Sweet forever รักนี้ให้นายคุณชายจอมป่วน

มาใหม่อัพตัวอักษรให้ใหญ่กว่าเดิมจ้า

นายชาเขียวหน้าหม้อ VS ยัยชาขาว

Charter 2

          เช้าที่แสนสดใส  ใน KZ HIGH SCHOOL

          หวายมิล่าขนมจีนนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะแถวๆโรงอาหาร ซึ่งจริงๆมีแค่มิล่ากับขนมจีนมากกว่าที่คุยกัน หวายนั่งเงียบ ไม่พูดไม่จา เช้านี้หวายดูเหมือนร่างไร้วิญญาณไร้จิตใจเลยก็ว่าได้ เพราะเช้านี้ แค่เปลี่ยนชุดหวายยังเปลี่ยนกลับด้าน ทานข้าวยังทำข้าวตก  ทำอะไรดูเหมือนคนไม่มีสติ  มิล่ากับขนมจีนก็ได้แค่คอยช่วย เพราะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หวายเป็นแบบนี้

“หวายเอาขนมหน่อยมั้ย”ขนมจีนถามพร้อมยื่นเดนิชไส้ช็อคโกแลตให้

“ไม่อะฉันทานไม่ลง”หวายพูดก่อนจะนั่งมองน้ำโกโก้ที่เริ่มละลายแล้วเงียบๆ

ปึก 

มิล่าลุกขึ้นเหมือนจะวิ่งไปไหนแต่ถูกขนมจีนดึงไว้

“แกจะไปไหนนะมิล่า”

“ฉันจะไปฆ่าไอ้โทโมะ ดูมันทำเพื่อนฉันสิ”มิล่าพูดเสียงกร้าว

“เอาน่าปล่อยหมอนั่นไปเถอะอย่าสนใจเลย”ขนมจีนพูด “ยิ่งแกไปทำอะไรหมอนั่น คนที่เจ็บก็คือยัยหวายเนี่ยแหละ”ขนมจีนพูดพร้อมกับกินเดนิชที่เหลือไปด้วย

“ฮึ่ย! คอยดูนะหมอนั่นจะต้องได้รับโทษ”มิล่าพูดพร้อมยกโกโก้ขึ้นดื่ม

“ดีจ้าสาวๆ”เสียงสามเสียงประสานกันดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยร่างสูงสามร่าง ที่เดินตามมา  เฟย์ ฟาง แก้ว เดินเข้ามาก่อนจะนั่งร่วมโต๊ะ

“พวกเธอไปไหนกันมาเนี่ย”มิล่าถาม

“ไปส่งงานนะ แล้วนี่ยัยหวายเป็นอะไรนะ ทำไมดูซึมๆ”ฟางพูดพร้อมกับแย่งขนมในมือมิล่าทาน

“โทโมะบอกเลิก”

“ฮะ!!!”ทั้งสามคนทำหน้าไม่เชื่อ  แต่ก็ได้รับการยืนยันจากขนมจีนที่พยักหน้า

ปึก แล้วก็เป็นแล้วที่เหมือนจะวิ่งออกไปแต่โดนเฟย์ดึงไว้

“แกจะไปไหนวะแก้ว”

“ฉันจะไปฆ่ามัน ไอ้บ้านั่นหวายไม่ผิดอะไรซักนิดทำไมมันถึงทำร้ายเพื่อนเราขนาดนี้”

“เอาน่า เดี๋ยวเรื่องมันก็ดีขึ้นเองแหละ”ฟางพูดขึ้น

กริ๊งๆ!!!

“ไปเข้าแถวกันเถอะ”แล้วทั้งหกคนก็เดินไปเข้าแถว  ระหว่างที่ผ่านสนามบาสก็สวนกับกลุ่มเคโอติคพอดี

“หวาย”โทโมะพูดชื่อหวายเสียงแผ่ว  นี่เขาทำร้ายเธอขนาดนี้เลยหรอ  ทำไมเขาถึงทำกับเธอได้นะ  โทโมะทำเหมือนจะเดินเข้าไปหาหวาย แต่แก้วผลักไว้

“อย่ามายุ่งกับหวาย  นายมันเลว”ไม่พูดเปล่าเหยีบเท้าก่อนจะพาหวายเดินออกมา   มิล่ามองโทโมะเหยียดๆ

“นายยังเป็นคนอยู่มั้ยโทโมะ ดูสภาพหวายสิ  อย่ายุ่งกับเธออีก”มิล่าพูดก่อนที่ทุกคนจะเดินตามกันไป

“เฮ้ย นี่อย่าบอกนะว่าแกบอกเลิกหวาย”เคนตะถามโทโมะ

“อืม ก็คนมันไม่รักนี่หว่า คบไปให้ไม่สบายใจทำไม”โทโมะตอบ แล้วก็เกิดสงครามย่อยๆขึ้นระหว่างโทโมะกับเคนตะ  เขื่อนที่ไม่ค่อยยุ่งกับพวกนั้นเท่าไหร่มองตามร่างบางของหวายที่เดินไป 

หวายกว่าเธอจะโสดนะ เธอรู้มั้ยว่าฉันรอมานาน

แล้วหนุ่มๆก็เดินไปเข้าแถว

[หวาย]

          ฉันเดินมาเข้าแถวเงียบๆ  แม้แต่หน้าโทโมะฉันยังไม่อยากมองเลย และสภาพฉันมันทำให้รู้ว่าฉันขาดเขาไม่ได้ และฉันจะต้องเข้มแข็งฉันจะทำให้เขารู้สึกว่าเขาเป็นเพียงเศษขยะสำหรับฉันเท่านั้นแหละ  ฉันต้องอยู่ให้ได้

“หวายเป็นอะไรมากรึเปล่า”มิล่าถามฉันก่อนจะสำรวจฉันยิ่งกว่าฉันขับรถสิบล้อไปตกเหวอีก

“ไม่อะ เขาไม่สำคัญอะไรกับฉันหรอก”ฉันยิ้มตอบ ใช้ถึงแม้ใจฉันมันจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ฉันเรียนการแสดงมาเยอะนะ  ฉันจะทำให้โทโมะเจ็บยิ่งกว่าฉันเลยคอยดู

“ก็ดีละ”ขนมจีนพูดบ้าง ก่อนที่อาจารย์ใหญ่จะมาให้โอวาทประจำวันแก่นักเรียน  และพวกเราก็ต้องตั้งใจฟังเราวันนี้มีประกาศรางวัลแข่งเต้นที่พวกเราแข่งไปประมาณอาทิตย์ที่แล้ว

. . .12.00 น. พักเที่ยง. . .

           ฉันนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมา  เหมือนกับว่าจะหาเศษเพชรอย่างนั้นแหละ แต่ก็ช่วยไม่ได้ มันทานไม่ลงนี่  ยัยมิล่าที่พยายามไปซื้อนั่นมา ซื้อนู่นมาให้ฉัน  ถึงกับเหนื่อย  เพราะของทั้งโต๊ะฉันทานอย่างไหนแค่คำสองคำ 

“สวัสดีครับสาวๆ”เสียงกวนเบื้องล่างดังขึ้นพร้อมกับนายเคนตะกับนายเขื่อนที่เดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเรา

“สวัสร้าย!”เฟย์ตอบกลับก่อนจะทานข้าวไปไม่สนใจอะไร

“ปากจัดแบบนี้เดี๋ยวก็จูบซะหรอก”นายเขื่อนพูดขึ้น  ก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงข้างๆยัยเฟยืซึ่งดันตรงกันข้ามกับฉันพอดี

“อี๋ ตาบ้า”ไม่พูดเปล่าฟาดมือไปเต็มๆแขนของนายเขื่อน

“ถึงบ้าแต่ก็บ้ารักเฟย์นะครับ”นายเขื่อนอะไรนี่หม้อเก่งจังแฮะ  ฉันไม่สนใจคู่กัดสองคนนั่งทานข้าวต่อไปเรื่อยๆ

“นี่จะหาทองคำในข้าวหรอครับคุณยาย  เขี่ยแต่ข้าวอยู่นั่นแหละ”นายเขื่อนพูดพร้อมกับตักหมูในจานฉันไปทานหน้าตาเฉย 

“ก็เพราะเพื่อนนายนั่นแหละ”ฟางที่นั่งอยู่ข้างๆฉันตอบกลับไป ทำให้ทุกคนสีหน้าไม่ค่อยดีคงคิดว่ามันจะสะเทือนใจฉันละมั้ง 

“กินข้าวกันเถอะ พวกนายนี่ด้านกว่านี้มีอีกมั้ยเนี่ย”ฉันยิ้มกลบเกลื่อนก่อนที่ทุกคนจะเฮฮาตามปกติ  ส่วนนายเขื่อนอะไรนี่ก็ตักหมูฉันไปกินเรื่อยๆ  หมอนี่เป็นใครกันนะทำไมหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้เนี่ย

“นี่นาย!! ฉันจะกินข้าวเลิกเอาช้อนของนายมาตัดข้าวของฉันไปกินได้แล้ว ข้าวของตัวเองก็ไม่กิน”ฉันตะวาดลั่น ก็นายเขื่อนนี่เล่นตักข้าวฉันเข้าปากเรื่อยๆโดยไม่ทานข้าวของตัวเองนะสิ  ฉันละอยากจะไปซื้อข้าวแล้วเอาใส่จานยักษ์ แล้วปาใส่หน้าหมอนี่สักที หม้อได้ทุกที่ทุกสถานการ  ถึงฉันจะอกหัก แต่ฉันก็ยังมีความรู้สึกนะ

“ อ้าวก็เห็นเขี่ยหาทองคำอยู่นาน เลยนึกว่าไม่กิน”ตาบ้านั่นพูดก่อนจะลอยหน้าลอยตาทานข้าวต่อไป

“ตาบ้า”ฉันเอื้อมมือไปตีแขนเขาก่อนจะกลับมาตักข้าวเข้าปาก พร้อมส่งสายตาอาฆาตไปให้เขา

“เดี๋ยวฉันกับแก้วไปซื้อน้ำก่อนละกันนะเอาอะไรกันบ้าง”มิล่าพูดพร้อมถามทุกคนรวมทั้งนายสองคนนั่นสั่งน้ำ

“ชาขาว/ชาเขียว”ฉันกับนายเขื่อนนั่นพูดพร้อมกัน 

“งั้นเดี๋ยวมานะ”แล้วทั้งสองคนก็เดินออกไป ทิ้งให้เกิดรัศมีบางอย่างเปล่งออกมาจากตัวฉันและนายเขื่อน 

“นี่ยัยชาขาว จะกัดฉันรึไงจ้องอยู่ได้”นายเขื่อนอะไรนั่นทานข้าวก่อนจะใช้นิ้วชี้ผลักหน้าผากของฉันเบาๆ  ใช่ตานั่นผลักเบาๆแต่ฉันจะล้มโว้ย

“นี่นายชาเขียว ถ้ายังอยากนั่งต่อก็เงียบๆไปเลยนะ”สิ้นเสียงตวาดของฉันทุกคนก็เงียบ และก็ทานข้าวต่อไปโดยมีนายชาเขียงหน้าหม้อนี่แย่งขนมฉันทานหมด

          ฉันยืนรอมิล่าที่บอกว่าจะไปเอารถที่โรงจอดรถอยู่หน้าโรงเรียน บรรยากาศแบบนี้มันไม่คุ้นเลยแฮะ ปกติแล้วทุกวันโทโมะจะมายืนรอฉันอยู่ที่นี่  แล้วก่อนจะไปส่งฉันเขาก็จะพาฉันไปซื้อไอศกรีมทานกันสองคน คิดแล้วน้ำตาก็จะไหลออกมาเสียดื้อๆ ซึ่งมันทำให้ฉันต้องเก็บอาการเอาไว้ ถ้ายัยมิล่าเห็นนายโทโมะไม่เหลือซากแน่

“นี่ยัยชาขาวยังไม่กลับอีกหรอ”อย่าถามว่าเสียงกวนเบื้องล่างแบบนี้มาจากไหน อีตาบ้าชาเขียวหน้าหม้อไงหละ  หมอนี่จะตามฉันหาเห็บแมวอะไรกันเนี่ย

“กลับแล้วฉันคงมายืนอยู่ที่นี่หรอก”ฉันตอบแบบประชดประชันเล็กน้อย

“กวนนักนะยัยชาขาว”นายชาเขียวชี้หน้าก่อนจะกระโดดนั่งบนรั้วโรงเรียนทำให้เขาอยู่เหนือหัวฉันมากไปอีก 

“ว่าคนอื่นเค้าชาขาว นายมันก็ชาเขียวนั่นแหละ”ไม่พูดเปล่าเอากระเป๋าฟาดเขาให้ก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถของยัยมิล่าที่จอดรออยู่ ตอนนี้ฉันเหมือนโจรที่ปล้อนร้านเพชรแล้ววิ่งไปขึ้นรถเพื่อนที่รออยู่เลยหละ

“ฮึ่ย! ฝากไว้ก่อนเถอะยัยชาขาว”หมอนั่นตะโกนตามหลัง  ฉันยืนขึ้นก่อนละแลบลิ้นล้อเลียนและท้าทาย

“อย่าฝากไว้นานจนลืมมาเอาคืนนะเดี๋ยวมันจะหมดอายุ”ฉันตะโกนทำให้เขาโกรธยิ่งกว่าเดิมแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ “คิกๆๆ”สะใจหมอนั่นจริง

“หายเศร้าแล้วหรอแม่คุณ”เสียงบ่นไม่จริงจังปนประชดประชันนิดๆของยัยมิล่าดังขึ้น

“เฮอะ โทโมะไม่มีค่าให้ฉันเศร้านานหรอก”ฉันพูดก่อนจะหันไปดูนายชาเขียวหน้าหม้อนั่นต่อ โอ๊ย สะใจ

“ขอให้มันจริงเถอะ”มิล่าบ่นก่อนจะขับรถโดยไม่สนใจฉันอีกเลย

          ระหว่างขับรถผ่านสนามบาสของหมู่บ้าน  อยู่ๆยัยมิล่าก็เบรกรถ ทำให้ฉันที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เกือบหน้าคะมำ  มีอะไรเนี่ย

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ยมิล่า”ฉันถามอย่างหัวเสีย

“ก็ลูกบาสนะสิกลิ้งมาจากไหนก็ไม่รู้”ยัยมิล่าบานก่อนจะเดินลงรถไป ส่วนฉันก็ต้องเดินตามไปโดยปริยาย

“นี่เด็กพวกนี้เล่นอะไรก็ระวังหน่อยได้มั้ย”ลงไปปุ๊บเจอตัวการก่อนจะด่าไปหนึ่งชุด ซึ่งเด็กที่วิ่งมาเก็บบอลก็ไม่ได้เถียงอะไรแค่ยืนมองหน้าเฉยๆ

“นี่พวกน้องเล่นกันระวังหน่อยสิ”ฉันพูดทั้งที่ยืนอยู่หลังมิล่า เด็กพวกนี้ฉันเห้นบ่อยนะเป็นเด็กชมรมกีฬา  อยู่เกรด 11 ห้อง D

“ขอโทษนะเจ๊ พวกผมเล่นดีแล้วแต่บาสมันกระเด็นมาเอง”ไม่พูดเปล่าเดาะบาสไปด้วยเหมือนไม่สนใจพวกฉันเท่าไหร่

“ไอ้เด็กบ้านี่”มิล่าทำท่าจะไปชกเด็กนั่นจริงๆฉันเลยต้องดึงยัยมิล่าไว้ ยัยนี่ยิ่งอารมณ์ร้อนอยู่ด้วย

“นี่น้องจะไปไหนก็ไปเลยนะ แล้ววันหลังก็ระวังหน่อยละกัน”ฉันพูดพร้อมลากยัยมิล่าขึ้นรถ

“แกจะปล่อยมันไปทำไม”มิล่าบ่นอย่างหัวเสียตอนนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว

“ช่างเด็กพวกนั้นเถอะ รีบกลับได้แล้วเดี๋ยวยัยขนมจีนก็บ่นหรอก”ฉันบอกก่อนที่ยัยมิล่าจะออกรถมา เฮ้อ ใครกันนะจะมาแก้นิสัยร้อนๆร้ายๆของยัยนี่ได้ 

*ตอนนี้ก็เช่นเคยคือไม่ฮา เพราะ Ll กำลังเศร้า  แต่พึ่งเปิดตัวพระเอกสุดหล่อหน้าหม้อของเรานะ ยังไงก็เม้นหน่อยนะคะ *