ดูโล่งสนิทไม่
มีใครอยู่ในห้องเลยแม้แต่คนเดียว~! ทางด้านของFelt ที่กำลังมุ่งหน้าไปยังหอสมุดอยู่ตัวคน
เดียวตามระเบียงทางเดินนั้นก็ดันไปเดินไปชนกับพวกรุ่นพี่ที่เป็นนักเรียนชั้นปี2ซะได้!! จนเกิด
ไปมีเรื่องเข้า!! ทั้งๆที่Felt พูดขอโทษพวกรุ่นพี่ไปแล้วแท้ๆแต่ก็ดันมีเรื่องกันซะได้! Felt เอง
ที่มาตัวคนเดียวก็เลยทำอะไรไม่ค่อยจะได้ จึงได้ถูกพวกรุ่นพี่ปี2ที่มีกันอยู่5คนจับลากตัวไปยัง
หลังโรงยิมที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่าน พอมาถึงหลังโรงยิมแล้วก็จับFeltโยนลงไปกับพื้นทันที่
อย่างแรง Felt ค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วจ้องมองพวกรุ่นพี่ปี2ด้วยสายตาที่ดูจะไม่พอใจกับการ
กระทำแบบนี่เอามากๆ ก่อนที่จะมีรุ่นพี่คนหนึ่งหน้าตาดูไม่หล่อเลยแม้แต่น้อย ทรงผมเองก็ดู
รกรุงรัง มีผมสีน้ำตาลเข้ม แววตาสีแดง การแต่งกายนั้นดูหรูหรา คงจะมีฐานะเอามากๆ ท่า
ทางของรุ่นพี่คนนี่ดูไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย ที่กำลังเดินเข้ามาFelt อย่างช้าๆ ก่อนจะ
กระโดดถีบหน้าของFelt เข้าไปอย่างจัง จนFelt กระเด็นออกไปนอนกลิ้งอยู่กับพื้น ก่อนจะ
ลุกขึ้นมาแล้วเอามือเช็ดบาดแผลของตัวเองพร้อมจ้องมองด้วยสายตาที่ดูจะรู้สึกโกรธขึ้นมา
แล้ว รุ่นพี่คนนั้นหันมามองFelt แล้วถุยน้ำลายลงกับพื้นแบบกำลังดูถูกFelt เอามากๆแล้วพูด
ว่า
 
นักเรียนรุ่นพี่ปี2(หัวหน้า) : จำไว้ให้ดีล่ะ!! ที่หลังถ้าแกยังเดินมาชนฉันอีกล่ะก็แกได้เจ็บตัวมากกว่านี่แน่!! นี่แค่สั่งสอน จำเอาไว้ให้ดีล่ะ!!
 
Felt : งั้นเหรอ? หึ! ถุย! มีดีแค่นี้เองงั้นเหรอ? เห้อ~! น่าผิดหวังว่ะ!!
           
          Felt ยิ้มแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเย็นชาพร้อมกับยิ้มให้แบบกวนประสาทสุดๆ
จนพวกรุ่นพี่เห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้Feltเอามากๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปล้อมรอบตัวFeltเอาไว้เพื่อ
กันเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน Feltที่ถูกพวกรุ่นพี่5คนล้อมเอาไว้ทุกด้านนั้นกลับไม่รู้สึกกลัวอะไร
เลยแม้แต่น้อยแถมยังยิ้มให้แบบกวนประสาทสุดๆ
 
นักเรียนรุ่นพี่ปี2(หัวหน้า) : นี่แกคิดจะลองดีกับพวกฉันงั้นเหรอ~!? เฮ้ย! พวกเราสั่งสอนไอรุ่นน้องปี1คนนี่ที่ดิ! เอามันให้หนักไปเลยที่หลังจะได้ไม่ต้องมาทำปากดีอยู่ตรงนี่อีก!! จัดการมันซะ!!!
  
นักเรียนรุ่นพี่ปี2(ลูกน้อง) : ได้เลยลูกพี่~!!
 
Felt : ^0^ โว้ววว~~!!! จะเล่นหมาหมู่งั้นเหรอ? - - ให้ตายสิ!! มีแต่พวกสวะจริงจริ๊ง~! เข้ามาเลย! ไอพวกสวะทั้งหลาย! ต่อให้พวกแกมากันสิบคนหรือร้อยคนพันคนก็แล้วแต่ ถ้าเป็นน้ำหน้าอย่างพวกแกล่ะก็! ฉันคนนี่ไม่มีวันแพ้พวกแกหรอก? ^ ^ เข้ามาเลยไอพวกสวะทั้งหลาย~!
 
นักเรียนรุ่นพี่ปี2(หัวหน้า) : สวะงั้นเหรอ? มันจะมากเกินไปแล้วนะ!! แกนั้นแหละที่เป็นได้แค่สวะ~!! เอามันให้ตายไปเลยพวกเรา~!!!
           
           Feltพูดจาดูถูกพร้อมกับยิ้มให้แบบเย็นชา จนพวกรุ่นพี่ทั้ง5คนทนไม่ไหวกับคำดูถูก
ของFelt ก่อนจะพากันรีบพุ่งเข้าหมายที่จะรุมกระทืบFeltให้ตายกันไปข้างหนึ่ง!! Feltยืนนิ่ง
อยู่ตรงนั้นไม่ยอบขยับไปไหน พอพวกรุ่นพี่ที่พุ่งมาทางด้าน2คนที่กำลังจะพุ่งหมัดเข้ามาชก
ใส่Felt พร้อมกับพรรคพวกคนที่เหลือที่กำลังพุ่งมาทั้งด้านซ้ายและด้านขวาของFelt ร่วมถึง
ด้านหลังของFeltด้วย Felt หลับตาลงพร้อมกับหลบหมัดไปมาได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้วก็ใช้
จังหวะในชั่วพริบตานั้นสวนกลับด้วยหมัดของตัวเองอย่างแรง จนพวกรุ่นพี่ที่พุ่งเข้ามาทั้ง5คน
โดนFelt อัดจนลอยกระเด็นไปนอนกลิ้งกับพื้นในสภาพที่ดูท่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสจนแทบ
จะลุกไม่ขึ้น ทั้งๆที่โดนFeltสวนกลับด้วยหมัดของตัวเองเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่เล่นเอา
ทุกคนถึงกับลงไปนอนกลิ้งอยู่กับพื้นด้วยความเจ็บปวดแบบนั้น ก็รู้ได้ทันที่เลยว่าระดับฝีมือมัน
แตกต่างกันขนาดไหน!? รุ่นพี่ทั้ง5คนหันมามองหน้าFelt ด้วยสายตาที่ดูท่าจะแค้นFeltเอา
มากๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยเพราะคงจะรู้ตัวดีว่าตัวเองโดนแค่หมัดเดียวยังเจ็บหนักขนาดนี้!
ถ้าหากยังคิดที่จะไปสู้ต่ออีกล่ะก็มีหวังได้เข้าโรงพยาบาลไม่ก็ได้ไปเกิดใหม่เป็นดาวลูกไก่แน่
นอน! Feltที่อัดพวกรุ่นพี่แค่หมัดเดียวถึงกับลงไปนอนนิ่งอยู่กับพื้นแบบนั้นก็ทำหน้าตกใจขึ้น
มาทันที่พร้อมกับเอามือเกาหัวของตัวเองไปมาด้วยความงุนงง ก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำ
เสียงที่ดูผิดหวังสุดๆว่า
 
Felt : |||_O อ้าววว~~!! อะไรกันเนี่ย!! โดนแค่หมัดเดียวพวกนายทุกคนก็ถึงกับลงไปนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นแล้วงั้นเหรอ? - - ถามจริงเถอะ! นี่พวกนายทั้ง5คนกินข้าวหรือกินหญ้าเป็นอาหารหลักกันแน่ว่ะ? อะไรจะอ่อนปวกเปียกขนาดนั้น!? - - ให้ตายสิ!!
 
นักเรียนรุ่นพี่ปี2(หัวหน้า) : นี่แก!!!! มันจะดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ!!
 
นักเรียนรุ่นพี่ปี2(ลูกน้อง) : ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ? แค้นนี่ต้องได้ชำระแน่ค่อยดูเถอะ~!!
 
นักเรียนรุ่นพี่ปี2(ลูกน้อง2) : จะคิดทั้งต้นและดอกเบี้ยเลยค่อยดู! เชอะ~!
 
Felt : - - ทั้งต้นและดอกเบี้ย? ว่าแต่แล้วฉันไปยืมเงินของพวกแกมาตั้งแต่ตอนไหนเหรอ? เห็นพวกแกบอกว่าจะคิดทั้งต้นและดอกเบี้ยมันหมายความว่ายังไงเหรอ? นี่ฉันติดหนี้พวกนายงั้นเหรอ? ^ ^
 
 นักเรียนรุ่นพี่ปี2(หัวหน้า) : แก!!......เชอะ!! เฮ้ย~! พวกเรากลับโว้ยยย~!!
 
Felt : ^ ^ กลับดีๆนะ! ระวังเดินชนคนด้วยล่ะ!! เดี่ยวจะไปมีเรื่องกับเขาได้!! โชคดีนะครับ!!
           
           หลังจากพวกรุ่นพี่ปี2ทั้ง5คนได้จากไปพร้อมกับความแค้น Felt เองก็ถอนหายใจ
ออกมาทันที่ด้วยความรู้สึกที่ดูท่าจะเหนื่อยใจเอามากๆ ก่อนจะยิ้มออกมาตรงมุมปากพร้อม
กับเดินออกจากหลังโรงยิมนั้นทันที่แล้วมุ่งหน้าไปยังหอสมุดด้วยใบหน้าและท่าทางที่ดูจะมี
ความสุขเอามากๆ ทางด้านของEdgeและคนอื่นๆที่กำลังนั่งทานข้าวกลางวันอยู่ที่โรงอาหาร
ณ ตอนนี้! ก็พากันเงียบเหมือนกับป่าช้าไม่มีผิด เพราะต่างคนต่างเงียบไม่ยอมพูดคุยอะไรกัน
เลยระหว่างนั่งทานข้าวไปด้วยกันทั้งๆที่นั่งโต๊ะเดียวกันแท้ๆแถมยังเป็นเพื่อนสนิทกันอีก แต่
ว่าทั้ง3คนนี่ก็ยังไม่ยอมเปิดปากพูดคุยกันเลยแม้แต่คำเดียว จนบรรยากาศเริ่มที่จะเงียบเหงา
และวังเวงสุดๆ จนEdge เริ่มที่จะเซ็งสุดๆกับบรรยากาศการนั่งทานข้าวร่วมกันแบบนี่ ก่อนจะ
หันไปหาRazeที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มเล็กๆอยู่ในมืออย่างตั้งอกตั้งใจแล้วถามออกไปด้วย
น้ำเสียงที่ดูท่ากำลังจะเบื่อสุดๆ
 
Edge : -_- นี่Raze!! ถามอะไรหน่อยดิ! เวลานายนั่งทานข้าวร่วมกับคนอื่นเคยคิดที่จะแหกปากชวนคนอื่นคุยบ้างไหมว่ะ? เห็นนายนั่งเงียบเป็นเต่าล้านปีอยู่แบบนั้นมาตั้งนานแล้วนะ!! พูดคุยกับเพื่อนบ้างก็ดีนะ! เวลาเห็นนายนั่งเงียบเป็นใบ้อยู่แบบนั้นเห็นแล้วมันเกะกะลูกกะตาว่ะ!! - -
 
Raze : -*- Edge~!?.......ไปตายซะไป๋!! 
 
Edge : ^0^ ฮ่ะฮะฮะๆๆ~! จริงๆเลยน่านายเนี่ย!
           
          Edgeยิ้มให้กับRazeพร้อมกับหัวเราะไปมาด้วยใบหน้าที่ดูท่าจะถูกใจกับคำพูดของ
Razeมาก ก่อนจะหยุดหัวเราะแล้วหันไปมองดูรอบๆโรงอาหารด้วยความเบื่อหน่ายสุดๆ
 
Edge : -.- เห้อ! ทำไมวันนี้มันถึงได้น่าเบื่ออย่างงี้นะ! ให้ตายสิ! ไม่มีอะไรทำเลยโว้ยยย~! นี่Roxis! ให้ฉันชกหน้านายสักหมัดสองหมัดคลายเบื่อหน่อยจะได้ไหม?
 
Roxis : - - คุณEdgeครับ! นี่คุณเห็นผมเป็นตัวอะไรกันแน่ครับ! จะมาชกหน้าผมตามอำเภอใจแบบนี่มันไม่ได้นะครับ! หัดใช้หัวคิดบ้างสิครับคุณEdge~!
 
Edge : - -* เฮ้ย! ไอแว่น! ถ้าขืนแกยังพูดมากกว่านี่อีกล่ะก็......เดียวแว่นของแกมันจะชโลมไปด้วยเลือด!! -_-*
 
Roxis : |||_||| ขออภัยด้วยครับนายท่าน!! ข้าน้อยผิดไปแล้ว!!
 
Raze : =_= (ไร้สาระว่ะ!!)
           
           Edge ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายและเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดๆแล้วหันไป
มองดูโต๊ะด้านหน้าของตัวเอง พอหันไปดูได้แวบหนึ่งเท่านั้นก็ต้องหายรู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมา
ทันที่ เพราะที่โต๊ะตัวนั้นมีVayneที่กำลังนั่งทานข้าวร่วมกับJessและก็Nikki และท่าทาง
ของVayneนั้นดูท่าจะมีความสุขเอามากๆซะด้วยสิ! แถมJessกับNikkiเองก็เป็นฝ่ายชวน
Vayneพูดคุยไปกันมาพร้อมกับรอยยิ้มและท่าทางที่ดูเหมือนกับกำลังคุยอยู่กับคนที่ตัวเอง
แอบชอบไม่มีผิด! Edge ยิ้มแบบชั่วร้ายพร้อมกับคิดแผนการอะไรบ้างอย่างที่ดูแล้วน่าจะเป็น
แผนการที่ชั่วร้ายเอามากๆ! ก่อนที่Edgeจะหันไปยิ้มให้กับRazeแล้วเอาศอกของตัว
เองกระแทกแขนของRazeไปมาเบาๆแล้วขยิบตาหันไปทางโต๊ะตัวนั้น จนRazeเริ่มที่จะ
สงสัยว่าEdgeต้องการจะบอกอะไรกันแน่! แต่พอRazeหันไปดูตามนั้นก็ต้องเข้าใจทันที่ว่า
Edgeต้องการยอกอะไรกันแน่! ก่อนที่Razeจะหันมาด้วยรอยยิ้มที่ดูชั่วร้ายเหมือนๆกับEdge!
ก่อนที่Edgeจะพูดว่ากับRazeแบบซุบซิบนินทาว่า
 
Edge : (^_^ หึหึหึ! ร้ายกาจมากเลยนะVayne~! มาโรงเรียนวันแรกก็ได้สาวๆสวยๆไปครองตั้ง2คนเลยนะ! หึหึหึ! นายกำลังคิดเหมือนกับฉันหรือเปล่าRaze?)
 
Raze : (^.^ แน่นอน! จะจัดการมันแบบไหนดีEdge? เชิญสั่งมาได้เลยเพื่อน! หึหึหึ!)
 
Edge : (^ ^ ไม่ต้องห่วงฉันคิดแผนการชั่วร้ายเอาไว้เรียบร้อยแล้ว? นายแค่รอทำตามคำสั่งของฉันก็พอRaze! รับรองได้ว่าเลือดสาดกระจายแน่งานนี่! หึหึหึ!)
 
Raze : (^.^ มันต้องอย่างนี้สิ! ถึงจะสนุก! หึหึหึ!)
 
Roxis : - - ไม่ทราบว่าพวกคุณ2คนกำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอครับ? ผมเห็นแล้วรู้สึกไม่ดีเลยแหะ!
 
Edge : (- -* เชอะ! ไอแว่นนี่น่ารำคาญจริ๊ง! นี่Razeเก็บมันก่อนเลยดีไหม? ถือซะว่าฆ่าปิดปากพยานไปก่อนก็แล้วกัน!)
 
Raze : (^ ^ เอาสิEdge! เดี่ยวฉันจะช่วยด้วยอีกแรง! หึหึหึ! )
 
Roxis : - - รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแหะ!!
           
         EdgeกับRazeหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มให้กับRoxisพร้อมกับตีสีหน้าแบบไร้เดียงสา
สุดๆ ก่อนจะพูดชวนRoxisให้ออกไปเดินเล่นข้างนอกด้วยกัน! Roxisมีสีหน้าที่ดูเครียดและ
กลัวอย่างเห็นได้ชัด เพราะรอยยิ้มของทั้ง2คนนั้นดูแล้วมันน่าจะมีอะไรที่ไม่ดีซ่อนเอาไว้อยู่
อย่างแน่นอน! จนตัวเองเริ่มที่จะสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว ก่อนที่EdgeกับRazeจะหันมา
มองหน้ากันพร้อมกับสายตาที่ดูอำมหิตสุดๆแล้วก็พาตัวRoxisออกไปจากโต๊ะนั้นทันที่แล้วก็
พาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำชายที่อยู่ด้านหลังของโรงอาหารทันที่ ก่อนมีเสียงร้องโหยหวน
ประหลาดดังออกมาจากห้องน้ำชาย! จนทำเอาใครหลายคนในโรงอาหารที่ได้ยินแล้วถึงกับ
รู้สึกตกใจกลัวขึ้นมาทันที่! ก่อนที่EdgeกับRazeจะเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับรอยยิ้มที่
ดูเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น! ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะของตัวเองแล้วหันไปยิ้มให้กับ
Vayneอย่างอ่อนโยน! จนVayneที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่ถึงกับทำช้อนตกลงบนจานของตัว
เองทันที่พร้อมกับมีสีหน้าที่ดูหวาดกลัวนิดๆ! ก่อนจะนั่งทานข้าวไปเหมือนกับไม่มีอะไรเกิด
ขึ้นทามกลางสายตาที่ดูเป็นมิตรของEdgeและRazeที่กำลังจับจ้องมาทางนี่พร้อมกับรอยยิ้ม!
ส่วนทางด้านของFelt ที่พึ่งมาถึงหอสมุดก็ต้องตกใจสุดๆ เมื่อได้เห็นถึงความยิ่งใหญ่อลังการ
งานสร้างของหอสมุดในโรงเรียนAcademy ซึ่งหอสมุดนั้นตั้งอยู่บนเกาะกลางทะเลสาบที่ยื่น
ออกไปจากเกาะเดิม เป็นหอสมุดที่ใหญ่โตเอามากๆ ตัวอาคารนั้นดูคล้ายกับอาคารเรียนทั่วไป
แต่จะมีหลายชั้นกว้างกว่าและใหญ่กว่าเอามากๆแถมยังมีชั้นใต้ดินอีกด้วย Felt ยืนอึ้งกับ
ความยิ่งใหญ่ของหอสมุด ก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าไปในหอสมุด พอเข้าไปถึงก็ต้องร้องออก
มาด้วยความดีใจทันที่ เพราะว่าภายในหอสมุดนั้นมีชั้นวางหนังสือที่ทั้งสูงทั้งใหญ่แถมยัง
หนังสือวางเข้าที่อย่างเป็นระเบียบตั้งแต่ชั้นบนสุดจนถึงชั้นล่างสุดแบบครบทุกชั้นและชั้นวาง
หนังสือนั้นก็มีมากมายเยอะแยะเต็มไปหมดยากเกินที่จะบรรยาย  Felt ดูตื่นเต้นมากที่เห็น
หนังสือจำนวนมากมายมหาศาลยากที่จะนับให้หมดว่ามันมี่ทั้งหมดกี่เล่มในแต่ล่ะชั้นที่ถูกจัด
วางเอาไว้อยู่ในชั้นวางหนังสืออย่างเป็นระเบียบ Feltเดินหาหนังสือที่ตัวเองชอบไปมาตามชั้น
วางหนังสือด้วยท่าทางที่ดูท่าจะไม่ค่อยสนใจสภาพแวดล้อมด้านข้างเลยแหะ! จนบังเอิญได้
ไปเดินชมกับPamelaเข้าอย่างจัง จนไปกระแทกกับชั้นวางหนังสือเข้าให้อย่างแรง ทำให้
หนังสือที่วางอยู่บนชั้นวางหนังสือนั้นหล่นลงมากระจัดกระจายไปทั่วทั้งพื้นที่บริเวณนั้น
 
Felt : โอ้ยย!! T^T เจ็บจัง! ขอโทษที่นะ! คือว่าฉัน......อ้าว~! ^.^ Pamelaจัง~!เองหรอกเหรอ?
 
Pamela : >.<  อืม~! ฉันเองแหละ~! หือ? >0< ว้ายยยย~! หนังสือหล่นเต็มไปหมดเลยอ่ะ! แย่จัง!
 
Felt : O_O โอ๊ะ~! จริงด้วย! เดี่ยวฉันเก็บเองPamelaจัง~!
 
Pamela : ^.^ ไม่เป็นไรจ้าFelt~! เดี่ยวฉันช่วยด้วยอีกแรงนะ!! เอานี่!
 
Felt : ^0^ ขอบใจนะPamelaจัง~!
           
          FeltกับPamela ต่างช่วยกันเก็บหนังสือที่หล่นกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณนั้นอย่าง
รวดเร็ว ไม่นานนักหนังสือทุกเล่มที่หล่นกระจัดกระจายอยู่ปาพื้นทั้งหมดก็กลับคืนสู่ชั้นวาง
หนังสือที่เดิมอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยอีกครั้ง ทั้ง2คนต่างพากันถอนหายใจออกมาด้วย
ความเหนื่อยล้า ก่อนจะพากันนั่งลงกับพื้นตรงบริเวณนั้นด้วยความเหนื่อยล้า
 
Felt : ^ ^ ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่หอสมุดแห่งนี่งั้นเหรอPamela~จัง!?
 
Pamela : ^.^ ก็มาทำงานพิเศษยังไงล่ะจ้ะ~! หุหุหุ! คงจะสงสัยล่ะสิว่าฉันมาทำงานพิเศษอะไรกันแน่ในหอสมุดของโรงเรียนAcademyแห่งนี่ใช่ไหมเอ๋ย? คิกๆๆ~! ^0^
 
Felt : - - มั่ง? ถ้าให้ฉันเดานะ…..เธอคงจะมาทำงานเป็นแม่บ้านใช่ป่ะ?
 
Pamela : >.< กรี๊ดดด~!! มันใช่ซะที่ไหนกันล่ะค่ะ~! อย่าพูดจาแบบนี่สิ! เค้าไม่ชอบนะ! >^<  
 
Felt : ^.^ จ้าๆๆ~! เข้าใจแล้ว! ว่าแต่แล้วเธอมาทำงานอะไรล่ะ? (>.<น่ารักจัง! เวลาเธอโกรธเนี่ย!)
 
Pamela : ^0^ บรรณารักษ์ค่า~! เค้าเป็นบรรณารักษ์ของหอสมุดแห่งนี่เองแหละ~! ว่าแต่มีอะไรให้เค้าช่วยไหมเอ่ย? ถ้ามีปัญหาเกี่ยวกับการค้นหาหนังสือล่ะก็บอกเค้าได้เลยนะเค้ายินดีที่จะช่วยเหลือตัวเองเสมอ!? ^.^  
 
Felt : ^ ^ ขอบคุณนะPamela~จัง! ฉันเองก็ชักจะชอบเธอขึ้นมาแล้วสิ! อิอิอิ! >.<
 
Pamela : ^0^ จริงเหรอ? คิกๆๆ~! น่ารักจัง!
 
Felt : ^///^ จริงสิ! ขอรบกวนอะไรหน่อยจะได้ไหมPamela~จัง!
 
 
Pamela : ^ ^ ว่ามาสิจ้ะ!
 
Felt : ^_^ ช่วยพาเดินชมหอสมุดแห่งนี่หน่อยจะได้ไหม?
 
 
Pamela : ^.^ ได้สิจ้ะ! เดี่ยวเค้าจะพาตัวเองเดินชมให้ทั่วเลยล่ะ!?
 
Felt : ^.^ อื้อ~!
           
          Pamela ยืนขึ้นอย่างเรียบร้อยพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแล้วยื่นมือของตัวเองไป
ให้กับFeltคล้ายกับจะให้จับมือของเธอเอาไว้! Felt นั่งยิ้มอยู่ในใจด้วยความเอ็นดูพร้อมกับ
ยืนมือของตัวเองไปจับมือของPamelaเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันที่ ก่อนจะเอามือของตัว
เองไปลูบหัวPamelaไปมาด้วยความเอ็นดูเหมือนเด็กๆพร้อมกับส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
 
Pamela : ^///^ นี่Feltถามอะไรหน่อยสิ!
 
Felt : ^.^ ว่ามาสิจ้ะ~! Pamela~จัง!!
 
Pamela : >///< เอ่อ.....คือว่า.....เค้านะ....คือ.....!!
 
Felt : ^_^ อะไรเหรอจ้ะ? 
 
Pamela : >.< คือว่า.....Feltชอบเค้าหรือเปล่าจ๊ะ~!? >< ช่วยตอบมาตรงๆเลยน้า~!! ขอร้องล่ะ!
           
           Feltหยุดนิ่งไปสักพักเมื่อถูกPamelaถามคำถามออกมาแบบนั้น หัวใจของFeltเริ่ม
เต้นรั่วขึ้นมาอย่างไม่เป็นจังหวะ Feltก้มหน้าลงแล้วนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรเลย! ส่วน
Pamelaเองก็เอาแต่จ้องมองFeltพร้อมกับกำมือของตัวเองเอาไว้ที่หน้าอกด้วยท่าทางที่ดู
เขินอายเอามากๆและกำลังลุ้นอยู่ว่าFeltนั้นจะให้คำตอบกับเธอยังไง! ก่อนที่Feltจะเงยหน้า
ขึ้นแล้วยิ้มให้พร้อมกับพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ดูเบาบางและท่าทางที่ดูแล้วเหมือนกำลังจะ
อายสุดๆ จนไม่กล้าที่จะพูดเสียงดังและใบหน้าของFeltในตอนนี้บวกกับท่าทางเขินอายดูแล้ว
คล้ายกับเด็กผู้หญิงมากเลยล่ะ!
 
Felt : >///< ชอบสิ! ชอบเธอมากๆเลยล่ะ! แต่ว่าชอบเธอในฐานะน้องสาวนะ! Pamelaจัง! >.<
 
Pamela : ^.^ ชอบเค้าในฐานะน้องสาวงั้นเหรอ? ดีใจจัง! (>< นี่Feltชอบเราในฐานะน้องสาวงั้นเหรอ? แย่จัง! )
 
        Pamelaยิ้มให้กับFeltด้วยท่าทางที่ดูจะดีใจเอามากๆกับคำตอบที่ออกมาจากปากของ
Feltตรงๆ! ถึงแม้ว่าในใจนั้นอาจจะคิดอีกอย่างหนึ่งก็ตามที่เถอะ!
 
Felt : ^ ^ และก็.......ในฐานะคนรักด้วยนะPamelaจัง~! ฉันพูดจริงๆนะ!!
 
Pamela : ^0^ Felt~!......ดีใจจัง~~!!!
           
           Pamelaดีใจมากกับคำตอบสุดท้ายที่Feltบอกกับเธอ ทำให้คำตอบสุดท้ายที่Felt
ตอบออกมาจากใจจริงก็ทำให้Pamelaได้รู้ว่าในตอนนี่Feltคิดยังไงกับเธอกันแน่! ก่อนที่
Pamelaจะกระโจมเข้าไปโอบกอดFeltด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้งพร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วย
ความดีใจ จนFeltเห็นแล้วถึงกับอึ้งทันที่ ก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแล้วก็เอามือของตัวทั้ง2
ข้างเข้าไปโอบกอดเธอเอาไว้พร้อมกับเอามืออีกข้างของตัวเองลูบหัวเธอไปมาด้วยความ
เอ็นดู Pamelaร้องไห้พร้อมกับกอดFeltเอาไว้จนแน่นแล้วเงยหน้ามองดูFeltที่กำลังลูบหัว
เธอไปมาพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนที่Pamelaจะปล่อยFeltออกจากอ้อมกอด
ของเธอพร้อมกับเช็ดน้ำตาของตัวเองไปมาแล้วส่งยิ้มให้กับFeltอย่างร่าเริง ก่อนที่เธอจะจับ
มือของFeltเอาไว้จนแน่นแล้วก็พาเดินชมหอสมุดไปมาตามคำขอของFeltด้วยท่าทางที่ดูจะ
มีความสุขเอามากๆที่ได้อยู่กับFeltเพียงลำพัง! ก่อนที่เวลาของการเดิมชมหอสมุดของ
Pamelaที่ได้อยู่ร่วมกับFeltแบบสองต่อสองจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว! ทั้ง2คนที่พากันเดินชม
หอสมุดกับมาตั้งครึ่งค่อนวันก็ต่างพากันเริ่มรู้สึกที่จะเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียเอามากๆ ก่อน
จะพากันมานั่งพักกันอยู่ที่ม้านั่งตรงด้านหน้าของหอสมุดใต้ต้นไม้ใหญ่ ทามกลางบรรยากาศ
ยามเย็นที่แสนจะเงียบสงบและเย็นสบาย สายลมที่พัดผ่านมาแล้วก็ผ่านไปอย่างช้าๆ ฝูงนก
นานาชนิดที่ต่างพากันบินกับรังไปเป็นทิศทางเดียวกัน ท้องฟ้าสีส้มอ่อนๆที่พระอาทิตย์ใกล้จะ
ลับขอบฟ้าในอีกไม่นานนี้ สร้างบรรยากาศโรแมนติกให้กับทั้ง2คนเป็นอย่างมาก ทั้ง2คนหัน
มามองหน้ากันพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้ซึ่งกันและกันแล้วก็ชวนกันพูดคุยกันไปมาอย่างสนุก
สนาน! พอมารู้ตัวอีกกันอีกที่ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว
 
Felt : อ้าววว~!! มืดแล้วเหรอ? - - ดูท่าพวกเราจะคุยกันเพลินเลยเนอะ?
 
Pamela : ^ ^ อืม! ถ้างั้นเค้าขอตัวกลับหอพักก่อนนะ! พอดีเค้าเริ่มง่วงแล้วอ่ะ! ขอตัวกลับก่อนนะจ้ะ! ฝันดีนะตัวเอง! ^.^
 
Felt : ^ ^ เช่นกัน! ไว้เจอกันพรุ่งนี่นะPamela~จัง!
           
          Feltโบกมือให้กับPamelaไปมาพร้อมกับส่งยิ้มให้อีกตามเคย ก่อนที่Feltจะเริ่มรู้ง่วง
ขึ้นมาบ้างนิดๆแล้วก็เดินกลับห้องพักของตัวเองทันที่ พอมาถึงหน้าห้องพักของตัวเองก็มา
พบกับEdgeที่เหมือนจะมายืนรอFeltอยู่ก่อนหน้านี่แล้ว พอEdgeเห็นFeltพึ่งมาถึงห้องพักก็
รีบเดินเข้าไปหาทันที่แล้วถามออกไปว่า
 
Edge : - - ทำไมถึงได้กลับมาช้านักล่ะFelt! ฉันรอนานมาตั้งนานแล้วนะ!
 
Felt : ^0^ โทษที่ๆ~! แล้วนายมายืนรอหน้าห้องฉันทำไมเหรอ? มีธุระอะไรหรือเปล่า? หือ?
 
Edge : - - ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก? ก็แค่อยากจะมาถามนายตรงๆเลยว่าตกลงนายชอบPamelaจังใช่ป่ะ? ช่วยตอบมาตาความจริงด้วยนะเพื่อน! - -
 
Felt : ^ ^ ชอบสิ! ชอบเธอมากเลยล่ะ! แล้วมันทำไมเหรอ? 
 
Edge : ^ ^ ฉันจะได้เอาเรื่องนี่ไปบอกให้Vieseคู่หมั่นของนายได้รู้ยังไงล่ะFelt? อิอิอิ!
 
Felt : = = เจ้าบ้า! ขืนนายบอกเธอไปยังไงก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก? เชื่อฉันสิ! นายเองก็น่าจะรู้เรื่องนี่ดีแล้วไม่ใช่เหรอEdge? แกล้งโง่หรือเปล่าว่ะ? - -
 
Edge : ^ ^ ล้อเล่นน้า~! แกนี่มันน่าอิจฉาจังเลยว่ะFelt~! รักใครแล้วก็จะรักตลอดไป! หึ! น่าอิจฉานายว่ะFelt~!
 
Felt : ^_^ งั้นเหรอ? ถ้างั้นไว้ค่อยคุยกันต่อในวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน! ขอตัวก่อนนะEdge! แล้วเจอกันพรุ่งนี่นะเพื่อน!
 
Edge : ^ ^ เอ่อ! แล้วเจอกัน!
           
           Edgeยิ้มให้กับFeltพร้อมกับเอาหมัดของตัวเองชกแขนFeltแรงๆแล้วก็เดินเข้าไป
ในห้องของตัวเองปิดประตูแล้วก็หายเงียบไปทันที่! Feltยืนจับแขนตัวเองข้างที่โดนชกเอาไว้
ด้วยความรู้สึกเจ็บๆนิดพร้อมกับยิ้มออกมาตรงมุมปากแล้วก็เปิดประตูห้องของตัวเองเดินเข้า
แล้วก็ปิดประตูห้องพร้อมเดินไปที่เตียงนอนแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนกับเตียงทันที่ด้วยความเหนื่อย
ล้า ก่อนจะหยิบแหวนวงเล็กๆสีขาวขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเองแล้วลุกขึ้นจากเตียงเดิน
ตรงไปที่โต๊ะอ่านหนังสือพร้อมกับหยิบกระดาษจดหมายขึ้นมาแล้วก็เอาแหวนวงนั้นวางลงบน
ขอบกระดาษพร้อมกับเริ่มลงมือเขียนจดหมายนั้นทันที่ด้วยรอยยิ้ม พอเขียนจดหมายฉบับนี้
เสร็จFeltก็หยิบแหวนวงนั้นขึ้นมาแล้วร่ายเวทมนตร์อะไรบ้างอย่างจนแหวนวงนั้นเปล่งแสงสี
ฟ้าออกมาพร้อมกับกระดาษจดหมายที่Feltเขียนเองก็เปล่งแสงสีฟ้าเช่นกัน Feltเริ่มท่อง
คาถาเวทมนตร์อะไรบ้างอย่างไปได้สักพัก ก่อนที่กระดาษจดหมายฉบับนั้นจะหายไปพร้อมกับ
แสงสีขาวที่เปล่งออกมาจนสว่างไปทั่วทั้งห้องพร้อมกับจดหมายฉบับนั้นก็หายไปด้วยอำนาจ
ของพลังเวทมนตร์ พอจดหมายฉบับนั้นหายไปFeltถึงกับรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที่ ก่อนที่ตัวเอง
จะเก็บแหวนวงนั้นเอาไว้อย่างมิดชิดแล้วก็เดินไปอาบน้ำทันที่ พออาบน้ำเสร็จก็รีบเดินปิดไฟ
แล้วเข้านอนทันที่ด้วยความเหนื่อยล้า! ก่อนที่ค่ำคืนนี้จะผ่านไปอย่างรวดเร็ว!
 
 
                                                               To Be Continue Cahpter 1 Part 9