Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย

ตอนที่ 23
 
ฉันรีบบึ่งรถไปหาที่โทโมะที่คอนโดฯ แต่พอฉันเปิดประตูห้องของเค้าเข้าไปกับพบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย
แล้วโทโมะเข้าหายไปไหน
“โทโมะนายอยู่ไหน”
ฉันเรียกชื่อของโทโมะ แล้วเดินเข้าไปหาเค้าในห้องนอนแต่ก็ไม่มีอีก
“ไอ้บ้า! นายกำลังทำให้ฉันใจไม่ดีอยู่นะ โทโมะ! ไอ้ลูกครึ่งบ้าอยู่ไหนว่ะ”
“ฉันอยู่นี่...”
เสียงกระซิบดังขึ้นใกล้ๆหูของฉัน ทำให้ฉันตกใจแล้ว
“นี่นาย...”
โทโมะนั้นเองที่ยืนอยู่ข้างหลังฉัน เอ๊ะ! ไม่เห็นเค้าจะเป็นไรเลย ดูยังปกติ ตัวยังอยู่ครบสามสิบสอง
“นายไม่ได้เป็นอะไรนิ นี่นายโกหกฉันเหรอ!!”
“ฉันโกธรอะไรเธอ”
“ก็พิมบอกว่า...”
แต่ว่าตอนที่ฉันคุยโทรศัพท์ พิมไม่ได้บอกนิว่าโทโมะเป็นไร
“ยัยพิมว่าอะไรล่ะ”
โทโมะทำหน้ารอยหน้ารอยตาและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“นายมันเจ้าเล่ห์โกหกฉัน ฉันไม่น่าหลงกลนายเลยให้ตายสิ ฉันจะกลับบ้านแล้ว”
ว่าแล้วฉันก็เดินหนีโทโมะ
“คิดว่าฉันจะให้เธอกลับง่ายๆเหรอไง หึ”
โทโมะดึงฉันให้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเค้า
“วันนี้เธอทำอะไรไว้กับฉันเธอรู้รึเปล่า”
“ฉันไปทำอะไรให้นาย”
“วันนี้เธอทำให้ฉันหงุดหงิดทั้งวัน”
“มันก็เรื่องของนาย ไม่เกี่ยวกับฉัน”
“มันต้องเกี่ยว เพราะเรื่องที่ฉันหงุดหงิดก็เรื่องที่เธอไปเดตกับไอ้ผู้ชายคนนั้นไงล่ะ”
“แล้วฉันผิดเหรอไงล่ะ”
“เธอนั้นแหละผิดที่ฉันให้ฉันต้องเป็นบ้าเพราะเธอ”
“แล้วนายมาชอบฉันทำไมล่ะ”
“หึ วันนี้อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆหรอกนะ”
“จะทำไร”
“จูบเธอมั้ง”
โทโมะพูดอย่างหน้าตาเฉย แล้วยืนหน้าเค้ามาใกล้ๆฉัน
“ไอ้บ้า! นี่นายจะจูบฉันจริงๆ”
“เธอว่าไงล่ะ”
“ไม่นะ”
ฉันเบี่ยงหน้าหลบโทโมะ เลยทำให้เฉียดไปโดนที่แก้มฉัน
“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหรอกนะ หึ”
โทโมะเลื่อนมือมาจับที่ค้างของฉันให้หันไปมองหน้าเค้า จมูกของเราทั้งสองคนชนกัน แล้วเค้าก็โน้นตัวลงมาจูบฉัน
สัมผัสรสจูบนี้ของเค้ามันช่างนุ่มนวลและอ่อนหวาน เหมือนที่ลิ้มรสสตอเบอรี่เลย อ๊าย~ยัยแก้วเธอไปเคลิ้มกับเค้าทำไม ทำไมเธอไม่ขัดขืนว่ะ นั้นสิ ทำไมฉันไม่ขัดขืนปล่อยเค้าแบบนี่ได้ไง
----------------------------------------------------------------------------------------------
กว่าโทโมะจะปล่อยให้เธอได้เป็นอิสระก็เนินนานมาก
“แก้ว..”
“ว่า”
“เรื่องเมื่อสองปีก่อนนั้นนะ”
แล้วโทโมะก็หันมาพูดถึงเรื่องความหลังเมื่อสองปีก่อนนั้น
“No No ฉันไม่อยากฟัง”
แก้วยกมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นปิดหู
“ฉันกำลังจะอธิบายให้เธอฟัง เธอต้องฟัง”
“ฉันไม่อยากฟังมันซ้ำอีกแล้ว”
“หมายความว่าไง...”
“ก็...”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ย้อนกลับไปเมื่อวันที่แก้วและพิมเจอกันครั้งแรกที่ ร้านกาแฟของพิม
“แก้ว ฉันพอจะรู้แล้วว่าเธอกลับมาเพราะว่า...”
“เค้าบอกเธอ”
“อื้ม...แต่แก้วเรื่องวันนั้นนะ”
“เธอกำลังจะขอโทษฉันเหรอ ไม่เป็นไรหรอกน่ะฉันลืมมันไปหมดแล้ว”
“เธอต้องฟังฉันพูดสักนิดนะแก้ว เธออาจจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้ รู้มั้ยว่าฉันกลุ้มใจมากที่ทำให้เธอสองคนเลิกกัน”
แก้วไม่ตอบเธอหันหน้ามองออกไปนอกร้าน
“วันนั้นฉันทะเลาะกันกับพิชชี่รุนแรงมาก ฉันก็เลยอยากดื่มแก้เซ็งเลยไม่รู้จะทำยังไง เลยไปหาโทโมะมีคอนโดฯ
แต่พอไปถึง ฉันก็เห็นโทโมะนั่งดื่มเหมือนกัน โทโมะบอกว่าเค้าทะเลาะกับเธอเรื่องที่เธอจะไปเรื่องต่อเมืองนอก
เราสองคนต่างก็ต่างทะเลาะกับแฟน เค้าเลยกอดคอกันนั่งดื่มด้วยกันไปเลย...”
พิมเว้นช่วงสักพักแล้วเธอก็พูดต่อ...
“แล้วที่เธอเห็นเค้ากับฉันนอนบนเตียงด้วยกันนะ เป็นเพราะฉันบอกให้โทโมะเค้ามานอนเอง จริงๆแล้วหมอนั้น
ให้เกียรติฉันมาก ยอมให้ด้วยเองไปนอนที่โซฟา แต่ฉันก็บังคับให้เค้ามานอนที่เตียงด้วยกัน เพราะว่านอนที่โซฟามันอาจจะปวดหลัง จริงๆแล้วคืนนั้นเอาไม่มีอะไรกันเลยนะแก้ว เธอจะเชื่อฉันหริอไม่ก็ตาม”
แก้วเธอก็ยังเงียบอยู่ไม่พูดไม่จาอะไร
“โทโมะเค้ารักเธอมากเลยรู้รึเปล่า ฉันก็มีเรื่องที่บอกกับเธอแค่นี้แหละนะแก้ว...”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
กลับมาปัจจุบัน
“ฉันเข้าใจนานแหละ”
“ก็ดี เราสองคนจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม”
“แต่ว่า...ฉันยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเควินเลยนะ นายรอก็ได้มั้ยโทโมะ ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้จบเอง”
“ไหนๆก็รอเธอมาทั้งสองปี รออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป”
“อืม~”
“นายอยากได้โกโก้ร้อนสักแก้วมั้ย เดี๋ยวฉันไปชงให้”
“อืมก็ได้”
กริ่ง ก๊อง กริ่ง ก๊อง!!!
แล้วเสียงกริ๊ง! หน้าห้องของโทโมะก็ดังขึ้น
“เหมือนมีแขกจะมาหานายนะ”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปเปิดเอง”
“อืม”
โทโมะเดินไปเปิดประตู แล้วเค้าก็เจอกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ...
To Be Continued...