ผู้หมวดของผม..รักเราแค่เข้าใจกัน (Uniform Lover)

"เอ้ย ไอ้อั๊ตมาแล้ว" เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งโต๊ะม้าหินใต้ต้นหูกวางตะโกนบอกเพื่อนๆ ในกลุ่ม

"ดูมันดิ บอกให้เลือกตามพวกกูก็ไม่เลือก เป็นไงล่ะ กระเด็นไปอยู่ห้องอื่นคนเดียวเลย สมน้ำหน้าว่ะ"

"เอ่อ พวกนายรู้จัก คนที่ชื่อ..... ไม่มีอะไรๆ เป็นไงบ้างปิดเทอมไปเที่ยวไหนกันมาวะ" พูดพลางรีบเก็บกระเป๋าสตางค์ใบนั้นใส่เป้ และก็ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรผมจึงไม่อยากให้พวกมันรู้เรื่องกระเป๋าสตางค์ของนักเรียนชายคนนั้น

"ไม่ได้ไปไหนเลยว่ะ กูเรียนพิเศษตลอดปิดเทอมเลย โน่นๆๆ กลุ่มเด็ก 3/3 เพื่อนใหม่เอ็งอ่ะ ดูโหดๆ ทั้งนั้นเลยว่ะ" เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มแซว

"เออๆ อยากลองเปลี่ยนบรรยากาศว่ะ ไปแล้วๆ ยังไม่ได้กินข้าวเลย แล้วเจอกันๆ" ผมรีบบอกลาเพื่อนเก่าโดยอ้างว่าจะไปกินข้าว แต่จุดประสงค์ของผม แน่นอน คือตามหานักเรียนชายเจ้าของกระเป๋าสตางค์ใบนั้น

ระหว่างทางไปโรงอาหาร

"เธอๆ นี่ไง รุ่นน้องที่ชื่อกิตอ่ะ ที่เล่นบาสอยู่สีเขียวเมื่อปีที่แล้ว น่ารักเนอะๆ" เสียงนักเรียนหญิงมัธยมปลายคนหนึ่งพูดกับเพื่อนในกลุ่มของเธอ แล้วทุกคนในกลุ่มต่างจับจ้องไปที่นักเรียนชายคนนั้น ที่กำลังล้างมือที่อ่างล้างมือข้างโรงอาหาร

"เอ้ย" ผมอุทานเบาๆ หลังจากกวาดสายตาไปทางนักเรียนชายคนนั้นตามที่กลุ่มนักเรียนหญิงมัธยมปลายคุยกัน และไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปทักทันที เพราะผมรู้ว่า คนนี้คือนักเรียนชายคนนั้นที่ผมตามหาอยู่

"ขอโทษครับ ของนายรึเปล่า เราเก็บได้" ผมทักแล้วส่งกระเป๋าสตางค์ให้นักเรียนชายคนนั้น

"อ้าว ใช่ๆ ของเรา ไปเจอมาที่ไหนเนี่ย" นักเรียนชายคนนั้นทำท่าตกใจ พร้อมรับกระเป๋าสตางค์เปิดดู

"ทางเข้าโรงเรียน" ผมตอบ

"โอย อยู่ครบๆ โชคดีมากๆ เลย เงินค่าเทอม ค่าหนังสือเรียน ทั้งหมดเลยนะเนี่ย เกือบซวยแล้ว ขอบคุณนายมากๆ" นักเรียนชายคนนั้นแสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด แล้วกระโดดกอดผมทันที

"เอ่อ ไม่เปนไรๆ เลิกกอดเห่อะ คนมองว่ะ" ผมพยายามบิดตัวหนึ

"นายชื่ออะไร อยู่ ม.3 ด้วย ห้องไรเนี่ย" นักเรียนชายคนนั้น ยิ้มให้ผมแล้ว แล้วมองที่จุดบนหน้าอกเสื้อที่บ่งบอกชั้นเรียนของผม

"ชื่ออั๊ต อยู่ห้อง 3" ผมตอบ

"อ้าว เอ้ย ห้องเดียวกันเลย เราชื่อกิต ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลยวะ เมื่อตอน ม.2 นายอยู่ห้องอะไร" 

"ม.2 อยู่ห้อง 1 แต่ปีนี้ย้ายมาอยู่ห้อง 3" ผมตอบ

"ออ เด็กเรียน ไปๆ เดี๋ยวเราเลี้ยงข้าว เป็นการตอบแทน และเลี้ยงต้อนรับเพื่อนใหม่ของห้อง 3 ด้วย" กิตยิ้มให้ผมพร้อมกอดคอพาผมเดินเข้าโรงอาหาร

"อือ ได้" ผมตอบและเดินไปกับกิตเหมือนคนไร้วิญญาณ 

ผมเป็นอะไรกันนะ ทำไมหัวใจของผมเต้นแรงได้ขนาดนี้..... เป็นเพราะผมดีใจที่ได้เอากระเป๋าสตางค์คืนเจ้าของ หรือเป็นเพราะผมดีใจที่ได้เจอเพื่อนใหม่ หรือเพราะ...อะไร ผมเดินไปคิดไปพลางตลอดทาง ภายใต้อ้อมกอดของนายกิต..... เพื่อนใหม่ เพื่อนคนแรกและเป็น "แรกพบ" ของผม...