Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย

ตอนที่ 7
 
“แกเป็นไรอ่ะแก้ว สีหน้าดูไม่ดีตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ”
หวายถามแก้ว เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนดูไม่ค่อยดีตั้งแต่เช้าๆแล้ว
“อ่อ...ฉันสบายดีไม่ได้เป็นไรหรอก”
“’งั้นเหรอ เอ๊ะ! นั้นข้อมือเธอทำไมแดงอย่างงั้นล่ะไปโดนอ่ะมาเหรอ”
“เออ...อ่อ เมื่อเช้าฉันรีบไปหน่อย เลยซุ่มซ้ามไม่ทันระวังเลยแหละ”
“อื้มๆ ฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยวพี่เค้ารอนานอ่ะ”
“เธอกลับกับเค้าเหรอ”
“ทุกเย็นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะกลับกับพี่เค้า ไปล่ะ กลับบ้านดีๆ”
“อื้มๆ ”
ทั้งสองคนบอกลากัน
--------------------------------------------------------------------------------------------
ในรถ
“โอ๊ะ! นั้นมือพี่ไปโดนอะไรมา”
“…”
ไร้สัญญาตอบรับ
“แผลยังสดอยู่เลย ทำไมพี่ไม่ทำแผลล่ะ เดี๋ยวจะเป็นบาททะยักนะ ไหนขอฉันดูหน่อยได้มั้ย”
หวายเอื้อมมือขอดูมือของโทโมะ แต่เจ้าตัวกลับปฎิเสธ
“ไม่ต้องมายุ่งกะฉัน ฉันจะเป็นยังไงก็เรื่องของฉัน ถึงบ้านเธอแล้ว ลงไปได้แล้ว -_-”
หวายไม่กล้าขัดคำสั่ง เธอทำตามที่โทโมะพูด
“ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาพี่จริงๆเลยใช่มั้ย”
----------------------------------------------------------------------------------------------
Coffee Pimmy
 “เฮ้ย!นั้นมันเหล้า ไม่ใช่นมนะ กระดกได้กระดกดีจริงๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นโพล่หัวมาร้านฉันเลย
แล้วนี่เป็นอะไรเลือดสาดมาเลยนะ ยากฉันต้องทำแผลให้ และยังมายืมร้านกะมากินวอดก้าฉันอีก
ร้านฉันร้านกาแฟไม่ใช่ผับบลานะ”
“แล้วถ้าพิชชี่มาไม่เห็นวอดก้าของตัวเองต้องบ้าคลั่งแน่เลย แล้วฉันจะทำไงเนี่ย”
“เออน่ะเดี๋ยวฉันจ่ายคืน -_-”
โทโมะตอบเพื่อนสาวที่ชื่อพิม
“ย๊ะ! พ่อคนรวย -_-”
“เฮ้ย! นายกินยังงี้แล้วจะกลับบ้านไวป่ะเนี่ย ฉันไม่ไปส่งนะ”
“ฉันกับได้แล้วกันนะ เลิกบ่นได้มั้ยรำคาญจริงๆ”
“เออ!!”
เธอมองเพื่อนตัวเองอย่างเอือมละอา
“พี่ค่ะของมอคค่ากะลาเต้ที่หนึ่งค่ะ อุ้ย!แกพูดชายคนนี้หล่ออ่ะ”
เด็กนักเรียนหญิงมอปลายหันไปกะซิบกะเพื่อนที่มาด้วยกัน
“เออหล่ออ่ะแก ที่แฟนแล้วแน่เลย เค้าบอกว่าคนหล่อๆชอบมีแฟน”
โทโมะละสายตาจากแก้วในมือ แล้วมองมาต่างเด็กผู้หญิงสาวคน พร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“อุ้ย! เค้ายิ้มให้พวกเราด้วยอ่ะ”
“เอ่อ น้องค่ะมอคค่ากะล่าเต้ได้แล้วค่ะ”
พิมรีบตัดบทพูดก่อน ก่อนที่เด็กผู้หญิงสองคนจะคลั่งมากกว่านี้ 
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“นี่จะนั่งจนร้านปิดใช่มั้ยเนี่ย ดีแล้วช่วยฉันเก็บร้านด้วยแล้วกัน”
“เธอกลับมาแล้ว”
“เพ้ออะไรของนายเนี่ย ถ้าเมาแล้วก็กลับบ้านไปนอนเลยไป๋”
“ตลอดเวลาที่ฉันรอมา...สุดท้ายเธอก็กลับ”
“นายหมายถึงใคร?”
“คงไม่ใช่...”
“แก้วหรอกนะ”
“เธอกลับมาแล้วเหรอ ตอนไหนแล้ว เธอเจอนายรึยัง”
“เจอแล้ว -_-”
“โอ้! พระเจ้า!”
“แล้วฉันก็เพิ่งทำเธอร้องไห้อีกครั้ง -_-”
“เฮ้อ~”
พิมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เธออุส่าห์กลับมาแล้วนะนายยังทำให้เธอเสียใจอะไรอีกล่ะ ให้ฉันไปช่วยอธิบายเรื่องวันนั้นดีมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“อื้มหวายว่าไง”
“เสียงเธอเหมือนคนร้องไห้เลยนะ เธอร้องไห้เหรอ”
หวายถามแก้วด้วยความแปลกใจ เหมือนน้ำเสียงของเพื่อนสาวดูแปลกๆไปเหมือนคนเพิ่งผ่านการร้องไห้มา
“อ่อ ฉันดูละครน่ะอินมากไปหน่อย ฮ่าๆ”
เธอฝืนหัวเราะออกมา
“แล้วเธอมีธุระอะไรกับฉันเหรอ”
“พรุ่งนี้เธอว่ารึเปล่า”
“พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ว่างอยู่แล้ว ทำไมเหรอ?”
“พรุ่งนนี้ไปงานวันเกิดยัยแพทเพื่อนฉัน เป็นเพื่อนหน่อยนะ”
“อืม...”
“ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ คือฉันไม่มีเพื่อนนะ นะๆๆแก้ว”
“อื้มๆฉันไปเป็นเพื่อนเธอก็ได้”
“น่ารักที่สุดเลย รักที่จ๋า”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“ทำไมแกไม่บอกฉันอ่ะว่ามาที่ผับ ฉันจะได้ไม่ต้องใส่กระโปรงมา”
“ถ้าฉันบอกว่ามาที่นี้ก็กลัวมาเธอจะไม่มานั้นสิ ก็เธอมันคุณหนูอนามัย”
“ไหนๆก็มาแล้วแหละ”
“นั้นไงกลุ่มเพื่อนฉันอยู่ทางนั้น ไปนั่งตรงนู้นกัน”
“Hi! ทุกคนฉันมาแล้ว”
“ยัยหวายมาแล้วล่ะทุกคน”
เพื่อนอีกคนหนึ่งตะโกนบอกเพื่อนๆ
“สุขสันต์วันเกิดแพท อ่ะนี่ของขวัญเธอ”
“ขอบใจมากจ้า แล้วนี่...”
“อ่อนี่แก้วเพื่อนฉันเองแหละ แก้วนี่แพทเจ้ของวันเกิดไง”
“หวัดดีแพท”
“หวัดดีจ้าแก้ว”
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
“ขอบใจจ๊ะ งั้นตามสบายเลยนะเธออยากกินอะไร สบายเลย”
“อิ้มๆ”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
หวายปล่อยให้ฉันนั่งค่อยเธออยู่ที่เคาท์เตอร์บลา สวนเธอก็ไปเต้นกะเพื่อนๆ
“ไม่ออกไปเต้นกะเพื่อนๆเหรอครับ”
อยู่ๆก็มีผู้ชายอีกคนมาทักฉัน
“ผมชื่อแฟรงค์ครับเป็นเพื่อนกะหวาย ผมเห็นคุณมากับหวายคิดว่าคุณเป็นเพื่อนกัน”
“อ่อค่ะ”
“จะไม่แนะนำให้ผมรู้จักชื่อคุณหน่อยเหรอ”
“ฉันแก้ว”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ค่ะ ยินดีที่เธอรู้จัก”
“นี่ครับของคุณ”
ผู้ชายคนนั้นยืนแก้วพันซ์ให้เธอ
“ฉันไม่ชอบดื่มค่ะ”
เธอปฏิเสธ
“มันผสมน้ำผลไม้ไม่เมาหรอกครับลองชิมซะหน่อย”
“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันไม่ชอบ”
“ถ้าคุณได้ลิมลองมันคุณจะรู้ว่ามันยอดเยี่ยมแค่ไหน แตะๆนิดเดียวเองน้าครับ”
แฟรงค์ขยั้นขะยอที่จะให้แก้วดื่มให้ได้
“เออ...”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
โทโมะมองหญิงสาวที่ตัวเองทำให้เธอเสียใจไปวันนั้นและผู้ชายอีกคนที่เดินมาทักเธอจากชั้นสอง
มันไม่ได้บังเอิญอะไรหรอกที่เค้าจะมาเจอเธอที่นี้ แต่เป็นเพราะผับนี้เค้าก็มาเกือบจะทุกวันอยู่แล้ว
“หึ...นั้นไงโดนจนได้”
เค้าแสยะยิ้มออกมา
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“นา นะ ลองนิดเดียวเองครับ”
“นิดเดียวนะค่ะ”
เธอรับแก้วน้ำจากแฟรงค์มา โดนไม่รู้ว่าในแก้วนั้นมันมียานอนหลับที่แฟรงค์ใส่ไว้ก่อนที่จะเข้ามาตีสนิทกับเธอ
แต่เธอก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไรเลยกระดกแก้วน้ำสีส้มในมือดื่ม....
 To Be Continued...