Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย
MU~MU
25) END
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 25
ฉันมารอเควินตามที่เรานัดกันไว้เมื่อคืน วันนี้ฉันตัดสินใจแล้วที่จะให้เรื่องมันจบๆไปสักที แม้ว่าจะมีคนที่เสียใจมาก
แต่ฉันก็ต้องตัดสินใจ จะว่าฉันเป็นผู้หญิงเห็นแกตัวฉันก็ยอม ฉันหักหลังเพื่อนตัวเอง ทำร้ายคนดีๆอย่างเควิน
“ขอโทษนะที่ต้องมาช้า”
แล้วคนที่ฉันรอเค้าก็มา เควินนั่งลงข้างๆฉัน
“เมื่อวานฉันทะเลาะกับหวายมา”
“จริงเหรอ เธอทะเลาะกันเรื่องอะไร”
“เควิน...”
“ว่า”
“คือว่าฉัน..ฉัน.”
“เธอกำลังจะบอกเลิกฉันอยู่ใช่มั้ยล่ะ”
เควินพูดขึ้นแล้วเค้าก็ยังหันมาส่งยิ้มให้ฉันอยู่ ทำไมนายยังยิ้มได้เควินทั้งๆทีเรื่องที่ฉันจะบอกนายมันเป็นเรื่องที่นาย
ต้องเสียใจ
“ฉัน...”
“ฉันจำวันที่เธอตกลงคบกับฉันได้ แววตาของเธอเหมือนกับกำลังลังเลที่ตอบตกลงฉัน ฉันมองออกว่าเธอกำลัง
รอใครสักคนอยู่”
“ฉันมันเป็นผู้หญิงที่นิสัยไม่ดี ฉันทำร้ายนาย”
“เธอไม่ได้ทำร้ายฉันหรอกนะแก้ว ฉันต่างหากที่ทำร้ายตัวเองเอง ฉันให้ความหวังกับตัวเองไว้ว่าสักวันหนึ่ง เจ้าของ
หัวใจของเธออาจจะเป็นของฉัน สักวัน”
“คนอย่างนายมันดีเกินกว่าที่ฉันจะเอื้อมถึงเควิน ฉันขอโทษนะ”
แล้วน้ำใสๆก็ไหลอาบแก้มของฉันทั้งสองข้าง
“บอกแล้วไงว่าเธอไม่ผิด”
“นายกับฉันเราจะเป็นเพื่อนกันได้มั้ย”
“ได้สิ เราจะเป็นเพือนกัน เธอจะเป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุดเลย”
ฉันยิ้มให้เควิน แล้วก็ปาดน้ำตาที่แก้มทั้งสองข้างออก
“ยัยเด็กขี้แย่^^”
เควินเอื้อมมือมาขยี้ที่หัวของฉัน
“อย่าลิมนะ เธอคือเพื่อนของฉันถ้าเธอมีอะไรฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอนะแก้ว^^”
“ขอบใจนายมากเลยนะเควิน”
“อืม”
“ฉันต้องไปแล้วฉันไปก็นะ แล้วเจอกัน”
ฉันบอกลาเควินแล้วเดินจากไป
“สถานะคำว่า ‘เพื่อน’ ระหว่างเธอกับฉัน ฉันขอเวลามันสักนิดหนึ่งนะ เฮ้อ~คนหล่อๆอย่างฉันก็เพิ่งจะเคยโดนผู้หญิง
หักอกก็วันนี้แหละวะ”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
วันต่อมา
ฉันกับหวายเราไม่ได้เจอกันมาสามวันแล้ว ฉันอยากจะขอโทษและปรับความเข้าใจกับเธอ ถึงแม้แต่จะไม่ให้อภัยเพื่อน
เลวๆคนนี้ก็ตาม ฉันเดินไปที่ม้าหินอ่อนที่ฉันกับหวายใช่นั่งประจำ แล้วฉันก็เห็นเธอกำลังก้มหน้าเขียนหนังสืออยู่
เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันก่อนจะรีบเก็บของแล้วเดินหนี
“หวายเดี๋ยวก่อน อย่าเดินนี้ฉันได้มั้ย ให้ฉันได้อธิบายก่อน”
ฉันรีบเธอมาขว้างหน้าหวายไว้
“ถอยไปซะฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ แล้วเธอก็ไม่ต้องอธิบายด้วยเพราะฉันเค้าใจตั้งแต่วันนั้นแล้ว ถอยไปฉันไม่”
“ทำไมเธอต้องเอาเรื่องแค่นี้มาตัดความสัมพันธ์ความเป็นเพื่อนของเราด้วยหวาย”
“ทำไมนะเหรอ เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอไง ฉันละอายต่อเธอที่สุด ที่แย่งพี่เค้ามาจากเธอ แล้วยังเกลียดเธอ
ทำร้ายเธอตอนที่อยู่ในผับ เธอยังจะคิดว่าทำไมอีกเหรอแก้ว ”
“ฉันไม่ได้โกธรเธอเรื่องพวกนี้เลยนะ เธอต่างหากที่จะต้องเป็นคนที่โกธรและเกลียดฉัน เราสองคนยังเป็นเพื่อน
กันได้ใช่มั้ยหวาย”
“แก้ว...”
หวายคว้าตัวของฉันเข้ามากอดไว้
“เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน ฉันขอโทษเรื่องทุกๆอย่างที่ฉันทำไม่ดีกับเธอ เธอยกโทษให้ฉันนะ”
“ฉันยกโทษให้นะ แล้วฉันก็ขอโทษเธอกับเรื่องทุกๆอย่างเหมือนกัน ขอโทษนะหวาย”
“เราสองคนจะกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ฮือๆๆ เราสองคนนี้เหมือนคนบ้าเลยเนอะ มายืนกอดกันแล้วร้องไห้
กลางมหาลับแบบนี้”
“นั้นสิ เราสองคนมันบ้า”
----------------------------------------------------------------------------------------------
หลายวันต่อมา
“นี่นายชอบถ่ายรูปตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”
แก้วถามโทโมะ เมื่อเธอเห็นกล้องว่างอยู่ที่โต๊ะ ตอนนี้แก้วอยู่ที่คอนโดฯของโทโมะ
“นานแล้ว”
“อื้ม~ไม่น่าเชื่อว่าคนดูเงียบๆขรึม เย็นชาเว่อร์ๆอย่างนายจะรักศิลปะแบบนี้กะเค้าด้วย ว่าแต่นายถ่ายอะไร”
แก้วหยิบกล้องที่ว่างอยู่บนโต๊ะขึ้นมากดดู แล้วเธอก็ช็อกกับภาพในกล้องที่เธอเห็น OoO!!!
“นี่...ฉันไม่ได้ไปถ่ายใต้กระโปรงใคร หน้าตาฉันเหมือนคนบ้าก้ามมากเลยเหรอไง ทำไมต้องทำหน้าซะโอเว่อร์
ขนาดนั้น”
“นายแอบถ่ายรูปฉันตอนไหนทำไมฉันไม่รู้เลย”
แล้วรูปที่อยู่ในกล้องก็คือรูปของเธอ
“ถ้าเธอรู้ เค้าจะเรียกว่าแอบถ่ายเหรอไง”
โทโมะดึงกล้องมาจากมือของแก้ว
“ในนี่มีรูปที่ฉันแอบถ่ายตอนที่นอนน้ำลายไหลด้วยนะ”
“จริงเหรอ! นี่เอากล้องนั้นมา ฉันจะลบภาพนั้นทิ้ง นายถ่ายภาพฉันแบบนั้นได้ยังไง เอามานะ”
“ไม่ให้ ทำไม”
โทโมะชูกล้องขึ้นเหนือศีรษะของเค้าเพื่อให้แก้วเอาไม่ถึง
“เอามา นายเอามาเดี๋ยวนี้”
“ถ้าฉันให้คืน เธอจะมีข้อแรกเปลี่ยนอะไรจากฉันละ”
“ฉันเลี้ยงข้าวนายสามวัน”
“น้อยไป”
“หนึ่งอาทิตย์”
“ไม่”
“โอ๊ย!หนึ่งเดือน”
“ไม่เอา บ้านฉันรวย”
“โอ๊ย!เรื่องมากจริงๆเลย นายจะเอาอะไรว่ามาดีกว่า”
“เอิ่ม~เอาอะไรดีน่ะ”
“โทโมะ-_-”
“จูบฉันสิ”
“ฮ่ะ!นายว่าไงนะ”
“ฉันบอกให้จูบฉันแล้วฉันจะลบรูปเธอทิ้งให้”
“ฝันไปเถอะ!”
“งั้นฉันจูบเองดีกว่ามั้ย”
โทโมะยิ้มอย่างเจ้าเลห์
“เรื่องอะไร”
“เธอจะจูบฉันงั้นเหรอ”
“ไม่มีทาง”
“งั้นก็โอเครูปนี้ฉันจะเก็บไว้ เธอไม่มีทางได้มันไปหรอก”
“นายมันร้ายกาจที่สุดเลยโทโมะ”
“แล้วมันจะใช้ฉันเหรอไง หึ! ตกลงว่าไง นับถึงที่สามนะ หนึ่ง...”
“นายมัน...”
“สอง...”
“สะ...”
“เอ่อๆก็ได้ๆ นายหลับตาสิ”
“ทำไมต้องหลับตา”
“ไอ้บ้า!ฉันก็เขินเป็นนะเฟ้ย!”
“เธอทำฉันขนลุก”
“ขนลุกอะไรของนาย หลัยตาซะ!”
“หลับก็หลับว่ะ”
แก้วค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้โทโมะอย่างช้าๆ ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นแรงเอามาก
“ช้าจริงเลย”
OxO!!!
แล้วโทโมะก็คว้าตัวของเธอเข้ามาจูบเองซะเลย เธอตกใจมากที่โทโมะเป็นคนรุก แต่ว่ารสจูบของเค้าก็ทำให้เธอ
เคลิบเคลิ้ม
แก้วหลับตาลง แล้วเธอก็เอื้อมมือทั้งสองข้างคล้องคอโทโมะ เสียงลมหายใจ ริมฝีปากหอมหวานนั้นก็ค่อยๆเริ่ม
จูบตอบอย่างแผ่วเบา...แต่อ่อนหวานนุ่มนวลจนไมอยากจะหยุดเวลา...
ความจริงแล้วรูปนั้นมันไม่มีอยู่จริงหรอก...เป็นแผนของผู้ชายร้ายกาจคนนี้
-END-
จบเรื่องนี้แล้วก็ขอฝากเรื่องนี้ต่อแล้วกันนะ (รีบอัพรีบอ่านจะได้ถึงเรื่องของโทโมะเร็ว555)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
