นายไม่คิดจะรักเพื่อนคนนี้เลยหลอ...

บทเริ่มต้นความเจ็บปวด...
แก้วที่กำลังคุยกับโทโมะอยู่ดีๆโทโมะก็เอ่ยว่า...
โทโมะ:ฉันน่ะนะอยากเป็นเพื่อนที่สนิทกับแกอยากกินข้าวกับแกอยากคุยแกทุกวันเลยวะ
แก้วเอียงคอมองโทโมะ
แก้ว:แล้วทำไมแกไม่ทำอย่างที่ใจอยากทำวะ?
โทโมะหันมามองแก้วทันที
โทโมะ:ถ้าฉันทำไปอย่างที่ใจอยากทำได้ฉันกลัวเสียเพื่อน
แก้ว:อ้าวถ้าแกไม่ลองแล้วชาติไหนแกจะรู้
โทโมะ:แก้ว...
โทโมะเลื่อนมือมาจับมือแก้ว
แก้ว:เห๊ยแกเป็นไรแกเนี้ยกินยามาผิดหลอวะ??
แก้วเตะหน้าผากโทโมะดูแต่ตัวไม่ร้อน
โทโมะ:ฉันชอบแกนะแกคิดไงกับฉันอ่ะ!!
โทโมะสบตาแก้วแบบจริงจังแต่แก้วแกะมือโทโมะออก
แก้ว:ขอโทษนะฉันไม่ได้คิดไรกับแกน่ะแต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่หลอ
แก้วยิ้มให้โทโมะแต่โทโมะกลับหลบหน้า
โทโมะ:อื้อ!!สิ่งที่ฉันอยากทำคือแบบนี้น่ะนะ
โทโมะหันหน้าไปทางอื่นแต่แก้วเห็นน้ำตานั้นที่ไหลออกมาอย่างเจ็บปวด
แก้ว:เห๊ยไอ้โมะฉันไม่ใช่คนที่ดีพอสำหรับแกหลอก
แก้วพูดพยายามปลอบใจ
โทโมะ:อือนั้นซิฉันควรตัดใจไว้ฉันำพร้อมฉันจะมาหาแกนะแก้ว
โทโมะเดินจากแก้วไปนานเท่าไหร่แล้วนะ??แล้วนี่ฉันเป็นอะไรทำไมเจ็บแบบนี้ก็ฉันไม่ได้ชอบมันนี่
 
----------------------------------------------------------------------------------------------