ผู้หมวดของผม..รักเราแค่เข้าใจกัน (Uniform Lover)

กริ๊งงงงงงง... ง...ง

"อั๊ต ตื่นได้แล้วลูกวันนี้วันเปิดเทอมวันแรกนะ ปลุกอ๊ะกับเอิร์ธด้วย แล้วลงมากินข้าวเร็วๆ เลย" เสียงแม่ของผมตะโกนปลุกปะปนกับเสียงนาฬิกาปลุกจนแทกแยกกันไม่ออก หลังจากปิดเทอมมาเกือบสองเดือน วันนี้เป็นวันแรกที่ทำให้ผมต้องตื่นแต่เช้า มันช่างทรมานเหลือเกิน

"ตื่นๆ ได้แล้ว" ผมเขย่าตัวน้องชายตัวเล็กสองคนของผมให้ตื่นมาทำกิจวัตรตัวเองตามหน้าที่ของพี่ชายที่ดี หลังจากนั้นกิจวัตรของนักเรียนตัวน้อยๆ สามคนของการเปิดเทอมวันแรกก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

เช้าวันที่ 17 พฤษภาคม วันเปิดเทอมวันแรก ผมเป็นนักเรียนชั้น ม.2/1 ห้องสายวิทย์เพียงคนเดียว ที่ถูกย้ายมาอยู่ห้อง ม.3/3 ซึ่งเป็นห้องสุดท้าย และเป็นห้องสำหรับนักเรียนดีเด่นด้านกีฬา เหตุผลว่าทำไมจึงย้ายมาคนเดียวหรอครับ ความคิดก็คือ เบื่อการเรียนที่จำเจ วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ ภาษาอังกฤษ เรียนกี่ปีๆ ก็เหมือนเดิม ลองหันมาเลือกเรียนวิชาเบาๆ เป็นวิชาเลือกบ้างดีไหม เผื่อได้เจอเพื่อใหม่ๆ การเรียนแบบใหม่ๆ แน่นอนครับซึ่งเป็นเรื่องที่เพื่อนๆ ผมตอน ม.2 เขาไม่ทำกัน ผมเลยหลุดกระเด็นโดนย้ายห้องมาคนเดียว

ขณะเดินเข้าโรงเรียน มีสิ่งที่ทำให้ผมคิดไปต่างๆ นานา เพื่อนใหม่ ห้องใหม่ คุณครูประจำชั้นคนใหม่ การเรียนแบบใหม่ๆ จะเป็นอย่างไรบ้างนะ คิดไป กังวลไป เครียดไป ไม่รู้ทำไมช่วงเวลาแค่ประมาณห้านาที แต่สมองผมคิดเรื่องกังวลได้เยอะแยะขนาดนี้

โครม...!!!

เสียงดังมาจากข้างหน้า ทำให้สมองผมหยุดการคิดเรื่องต่างๆไปทันที ผมรีบมองตามเสียง เห็นนักเรียนตัวเล็กๆ สองคนวิ่งแย่งหนังสือแข่งกัน คงจะเป็นนักเรียน ม.1 ที่เข้าใหม่ และเห็นนักเรียนชายคนนึงล้มลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างทาง แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"นายๆ กระเป๋าตังค์ร่วง เฮ้ๆ กระเป๋าตังค์หล่น"  ผมรีบวิ่ง และตะโกนเรียกนักเรียนชายคนนั้นเสียงดังลั่น แต่ไม่ทันซะแล้วเพราะนักเรียนชายคนนั้นคงอายที่หกล้ม แล้วรีบวิ่งหายเข้าไปในกลุ่มคนอย่างรวดเร็ว

"เฮ้ย ห้าพันห้าเลยหรอ" ผมเปิดกระเป๋าสตางค์ใบเล็กๆ อันนั้ดู แล้วคิดในใจว่า คงเป็นเงินค่าเทอมแน่ๆ ว่าแต่แล้วผมจะเอาไปคืนเขาที่ไหน ถ้าเป็นเงินผมหายคงโดนพ่อแม่สวดเป็นสัปดาห์แน่ๆ

"กิตติ ตันเศรษฐการ  ม.3/3" ผมอ่านใบค่าเทอมใบเล็กๆ ที่แนบมากับเงินในกระเป๋าสตางค์นั้น

"เอาวะ ยังไงก็รู้จักชื่อแล้ว เดี๋ยวไปตามหาเอาละกัน เงินไม่ใช่น้อยๆ โดนชนล้มแล้วยังมาทำกระเป๋าตังค์หายอีก น่าสงสารจริงๆ  อ้าว มีรูปด้วย คงหาไม่ยาก" ผมพยายามจำชื่อและหน้าตาของนักเรียนชายคนนั้น แล้วรีบวิ่งเข้าโรงเรียนเพื่อตามหาเจ้าของกระเป๋าสตางค์ใบนั้นทันที....