Alchemist of Academy โรงเรียนป่วนก๊วนเล่นแร่แปรธาต

The New Beginning of Life In The Academy (8)

  

 

                   

 

           Felt ลุกขึ้นจากโต๊ะพร้อมกับโบกมือลาทุกคนอย่างสนิทสนมแล้วเดินออกไปจาก

ห้องเรียนทันที่อย่างรวดเร็ว ก่อนที่ทุกคนที่อยู่ในห้องจะหันมามองหน้ากันแล้วก็พากันเดิน

ออกไปจากห้องเรียนอีกเช่นกันเพื่อจะไปยังโรงอาหาร ทำให้ห้องเรียนในตอนนี้ดูโล่งสนิทไม่

มีใครอยู่ในห้องเลยแม้แต่คนเดียว~! ทางด้านของFelt ที่กำลังมุ่งหน้าไปยังหอสมุดอยู่ตัวคน

เดียวตามระเบียงทางเดินนั้นก็ดันไปเดินไปชนกับพวกรุ่นพี่ที่เป็นนักเรียนชั้นปี2ซะได้!! จนเกิด

ไปมีเรื่องเข้า!! ทั้งๆที่Felt พูดขอโทษพวกรุ่นพี่ไปแล้วแท้ๆแต่ก็ดันมีเรื่องกันซะได้! Felt เอง

ที่มาตัวคนเดียวก็เลยทำอะไรไม่ค่อยจะได้ จึงได้ถูกพวกรุ่นพี่ปี2ที่มีกันอยู่5คนจับลากตัวไปยัง

หลังโรงยิมที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่าน พอมาถึงหลังโรงยิมแล้วก็จับFeltโยนลงไปกับพื้นทันที่

อย่างแรง Felt ค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วจ้องมองพวกรุ่นพี่ปี2ด้วยสายตาที่ดูจะไม่พอใจกับการ

กระทำแบบนี่เอามากๆ ก่อนที่จะมีรุ่นพี่คนหนึ่งหน้าตาดูไม่หล่อเลยแม้แต่น้อย ทรงผมเองก็ดู

รกรุงรัง มีผมสีน้ำตาลเข้ม แววตาสีแดง การแต่งกายนั้นดูหรูหรา คงจะมีฐานะเอามากๆ ท่า

ทางของรุ่นพี่คนนี่ดูไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย ที่กำลังเดินเข้ามาFelt อย่างช้าๆ ก่อนจะ

กระโดดถีบหน้าของFelt เข้าไปอย่างจัง จนFelt กระเด็นออกไปนอนกลิ้งอยู่กับพื้น ก่อนจะ

ลุกขึ้นมาแล้วเอามือเช็ดบาดแผลของตัวเองพร้อมจ้องมองด้วยสายตาที่ดูจะรู้สึกโกรธขึ้นมา

แล้ว รุ่นพี่คนนั้นหันมามองFelt แล้วถุยน้ำลายลงกับพื้นแบบกำลังดูถูกFelt เอามากๆแล้วพูด

ว่า

 

นักเรียนรุ่นพี่ปี2(หัวหน้า) : จำไว้ให้ดีล่ะ!! ที่หลังถ้าแกยังเดินมาชนฉันอีกล่ะก็แกได้เจ็บตัวมากกว่านี่แน่!! นี่แค่สั่งสอน จำเอาไว้ให้ดีล่ะ!!

 

Felt : งั้นเหรอ? หึ! ถุย! มีดีแค่นี้เองงั้นเหรอ? เห้อ~! น่าผิดหวังว่ะ!!

           

          Felt ยิ้มแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเย็นชาพร้อมกับยิ้มให้แบบกวนประสาทสุดๆ

จนพวกรุ่นพี่เห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้Feltเอามากๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปล้อมรอบตัวFeltเอาไว้เพื่อ

กันเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน Feltที่ถูกพวกรุ่นพี่5คนล้อมเอาไว้ทุกด้านนั้นกลับไม่รู้สึกกลัวอะไร

เลยแม้แต่น้อยแถมยังยิ้มให้แบบกวนประสาทสุดๆ

 

นักเรียนรุ่นพี่ปี2(หัวหน้า) : นี่แกคิดจะลองดีกับพวกฉันงั้นเหรอ~!? เฮ้ย! พวกเราสั่งสอนไอรุ่นน้องปี1คนนี่ที่ดิ! เอามันให้หนักไปเลยที่หลังจะได้ไม่ต้องมาทำปากดีอยู่ตรงนี่อีก!! จัดการมันซะ!!!

  

นักเรียนรุ่นพี่ปี2(ลูกน้อง) : ได้เลยลูกพี่~!!

 

Felt : ^0^ โว้ววว~~!!! จะเล่นหมาหมู่งั้นเหรอ? - - ให้ตายสิ!! มีแต่พวกสวะจริงจริ๊ง~! เข้ามาเลย! ไอพวกสวะทั้งหลาย! ต่อให้พวกแกมากันสิบคนหรือร้อยคนพันคนก็แล้วแต่ ถ้าเป็นน้ำหน้าอย่างพวกแกล่ะก็! ฉันคนนี่ไม่มีวันแพ้พวกแกหรอก? ^ ^ เข้ามาเลยไอพวกสวะทั้งหลาย~!

 

นักเรียนรุ่นพี่ปี2(หัวหน้า) : สวะงั้นเหรอ? มันจะมากเกินไปแล้วนะ!! แกนั้นแหละที่เป็นได้แค่สวะ~!! เอามันให้ตายไปเลยพวกเรา~!!!

           

           Feltพูดจาดูถูกพร้อมกับยิ้มให้แบบเย็นชา จนพวกรุ่นพี่ทั้ง5คนทนไม่ไหวกับคำดูถูก

ของFelt ก่อนจะพากันรีบพุ่งเข้าหมายที่จะรุมกระทืบFeltให้ตายกันไปข้างหนึ่ง!! Feltยืนนิ่ง

อยู่ตรงนั้นไม่ยอบขยับไปไหน พอพวกรุ่นพี่ที่พุ่งมาทางด้าน2คนที่กำลังจะพุ่งหมัดเข้ามาชก

ใส่Felt พร้อมกับพรรคพวกคนที่เหลือที่กำลังพุ่งมาทั้งด้านซ้ายและด้านขวาของFelt ร่วมถึง

ด้านหลังของFeltด้วย Felt หลับตาลงพร้อมกับหลบหมัดไปมาได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้วก็ใช้

จังหวะในชั่วพริบตานั้นสวนกลับด้วยหมัดของตัวเองอย่างแรง จนพวกรุ่นพี่ที่พุ่งเข้ามาทั้ง5คน

โดนFelt อัดจนลอยกระเด็นไปนอนกลิ้งกับพื้นในสภาพที่ดูท่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสจนแทบ

จะลุกไม่ขึ้น ทั้งๆที่โดนFeltสวนกลับด้วยหมัดของตัวเองเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่เล่นเอา

ทุกคนถึงกับลงไปนอนกลิ้งอยู่กับพื้นด้วยความเจ็บปวดแบบนั้น ก็รู้ได้ทันที่เลยว่าระดับฝีมือมัน

แตกต่างกันขนาดไหน!? รุ่นพี่ทั้ง5คนหันมามองหน้าFelt ด้วยสายตาที่ดูท่าจะแค้นFeltเอา

มากๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยเพราะคงจะรู้ตัวดีว่าตัวเองโดนแค่หมัดเดียวยังเจ็บหนักขนาดนี้!

ถ้าหากยังคิดที่จะไปสู้ต่ออีกล่ะก็มีหวังได้เข้าโรงพยาบาลไม่ก็ได้ไปเกิดใหม่เป็นดาวลูกไก่แน่

นอน! Feltที่อัดพวกรุ่นพี่แค่หมัดเดียวถึงกับลงไปนอนนิ่งอยู่กับพื้นแบบนั้นก็ทำหน้าตกใจขึ้น

มาทันที่พร้อมกับเอามือเกาหัวของตัวเองไปมาด้วยความงุนงง ก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำ

เสียงที่ดูผิดหวังสุดๆว่า

 

Felt : |||_O อ้าววว~~!! อะไรกันเนี่ย!! โดนแค่หมัดเดียวพวกนายทุกคนก็ถึงกับลงไปนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นแล้วงั้นเหรอ? - - ถามจริงเถอะ! นี่พวกนายทั้ง5คนกินข้าวหรือกินหญ้าเป็นอาหารหลักกันแน่ว่ะ? อะไรจะอ่อนปวกเปียกขนาดนั้น!? - - ให้ตายสิ!!

 

นักเรียนรุ่นพี่ปี2(หัวหน้า) : นี่แก!!!! มันจะดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ!!

 

นักเรียนรุ่นพี่ปี2(ลูกน้อง) : ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ? แค้นนี่ต้องได้ชำระแน่ค่อยดูเถอะ~!!

 

นักเรียนรุ่นพี่ปี2(ลูกน้อง2) : จะคิดทั้งต้นและดอกเบี้ยเลยค่อยดู! เชอะ~!

 

Felt : - - ทั้งต้นและดอกเบี้ย? ว่าแต่แล้วฉันไปยืมเงินของพวกแกมาตั้งแต่ตอนไหนเหรอ? เห็นพวกแกบอกว่าจะคิดทั้งต้นและดอกเบี้ยมันหมายความว่ายังไงเหรอ? นี่ฉันติดหนี้พวกนายงั้นเหรอ? ^ ^

 

 นักเรียนรุ่นพี่ปี2(หัวหน้า) : แก!!......เชอะ!! เฮ้ย~! พวกเรากลับโว้ยยย~!!

 

Felt : ^ ^ กลับดีๆนะ! ระวังเดินชนคนด้วยล่ะ!! เดี่ยวจะไปมีเรื่องกับเขาได้!! โชคดีนะครับ!!

           

           หลังจากพวกรุ่นพี่ปี2ทั้ง5คนได้จากไปพร้อมกับความแค้น Felt เองก็ถอนหายใจ

ออกมาทันที่ด้วยความรู้สึกที่ดูท่าจะเหนื่อยใจเอามากๆ ก่อนจะยิ้มออกมาตรงมุมปากพร้อม

กับเดินออกจากหลังโรงยิมนั้นทันที่แล้วมุ่งหน้าไปยังหอสมุดด้วยใบหน้าและท่าทางที่ดูจะมี

ความสุขเอามากๆ ทางด้านของEdgeและคนอื่นๆที่กำลังนั่งทานข้าวกลางวันอยู่ที่โรงอาหาร

ณ ตอนนี้! ก็พากันเงียบเหมือนกับป่าช้าไม่มีผิด เพราะต่างคนต่างเงียบไม่ยอมพูดคุยอะไรกัน

เลยระหว่างนั่งทานข้าวไปด้วยกันทั้งๆที่นั่งโต๊ะเดียวกันแท้ๆแถมยังเป็นเพื่อนสนิทกันอีก แต่

ว่าทั้ง3คนนี่ก็ยังไม่ยอมเปิดปากพูดคุยกันเลยแม้แต่คำเดียว จนบรรยากาศเริ่มที่จะเงียบเหงา

และวังเวงสุดๆ จนEdge เริ่มที่จะเซ็งสุดๆกับบรรยากาศการนั่งทานข้าวร่วมกันแบบนี่ ก่อนจะ

หันไปหาRazeที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มเล็กๆอยู่ในมืออย่างตั้งอกตั้งใจแล้วถามออกไปด้วย

น้ำเสียงที่ดูท่ากำลังจะเบื่อสุดๆ

 

Edge : -_- นี่Raze!! ถามอะไรหน่อยดิ! เวลานายนั่งทานข้าวร่วมกับคนอื่นเคยคิดที่จะแหกปากชวนคนอื่นคุยบ้างไหมว่ะ? เห็นนายนั่งเงียบเป็นเต่าล้านปีอยู่แบบนั้นมาตั้งนานแล้วนะ!! พูดคุยกับเพื่อนบ้างก็ดีนะ! เวลาเห็นนายนั่งเงียบเป็นใบ้อยู่แบบนั้นเห็นแล้วมันเกะกะลูกกะตาว่ะ!! - -

 

Raze : -*- Edge~!?.......ไปตายซะไป๋!! 

 

Edge : ^0^ ฮ่ะฮะฮะๆๆ~! จริงๆเลยน่านายเนี่ย!

           

          Edgeยิ้มให้กับRazeพร้อมกับหัวเราะไปมาด้วยใบหน้าที่ดูท่าจะถูกใจกับคำพูดของ

Razeมาก ก่อนจะหยุดหัวเราะแล้วหันไปมองดูรอบๆโรงอาหารด้วยความเบื่อหน่ายสุดๆ

 

Edge : -.- เห้อ! ทำไมวันนี้มันถึงได้น่าเบื่ออย่างงี้นะ! ให้ตายสิ! ไม่มีอะไรทำเลยโว้ยยย~! นี่Roxis! ให้ฉันชกหน้านายสักหมัดสองหมัดคลายเบื่อหน่อยจะได้ไหม?

 

Roxis : - - คุณEdgeครับ! นี่คุณเห็นผมเป็นตัวอะไรกันแน่ครับ! จะมาชกหน้าผมตามอำเภอใจแบบนี่มันไม่ได้นะครับ! หัดใช้หัวคิดบ้างสิครับคุณEdge~!

 

Edge : - -* เฮ้ย! ไอแว่น! ถ้าขืนแกยังพูดมากกว่านี่อีกล่ะก็......เดียวแว่นของแกมันจะชโลมไปด้วยเลือด!! -_-*

 

Roxis : |||_||| ขออภัยด้วยครับนายท่าน!! ข้าน้อยผิดไปแล้ว!!

 

Raze : =_= (ไร้สาระว่ะ!!)

           

           Edge ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายและเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดๆแล้วหันไป

มองดูโต๊ะด้านหน้าของตัวเอง พอหันไปดูได้แวบหนึ่งเท่านั้นก็ต้องหายรู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมา

ทันที่ เพราะที่โต๊ะตัวนั้นมีVayneที่กำลังนั่งทานข้าวร่วมกับJessและก็Nikki และท่าทาง

ของVayneนั้นดูท่าจะมีความสุขเอามากๆซะด้วยสิ! แถมJessกับNikkiเองก็เป็นฝ่ายชวน

Vayneพูดคุยไปกันมาพร้อมกับรอยยิ้มและท่าทางที่ดูเหมือนกับกำลังคุยอยู่กับคนที่ตัวเอง

แอบชอบไม่มีผิด! Edge ยิ้มแบบชั่วร้ายพร้อมกับคิดแผนการอะไรบ้างอย่างที่ดูแล้วน่าจะเป็น

แผนการที่ชั่วร้ายเอามากๆ! ก่อนที่Edgeจะหันไปยิ้มให้กับRazeแล้วเอาศอกของตัว

เองกระแทกแขนของRazeไปมาเบาๆแล้วขยิบตาหันไปทางโต๊ะตัวนั้น จนRazeเริ่มที่จะ

สงสัยว่าEdgeต้องการจะบอกอะไรกันแน่! แต่พอRazeหันไปดูตามนั้นก็ต้องเข้าใจทันที่ว่า

Edgeต้องการยอกอะไรกันแน่! ก่อนที่Razeจะหันมาด้วยรอยยิ้มที่ดูชั่วร้ายเหมือนๆกับEdge!

ก่อนที่Edgeจะพูดว่ากับRazeแบบซุบซิบนินทาว่า

 

Edge : (^_^ หึหึหึ! ร้ายกาจมากเลยนะVayne~! มาโรงเรียนวันแรกก็ได้สาวๆสวยๆไปครองตั้ง2คนเลยนะ! หึหึหึ! นายกำลังคิดเหมือนกับฉันหรือเปล่าRaze?)

 

Raze : (^.^ แน่นอน! จะจัดการมันแบบไหนดีEdge? เชิญสั่งมาได้เลยเพื่อน! หึหึหึ!)

 

Edge : (^ ^ ไม่ต้องห่วงฉันคิดแผนการชั่วร้ายเอาไว้เรียบร้อยแล้ว? นายแค่รอทำตามคำสั่งของฉันก็พอRaze! รับรองได้ว่าเลือดสาดกระจายแน่งานนี่! หึหึหึ!)

 

Raze : (^.^ มันต้องอย่างนี้สิ! ถึงจะสนุก! หึหึหึ!)

 

Roxis : - - ไม่ทราบว่าพวกคุณ2คนกำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอครับ? ผมเห็นแล้วรู้สึกไม่ดีเลยแหะ!

 

Edge : (- -* เชอะ! ไอแว่นนี่น่ารำคาญจริ๊ง! นี่Razeเก็บมันก่อนเลยดีไหม? ถือซะว่าฆ่าปิดปากพยานไปก่อนก็แล้วกัน!)

 

Raze : (^ ^ เอาสิEdge! เดี่ยวฉันจะช่วยด้วยอีกแรง! หึหึหึ! )

 

Roxis : - - รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแหะ!!

           

         EdgeกับRazeหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มให้กับRoxisพร้อมกับตีสีหน้าแบบไร้เดียงสา

สุดๆ ก่อนจะพูดชวนRoxisให้ออกไปเดินเล่นข้างนอกด้วยกัน! Roxisมีสีหน้าที่ดูเครียดและ

กลัวอย่างเห็นได้ชัด เพราะรอยยิ้มของทั้ง2คนนั้นดูแล้วมันน่าจะมีอะไรที่ไม่ดีซ่อนเอาไว้อยู่

อย่างแน่นอน! จนตัวเองเริ่มที่จะสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว ก่อนที่EdgeกับRazeจะหันมา

มองหน้ากันพร้อมกับสายตาที่ดูอำมหิตสุดๆแล้วก็พาตัวRoxisออกไปจากโต๊ะนั้นทันที่แล้วก็

พาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำชายที่อยู่ด้านหลังของโรงอาหารทันที่ ก่อนมีเสียงร้องโหยหวน

ประหลาดดังออกมาจากห้องน้ำชาย! จนทำเอาใครหลายคนในโรงอาหารที่ได้ยินแล้วถึงกับ

รู้สึกตกใจกลัวขึ้นมาทันที่! ก่อนที่EdgeกับRazeจะเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับรอยยิ้มที่

ดูเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น! ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะของตัวเองแล้วหันไปยิ้มให้กับ

Vayneอย่างอ่อนโยน! จนVayneที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่ถึงกับทำช้อนตกลงบนจานของตัว

เองทันที่พร้อมกับมีสีหน้าที่ดูหวาดกลัวนิดๆ! ก่อนจะนั่งทานข้าวไปเหมือนกับไม่มีอะไรเกิด

ขึ้นทามกลางสายตาที่ดูเป็นมิตรของEdgeและRazeที่กำลังจับจ้องมาทางนี่พร้อมกับรอยยิ้ม!

ส่วนทางด้านของFelt ที่พึ่งมาถึงหอสมุดก็ต้องตกใจสุดๆ เมื่อได้เห็นถึงความยิ่งใหญ่อลังการ

งานสร้างของหอสมุดในโรงเรียนAcademy ซึ่งหอสมุดนั้นตั้งอยู่บนเกาะกลางทะเลสาบที่ยื่น

ออกไปจากเกาะเดิม เป็นหอสมุดที่ใหญ่โตเอามากๆ ตัวอาคารนั้นดูคล้ายกับอาคารเรียนทั่วไป

แต่จะมีหลายชั้นกว้างกว่าและใหญ่กว่าเอามากๆแถมยังมีชั้นใต้ดินอีกด้วย Felt ยืนอึ้งกับ

ความยิ่งใหญ่ของหอสมุด ก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าไปในหอสมุด พอเข้าไปถึงก็ต้องร้องออก

มาด้วยความดีใจทันที่ เพราะว่าภายในหอสมุดนั้นมีชั้นวางหนังสือที่ทั้งสูงทั้งใหญ่แถมยัง

หนังสือวางเข้าที่อย่างเป็นระเบียบตั้งแต่ชั้นบนสุดจนถึงชั้นล่างสุดแบบครบทุกชั้นและชั้นวาง

หนังสือนั้นก็มีมากมายเยอะแยะเต็มไปหมดยากเกินที่จะบรรยาย  Felt ดูตื่นเต้นมากที่เห็น

หนังสือจำนวนมากมายมหาศาลยากที่จะนับให้หมดว่ามันมี่ทั้งหมดกี่เล่มในแต่ล่ะชั้นที่ถูกจัด

วางเอาไว้อยู่ในชั้นวางหนังสืออย่างเป็นระเบียบ Feltเดินหาหนังสือที่ตัวเองชอบไปมาตามชั้น

วางหนังสือด้วยท่าทางที่ดูท่าจะไม่ค่อยสนใจสภาพแวดล้อมด้านข้างเลยแหะ! จนบังเอิญได้

ไปเดินชมกับPamelaเข้าอย่างจัง จนไปกระแทกกับชั้นวางหนังสือเข้าให้อย่างแรง ทำให้

หนังสือที่วางอยู่บนชั้นวางหนังสือนั้นหล่นลงมากระจัดกระจายไปทั่วทั้งพื้นที่บริเวณนั้น

 

Felt : โอ้ยย!! T^T เจ็บจัง! ขอโทษที่นะ! คือว่าฉัน......อ้าว~! ^.^ Pamelaจัง~!เองหรอกเหรอ?

 

Pamela : >.<  อืม~! ฉันเองแหละ~! หือ? >0< ว้ายยยย~! หนังสือหล่นเต็มไปหมดเลยอ่ะ! แย่จัง!

 

Felt : O_O โอ๊ะ~! จริงด้วย! เดี่ยวฉันเก็บเองPamelaจัง~!

 

Pamela : ^.^ ไม่เป็นไรจ้าFelt~! เดี่ยวฉันช่วยด้วยอีกแรงนะ!! เอานี่!

 

Felt : ^0^ ขอบใจนะPamelaจัง~!

           

          FeltกับPamela ต่างช่วยกันเก็บหนังสือที่หล่นกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณนั้นอย่าง

รวดเร็ว ไม่นานนักหนังสือทุกเล่มที่หล่นกระจัดกระจายอยู่ปาพื้นทั้งหมดก็กลับคืนสู่ชั้นวาง

หนังสือที่เดิมอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยอีกครั้ง ทั้ง2คนต่างพากันถอนหายใจออกมาด้วย

ความเหนื่อยล้า ก่อนจะพากันนั่งลงกับพื้นตรงบริเวณนั้นด้วยความเหนื่อยล้า

 

Felt : ^ ^ ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่หอสมุดแห่งนี่งั้นเหรอPamela~จัง!?

 

Pamela : ^.^ ก็มาทำงานพิเศษยังไงล่ะจ้ะ~! หุหุหุ! คงจะสงสัยล่ะสิว่าฉันมาทำงานพิเศษอะไรกันแน่ในหอสมุดของโรงเรียนAcademyแห่งนี่ใช่ไหมเอ๋ย? คิกๆๆ~! ^0^

 

Felt : - - มั่ง? ถ้าให้ฉันเดานะ…..เธอคงจะมาทำงานเป็นแม่บ้านใช่ป่ะ?

 

Pamela : >.< กรี๊ดดด~!! มันใช่ซะที่ไหนกันล่ะค่ะ~! อย่าพูดจาแบบนี่สิ! เค้าไม่ชอบนะ! >^<  

 

Felt : ^.^ จ้าๆๆ~! เข้าใจแล้ว! ว่าแต่แล้วเธอมาทำงานอะไรล่ะ? (>.<น่ารักจัง! เวลาเธอโกรธเนี่ย!)

 

Pamela : ^0^ บรรณารักษ์ค่า~! เค้าเป็นบรรณารักษ์ของหอสมุดแห่งนี่เองแหละ~! ว่าแต่มีอะไรให้เค้าช่วยไหมเอ่ย? ถ้ามีปัญหาเกี่ยวกับการค้นหาหนังสือล่ะก็บอกเค้าได้เลยนะเค้ายินดีที่จะช่วยเหลือตัวเองเสมอ!? ^.^  

 

Felt : ^ ^ ขอบคุณนะPamela~จัง! ฉันเองก็ชักจะชอบเธอขึ้นมาแล้วสิ! อิอิอิ! >.<

 

Pamela : ^0^ จริงเหรอ? คิกๆๆ~! น่ารักจัง!

 

Felt : ^///^ จริงสิ! ขอรบกวนอะไรหน่อยจะได้ไหมPamela~จัง!

 

 

Pamela : ^ ^ ว่ามาสิจ้ะ!

 

Felt : ^_^ ช่วยพาเดินชมหอสมุดแห่งนี่หน่อยจะได้ไหม?

 

 

Pamela : ^.^ ได้สิจ้ะ! เดี่ยวเค้าจะพาตัวเองเดินชมให้ทั่วเลยล่ะ!?

 

Felt : ^.^ อื้อ~!

           

          Pamela ยืนขึ้นอย่างเรียบร้อยพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแล้วยื่นมือของตัวเองไป

ให้กับFeltคล้ายกับจะให้จับมือของเธอเอาไว้! Felt นั่งยิ้มอยู่ในใจด้วยความเอ็นดูพร้อมกับ

ยืนมือของตัวเองไปจับมือของPamelaเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันที่ ก่อนจะเอามือของตัว

เองไปลูบหัวPamelaไปมาด้วยความเอ็นดูเหมือนเด็กๆพร้อมกับส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

 

Pamela : ^///^ นี่Feltถามอะไรหน่อยสิ!

 

Felt : ^.^ ว่ามาสิจ้ะ~! Pamela~จัง!!

 

Pamela : >///< เอ่อ.....คือว่า.....เค้านะ....คือ.....!!

 

Felt : ^_^ อะไรเหรอจ้ะ? 

 

Pamela : >.< คือว่า.....Feltชอบเค้าหรือเปล่าจ๊ะ~!? >< ช่วยตอบมาตรงๆเลยน้า~!! ขอร้องล่ะ!

           

           Feltหยุดนิ่งไปสักพักเมื่อถูกPamelaถามคำถามออกมาแบบนั้น หัวใจของFeltเริ่ม

เต้นรั่วขึ้นมาอย่างไม่เป็นจังหวะ Feltก้มหน้าลงแล้วนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรเลย! ส่วน

Pamelaเองก็เอาแต่จ้องมองFeltพร้อมกับกำมือของตัวเองเอาไว้ที่หน้าอกด้วยท่าทางที่ดู

เขินอายเอามากๆและกำลังลุ้นอยู่ว่าFeltนั้นจะให้คำตอบกับเธอยังไง! ก่อนที่Feltจะเงยหน้า

ขึ้นแล้วยิ้มให้พร้อมกับพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ดูเบาบางและท่าทางที่ดูแล้วเหมือนกำลังจะ

อายสุดๆ จนไม่กล้าที่จะพูดเสียงดังและใบหน้าของFeltในตอนนี้บวกกับท่าทางเขินอายดูแล้ว

คล้ายกับเด็กผู้หญิงมากเลยล่ะ!

 

Felt : >///< ชอบสิ! ชอบเธอมากๆเลยล่ะ! แต่ว่าชอบเธอในฐานะน้องสาวนะ! Pamelaจัง! >.<

 

Pamela : ^.^ ชอบเค้าในฐานะน้องสาวงั้นเหรอ? ดีใจจัง! (>< นี่Feltชอบเราในฐานะน้องสาวงั้นเหรอ? แย่จัง! )

 

        Pamelaยิ้มให้กับFeltด้วยท่าทางที่ดูจะดีใจเอามากๆกับคำตอบที่ออกมาจากปากของ

Feltตรงๆ! ถึงแม้ว่าในใจนั้นอาจจะคิดอีกอย่างหนึ่งก็ตามที่เถอะ!

 

Felt : ^ ^ และก็.......ในฐานะคนรักด้วยนะPamelaจัง~! ฉันพูดจริงๆนะ!!

 

Pamela : ^0^ Felt~!......ดีใจจัง~~!!!

           

           Pamelaดีใจมากกับคำตอบสุดท้ายที่Feltบอกกับเธอ ทำให้คำตอบสุดท้ายที่Felt

ตอบออกมาจากใจจริงก็ทำให้Pamelaได้รู้ว่าในตอนนี่Feltคิดยังไงกับเธอกันแน่! ก่อนที่

Pamelaจะกระโจมเข้าไปโอบกอดFeltด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้งพร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วย

ความดีใจ จนFeltเห็นแล้วถึงกับอึ้งทันที่ ก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแล้วก็เอามือของตัวทั้ง2

ข้างเข้าไปโอบกอดเธอเอาไว้พร้อมกับเอามืออีกข้างของตัวเองลูบหัวเธอไปมาด้วยความ

เอ็นดู Pamelaร้องไห้พร้อมกับกอดFeltเอาไว้จนแน่นแล้วเงยหน้ามองดูFeltที่กำลังลูบหัว

เธอไปมาพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนที่Pamelaจะปล่อยFeltออกจากอ้อมกอด

ของเธอพร้อมกับเช็ดน้ำตาของตัวเองไปมาแล้วส่งยิ้มให้กับFeltอย่างร่าเริง ก่อนที่เธอจะจับ

มือของFeltเอาไว้จนแน่นแล้วก็พาเดินชมหอสมุดไปมาตามคำขอของFeltด้วยท่าทางที่ดูจะ

มีความสุขเอามากๆที่ได้อยู่กับFeltเพียงลำพัง! ก่อนที่เวลาของการเดิมชมหอสมุดของ

Pamelaที่ได้อยู่ร่วมกับFeltแบบสองต่อสองจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว! ทั้ง2คนที่พากันเดินชม

หอสมุดกับมาตั้งครึ่งค่อนวันก็ต่างพากันเริ่มรู้สึกที่จะเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียเอามากๆ ก่อน

จะพากันมานั่งพักกันอยู่ที่ม้านั่งตรงด้านหน้าของหอสมุดใต้ต้นไม้ใหญ่ ทามกลางบรรยากาศ

ยามเย็นที่แสนจะเงียบสงบและเย็นสบาย สายลมที่พัดผ่านมาแล้วก็ผ่านไปอย่างช้าๆ ฝูงนก

นานาชนิดที่ต่างพากันบินกับรังไปเป็นทิศทางเดียวกัน ท้องฟ้าสีส้มอ่อนๆที่พระอาทิตย์ใกล้จะ

ลับขอบฟ้าในอีกไม่นานนี้ สร้างบรรยากาศโรแมนติกให้กับทั้ง2คนเป็นอย่างมาก ทั้ง2คนหัน

มามองหน้ากันพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้ซึ่งกันและกันแล้วก็ชวนกันพูดคุยกันไปมาอย่างสนุก

สนาน! พอมารู้ตัวอีกกันอีกที่ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

 

Felt : อ้าววว~!! มืดแล้วเหรอ? - - ดูท่าพวกเราจะคุยกันเพลินเลยเนอะ?

 

Pamela : ^ ^ อืม! ถ้างั้นเค้าขอตัวกลับหอพักก่อนนะ! พอดีเค้าเริ่มง่วงแล้วอ่ะ! ขอตัวกลับก่อนนะจ้ะ! ฝันดีนะตัวเอง! ^.^

 

Felt : ^ ^ เช่นกัน! ไว้เจอกันพรุ่งนี่นะPamela~จัง!

           

          Feltโบกมือให้กับPamelaไปมาพร้อมกับส่งยิ้มให้อีกตามเคย ก่อนที่Feltจะเริ่มรู้ง่วง

ขึ้นมาบ้างนิดๆแล้วก็เดินกลับห้องพักของตัวเองทันที่ พอมาถึงหน้าห้องพักของตัวเองก็มา

พบกับEdgeที่เหมือนจะมายืนรอFeltอยู่ก่อนหน้านี่แล้ว พอEdgeเห็นFeltพึ่งมาถึงห้องพักก็

รีบเดินเข้าไปหาทันที่แล้วถามออกไปว่า

 

Edge : - - ทำไมถึงได้กลับมาช้านักล่ะFelt! ฉันรอนานมาตั้งนานแล้วนะ!

 

Felt : ^0^ โทษที่ๆ~! แล้วนายมายืนรอหน้าห้องฉันทำไมเหรอ? มีธุระอะไรหรือเปล่า? หือ?

 

Edge : - - ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก? ก็แค่อยากจะมาถามนายตรงๆเลยว่าตกลงนายชอบPamelaจังใช่ป่ะ? ช่วยตอบมาตาความจริงด้วยนะเพื่อน! - -

 

Felt : ^ ^ ชอบสิ! ชอบเธอมากเลยล่ะ! แล้วมันทำไมเหรอ? 

 

Edge : ^ ^ ฉันจะได้เอาเรื่องนี่ไปบอกให้Vieseคู่หมั่นของนายได้รู้ยังไงล่ะFelt? อิอิอิ!

 

Felt : = = เจ้าบ้า! ขืนนายบอกเธอไปยังไงก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก? เชื่อฉันสิ! นายเองก็น่าจะรู้เรื่องนี่ดีแล้วไม่ใช่เหรอEdge? แกล้งโง่หรือเปล่าว่ะ? - -

 

Edge : ^ ^ ล้อเล่นน้า~! แกนี่มันน่าอิจฉาจังเลยว่ะFelt~! รักใครแล้วก็จะรักตลอดไป! หึ! น่าอิจฉานายว่ะFelt~!

 

Felt : ^_^ งั้นเหรอ? ถ้างั้นไว้ค่อยคุยกันต่อในวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน! ขอตัวก่อนนะEdge! แล้วเจอกันพรุ่งนี่นะเพื่อน!

 

Edge : ^ ^ เอ่อ! แล้วเจอกัน!

           

           Edgeยิ้มให้กับFeltพร้อมกับเอาหมัดของตัวเองชกแขนFeltแรงๆแล้วก็เดินเข้าไป

ในห้องของตัวเองปิดประตูแล้วก็หายเงียบไปทันที่! Feltยืนจับแขนตัวเองข้างที่โดนชกเอาไว้

ด้วยความรู้สึกเจ็บๆนิดพร้อมกับยิ้มออกมาตรงมุมปากแล้วก็เปิดประตูห้องของตัวเองเดินเข้า

แล้วก็ปิดประตูห้องพร้อมเดินไปที่เตียงนอนแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนกับเตียงทันที่ด้วยความเหนื่อย

ล้า ก่อนจะหยิบแหวนวงเล็กๆสีขาวขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเองแล้วลุกขึ้นจากเตียงเดิน

ตรงไปที่โต๊ะอ่านหนังสือพร้อมกับหยิบกระดาษจดหมายขึ้นมาแล้วก็เอาแหวนวงนั้นวางลงบน

ขอบกระดาษพร้อมกับเริ่มลงมือเขียนจดหมายนั้นทันที่ด้วยรอยยิ้ม พอเขียนจดหมายฉบับนี้

เสร็จFeltก็หยิบแหวนวงนั้นขึ้นมาแล้วร่ายเวทมนตร์อะไรบ้างอย่างจนแหวนวงนั้นเปล่งแสงสี

ฟ้าออกมาพร้อมกับกระดาษจดหมายที่Feltเขียนเองก็เปล่งแสงสีฟ้าเช่นกัน Feltเริ่มท่อง

คาถาเวทมนตร์อะไรบ้างอย่างไปได้สักพัก ก่อนที่กระดาษจดหมายฉบับนั้นจะหายไปพร้อมกับ

แสงสีขาวที่เปล่งออกมาจนสว่างไปทั่วทั้งห้องพร้อมกับจดหมายฉบับนั้นก็หายไปด้วยอำนาจ

ของพลังเวทมนตร์ พอจดหมายฉบับนั้นหายไปFeltถึงกับรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที่ ก่อนที่ตัวเอง

จะเก็บแหวนวงนั้นเอาไว้อย่างมิดชิดแล้วก็เดินไปอาบน้ำทันที่ พออาบน้ำเสร็จก็รีบเดินปิดไฟ

แล้วเข้านอนทันที่ด้วยความเหนื่อยล้า! ก่อนที่ค่ำคืนนี้จะผ่านไปอย่างรวดเร็ว!

 

 

                                                               To Be Continue Cahpter 1 Part 9