Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย

ตอนที่ 6
 
หวายเดินไปเดินมาอยู่บริเวณที่จอดรถของมหาลัย เหมือนกำลังรอใครสักคนอยู่
ปรื้น~~~~~
เสียงของเครื่องยนต์ของรถคันหนึ่งทำให้เธอหันไปมองรถ ASTON MARTIN สีบอร์นเทา
รอยยิ้มก็พุดขึ้นที่ใบของเธอ
เจ้าของคนสปอร์ตคันหรูก้าวลงมาจากลงอย่างเท่
“พี่โทโมะ”
เธอเรียกชอยหนุ่มที่ก้าวลงมาจากรถคันนั้น
“มีไร -_-”
“ฉันมารอพี่นะ”
“รอทำไม? -_-”
“ก็ฉันอยากเดินไปกับพี่นิ เราก็เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ”
“หึ...”
“อ้าว เดินไปไม่รอกันบ้างเลย”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“พี่ค่ะ”
“…”
“ฉันขอโทรศัพท์หาพี่ได้มั้ย?”
“นั้นมันก็สิทธิ์ของเธอ -_-”
“ฉันอยากทำให้เราเหมือนแฟนกันจริงค่ะ ตอนนี้เราไม่เห็นเหมือนแฟนกันเลย”
“’งั้นเหรอ...”
“อืม...ถ้าเธอต้องการอย่างงั้นล่ะก็ ตอนเย็นฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน -_-”
“จริงเหรอค่ะ^^”
หวายยิ้มด้วยความดีใจ
“เธอเธอก็คงไม่ลิมที่เราตกลงกันไว้หรอกนะ”
“ค่ะ”
“แล้วพี่ไม่ไปส่งฉันที่คณะเหรอ”
เธอถามโทโมะ ที่เค้ากำลังจะเดินแยกไปคนล่ะทาง
“ไปส่ง...ทำไปต้องเป็นฉัน -_-”
“เราสองคนเป็นแฟนกันนิ พี่ต้องเดินไปส่งฉันที่คณะ”
“นู้น...ทางนู้น”
โทโมะชี้ไปทางลิฟต์ของคณะ
“ถ้าเธอขี้เกลียด ลิฟต์อยู่ทางนู้น เธอเดินขึ้นไปสิเดี๋ยวก็ถึง -_-”
แล้วเค้าก็เดินจากไป
หวายไปแต่ยืนกระทืบเท้าอย่างอารมณ์เสีย
“พี่เดินหนีฉันหลายรอบแล้วนะ”
 ----------------------------------------------------------------------------------------------
เมื่อเค้าเดินแยกออกมาจากหวาย เค้าก็เดินมาหลบอยู่แถวซอกซอยของคณะ ต้องการที่รอใครคนหนึ่งอยู่
และคนที่เค้ายืนรอก็กำลังจะเดินมาที่แล้ว เธอเดินผ่านที่ ที่โทโมะยืนอยู่ แต่ก็ต้องกลับถูกกระชากแขน
ให้เข้ามาอยู่ในซอกของคณะ
“นาย!”
“วันนี้ใครมาส่งล่ะ คงจะหมอนั้นสินะ”
“พุดอะไรของนาย”
“เมื่อวานไง เห็นกระนุกระหนิงกัน และยังไปส่งกันที่บ้านนิ...หึ”
“นายหมายถึงเควินหรอกเหรอ ก็เค้าเป็นคนดีไง”
“หึ...ยกย่อกันเหรอเกินนะ”
“มันก็ไม่เหมือนคนบางคนที่ชอบทำตัวน่ารังเกลียดไปวันๆ”
“นี่!”
“โอ๊ย!ฉันเจ็บนะ!”
โทโมะปีบไปที่ข้อมือเล็กๆของเธอ ทำให้ตอนนี้ที่มือของเธอเกิดรอยแดงขึ้นมา
“คุยกันดีๆ ไม่ได้เหรอไง ทำไมชอบทำให้ฉันต้องโมโหด้วย!!”
“ฉันไม่อยากคุยกะคนน่ารังเกลียดแบบนาย!”
“คำก็น่ารังเกลียด สองคำก็น่ารังเกลียด หึ...แล้วเธอเคยโดนคนน่ารังเกลียดทำแบบนี้รึเปล่าล่ะ...”
โทโมะตึงแขนทั้งสองข้างของแก้วติดกะกำแพง แล้วก้มหน้าระดมจูบเธอ
“อื้ม อ่อย อั้น อะ” (ปล่อยฉันนะ)
โทโมะไม่ปลอย ยิ่งแก้วขัดขืนมากเท่าไร เค้าก็ยิ่งรุก
น้ำตาของคนที่ถูกกระทำไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ทำให้โทโมะถึงกลับชะงักทันที เค้ามองหญิงสาว
ที่เพิ่งทำร้ายจิตใจเธอไปเมื่อกี้ ก่อนจะเอื้อมมือจะเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่เธอกับกลับปัดมือนั้นออกพร้อมกับ....
เพี้ยะ!!!!!
หน้าของเค้าหันตามแรงตบของเธอ
“รู้มั้ยฉันทั้งเกลียดและขยะขะแยงในตัวนายที่สุด!!!!!!”
เธอตะโกนใส่หน้าของโทโมะ แล้ววิ่งออกไปจากสถานที่ตรงนั้น
โทโมะกำหมัดของตัวเองไว้แน่
พลั้ก!!!
“โถ่เว๊ย!!”
เค้าสถบออกไปแล้วต้อยไปที่กำแพงเพื่อระบายอารมณ์ที่เค้าทำให้ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้อีกแล้ว เลือดสีแดงสดไหลลงมาบนพื้น แต่เค้าก็ไม่สนใจว่าที่มือของตัวเองที่เลือดออก
“ฉัน...ขอโทษ”
To Be Continued...