Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย

ตอนที่ 16
 
ฉันออกมานั่งดื่มคาบูชิโนที่ร้านกาแฟแถว ถนน E เค้าว่ากันว่าร้านนี่เครื่องดื่มอร่อย ของหวานก็อร่อย ฉันเลยมาลอง
ชิมดู และฉันก็นั่งรอพนักงานมาเสริฟ
“คาบูชิโนและบราวนี่ที่สั่งได้แล้ว”
แล้วเสียงใสๆของพนักงานร้านก็เดินมาเสริฟที่โต๊ะฉัน
“ทานให้อร่อยนะคะ”
ฉันเงยหน้ามองพนักงานผู้หญิงคนนี้
“แก้ว! ใช่แก้วจริงๆใช่มั้ยเนี่ย”
ผู้หญิงคนที่เรียกชื่อฉัน นี่มัน...
“พิมนิ”
“ฮ่าๆใช่เธอจริงๆด้วย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ 2 ปีเลยสิ”
พิมเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามฉันออกแล้วเธอก็นั่งลงไป
“เธอสบายดีมั้ยแก้ว”
“อื้มๆฉันสบายดี แล้วเธอละเป็นยังไงบ้าง”
“ฉันก็สบายดีจ๊ะ”
“อื้มๆเธอทำงานที่นี้เหรอ”
“นี่มันร้านของฉันแค่แหละ เพิ่งเปิดได้ปีกว่าๆเอง”
“อ่อ ดีจังเธอยังเรียนไม่จบเลยนิ ก็มีธุรกิจเป็นของตัวเองแล้ว”
“ฉันก็เก็บตังค์อีกส่วนหนึ่งแล้วพ่อกับแม่ฉันก็ช่วยอีกส่วนด้วย ฉันฝันว่าอยากเปิดร้านกาแฟและร้านเบอเกอรี่ด้วย”
“อื้มๆคงเป็นดังฝันเอแล้วล่ะ เพราะลุกค่าเธอเยอะใช่เล่นนะเนี่ย”
“ฮ่าๆจ๊ะ”
“แก้ว ฉันพอจะรู้แล้วว่าเธอกลับมาเพราะว่า...”
“เค้าบอกเธอ”
“อื้ม...แต่แก้วเรื่องวันนั้นนะ”
“เธอกำลังจะขอโทษฉันเหรอ ไม่เป็นไรหรอกน่ะฉันลืมมันไปหมดแล้ว”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ด้านเควิน
วันนี้เค้ามาทำธุระเที่ยวนี้ก็เลยแวะมาหาแก้ว แต่ว่าคนที่บ้านเธอบอกว่าเธอออกไปข้างนอก และก็ออกไปนานแล้ว
เควินเลยกดโทรศัพท์แล้วต่อสายไปหาเธอ สักพักแก้วก็รับโทรศัพท์
(ฮัลโหลว่าไงเควิน)
“แก้วนั้นเธอยู่ไหน เธอไม่ได้อยู่บ้าน”
(นายรู้ได้ไงว่าฉันไม่ได้อยู่บ้าน)
“ฉันอยู่บ้านเธอ แต่คนที่บ้านเธอบอกว่า เธออกไปข้างนอก”
(อื้มๆ ใช่ๆฉันอยู่ข้างนอก)
“เธออยู่ตรงไหน แถวไหนที่ไหน เดี๋ยวฉันไปหานะ”
(ฉันนั่งอยู่ที่ร้ายกาแฟแถวถนน E นะ ชื่อร้าน Coffee Pimmy)
“เดี๋ยวฉันไปหานะ”
(อื้มๆ)
แล้วเธอก็กดวางสายไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“เธอได้คุยกับเค้ารึเปล่าแก้ว”
“อื้มๆก็คุยนิดหน่อย ตอนนี้เค้าเป็นแฟนกับเพื่อนฉันอยู่”
“’หมอนั้นมีแฟนเหรอ”
“อืม”
“มาแล้วรอนานมั้ย”
แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นคงไม่ใช่เสียงใครหรอก ก็คนที่ฉันเพิ่งวางสายไปเมื่อกี้นี่เองแหละ
“มาเร็วๆจริงๆ”
“เอ่อ เควินนี่พิมเพื่อนของ....’
“สวัสดีนะฉันชื่อพิมเป็นเพื่อนของแก้วเอง”
แล้วพิมก็ชิงพูดขึ้นก่อน
“หวัดดีฉันเควิน”
“หวัดดีเควิน”
“พิมฉันว่าฉันไม่รบกวนเอแล้วดีกว่าลูกค้าเธอก็เยอะ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ”
“งั้นวันนี้เธอมาอุดหนุนฉันวันแรก ฉันให้เธอกินฟรีเอง”
“ไม่ได้หรอกนะ ของซื้อของขาย”
“ไม่เป็นไรหรอกนะ ต้อนรับเธอที่เธอกลับมาอีกครั้งนะ”
“ยังไงก็ขอบใจนะ แล้วฉันมาแวะมาอุดหนุนร้านเธอบ่อยๆนะ”
“จ๊ะ^^”
แล้วฉันกับเควินก็เดินออกจากร้านของพิม
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“ร้าน Coffee Pimmy ตอนรับคะ อ้าวโทโมะ”
“ดี”
“เมื่อกี้แก้วมาร้านฉัน แต่เพิ่งออกไปเมื่อกี้นี่เอง”
“อืม”
“และเหมือนผู้ชายคนที่มากับเธอจะไม่ใช่แค่เพือนนะ”
“ก็ไม่ใช่เพื่อน-_-”
“นายรู้เหรอ”
“…”
โทโมะไม่ตอบอะไร เค้าเดินมานั่งที่เคาร์เตอร์ของร้าน
“วันนี่ทำไมนายถึงมาหาฉันที่ร้าน แล้วเพื่อนๆนายหายไปไหนหมด”
“รำคาญพวกมัน ก็เลยหนีมา อยากหาที่สงบๆ-_-”
“ร้านฉัน ร้านกาแฟ ไม่ใช่วัด อยากอยู่สงบๆก็ไปนั่งสมาธิวิปัสสนาที่วัดดิ”
“หนีไอ้พวกลิงนั้นมา ยังมาเจอป้าแกๆบ่นอีก-_-”
“นี่นายหาว่าฉันแกเหรอ!”
“ตีนกาขึ้นหน้าแล้วรู้รึเปล่า-_-”
“ไอ้โทโมะ!”
“รำคาญจริงๆ -_-อยากนอนขอยืมร้านเธอแล้วกัน”
“ไปหลังร้านนู้นไป”
“เออ-_-”
“ฉันให้ที่นอนนายแล้ว ไม่ต้องไปไหนช่วยฉันเก็บร้านด้วยวันนี้”
“เออๆ”
แล้วโทโมะก้เดินเข้าไปในร้าน  เมื่อกี้เค้าก็เพิ่งเห็นเธอเดินออกไปกับผู้ชายคนนั้นอย่างมีความสุข
“เธอคงมีความสุขมากสิ แต่ฉันนะไม่...”
To Be Continued...