Sweet forever รักนี้ให้นายคุณชายจอมป่วน

         เลิกกันเถอะ

           ร่างบางในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียน KZ HIGH SCHOOL รีบวิ่งไปที่หน้าโรงเรียน วันนี้เธอมีนัดกับ ‘โทโมะ’ แฟนหนุ่มที่คบกันมา  9 เดือน 9 วัน 9 นาที(อันหลังนี่เวอร์ไว้ก่อน ^^)   ผมตรงที่ถูกดัดลอนสบัดตามแรงวิ่ง จมูกโด่งได้รูปกับริมฝีปากรับกับใบหน้าได้เป็นอย่างดี ยิ่งพวงแก้มที่ขึ้นสีแดงนิดๆอย่างเป็นธรรมชาติยิ่งทำให้เธอดูน่ารักขึ้นไปอีก

          ‘หวาย’รีบวิ่งไปที่หน้าโรงเรียนเพราะทุกวันโทโมะจะต้องรอเธอเพื่อนไปส่งที่บ้าน ทุกวันถ้ามีประชุมเธอก็จะบอกให้เขากลับไปก่อน แต่วันนี้มีงานด่วนจนเธอไม่ทันที่จะได้บอกเขาเลย เธอรีบวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

ปึก โคร้ม!!!

          เพราะความรีบทำให้เธอสะดุดก้อนหิน  ล้มลง เลือดสีสดไหลอยู่บริเวณเข่าก่อนที่ความรู้สึกแสบและเจ็บจะตามเข้ามา   เฮ้อ ซวยอะไรอย่างนี้นะ  บนกับตัวเองก่อนจะพยุงตัวเองขึ้นแล้วรีบเดินไปที่หน้าโรงเรียน

“โทโมะ ขอโทษนะที่ให้รอ พอดีเราติดประ...”

“รีบกลับเถอะ”เธอยังไม่ทันอธิบายอะไรทั้งนั้น โทโมะก็พูดด้วยน้ำเสียงเบื่อแปลกๆ  ก่อนจะเดินไปโดยไม่สนใจเธอเลย  นี่แฟนของเธอเป็นอะไรไปเนี่ย 

“ขอโทษที่ให้รอนะ”หลังจากที่เงียบมานานปากสีชมพูสดก็พูดขึ้น 

“ช่างเถอะ”คนตัวโตพูดเหมือนไม่สนใจอะไร  ไม่แม้แต่จะหันมามองเธอที่ล้มจนเลือดไหลแบบนี้ แต่เธอก็ไม่อยากรบกวนเขามากหรอก เพราะ เขาดีกับเธอมาก 

“อะ...อื้ม”เธอพยักหน้ารับก่อนจะเบือนหน้าไปทางกระจกเพื่อชมวิวด้านนอก  เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความเจ็บที่ล้มเมื่อกี้หรือว่าที่โทโมะเริ่มเฉยชาต่อเธอกันแน่ที่ทำให้ขอบตาของเธอร้อนผ่าว เหมือนว่าจะร้องไห้  เธอพยายามไม่ให้โทโมะเห็นเพราะโทโมะไม่ชอบให้เธอร้องไห้ 

“นั่นเข่าเธอไปโดนอะไรมานะ”อยู่ๆเขาก็พูดขึ้น  ทำให้เธอใจชื้นขึ้นนิดหน่อยเพราะเขายังห่วงเธออยู่บ้าง

“หกล้มนิดหน่อยนะ”เธอตอบพร้อมยิ้มอย่างสดใส  แต่โทโมะกลับทำหน้านิ่ง และขับรถโดยไม่หันมามองเธอ

“คราวหลังก็หัดระวังหน่อยสิ”โทโมะพูดเหมือนตำหนินิดๆ

“อื้ม ขอบคุณที่มาส่งนะ บาย”เธอโบกมือลาก่อนจะเดินลงรถมา  ระหว่างที่เดินเข้าบ้านอยู่ๆน้ำตาก็ไหลลงมาเธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องร้องไห้

          หลังจากเข้าบ้านมาสาวใช้สองสามคนก็เข้ามาเอากระเป๋าเธอไปบ้างพาเธอขึ้นห้องเพื่อนบอกให้อาบน้ำก่อนจะลงไปทำแผล  แต่โชคดีที่เธอปรับอารมณ์ได้สาวใช้เลยไม่สังเกตุว่าเธอร้องไห้  น้ำอุ่นๆในอ่างอาบน้ำทำให้เธอสดชื่นขึ้นบ้าง แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บตรงแผล แต่ที่แผลไม่เท่าไหร่หรอกที่ใจเนี่ยสิ

          พักหลังมานี้โทโมะเริ่มทำตัวห่างเหินกับเธอ ไม่มานั่งกินข้าวด้วยแล้วบอกว่าติดงานกับเพื่อนๆ   ตอนเย็นไม่มานั่งรอหน้าห้องเพราะบอกว่ามีธุระ  ตอนเย็นไม่ค่อยได้ไปส่งเธอเท่าไหร่เพราะบอกว่าเหนื่อยอยากกลับบ้าน  แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องมาก เธอไม่อยากให้โทโมะเบื่อหรือรำคาญเธอ เธอกลัวว่าวันหนึ่งโทโมะจะทิ้งเธอไป

          หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอก็เปลี่ยนเป็นชุดนอนเลย  เพราะคงไม่ได้ออกไปไหน  อีกไม่กี่วันแล้วสินะที่จะถึงวันครบรอบการคบกันของเธอและโทโมะ และหลังจากนั้นอาทิตย์หนึ่งก็จะถึงวันเกิดเธอ 

เพล้ง!!

“เฮ้ย!” เธอร้องอย่างหัวเสีย เพราะอยู่ๆรูปถ่ายของเธอกับโทโมะที่อยู่ในกรอบรูปคริสตัลก็ตกแตก  เธอเดินไปเก็บเศษแก้ว

“ตายแล้วคุณหนู หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะคะ เดี๋ยวตาลทำเอง พี่อ้อยพอคุณหนูไปทำแผลเมื่อกี้ก่อนไป เดี๋ยวเศษแก้วพวกนี้ตาลทำเอง”สาวใช้พี่น้องที่รับหน้าที่ดูแลเธอเดินเข้ามาก่อนจะบอกให้เธออยู่ห่างจากเศษคริสตัลพวกนั้น 

          อ้อยพาเธอไปทำแผลที่ห้องนั่งเล่น  เธอไม่มีอะไรทำเธอจึงหยิบหนังสือเคล็ดลับความรัก เครื่องราง เรื่องเกี่ยวกับความรัก ไสยสาททั้งหลายเธอหยิบมาราวห้าหกเล่ม เพราะอ้อยทำแผลช้า  และตอนนี้ใจเธอกำลังคิดถึงเรื่องที่รูปของเธอกับโทโมะตกเธอหยิงหนังสือ ‘ของรักบอกเหตุ’ ขึ้นมาก่อนจะเปิดผ่านๆ และสายตาก็ไปสดุดกับหน้า ‘รูปคู่ของคุณกับคนรัก’ 

‘หลายๆคนคงมีรูปคู่ของคนรักของคุณอยู่ละสิ  และคุณคงต้องเก็บไว้ที่หัวเตียงด้วยใช่มั้ย คุณต้องรักษามันให้ดีนะ ห้ามให้มันตกเด็ดขาด แค่ตกอาจจะไม่เป้นอะไรเพราะอาจจะทะเลากันธรรมดา แต่อย่าให้ถึงกับแตกนะ เพราะมันจะเป็นสัญญาณว่าคุณกับคู่รักมีอันต้องเลิกกันอย่างแน่นอน  เหมือนในหนังในละครโทรทัศน์ไงหละ@#$%^&*()(&*^%$’ ตัวหนังสือต่อไปนั้นเป็นยังไงเธอไม่คิดจะสนใจต่อแล้ว ตอนนี้หนังสือเล่มนั่นร่วงลงพื้นไปเรียบร้อย หวายเป้นคนเชื่อเรื่องเครื่องราง สูตรลับ ตำรา หรืออะไรที่เกี่ยวกับเรื่องเหลือเชื่ออยู่แล้ว และตำราพวกนี้เธอก็คิดว่ามันไม่มั่ว 

“คุณหนูเป็นอะไรไปคะ ดูสิหนังสือหล่นหมดแล้ว”สาวใช้พูดพร้อมเก็บหนังสือขึ้นวางบนโต๊ะ

“...พี่อ้อยออกไปก่อนได้มั้ยคะ หวายอยากอยู่คนเดียว”สิ้นเสียงสั่งของร่างบาง สาวใช้ก็พยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป

          หวายนั่งเงียบๆปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก  เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอกับโทโมะจะต้องไปกันไม่ได้  ยังไงอย่างงั้น  เธอพยายามมานานมาก พยายามที่จะไม่กวนไม่ทำให้โทโมะรำคาญ เธอพยายามที่จะรั้งเขาไว้ แต่ดูเหมือนไม่เป็นผลเลย โทโมะห่างจากเธอเรื่อยๆ

“ไฮ หวาย เพื่อนสาวผู้น่ารักของฉัน”เสียงเล็กๆของมิลากับขนมจีนดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยร่างของทั้งสอง  สองสาวพอเห็นหวายนั่งร้องไห้ก็รีบปล่อยถุงข้าวของที่ซื้อมาลงพื้น แวรีบเดินเข้าไปปลอบ

“หวายใครทำอะไรเธอ”มีล่าถาม ขณะที่ขนมจีนนั่งลูบหัวหวาย  น้ำตาที่หลั่งออกมาในตอนแรก เธอหยุดไม่ได้แล้ว หวายกอดขนมจีนไว้แน่น

“ฉันไม่รู้ ฉันไม่แน่ใจ ฉันกลัว...กลัวว่า...ฮึกๆฮือๆ...จะเสีย...โทโมะไป”หญิงสาวโอดครวญอยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนรัก

“นี่มันเรื่องอะไร ทำไม โทโมะทำอะไรเธอ”มิล่าลุกขึ้นทันที จริงๆมิล่ากับขนมจีนไม่เห็นดีเห็นงามด้วยเลยที่หวายจะตกลงคบกับโทโมะ เพราะ โทโมะนะเพลย์บอยประจำฝูงเคโอติคนั่นเลยก็ว่าได้  เธอไม่อยากให้เพื่อนรักต้องเสียใจ และมันก็เป็นดังคาด พักหลังๆมานี้พวกเธอเห็นโทโมะควงกับผู้หญิงหลายคนไม่ซ้ำหน้า ทั้งๆที่ยังคบกับหวายอยู่ แต่ก็ไม่อยากบอกหวายเพราะถ้าบอกหวายต้องทุกข์ใจมากแน่ๆ

“เปล่าๆเขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลย...ฉันแค่กลัวนะ”หวายปฏิเสธทันควัน “แล้วพวกเธอมาทำไมเนี่ย”หลังจากเห็นมิล่าทำท่าว่าจะไปเอาเรื่องโทโมะก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

“ก็กะว่าจะมากินข้าวบ้านเธอนะ”ขนมจีนพูดออกมาตรงๆทำให้มิล่าค้อนให้หนึ่งวงก่อนจะหันกลับมา

“ไปกินข้าวเถอะ เนี่ยซื้อของกินมาตั้งเยอะ”สามสาวพากันเดินออกจากห้องรับแขกเพื่อนไปที่โต๊ะข้างๆสระน้ำก่อนจะทานอาหารกันอย่างมีความสุข

          ร่างสูงที่มาถึงบ้านรีบเดินเข้าไปหาแม่บ้านก่อนจะถามหาหญิงสาว  เพราะเขาทนไม่ได้แล้วที่จะปล่อยให้ความสำพันธ์ของเขาและเธอเป็นแบบนี้ เพราะถ้าเป็นแบบนี้คนที่เขาอยากจะคบด้วยคงไม่มีทางยอมแน่ ก็ดันเป็นเพื่อนรักกันซธเนี่ยสิ

“หวาย”เสียงเรียกเบาๆดังขึ้นแต่กลับเรียกความสนใจจากหวายได้เป็นอย่างดี

“โทโมะ มาทำไมหรอ”หวายรีบเดินเข้าไปถาม

“นี่ทำหวายร้องไห้แล้วยังจะ อุ้บ!”มิล่าที่กำลังจะพ่นคำด่าออกมาถูกขนมจีนหยิบครัวซองยัดเข้าปากอย่างเต็มคำทำให้ไม่มีโอกาสจะได้พูดอีก

“ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย”

“อื้มได้สิ นายมีอะไรหรอทำไมไม่โทรมาหละเสียเวลามาทำไม”หวายพูดพร้อมกับเดินตามโทโมะไป

“ผมขอโทษนะหวาย”โทโมะพูดเสียงแผ่ว เขาไม่อยากทำร้ายจิตใจของหวายเลย เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิด เหตุผลที่เขาบอกเลิกเธอก็เพราะเขาไม่ได้รักเธอ

“ขอโทษ เรื่องอะไร หวายงงไปหมดแล้วนะ”ร่างบางยังทำเป็นไม่รู้ต่อไป เพราะบางที่อาจจะมีเรื่องเข้าใจผิดแม้โอกาสเป็นไปได้จะมีแค่ 0 ก็ตามแต่เธอก็ยังหวัง

“เรา...เลิกกันเถอะ”พูดจบร่างบางก็ทรุดลงกับพื้น ยังดีที่โทโมะรับไว้ทัน ไม่งั้นเข่าที่เป็นแผลอยู่แล้วได้เป็นแผลอีกรอบแน่

“ไม่จริงใช่มั้ย บอกหวายสิ ว่านายล้อเล่น”แม้ความหวังจะริบหรี่แต่ก็ขอให้ได้หวัง

“ผมขอโทษ”สิ้นคำขอโทษนั้น หญิงสาวเหมือนรู้สึกว่ามีมีดคมกริบกรีดเข้าที่หัวใจเธอ 

“อย่าเข้ามานะ ปล่อยฉัน คนใจร้าย”หวายทรุดนั่งลงกับพื้นทั้งผลักทั้งดันโทโมะให้ห่างจากตัว

          ฝ่ายสองสาวได้ยินเสียงเพื่อนรัก ก็รีบวิ่งเข้าไปดู  เห็นสภาพคือโทโมะพยายามที่จะกอดหวายไว้ แต่หวายกลับผลักโทโมะออก มิล่ารีบเดินเข้าไปผลักโทโมะออก ก่อนจะกอดหวายไว้แทน

“นายกลับไปเลยนะ อย่ามาให้เพื่อนฉันเห็นหน้าอีก”มิล่าตะคอก

“นายกลับไปเถอะโทโมะ สงสารหวายบ้างเถอะ”ขนมจีนพยายามผลักโทโมะ โทโมะเห็นก็ค่อยเดินหันหลังกลับมา เขารู้ว่าเขาใจร้ายมากที่ทำกับหวาย แต่มันจะดูว่าเขาใจร้ายมากกว่าถ้ายังคบกับหวายต่อไป

          คืนนั้นขนมจีนและมิล่าต้องอยู่กับหวาย เลยไม่ได้กลับบ้าน  หวายนอนร้องหายอยู่จนดึกก่อนจะหลับไป ขนมจีนและมิล่าออกมานั่งคุยกันอยู่ที่ระเบียง

“เห็นมั้ยหละตานั่นนะไม่มีทางจริงจังกับหวายหรอก”มิล่าบ่นกระปอดกระแปด

“ช่างหมอนั่นเถอะ แต่พรุ่งนี้นะสิยัยหวายจะไปโรงเรียนไหวมั้ย”ขนมจีนพูดก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“ไม่ไหวก็ต้องไหวเพราะพรุ่งนี้ประกาศผลการแข่งเต้นเลยนะเว้ย”มิล่าพูด “เดี๋ยวฉันอาบน้ำก่อนละกันแล้วค่อยสลับกันเฝ้ายัยหวาย”พูดจบเจ้าตัวก็เดินเข้าห้องน้ำไปส่วนขนมจีนก็เดินเข้าไปเฝ้าหวาย...

...เฮ้อ น่าสงสารแกจริงๆวะหวาย ไม่ผิดอะไรแท้ๆ...คิดในใจพลางลูบหัวเพื่อนรักที่นอนกอดรูปของโทโมะไว้แน่น

 ****เปิดเรื่องมาอาจจะเศร้านิดนึงนะ****เม้นด้วยนะคะ****ขอบคุณที่เข้ามาอ่านคะ****