Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย

ตอนที่ 8
 
“นา นะ ลองนิดเดียวเองครับ”
“นิดเดียวนะค่ะ”
เธอรับแก้วน้ำจากแฟรงค์มา โดนไม่รู้ว่าในแก้วนั้นมันมียานอนหลับที่แฟรงค์ใส่ไว้ก่อนที่จะเข้ามาตีสนิทกับเธอ
แต่เธอก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไรเลยกระดกแก้วน้ำสีส้มในมือขึ้นดื่ม....
“หมดเวลาเล่นสนุกของแกแล้วล่ะ”
น้ำในมือของเธอยังไม่ทันได้แตะที่ปลายลิ้น ก็มีมือหนึ่งชักออกไป
“ทะ...โทโมะ”
แก้วพึมพำชื่อโทโมะเบาๆ เธอตกใจเล็กน้อยที่เจ้าของมือที่มากดึงแก้วน้ำอกจากปากเธอคือ...โทโมะ
“แกเป็นใครว่ะ”
แฟรงค์ถาม
“หึ...ฉันเป็นใครคนอย่างแกไม่ควรที่จะรู้ รู้แต่ว่ากลับไปซะ”
“คุณรู้จักกับผู้ชายคนนี้หรือครับแก้ว”
แฟรงค๋หันไปตามแก้ว
“ออ...เออฉัน...”
แก้วตะตุ ตะกะจะตอบ
“รู้จักหรือไม่รู้จักมันไม่ใช่เรื่องของแก”
โทโมะพูดพร้อมกับเอามือโอบไหล่ของแก้ว เหมือนแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันไม่รู้จักกับผู้ชายคนนี้ค่ะ”
แก้วตอบแล้วชายตาไปมองหน้าของโทโมะพร้อมกับเอามือที่เค้าโอบไหล่ของเธออก
“นายอ่ะเมารึเปล่า ฉันไม่รู้จักกับนาย”
คำพูดเมื่อกี้ทำให้โทโมะแสยะยิ้มออกมา
“แกนี้มั้วร์นี่หว่า แก้วเค้าไม่รู้จักกับแกนิ เมาแล้วก็กลับบ้านไปนอนเลยไป๋”
“หึ...ฉันไม่ได้มั่วหรอก ยัยนี่ก็แค่งอนฉันเท่านั้นเอง ก็เลยหนีมาเที่ยว”
“คุณกะไอ้หมอนี่เป็นแฟนกันเหรอครับ”
แฟรงค์หันไปถามแก้ว
“มะ...ไม่”
“แกเชื่อยัยนี่เหรอ ก็แฟนฉันอ่ะเจ้าชู้ ผิดตรงไหน เลยเซ็งๆ ก็เลยออกมาหาเหยื่อไง สุดท้ายแกก็ติดกับ
ฉันชินแล้วล่ะกับนิสัยของเธอ”
“นี่ นายพูดอะไรอ่ะโทโมะ”
“เห็นมั้ย ยัยนี่ยังเรียกชื่อฉันถูกเลย หึ”
“ไอ้ชุ้ คนที่จะกลับนะคือแกไม่ใช่ฉัน ส่วนเธอมากลับฉัน”
โทโมะบอกแล้วกระชากแก้วออกมาจากในผับนั้น
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“ปล่อยฉันลงเลยนะ”
แก้วโวยวาย หลังจากที่ถุกโทโมะจับยัดให้มานั่งในรถของเขา
“ถ้าฉันไม่มาช่วยรู้ไม่ มันจะเกิดอะไรขึ้น -_-”
โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์
“มาช่วยฉันทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย และก็ไม่ได้ขอ”
“หึ...เธอมันอ่อนต่อโลก”
“นายว่าใคร!”
“ก็เธอไง ถ้าฉันไม่มาช่วยเธอไว้เธอ ก็โดนไอ้นั้นลากไปไหน ต่อไหนแล้ว”
“นายพูดอะไรลากไปไหนต่อไหน น่าเกลียดสิ้นดี”
“หึ...ก็ในแก้วน้ำนั้นไง มันมียานอนหลับรู้รึยังล่ะ!”
“หมายว่าความในนั้นมียานอนหลับหรอกเหรอ”
“เออนะสิ”
แก้วเงียบไปกับคำพูดโทโมะว่าในนั้นมียานอนหลับที่แฟรงค์ผสมให้เธอกิน แต่ถ้าไม่ได้เค้าช่วยไว้
ไม่รู้ว่าป่านนี้ ตัวเองจะไปยังไงบ้างแล้ว ถึงว่าล่ะทำไมแฟรงค์คะยั้ยคะยอให้เธอดื่มน้ำในนั้น
“รู้แล้วใช่มั้ยว่าเธออ่ะ ตามพวกเลวๆนี้มันไม่ทันหรอก”
“รวมถึงนายด้วย”
“หึ...ก็เรื่องนี้ฉันมันเลวนิ”
“ฉันจะลงจากลง”
“ไม่ต้องไป ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน”
“ไม่จำเป็น ฉันมากับหวาย แล้วนายก็เป็นแฟนเพื่อนฉันด้วย ถ้าเธอมาเห็นแล้วมันจะไม่ดี”
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่แคร์”
“นายมันเห็นแกตัวที่สุด”
“หึ…”
“นายเคยรักเพื่อนฉันบางมั้ย ไม่สิฉันต้องถามนายว่านายรู้จักความรักจริงๆรึเปล่า”
“ฉันไม่ได้เป็นคนขอเพื่อนเธอเป็นแฟนสักหน่อย ยัยนั้นเสนอตัวมาให้ฉันเอง”
“นายกำลังทำให้เพื่อนฉันเสียใจ”
“หึ...ยัยนั้นแค่ต้องการ ฉันก็เลยสนองให้เท่านั้นเอง ฉันขี้เกลียดตอบคำถามเธอแล้ว”
“เห็นแกด้วยเองที่สุด นั้นนายจะพาฉันไปไหน”
แก้วถามเมื่อรถของโทโมะเริ่มออกตัวจากที่จดรถ
“ไปส่งเธอที่บ้านไง”
“ปล่อยฉันลง ฉันกับเองได้”
“ลงไปเลย ถ้าเธอลงไปตอนนี้ไม่ตายก็พิการแหละ”
โทโมะยิ้มอย่างผู้ชนะ แล้วเธอก็นั่งเงียบๆอยู่ในรถ
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“ฉันไม่ขอบใจนายหรอกนะที่มาส่งที่บ้าน นายบังคับฉันเอง”
“ฉันรออยู่นะ”
“รออะไร”
แก้วถามอย่างงง อยู่ๆโทโมะก็พูดอะไร รอรอ ขึ้นมา
“ไม่มีไรเธอ รีบเข้าบ้านไปได้แล้ว”
แก้วเดินลงจากรถของโทโมะแล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไป
“ฉันไม่เคยแคร์ใครอยู่แล้ว เพราะมีคนที่ฉันแคร์อยู่คนเดียวเท่านั่น และฉันก็จะรอ....”
To Be Continued...