นายไม่คิดจะรักเพื่อนคนนี้เลยหลอ...

บทเริ่มต้นความเจ็บปวด...

แก้วที่กำลังคุยกับโทโมะอยู่ดีๆโทโมะก็เอ่ยว่า...

โทโมะ:ฉันน่ะนะอยากเป็นเพื่อนที่สนิทกับแกอยากกินข้าวกับแกอยากคุยแกทุกวันเลยวะ

แก้วเอียงคอมองโทโมะ

แก้ว:แล้วทำไมแกไม่ทำอย่างที่ใจอยากทำวะ?

โทโมะหันมามองแก้วทันที

โทโมะ:ถ้าฉันทำไปอย่างที่ใจอยากทำได้ฉันกลัวเสียเพื่อน

แก้ว:อ้าวถ้าแกไม่ลองแล้วชาติไหนแกจะรู้

โทโมะ:แก้ว...

โทโมะเลื่อนมือมาจับมือแก้ว

แก้ว:เห๊ยแกเป็นไรแกเนี้ยกินยามาผิดหลอวะ??

แก้วเตะหน้าผากโทโมะดูแต่ตัวไม่ร้อน

โทโมะ:ฉันชอบแกนะแกคิดไงกับฉันอ่ะ!!

โทโมะสบตาแก้วแบบจริงจังแต่แก้วแกะมือโทโมะออก

แก้ว:ขอโทษนะฉันไม่ได้คิดไรกับแกน่ะแต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่หลอ

แก้วยิ้มให้โทโมะแต่โทโมะกลับหลบหน้า

โทโมะ:อื้อ!!สิ่งที่ฉันอยากทำคือแบบนี้น่ะนะ

โทโมะหันหน้าไปทางอื่นแต่แก้วเห็นน้ำตานั้นที่ไหลออกมาอย่างเจ็บปวด

แก้ว:เห๊ยไอ้โมะฉันไม่ใช่คนที่ดีพอสำหรับแกหลอก

แก้วพูดพยายามปลอบใจ

โทโมะ:อือนั้นซิฉันควรตัดใจไว้ฉันำพร้อมฉันจะมาหาแกนะแก้ว

โทโมะเดินจากแก้วไปนานเท่าไหร่แล้วนะ??แล้วนี่ฉันเป็นอะไรทำไมเจ็บแบบนี้ก็ฉันไม่ได้ชอบมันนี่

----------------------------------------------------------------------------------------------