ลีลาวดีเปื้อนรัก

ลีลาวดีนึกถึงคนที่เธอรักมาตลอด...ซึ่งเป็นคนๆเดียวกันที่ทำให้เธอเจ็บมีน้ำตา....
การสูญเสียความสาวให้กับคนที่เธอรักที่ได้พรากมันไปจากเธอ..เพราะความเกลียดไม่ใช่ความรักเหมือนกับเธอ

“ คุณลีลาวดีใช่ไหมครับ....” เสียงชายหนุ่มถามขึ้น...ขณะที่ลีลาวดีกำลังลงจากรถ..เธออยู่ในชุดพยาบาลสีขาวดูสะอาดเหมาะกับเธอกลับมาจากโรงพยาลแห่งหนึ่ง

“ ค่ะ....มารับลินหรือค่ะ...” หญิงสาวถามขึ้นพร้อมกับใบหน้างงๆอยู่...เพราะเธอจำได้ว่าไม่ได้บอกใคร...ว่าจะกลับมาวันนี้และไม่คุ้นหน้ากับผู้ชายคนนี้

“ คือ..ผมเป็นคนขับรถคนใหม่น่ะครับ...เพิ่งมาทำงานเป็นวันแรก...คุณนาเชนกับคุณท่านให้ผมมารับคุณลินแทนลุงเล็กน่ะครับ..ลุงเล็กดูแลป้าบุญน่ะครับ...ป้าแกไม่สบาย...”ชายหนุ่มพูดแจกแจงให้ฟ้ง...ตามที่ได้ฟังมาจากใครบางคนที่ว่าจ้างเขา

“ป้าบุญไม่สบายหรือค่ะ..งั้นรีบไปกันเถอะค่ะ...” ลินเมื่อได้ยินคำว่าป้าบุญไม่สบาย..ก็รีบขึ้นรถทันทีโดยหมดความสงสัยทั้งสิ้น.....เธอนั่งมาได้สักพักก็เริ่มห่วงและค่อยๆหลับไปโดยไม่รู้ตัว

“ นี่ค่าจ้างของนาย...ขอบคุณที่ช่วยฉัน” เสียงหญิงสาวบอกกับคนขับก่อนจะขึ้นมาขับแทน

“....ไม่เป็นไรครับ...โชคดีน่ะครับ..คุณภินรริทร์ ” ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะจากไป

“ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างพวกเเกสองคนพี่น้อง......อยากจะรู้น่ะว่ามีอะไรดี..” หญิงสาวพูดขึ้นขณะขับรถเข้าไปในโรงแรมแห่งหนึ่งแถบชานเมือง.....เหตุที่เลือกให้พ้นจากสายตาผู้คนเพราะเธอเป็นถึงดาราดังและมีชื่อเสียงซึ่งเป็นที่รู้จักของประชาชีทั่วไป

“ทำไมผู้ชายคนที่ถูกฉันเลือก...เขากลับไปเลือกผู้หญิงชั้นต่ำอย่างพี่สาวของเเกด้วย..ฉันต้องชนะไม่มีวันแพ้พวกชั้นต่ำอย่างพวกแกหรอก' ภินรริทร์พูดด้วยความมุ่งมั่น

'..หวังว่าเเกเป็นน้องของนังสารเลวจิรวดี...คงจะตอบฉันได้น่ะว่าตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหนกัน...ลีลาวดี” ..ภินรริทร์พูดขึ้นด้วยสายตาที่โกรธเกลียดจ้องมองไปยังหญิงสาวที่ยังนอน
หลับอย่างไม่รับรู้ในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังพูดอยู่

“ ไงตื่นแล้วเหรอ.....หลับสบายไหมล่ะ” ภินรริทร์ถามขึ้นพลางใช้สายตามองไปยังร่างอรชนของลินที่กำลังตื่นจากห้วงนิทรา...กำลังประคองตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเอามือเล็กไปกุมขมับทันทีเพาระรู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมา....พลางถามอีกคนโดยพยายามปรับสายตาเข้าสู่ปกติ
 
“ ละ...ลินมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงค่ะ....ลินจะกลับบ้านค่ะ..” ลินบอกพลางลุกขึ้นจากเตียงอย่างโซซัดโซเซเหมือนคนเมาที่ไร้กำลัง....แต่โดนใครอีกคนมาเดินดักข้างหน้าเอาไว้อย่างไม่เร่งรีบ

“ ทะ...ทำไมรู้สึกเหมือนไม่มีแรงเลยน่ะ...” ลินพูดกับตัวเองเมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่าร่างกายเป็นแบบนั้นจริงๆ

“ จะรีบไปไหนล่ะ....ยังไม่คุยกันเลย...คุณลีลาวดี” ภินรริทร์พูดพลางแสะยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์...พลางเดินเข้าไปหาลีลาวดีอย่างท่าทางสบายพร้อมสายตาที่ดุดัน

“ จ...จะคุยอะ...ไรค่ะ...เราไม่...คุณภินรริทร์!!.” ลีลาวดีถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าคนเต็มตาแล้วตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึงและมองอย่างตกตะลึงในความสวยของอีกฝ่าย....
     วันนี้ภินรริทร์อยู่ในชุดเกาะอกสีแดงสั้นรัดรูปเนื้อผ้าบางเบา...เวลาเธอเคลื่อนย้ายจะพริ้วไหวไปตามส่วนของร่างกายเผยให้เห็นส่วนโค้งส่วนเว้าของเธอได้อย่างงดงาม
ยิ่งเมื่อมองผิวนวลขาวเหมือนไข่มุกในทะเลยิ่งเสริมให้ดูราวนางหงส์...ผมของเธอเกล้าเอาไว้อย่างลวมๆเผยให้เห็นคองามน่าจูบไซร้ ..ยิ่งถ้ามองใบหน้าของภินรริทร์แล้วชวนให้อยากลิ้มลอง... บวกกับตาน้ำข้าวของเธอหวานเปล่งประกาย ริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบด้วยลิปสติกสีส้มชวนให้อยากชิมอยากรู้รสชาติของภินรริทร์..ว่าจะเป็นเผ็ดร้อนหรือหวานหยดกันแน่...แต่ไม่มีใครเคยได้ลองสัมผัสเลยสักครั้ง..แม้จะเป็นคนที่เธอเลือกแล้วก็ตาม
    ซึ่งถ้าหันไปมองลีลาวดีในตอนนี้..เอ้อ...หมดสภาพ....เธออยู่ในชุดสีขาวของพยาบาลที่มอมแมมไปสักหน่อย...แต่ยังดูสะอาดแบบพยาบานสาวสวยน่ารักชวนน่ามองอยู่ดี  

“ฉันแค่อยากจะถามอะไรสักหน่อย...” ภิรริทร์พูดพลางกระซิปให้ลีลาวดีได้ยินเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มมีสติ

“อะไรค่ะ..” ลีลาวดีถามขึ้นมาหลังจากจ้องมองคนตรงหน้าอยู่นาน..แล้วต้องรีบหลบสายตาเมื่อรู้ว่าไม่ควรมองเธอคนนี้
“ ตอนนี้นังสารเลวพี่สาวของเแกอยู่ที่ไหน...” พูดพร้อมจับคางของอีกคนให้เหงยหน้าขึ้นมามองตา...จนลีลาวดีตกใจนึกกลัว

“ มะ..ไม่ทราบสิค่ะ...ไม่รู้จริงๆน่ะค่ะว่าพี่เค้าอยู่ที่ไหน...ปล่อยค่ะ...ลินเจ็บน่ะค่ะ...โอ้ย..” ลินบอกอย่าทุกลักทุกเล...เพราะมีมือมาบีบคางเอาไว้และเพิ่มแรงบีบมากขึ้นด้วยความโกรธ

“ ไม่รู้เรื่องเลยเหรอไงนังไพร่...' ภินรริทร์ตวาดเสียงขึ้น....แล้วพูดต่อว่า

'รู้สึกว่าจะเป็นน้องสาวที่ดีเสียจริง...ถึงไม่รู้ว่าพี่สาวของตัวเองทำอะไรที่เลวๆ..และไม่ควรบังอาจมายุ่งกับคนอย่างฉัน..” เธอเค้นสียงพูดลอดออกมาจากไรฟันพร้อมด้วยเววตาที่ลุกเป็นไฟ

“ แย่งของคนอื่นที่เขาเลือกไว้แล้วโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย....แล้วยังหน้าด้านบอกว่ารักกัน........โคตรทุเรศ ....อุบาท์สิ้นดี...นังผู้หญิงโสเภณี.....” ภินรริทร์พูดพร้อมกับหัวเราะหยันอย่าสะใจ

“ อย่างมาว่าพี่สาวของลินน่ะค่ะ...ลินว่าคนเราถ้าจะว่าคนอื่นควรจะพิจารณาตัวเองก่อนน่ะค่ะ....'  ลินพูดขึ้นโต้ตอบไปบ้าง..และพูดต่อว่า

'...ทำไมเขาเลือกพี่สาวของลิน...แต่ทำไมไม่เลือกคุณ...พี่ปวินเลือกพี่สาวของลินเพราะว่า..รัก...ไม่ใช่เพราะ..เขาถูกเลือก...” ลินกล่าวอย่างเหลือหด...ที่โดนคนอื่นมาว่าพี่สาวของเธออย่างเสียๆหายๆถึง..แม้เธอพอจะรู้บ้างว่าเกิออะไรขึ้น...แต่ก็ไม่คิดว่าพี่สาวของเธอจะเป็นคนอย่างที่ถูกกล่าวหาจากผู้หญิงคนนี้

“ กล้าดียังไงมาว่าฉัน...ไอ้พวกชั้นต่ำ..เอ๊ะ..ลืมไปพวกแกมันสายเลือดเดียวกันนี่....ถึงได้ปกป้องพี่สาวขนาดนั้น.....เลว สกปรก  คงจะได้มาจากแม่ของแกสิน่ะ ” สิ้นเสียงภินรริทร์ ก็มีเสียง

“เพี้ยะ!!!...คุณเป็นคนที่หน้าตาสวยฐานะดี...แต่ทำไมใจต่ำกว่าคนอย่างพวกฉัน...” ใช่เสียงฝ่ามือจากลีลาวดี...เธอโกรธจนตัวสั่น...เธอเหลือจะอดกับผู้หญิงตรงหน้าแล้วที่ดูถูกแม่และพี่สาวของเธอ...ถ้าจะดูถูกแค่ตัวเองคงไม่โกรธขนาดนี้...แถมตบท้ายด้วยประโยคที่เจ็บ

' เพี้ยะ!!!..เพี้ยะ!!!.....กล้าดียังไงมาตบหน้าและด่าคนอย่างฉัน....นังไพร่ เสียงตบกลับจากภินรริทร์....ไม่เคยมีใครกล้าตบเธอมาก่อนและไม่คิดว่าคนอย่างลีลาวดีจะกล้าด่าคนอย่างเธอ

' ดี....ในเมื่อแกบอกว่า...ฉันใจต่ำกว่าพวกแก....งั้นฉันจะแสดงให้แกได้เห็นและรู้ว่ารสชาติว่ามันเป็นยังไง...' เธอตรงหรี่เข้าไปหาลินแล้วจับเหวี่ยงไปยังเตียงนอนอย่างไม่ไยดีว่าอีกคนจะเป็นอย่างไร....
   ลินเมื่อโดนเหวี่ยงอย่างไม่ทันตั้งตัวแถมยังไม่ค่ยยจะมีกำลังกายก็ตกไปนอนบนเตียงอย่างง่ายดาย...รู้สึกเจ็บขึ้นมาที่ศรีษะเพราะไปกระแทกกับหัวเตียงอย่างแรง

“ ฉันไม่คิดว่าจะทำอย่างนี้...อย่างที่ฉันคิดว่ามันอุบาท์น่าขยะแขยง....แต่ฉันจะทำกับคนชั้นต่ำอย่างแก....ฉันทำเพราะฉันเกลียดแก...เกลียด....แกมันก็เหมือนพี่สาวของแก...ลีลาดี....”
  พูดจบภินรริทร์ก็โถมเข้าหาลีลาวดีอย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายสะดุ้ง...พร้อมเอาริมฝีปากอวบอิ่มทาบลงบนฝีปากเรียวเล็กอย่างรวดเร็ว..มอบจูบให้อย่างรุนแรงบดขยี้ไม่เรียกว่าจูบ...จนมีเลือดซึมออกมาจากปากของลีลาวดี...เธอใช้ลิ้นเรียวกระหวัดเลือดบนริมฝีปากอย่างดูดเม้นไปมา...ขณะที่มือยังตรึงแขนทั้งสองของอีกคนไว้กับที่นอน...สักพักเธอก็ถอนจูบที่รุนแรงออก..... พร้อมกับพูดด้วยเสียงเย้ยหยันว่า.

'นี่มันแค่เริ่มต้น...ของคนอย่างแก....แกชอบไม่ใช่เหรอ...อย่าคิดว่าฉันไม่รู้น่ะว่าเเกเป็นพวกวิปริตน่ะ....วันนี้ฉันลดตัวมาแสดงความต่ำให้แกดูเป็นคนแรก...'
    ลินรู้สึกตกใจและกลัวขึ้นมาไม่คิดว่า....คนอย่างภินรริทร์ที่สวยและนิสัยดีกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอจะกลายเป็นคนล่ะคนขนาดนี้....ที่สำคัญรู้ได้ยังไงว่าเธอชอบผู้หญิงด้วย..และไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำแบบนี้กับเธอ...

“ คุ..คุณภินรริทร์..กรุณาอย่าทำอะไร..ลินเลยน่ะค่ะ...ปล่อยลินไปเถอะค่ะ...อือๆ” ลินอ้อนวอนขอความเห็นใจทั้งน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม  พูดออกไปที่รู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากของตัวเองพร้อมยังมีคราบเลือดที่ติดอยู่

“ ทำไม๊...กลัวหรือไง...พวกชั้นต่ำอย่างเเกไม่เห็นต้องกลัวอะไรนี่....ฉันจะมอบความต่ำให้กับคนชั้นต่ำอย่างแกได้ลิ้มลองเป็นคนแรกจากคนอย่างฉัน” พูดด้วยใบหน้าแสระยิ้มอย่างหน้ากลัวไม่เหลือร่องรอยความเป็นนางเอกอีกล้ว....แต่เธอจะเป็นซาตานต่ำๆให้เธอดูลีลาวดี..

ภินรริทร์พูอจบก็ก้มลงไปบทขยี้อย่างรุ่นแรงบนฝีปากบางอีกครัง.....จนมีเลือดซึมออกมาจากที่เดิมอีกหน...ลินรู้สึกได้แค่เจ็บอยากจะหายไปจากจูบนี้และที่ตรงนี้เสีย....   เมื่อบดขยี้ด้วยความสะใจแล้ว...ก็กลับมาจูบเป็นความหนักหน่วงสลับกับเบาบ้างหนักบ้างเพื่อให้ลินเผยริมฝีปากออกเพื่อจะได้ให้ลิ้นของเธอเข้าไปลิ้มลองในปากเรียวสวย.... จนลินยอมเปิดปากเล็กน้อยเพราะความเจ็บที่ยังมีอยู่...ไม่รอช้ารีบสอดลิ้นเข้าไปหาความหวานทันที...หวาน ...สัมผัสแรกที่เธอสัมผัสได้...เมื่อหาความหวานสักพักก็ยอมผละออกตั้งที่ไม่อยากถอดจูบออก..แต่เห็นว่าอีกคนกำลังขาดอากาสหายใจ...
    เธอผละออกก็จริง...แต่ก็ยังวนเวียนอยู่กับริมฝีปากด้านล่างของลินโดยใช้ริมฝีปากของตัวเองกัดเล่นอย่างเบาๆ...จนลินส่งเสียงครางเบาๆอย่างลืมตัวในลำคอ...จากนั้นจึงปล่อยมือข้างหนึ่งที่ตรึงแขนเอาไว้แต่ยังตรึงไว้อีกข้างไม่ยอมปล่อย....เลื่อนมือมาปลดกระดุมเสื้อออกอย่างช้าๆ...สลับกับการนวดคลึงเบาๆบนอกอวบอิ่มผ่านเสื้อสีขาว.....
  จนทำให้ลินต้องเอามือข้างที่ถูกปล่อยเป็นอิสระมาปัดป้อง...แต่ด้วยแรงกำลังอันน้อยนิดจะทำอะไรได้.... แต่เหมือนอีกฝ่ายไม่สนใจด้วยซ้ำ...เพราะตอนนี้กำลังไล้จูบสลับกับดูดไปเรื่อยๆ จากแก้มก็เลื่อนไปที่ใบหูเล็กๆ...แล้วกัดเล่นเบาๆพร้อมใช้ลิ้นสวยๆของเธอลากวนไปมาสักพัก...ก็จูบไซ้ลงมาที่ซอกคอขาวๆของลิน....ทั้งดูดทั้งเลียเมื่อฟันเล็กๆและริมฝีปากของเธอปะทะกับเนื้อนวลๆหอมก็อดไม่ได้ที่จะกัดเล่นเบาๆ.... 
    ต่อมาจึงปล่อยมือข้างที่เหลือออก...เพราะรู้สึกว่าอยากจะสัมผัสกับอกอวบอิ่มอีกข้างของลินพร้อมทั้งอยากเอาให้เสื้อผ้าบ้าๆนี่ออกไปจากตัวของคนตรงหน้าเต็มที่....จึงยอมผละออกจากลินอย่างรวอเร็วแล้วระชากเสื้อกับกระโปรงออกอย่างไม่ปราณี...แล้วรีบถอดชุดาตรีของตัวเองออกโยนทิ้งไปไม่ไยดี...ตอนนี้เธอมีแค่บราไร้สายตัวน้อยที่ปกผิดอกอวบอิ่มเผยให้เห็นดอกปทุมอยู่รำไร ส่วนข้างล่างปกปิดไว้ด้วยบิกินี้ตัวน้อยสีดำ.....ฝ่ายลินเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายออกไปจากร่าง...จึงรวบรวมกำลังกายที่มีทั้งหมด...หวังจะหนีไป....อีกฝ่ายเมื่อถอดเสื้อผ้าเสร็จเมื่อเห็นลินกำลังพยายามคลานหนีเธอ  จึงรีบตะกรุบจับข้อเท้าเล็กๆเอาไว้ แล้วพาร่างกายของเธอไปทามติดกับร่างเล็กของลิน ...ตอนนี้...ร่างของของคนใหญ่กว่านอนทับร่างเล็กเอาไว้โดยที่คนร่างเล็กนอนคว่ำติดกับเตียง

' ปะ...ปล่..ปล่อย...อื่อๆ.'  ลินได้แต่ร้องบอกเบาๆปนน้ำตา

“จะรีบไปไหนค่ะ......ฉันยังแสดงความต่ำให้แกยังไม่หมด....” ภินริทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบๆพร้อมส่งมือทั้งสองไปเคล้าคลึงกับยอดปทุมทั้งสองของลิน ส่วนปากสวยก็จูบไปที่ซอคอขาวแล้วเลื่อนลงมาปลดตะขอบราออก ...เมื่เอาบราสีหวานของลินออกไปแล้วก็เอามือเข้าไปทำความรู้จักกับยอดปทุมอย่างเต็มที่...แล้วค่อยเอามือข้างหนึ่งลูบไล้มายังบริเวณหน้าท้องพร้อมกับบีบเบาๆ ค่อยๆเลื่อนไปบีบเค้นสะโพกอย่างหนักหน่วง...เธอจับลินพลิกหงาย ระดมจูบอย่างบ้าคลั่งขณะที่มือยังทำหน้าที่ต่อไปได้อยางดี...

“ถึงเวลาแล้ว...สำหรับความต่ำที่ฉันจะมอบให้เธอ” พูดเสร็จเธอก็จับลินก่างขาออกแล้วใช้นิ้วสอดเข้าไปในกลีบดอกไม้แสนสวยของลินอย่างไม่ปราณี....ลินร้องออมาอย่างเจ็บปวดเมื่อความสาวของเธอได้ถูกพรางออกไปจากร่าง...อีกฝ่ายตกใจเล็กน้อยเมื่อพบว่ากลีบกุหลาบแสนสวยของลินมีเลือดสีแดงสดออมา...เธอจึงลดความรุนแรงลงพร้อมกับมอบจูบหวานๆให้ที่แฝงด้วยความนุ่มนวล....แล้ววกกลับมาดูดดุนกับสองเม็ดของยอดปทุม..พร้อมๆกับลดการกระทำที่รุนแรงลงและเริ่มบทพิสวาทในท่วงท่าที่ อ่อนหวาน ถนุถนอม ....แต่ว่ามันไม่ได้ทำให้ความสาวของลินคืนมา...

“ ละ...ลิน ....อะ...อ่า..ลิน” เธอเอ่ยร้องขึ้นที่บ่งบอกว่าลังถูกปลดปล่อยจากความทุกข์แล้ว...ตรงกันข้ามกับลินที่พยายามกัดริมฝีปากไว้แน่น เพื่อไม่ให้เสียงแห่งความสุขเล็ดลอดออกมาจาปากของเธอ....ในบทเพลงแห่งพิศวาทที่ภินรริทร์มอบให้ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกจากปากของลินที่บ่งบอกว่ามีความสุข....นอกจากคำว่าเจ็บปวด
    เมื่อพบเจอกับสววรค์แล้วภินรริทร์ถึงกับฟุบตัวนอนบนลิน...แล้วค่อยๆก้มลงไปดื่มกินน้ำหวานจากดอกไม้ของลินอย่างไม่รังเกียจ....ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำลงไปได้อย่างไร....แล้วที่ทำไปทั้งหมดเพราะอะไร....ทั้งๆที่ไม่เคยคิดว่าจะให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...เธอไม่เคยนอนกับใครและไม่เคยคิดจะนอนกับผู้หญิงด้วยกัน...ไม่เคยคิดออกจะรังเกียจด้วยซ้ำไป...........เธอแค่ลากตัวลินมาแค่ต้องการรู้ว่า....พี่สาวของลินกับปวินอยู่ที่ไหนเท่านั้น...แต่ทำไม...ทำไมน่ะ...เพราะอะไรกันแน่
   พอเจอหน้าผู้หญิงคนนี้แล้วเธอถึงมีความต้องการฉันชู้สาว....และที่สำคัญเธอเห็นลินตั้งแต่เด็ก...และเป็นคนทีเธอเกลียดตั้งแต่เด็กๆด้วย ...แล้วทำไม..ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ...ยิ่งเกลียดกลับยิ่งต้องการ.....
    ฝ่ายลินได้แต่ปล่อยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดให้ไหลออกมา....เหมือนกับว่าอยาให้เป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้น....ใช่เธอรักภินรริทร์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกับภินรริทร์...เพราะภินรริทร์สนิทกับนาเชนตั้งแต่เด็กจนโต.... แม้ว่าอีกฝ่ายจะเกลียดเธอทั้งแต่แรกพบก็ตาม....เนื่องด้วยความแตกต่างทางสังคม..ลินจึงถูกมองเป็นคนชั้นต่ำไม่มีตัวตนที่คนอย่างภนรินทร์ไม่เห็นคุณค่าและเหยียบย่ำเล่น....แต่ก็ยังรักจนถึงในตอนนี้ก็ยังรักอยู่

“ ทำไม...เสียใจนักหรือไงที่เสียตัวต่ำๆของเธอให้กับคนอย่างฉัน...ฉันว่าเธอควรจะภูมิใจน่ะที่ได้เสียตัวให้กับคนระดับอย่างฉันเป็นคนแรก....และที่สำคัญฉันว่าเธอเป็นคนมีบุญน่ะที่ฉันยอมนอนกับเธอเป็นคนแรกเหมือนกัน....” พูดเปลี่ยสรรพนามจากแกเป็นเธอโดยไม่รู้ตัว พลางหัวเราะเย้ยหยันแบบสะใจ...ตั้งที่ในใจกลับสบสนคิดไม่ตก

“ ......”  สิ่งที่ได้จากลินคือความเงียบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออมาอย่างไม่หยุด...ลินพยายามยันตัวลุกขึ้นเพื่อจะออกไปจากคนตรงหน้าที่ทำร้ายเธออย่างไม่เหลือชิ้นดี

“ ทำไมรังเกียจหรือไงเหอะ...จะรังเกียจทำไมกัน...คนอย่างเธอเป็นพวกวิปริตอย่างนี้อยู่แล้วนี่...”พูดพลางจับมือลินแล้วกระตุกให้ล้มลงนอนกับบนเตียง

“ ปล่อยลินไปเถอะค่ะ....คุณจะเอาอะไรกับลินอีก....อย่างมายุ่งกับคนชั้นต่ำและวิปริตอย่างลินให้หมองเลยค่ะ...”พูดออกมาด้วยน้ำตาที่ยังอาบดวงตาสีดำนิลนั้นอยู่

“ เดี่ยวสิ....ฉันยังไม่อิ่มกับอาหารชั้นต่ำและวิปริตอย่างเธอเลยนี่.....” พูดจบก็เริ่มบทเพลงแห่งความมพิศสวาทอีกครั้งอย่างเร้าร้อนแต่ไม่รุนแรง.....ปากก็บอกว่าลินเป็นพวกชั้นต่ำและวิปริต.....แต่ทำไมฉันถึงหลงใหลในตัวเธอและต้องการเธอน่ะ..ลีลาวดี....
   ลินพาหัวใจอันย่อยยับและร่างอันบอบช้ำกลับบ้านตอนเช้าตรู่ เมื่อปล่อยให้ภินรริทร์หาความสุขจากร่างายของเธอจนนับครั้งไม่ถ้วย..และหลับไปด้วยความอ่อนเพลียต่างจากลีลาวดีที่ข่มตาไม่ลงแม้จะสาหัสทั้งใจและกายแค่ไหน....
  อีกฝ่ายเมื่อตื่นขึ้นมาก็พบกับความว่างเปล่า...รู้สึกใจหาย เหมือขาดอะไรไปสักอย่าง ...ทำไมนะ..แค่คนๆเดียวในคืนๆเดียวที่ทำให้ธอสับสนได้ถึงเพียงนี้...ไม่น่ะเป็นการแก้แค้นเท่านั้นอีอย่างเราไม่ได้ชอบผู้หญิงนี่....เรากำลังจะหมั้นกับนาเชนในวันพรุ่งนี้แล้ว.....เป็นคำพูดที่ภินรริทร์บอับตัวเองตั้งที่ยังไม่อาจลืมอีกคนไปได้ .... พลันเห็นหมวกพยาบาลสีขาวตกอยู่ข้างๆเตียง...เธอรีบไปหยิบมาพร้อมกับแนบไปที่อกข้างซ้าย...นี่คือของต่างหน้าเมื่อค่ำคืนพิศสวาทผ่านพ้นไปพร้อมกับความสับสนของ ภินรริทร์.....