Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย

ตอนที่ 24
 
โทโมะเดินไปเปิดประตู แล้วเค้าก็เจอกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ...
“เธอมาทำไม”
นั้นคือบทสนทนาแรกที่โทโมะพูดขึ้นกับคนที่มา และนั้นก็คือหวาย
“เราไม่ได้เจอกันหลายวัน หวายก็เลยมาหาพี่ เผื่อพี่จะอยู่ที่ห้อง”
“มาแล้วก็กลับไปซะ”
“แต่ว่าเราสองคนยัง...”
“ฉันยกเลิกสัญญา”
แล้วโทโมะก็พูดตัดบทหวายก่อนที่เธอจะพูดจบ
“พี่หมายความว่าไง มันยังถึงคบกำหนดเลยนะ เหลืออีกห้าวัน”
“ฉันบอกว่ายกเลิกก็คือยกเลิกเธอกลับไปซะ”
“ทำไมหรือว่า...”
หวายมองเข้าไปในห้องของโทโมะก็พบกับรองเท้าของผู้หญิงคู่หนึ่งที่จอดไว้
“เจ้าของร้องเท้านี่มันเป็นใคร”
หวายเดินเข้าไปในห้องของโทโมะอย่างถือวิสาสะ
เพล้ง!!
เสียงแก้วที่แตกดังกระทบกับพื้นห้อง
“วะ...หวาย”
แก้วตกใจมาก คนที่มากดกริ่งหน้าห้องโทโมะก็คือเพื่อนสาวของเธอนั้นเอง
“แก...นี่แก”
“เพราะแบบนี้ เพราะแบบนี้นี่เอง”  “เพราะแบบนี้ใช่มั้ย แกถึงห้ามฉันหนักหนา ว่าไม่ให้ไปยุ่งกับพี่เค้าเป็นเพราะแกชอบพี่เค้าเหมือนกัน!!!!”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะหวายฉันอธิบายได้”
“คงไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วล่ะ ภาพมันก็เห็นกันอยู่ตำตา ฉันเข้าใจดีแล้ว แกทำทีเป็นเกลียด ใส่ร้าย เขาอย่างนู้นอย่างนี้ให้ฉันฟัง เป็นเพราะแกจะให้ฉันตัดใจจาก.พี่เค้า แล้วแกก็จะเก็บไว้กินใช่มั้ย!!! บอกฉันมาสิว่าใช่มั้ย!!!” “เลว! เลว! ทั้งเพื่อน ทั้งแฟน ฉันไม่หน้าคบแกเป็นเพื่อนตั้งแต่ทีแรกแล้ว”
“หน้าด้าน! แกก็มีเควินเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ทำไมยังมายุ้งกับของของฉันอีก ฉันเกลียดแก”
เธอเตรียมที่ง้างมือตบลงไปที่หน้าของเพื่อนสาวที่แย่งคนรักของเธอไป แต่มือของเธอก็ต้องค้างไว้กลางอากาศ “เธอไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวแก้ว” “ปล่อยแขนฉัน! ปล่อยฉันจะตบสั่งสอนมัน ที่มันบังอาจมาแย่งของของฉัน! เลวที่สุด!” “ฉันไม่ใช้ของของใคร แล้วใครกันแน่ที่เลว อย่างคิดว่าฉันไม่รู้ เรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอที่ทำไว้กับแก้วนะ”
“ฉันทำอะไร! มีแต่มันเท่านั้นแหละที่ทำกับฉันแบบนี้!!!”
“เธอแน่ใจเหรอว่าอยากให้ฉันพูดว่าจริงให้แก้วฟัง!!”
“ความจริงอะไร”
หวายถามโทโมะ
“หึ...เรื่องในผับตอนนั้นไง เธอจำไม่ได้เหรอไง คนที่บอกให้ไอ้ผู้ชายคนนั้นเอายานอนหลับใส่แล้วไปให้แก้วกินก็คือ
เธอไม่ใช่เหรอ”
“ทะ...ทำไมพี่รู้”
“ก็คนที่พาแก้วกลับบ้านก็คือฉันไงล่ะ”
“อ่อ...นี่แกอยู่หลับหลังฉันมานานแล้วเหรอ!!!”
“คือหวาย...”
“แกรู้มั้ยว่าฉันอิจฉาแกมากแค่ไหน ที่มีแต่คนมาสนใจแก ตอนที่ฉันขอพี่เค้าคบ ดูพี่เค้าไม่สนใจเรื่องฉันเลย เค้าสนใจ
แต่แก ทั้งๆทีฉันมาเพื่อคุยเรื่องแค่เราสองคนเท่านั้น ฉันไม่น่าให้แกรู้จักกับพี่เค้าเลย”
“ฉันเกลียดแก!!!เพราะแกมันแย่งทุกอย่างไปจากฉัน แกมันเลว!! แกมันมาที่หลัง!!”
น้ำใสๆทั้งสองข้างไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของหวายและแก้ว
“หยุดว่าแก้วแบบนั้นสักที คนที่เธอสมควรจะด่าว่าเลว มันฉันไม่ใช่ผู้หญิงของฉัน!!! และแก้วก็ไม่ได้มาทีหลัง!!”
“หมายความว่าไง”
“เพราะฉันกับแก้วเรารู้จักกันและเราก็เคยรักกันเธอเข้าใจรึยังล่ะ!”
“ทะ...ทำไมฉันไม่รู้”
“หวาย”
แก้วเรียกชื่อของเพื่อนสาว
“ทำไมแกไม่บอกฉันว่าแกกับเค้ารู้จักกัน!! ห๊า!”
แล้วหวายร้องไห้แล้ววิ่งออกจากห้องของโทโมะไป
“หวายเดี๋ยวสิอย่าเพิ่งไป”
“อย่าไป...”
แก้วกำลังจะวิ่งตามหวายออกไป แต่ก็กับถูกโทโมะดึงแขนไว้
“ฉะ...ฉัน...”
โทโมะดึงตัวของแก้วเข้ามากอด
“ฉันทำผิดต่อหวาย ไม่สิฉันทำผิดต่อเควินด้วย ฉันมันเลวที่สุดเลย ฉันจะทำให้เรื่องนี้มันจบไปสักที”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Part: Kevin
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!
เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น มันปรากฏชื่อผู้ที่โทร.มา
“ว่าไงคร๊าบ~”
ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
(ขอโทษนะทีต้องโทร.มาหานายตอนดึกๆ)
แล้วคนที่โทร.มาก็คือแก้ว
“ไม่เห็นดึกเลยดึกที่ไหน”
(บ้าเหรอนี่มันจะเที่ยงคืนแล้ว จะพรุ่งนี้แล้วนะ)
ทำไมฉันจะไม่รู้ว่ามันใกล้จะเที่ยงคืนแล้วเพราะฉันนั่งจองนาฬิกาอยู่
“ว่าแต่เธอโทร.มามีธุระอะไรเหรอ”
(เควินพรุ่งนี้มาเจอฉันที่XXXหน่อยได้มั้ย ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย)
“อื้ม~ได้สิ ให้ฉันไปรับเธอมั้ย”
(เดี๋ยวฉันไปเอง ฉันแค่โทร.มาบอกนายเท่านี่แหละไม่กวนเวลานอนนายแล้วแค่นี้นะ ราตรีสวัสดิ์)
“อื้ม ราตรีสวัสดิ์”
แล้วผมก็กดวางสายเธอไป
ติ้ง ต๊อง!!
เสียงเตือนของนาฬิกาดังขึ้น มันบ่นบอกเวลาว่าตอนนี้ก็เที่ยงคืนตรงแล้ว หมดเวลาของวันนี้แล้วสิ สุดท้ายเธอก็ไม่รู้
“เฮ้อ~”
ผมถอนหายใจแล้วทิ้งตัวนอนลงกับเตียง
“ขึ้นวันใหม่ไปจนได้สินะ”
วันที่ฉันต้องไม่ใช่คนที่เธอจะเลือก....
To Be Continued...