สองคน ใจ ดวงเดียว

สาม  

อานนท์ได้สติก่อน

ชายหนุ่มกรอกตาไปมารอบตัวเท่าที่จะทำได้

เขานอนบนเตียง...

สภาพห้องเหมือนโรงแรมชั่วคราวทั่วไป

มองเห็นได้แม้จะมืด...แต่ไม่สนิทนัก

เขาขยับตัว รู้สึกมึนหัวเหมือนเมาค้าง

...รู้สึกข้อมือซ้ายจะติดอะไรสักอย่าง...

หันมอง...กุญแจมือ! ติดกับข้อมือผู้หญิง

เฮ้อ...พิมพ์มายานอนข้างเขานี่เอง...

อานนท์ลุกนั่ง ยังรู้สึกมึน งง!

กลิ่น...ไม่คุ้นเคยแสบจมูกและปาก...

เขาต้องไอ ระบายออกสี่ห้าครั้ง

รู้สึกค่อยยังชั่ว...

///////////

คุณเธอยังไม่ได้สติ

เธอนอนตะแคงขวา หน้าอกข้างขวาล้นออกมาเกือบทั้งใบ

เขามองไล่ไป ชุดของเธอร่น และขาดถึงสะโพก...

ในความสลัว ยังขาวเนียนผุดผ่อง...

"เอือกกก!"

อานนท์กลืนน้ำลายลงคอ

ต้องสะดุ้ง! เจ็บคออีกครั้ง

เขาเอื้อมมือลงไปดึง จัดชุดราตรีให้เธอดูดี...

พร้อมทั้งจับเต้าอวบของเธอยัดเข้าที่

ความรู้สึกเนียนมือ เนื้อแน่นแฝงแรงดีดเด้ง!

อานนท์คิดใจหวิว...

คงไม่เคยโดนผู้ชายแตะมั้ง?...นอกจากเราหึ หึ...

มองใบหน้า เอานิ้วเกลี่ยเส้นผมที่บังไว้เกือบครึ่งหน้าออก

เนียนใส เหมือนหน้าเด็ก...

คงหมดไปหลายตังค์กับการรักษาผิวพรรณทั้งตัว โดยเฉพาะใบหน้า

เขาดูอย่างใกล้ชิด เธอสวยมาก กลิ่นกายหอม

อานนท์ก้มลงจูบแก้มเธอเบาๆ

"เฮอะ เฮอะ ได้จูบว่าที่นางเอกหนังแล้วโว้ย หึ หึ หึ ฮู้...เย่"

อานนท์ลืมตัว ตะโกนเสียงดัง

"จับนมด้วยฮ่า ฮ่า ฮ่า สุดยอดในชีวิต ไม่นึกไม่ฝันเลยเรา" เขาพูดคนเดียว

จากนั้นตั้งสติ นั่งมองกุญแจมือ

"เฮ้ย! ของเรามันแน่น ของเธอมันหลวมนี่หว่า!" พึมพำเสียงดัง

เขาเอื้อมมือไปจับมือขวาของเธอ ทดลองรวบอุ้งมือเธอให้เล็กที่สุดอย่างเบามือ

ใช้มืออีกข้างรูดกุญแจมือของเธอลง...

ปรากฎว่ามันหลุดผ่านไปได้อย่างไม่ยากเย็น!

"โธ่...ไอ้โจรกระจอก"

อานนท์ลุกขึ้น แต่เซนิดๆ เดินสำรวจทั่วห้อง

เข้าห้องน้ำแต่ไม่ยอมเปิดไฟ เกรงพวกโจรจะเห็นแสง รู้ว่าเขารู้สึกตัวแล้ว

จัดการคลำ และฉี่จนเสร็จ

ระหว่างฉี่ เกิดความคิดอย่างหนึ่ง?

อานนท์เดินมองหาตามพื้นห้องในความสลัว ภาวนาขอให้พบเถอะ

สุดท้ายเจอจนได้ใต้ถังขยะพลาสติกใบเล็ก หนังยางสองเส้น

เขานั่งบนเตียง จัดการรัดหนังยางตรงร่องฟันของกุญแจมือที่ว่าง

ทดลองสวมข้อมือเธอ กดให้รูดออกจากข้อมือเธอได้เมื่อรวบมือเธอ

สวมให้แน่นมากกว่านี้ไม่ได้ติดหนังยาง

มันได้ผล! เขายิ้มคิด

มองดูเธอ ขอให้ใกล้ชิดดาวดังให้นานอีกพักก็ยังดี

ล้มตัวลงนอนข้างเธอ อดใจไม่ไหว...

ขยับหอมแก้มเธออีกครั้ง เอาหน้าแนบกับแก้มเธอ

อยากให้อยู่อย่างนี้ตลอดไปแฮะ เอะ!

เขาเคยดูหนังโบราณเรื่องหนึ่ง...

อืมม...ชั่วฟ้าดินสลาย...พระเอกลุงชนะ ศรีอุบล แน่ ส่วนนางเอกไม่รู้จัก

นายหัวสวมกุญแจมือให้ทั้งคู่เปลือยกายอยู่ด้วยกันในห้อง

พร้อมกับปืนหนึ่งกระบอก ลูกปืนหนึ่งนัด...

ถ้าเป็นเขา ไม่ทำอย่างในหนังแน่...

เอาปืนจ่อยิงรูกุญแจ หรือไม่ก็ยิงนายหัวยังดีกว่าหึ หึ...

                                     <<<</////>>>>

เธอขยับตัวคราง

อานนท์คิด คงต้องปวดหัว คอแห้งแสบจมูกชัวร์

เขาแกล้งนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว

พิมพ์มายารู้สึกตามนั้นจริงๆ เธอไอติดต่อกันสี่ห้าครั้ง

พอปรับสายตาเข้ากับความสลัวของสถานที่

เธอกวาดตามองรอบตัว พร้อมกับทบทวนความทรงจำ

เอ๊ะ! เราอยู่ไหน?

ผู้ชายคนนี้?

เธอตกใจ! สำรวจตัวเอง สภาพยังไม่ดีเท่าไหร่

แต่รู้ว่าไม่มีใครแตะต้องร่างกายตัวเองแน่ ถอนหายใจ...

คนงี่เง้า! เธอเอื้อมมือไปเขย่าตัวเขา

"คุณๆ คุณ นี่! ตื่นได้แล้ว"

เขาแกล้งเงียบไปอีกหน่อย เธอเขย่าตัวแรงกว่าเดิมอีกครั้ง บ่น

"รู้สึกตัวยากจัง ผู้ชายอ่อนแอ นี่คุณๆ"

เสียงเธอดังขึ้นปรับคีย์สูงอีกตามเคย อานนท์ยิ้มในใจ

เขาขยับดันตัวขึ้น เอาจมูกชนแก้มเธอ เธอผวาถดถอยห่างพร้อมเสียง

"อุ้ย! บ้าจริงๆ คุณๆ"

เธอทำตาโตเมื่ออานนท์ทำตาลอย มองหน้าเธอพร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ

ไออีกสองสามครั้ง ก่อนหยุด มองหน้าเธอใกล้ชิดอีกที

"อ้าว! คุณยังอยู่อีกเหรอ?"

"บ้า! มองดูให้ดีซิ นี่มันที่ไหน? ทำไม?"

เธอทำเสียงดุ ปากล่างยื่นอีก

น่าจูบชะมัด อานนท์คิด เขาแกล้งมองไปรอบๆ พูด

"คุณพาผมเข้าโรงแรมเหรอ? โอ้ย!" เธอทุบต้นแขนข้างที่ติดกุญแจมือของเขา

"บ้าจริงๆ ดูนี่ ดูที่ข้อแขนคุณซิ แล้วนึกดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา"

เธอมีสติดีแฮะ...อานนท์คิด มองดูกุญแจมือ

"อืมม...โรเล็กซ์ซะด้วย ยี่ห้อดีนะ โอ้ย!" เธอทุบเกือบที่เดิม แต่หนักกว่าเก่า

"พูดเล่นอยู่นั่นแหละ ช่วยกันคิดว่าจะทำไงต่อเถอะ?"

เธอมองหน้าเขา พูดเป็นงานเป็นการ

"นอนต่ออีกสักตื่น แล้วค่อยคิดไม่ได้เหรอ?"

อานนท์ทำตาเจ้าชู้ โดนอีกตุบ!

เขายิ้มให้เธอ เธออดไม่ได้ต้องปล่อยกิ๊ก กิ๊ก ออกมา เขาพูด

"นั่น! ค่อยยังชั่ว ยิ้ม อารมณ์ดีเข้าไว้ อย่าคิดมาก ค่อยๆ คิดหาทางกัน"

พิมพ์มายามองเขาอีกครั้ง ประเมินคุณค่าของชายคนนี้ใหม่อีกที

ก็ไม่เลวเท่าไหร่ ดูกันต่อไป...

"คุณรู้สึกเจ็บตรงไหนหรือเปล่า? สำรวจตัวเองก่อนครับ"

เขาแนะนำให้เธอตรวจสภาพร่างกาย เธอนิ่งไปครู่

"ไม่เป็นไร ทุกอย่างปกติ" มองหน้าเขา

อยากรู้ว่า เขาจะเอาไงต่อไป

"ไม่ปกติแน่ จมูกผมโดนแก้มคุณเจ็บไหม? โอ้ย!"

โดนอีกครั้งสำหรับอานนท์ เขาทำหน้าทะเล้น

ผู้ชายอะไรบ้าจริงๆ เธอค้อนเขา ที่ทำหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน เธอสงสัยต้องถาม

"คุณไม่กลัวบ้างเหรอ?"

"ผมคิดดูแล้ว รู้สึกพวกมันไม่ทำอะไรคุณ คงจับตัวคุณเรียกค่าไถ่จากพ่อคุณมากกว่า

ถ้าเป็นอย่างอื่นพวกเราคงแย่แล้ว

โดยเฉพาะตัวคุณ มันไม่เหลือไว้ให้คุณสำรวจตัวเองหรอก"

เขามองเธอตลอดทั้งตัวด้วยสายตาเจ้าชู้

เธอเข้าใจความหมายที่เขาพูด นึกหมั่นไส้ตาคู่นั้นจริงๆ

"คุณสวยจริงๆ สวยกว่าที่เคยเห็นในทีวีเสียอีก"

อานนท์สบตาเธอ แสดงว่าเขาพูดจากใจจริง

เธอดูออกว่าเขาพูดจริง ดีใจ แต่ไม่แสดงออกผู้หญิงทุกคนชอบคำชมอยู่แล้ว

"ผมขออนุญาตจัดการกับชุดสวยของคุณหน่อยครับ"

เธอเอาแขนข้างอิสระยกขึ้น เตรียมป้องกันตัวเต็มที่

"อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ ฉันสู้จริงๆ ด้วย"

"อะโถ! ผมแค่จะทำให้คุณเคลื่อนไหวสะดวกขึ้น เอาชายกระโปรงออกเท่านั้น

ร่วมมือหน่อยน่า อย่าคิดลามกกับผม"

เขาพูดจริงจัง

เธอมองอย่างวัดใจครู่หนึ่ง พยักหน้าทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร?

อานนท์ก้มลงไปที่หัวเข่าเธอ เอามือจับผ้า ใช้ปากกัดผ้า มือดึงให้ขาดก่อน

จากนั้นออกแรงดึงให้ขาดเป็นแนวยาวขนานรอบตัวเธอ

พิมพ์มายาเริ่มเข้าใจ ขยับช่วยให้เขาทำงานได้สะดวก จนเสร็จทั้งชั้นนอกและซับใน

"แค่นี้ไม่โป๊หรอก เห็นเปล่า! กลายเป็นราตรีสั้นไปแล้ว

ผ่าสูง ยั่วน้ำลายผู้ชายมากหน่อยเท่านั้น คล่องตัวไม่เกะกะอีก"

เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาเป็นมิตรขึ้น

เขายิ้ม เอาเศษผ้าขึ้นมากัด ฉีกเป็นชิ้นยาว และกว้างขนาดฝ่ามืออีกสองชิ้น

"เอาพันข้อมือใต้กุญแจมือ จะได้ไม่เจ็บหรือเป็นแผล มาช่วยกันพันนะครับ"

เธอพยักหน้า...

                                 ??????????

ทั้งคู่ต่างร่วมมือ

ช่วยพันให้กัน เขากัดอีกฉีก ผูกให้แน่นทั้งของเขา และของเธอ เขาพูดอีก

"ถ้าขยับมาก มันจะยิ่งรัดต้องป้องกันไว้ก่อน นี่ก็หนาพอ คุณจะเจ็บน้อยกว่าเดิม"

สายตาเธอ มองเขาเป็นมิตรขึ้นอีกหน่อย

"ช่วยกันหารองเท้าคุณดีกว่า"

เขากับเธอพากันกระเถิบไปนั่งข้างเตียง

เขาหยิบรองเท้าส้นสูงข้างซ้ายของเธอขึ้นมาดู จากนั้นเคาะอย่างแรงกับพื้น

เคาะจนส้นแหลมของรองเท้าหลุดพร้อมตะปู หันไปจัดการกับอีกข้างจนเสร็จ

"รองสวมดูครับ ใช้ได้หรือเปล่า?"

เธอพยักหน้า สวมเสร็จลุกขึ้นเดิน เขาลุกตามพากันเดินวนไปมา เธอพูด

"พอทนค่ะ"

นั่น! เริ่มจะมีค่ะ ขา มั่งแล้ว อานนท์คิดต่อ

เราเริ่มจะมีความหมายในสายตาที่สูงส่งของเธอบ้างแล้วซิหึ หึ...

                                               XXXXXXXXXX

เขายังสวมรองเท้า

ผ้าใบสีขาวหม่น พวกมันไม่ได้ถอดหรือไม่สนใจ เขาพูดกับเธอ

"เดินสำรวจกันหน่อย อ่อ...คุณปวดฉี่ หรืออะไรมั้ย?"

เขามองหน้าเธอ ส่วนเธอคิดว่าตัวเองคงหน้าแดงรีบตอบ

"ไม่ค่ะ"

"งั้ยเช็คข้าวของดูกัน"

เธอก้มลงหยิบกระเป๋าถือเธอที่พื้นห้อง ส่วนเขาล้วงกระเป๋าหลัง

กระเป๋าตังค์ของเขายังอยู่ และเงินก็อยู่

"พวกมันเอาแต่มือถือกับนาฬิกาไปค่ะ"

"ของผมก็เหมือนกัน แปลก! พวกมันเป็นโจรประเภทไหนกัน?"

อานนท์ยัดกระเป๋าเก็บ ออกเดินลากแขนเธอไปด้วย เขาหยุด

"จับมือกันไว้ดีกว่าครับ"

เธอมองหน้า แต่พยักหน้า ทั้งคู่ประสานมือข้างที่ติดกุญแจมือ

เขาพาเดินเข้าห้องน้ำ มองและพูด

"มีแค่ช่องพัดลมระบายอากาศ เล็กลอดออกไม่ได้" เธอมองตามเห็นด้วย

พากันมาหยุดที่ประตูห้อง

"ประตูปิดล็อกจากด้านใน กันคนเปิดเข้ามา พอจะกระแทกแรงๆ ออกไปได้

ถ้าพวกมันใส่กุญแจด้านนอกหากเป็นสายยูจะหลุดง่าย แต่ถ้าเป็นชนิดห่วงคู่ ท่าจะลำบาก"

เขาคิดและออกเสียงพอให้เธอได้ยิน และคิดตามเขา ส่วนเขาคิดอีกอย่าง...

...อุ้งมือเธอนิ่ม และอุ่นจัง เล็กนิดเดียวน่าทนุถนอม...

                                           !!!!!!!!!

เขาหมุนลูกบิดประตู

ตัวล็อกด้านในดีดออกมาดังเบาๆ

หมุนต่อดันบานประตูเปิดไปข้างนอกได้ แต่แค่นิ้วเดียวติด

เขาก้มสอดตามองตรงช่องเล็กๆ นั้นขึ้นลง พูดขึ้น

"ข้างนอกสว่างเป็นแสงจากหลอดไฟ แสดงว่าเป็นกลางคืน

ผมจะกระแทกประตู เพราะคิดว่ามันใช้สายยู เราจะถอยหลังและวิ่งพร้อมกัน

ผมจะใช้หัวไหลกระแทก คุณแค่ช่วยวิ่งให้เข้าจังหวะก็พอ"

พิมพ์มายาพยักหน้า เขากระชับมือเธอ

เธอกระชับตอบ ทั้งคู่ถอยออกห่างจากประตูสี่ก้าว

"พร้อมหรือยัง ผมนับถึงสามคุณวิ่งตามผม เอาหละ หนึ่ง สอง สาม!"

อานนท์ออกนำ เธอตาม...

เขาเตรียมตั้งกล้ามเนื้อต้นแขนที่ติดกับหัวไหล่ เกรง เตรียมรับการกระแทก

"ตึง!"

"โอ้ย!" อานนท์ทรุดนั่ง

"อุ้ย!" ส่วนเธอตามติด เอาหน้าอกชนหลังเขา ทรุดตัวตามเขา หน้าซบตรงอกอานนท์

"อูย...เจ็บจริงๆ ในหนังไม่เห็นเขาเจ็บกัน ทีเดียวหลุด บางทีประตูพัง โธ่..."

อานนท์ยกมือที่จับกันไว้ ใช้หลังมือเธอลูบต้นแขนของเขาไปมาพร้อมกับบ่น

ส่วนเธอเจ็บหน้าอก ทั้งคู่นิ่งในท่านั้น

"เจ็บมากไหมครับ? ผมขอโทษ"

พิมพ์มายายิ้ม มองดูเขาเอาหลังมือเธอลูบไหล่ตัวเอง

"เจ็บนิดหน่อยค่ะ ในหนังเขาทำประตูหลอก กระแทกเบาๆ ก็พัง คุณไม่รู้เหรอ?"

เธอพูดไปยิ้มไป อารมณ์ดีขึ้นคิด...

อยู่กับผู้ชายคนนี้รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัยดีจัง...