นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

Lessson 22

 

ซ่าสส สสสสส์  เสียงเปิดก๊อกน้ำ

 

“นี่ !! ชั้นไม่ได้เป็นตัวเชื้อโรคนะ ไม่ต้องล้างนานขนาดนั้นก็ได้ ” ผมตะโกนเข้าไปในห้องน้ำ

 

“แล้วท่าชั้นเกิดติดเชื้อบ้า ๆของนายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบหล่ะย๊ะ >.< ” เธอตะโกนกลับมา

 

“ใช่สิ~ !! ชั้นมันตัวเชื้อโรค ไม่ได้ดีไปกว่าคนนั้นของเธอหรอก ” ผมแกล้งประชด

 

“นี่นาย หมายถึงใคร ??? ”

 

“เธอเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ ” ผมค้อน ๆใส่เธอ

 

“อ่อ. ..นายคงหมายถึงบีสินะ นายฟังไว้เลยนะ ชั้นจะไม่กลับไปหาบีอีก เพราะตอนนี้ชั้น. . .”

 

“ชั้นอะไรหล่ะ ??? ” ผมทำหน้าตาตื่นเต้นเหมือนรอคำพูด ๆหนึ่ง

 

“เอาหน่ะ. ..นายรู้แค่ว่าชั้นจะไม่กลับไปหาบีก็พอแล้ว นายสบายใจได้เลย ^^/..” เธอยิ้มให้ผม ผมพยักหน้าเพื่อเป็นการตอบรับคำพูดที่เธอพูดเมื่อกี้

 

RRRrrr !! เสียงโทรศัพท์ปุ๋ย

 

“ฮาโหล. ....ปุ๋ยมาเยี่ยมนายกล้าที่โรงพยาบาลค่ะ  ....ค่ะ ......  ซักพักค่ะ  ค่ะ ๆสวัสดีค่ะ ” เธอพูดกับคนในโทรศัพท์

 

“ใครโทรมาหรอ? ” ผมถามเธอ

 

“ทำไมหรอ. ..หึงชั้นหล่ะสิ ” เธอยักคิ้ว

 

“อย่างเธอเนี่ยนะ !! แถมข้าวสารถังนึง ชั้นยังคิดแล้วคิดอีกเลย ผู้หญิงอะไรปากอย่างกับกรรไกร ” ผมพูดเบา ๆ

 

“โห้ !! พ่อคนดีเลิศ กับนายแถมบ้าน แถมรถเก๋งให้ ชั้นก็ไม่อยากได้หรอก คนอะไรหลงตัวเองที่สุด ”

 

“อ๋อหรอจ๊ะ ” ผมทำหน้าตากวน ๆ

 

“ชั้นกลับบ้านล่ะ ขืนอยู่ไปเด๋วตัวจริงเค้ามานายจะลำบาก” เธอพูดแล้วหยิบกระเป๋า

 

ผมสวนกลับไปทันที

 

“เธอพูดหมายถึงใคร”

 

“ก็คนที่นายอยู่ด้วยเย็นนี้ไง อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้นะ !! ”

 

“โอ๋ ๆ เธอไม่ต้องกังวลไปหรอกชั้นกับเมย์เป็นแค่พี่น้องกัน ”

 

“เรื่องนายสิ มาบอกชั้นทำไม นายจะไปสุงสิงกับใครมันก็เรื่องของนายไม่เกี่ยวกับชั้น ” เธอแบะปากให้ผม

 

ผมทำปากส่งจูบให้เธอ

 

“อี๋~ ชั้นบอกนายกี่ทีแล้วเนี่ย !! อย่าทำตัวหื่น ๆแบบนี้ได้มั้ย ?? ”

 

“โอเค ๆ. .. พรุ่งนี้ตั้งใจสอบ อย่าลืมอ่านหนังสือหล่ะ แล้ว. . .อย่าลืมมาเยี่ยมชั้นด้วย ” ผมยิ้มให้กับเธอ

 

เธอพยักหน้าให้กับผมก่อนเดินออกจากห้องผมไป

 

------------------ ปุ๋ย ------------------

 

ฉันเดินออกมาจากห้องของนายกล้า ด้วยกำลังใจและรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยม ประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับฉันดูเหมือนเขาจะแอบเป็นห่วงชั้นอยู่เล็ก ๆ ฉันนั่งนึกถึงตำพูดของเขาตลอดทางตั้งแต่โรงพยาบาลถึงบ้าน

 

“กล้าเขาอาการเป็นยังไงบ้างลูก ? ” เสียงแม่ถามฉัน

 

“ก็ดีค่ะแม่ ปุ๋ยขอตัวขึ้นไปอ่านหนังสือก่อนนะค่ะ ”

 

ฉันรีบขึ้นห้องไป เพื่อจะอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบพรุ่งนี้ ฉันหยิบโทรศัพท์ของฉันขึ้นมาดูรูปของนายกล้าที่เป็นภาพหน้าจอฉัน

 

“นายนี่~ ทำไมชอบกวนประสาทชั้น ” ฉันพูดกับรูปภาพของเขาทางโทรศัพท์

 

“ปุ๋ย ! คุยกับใครอยู่หน่ะลูก ดึกแล้วนอนได้แล้วนะ ” เสียงแม่ของฉันตะโกนเข้ามาในห้อง

 

“ค่า~....” ฉันตอบแม่ก่อนที่โทรศัพท์ของฉันจะดัง

 

RRRrrr !!

 

“ฮาโหล ” ฉันพูด

 

“ปุ๋ย~ วันนี้ปุ๋ยสอบเป็นบ้าง? ” บีถามฉัน

 

“บี !! ปุ๋ยบอกกี่ทีแล้ว ว่าบีกับปุ๋ยไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ต้องให้ปุ๋ยอธิบายยังไงบีถึงจะเข้าใจ”

 

ฉันตะคอกใส่บี

 

“บีแค่อยากให้เรื่องของเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอ ” บีทำน้ำเสียงเศร้า

 

“พอดีว่าปุ๋ยจะนอนแล้วหล่ะ แค่นี้หล่ะกันนะบี. ..” ฉันตัดบทสนทนา

 

“เด๋วก่อนปุ๋ย  บีรักปุ๋ยนะ. ..”

 

ฉันกดวางสายไป ฉันไม่อยากฟังคำพูดของเขาอีกต่อไปแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะเคยรักบีมากแค่ไหนฉันก็ไม่สนใจเพราะตอนนี้ฉันมีนายกล้าคนเดียวแค่นั้นก็พอแล้ว~...

 

------------------ โรงเรียน(สอบวันที่ 2) ------------------

 

 

วันนี้ฉันทำข้อสอบได้อย่างเต็มที่ เนื่องจากได้กำลังใจที่ดีจากคนรักของฉัน ฉันนั่งคอยรถเมล์เพื่อจะนั่งไปหานาย

กล้าที่โรงพยาบาล เมื่อรถเมล์มาฉันขึ้นไปเจอกลุ่มนักเรียนของโรงเรียนนายกล้าอยู่ ผู้ชายร่างสูงชื่อบอยเดินเข้ามาทักฉัน

 

“นี่เธอ~ เธอปุ๋ยใช่มั้ย ?”

 

ฉันพยักหน้าตอบ

 

“วันนี้เราไปเยี่ยมนายกล้า เธอไปด้วยกันมั้ย ” บอยชวนฉัน

 

“อืม. . .” ฉันตอบก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นเนื่องจากฉันยังไม่สนิทกับเพื่อนของนายกล้า  แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อนายบีขึ้นมาบนรถเมล์แล้วมานั่งข้าง ๆฉัน

 

“ปุ๋ย~ บีขอนั่งด้วยนะ” เสียงบีพูดกับฉัน

 

“. . .” ฉันเงียบ

 

“วันนี้ทำข้อสอบได้รึเปล่า ? ” บีถามฉัน

 

“ก็ได้”

 

ฉันตอบเหมือนไม่เต็มใจตอบ

 

“ดูเหมือนบีจะมารบกวนปุ๋ยนะ ” เขาถามฉันน้ำเสียงเบา ๆ

 

“บีขอดูรอยยิ้มปุ๋ยได้มั้ย? แล้วบีจะลงจากรถไปเลย เพื่อให้ปุ๋ยสบายใจ”

 

ฉันไม่อยากจะคุยกับนายบีอีกแล้ว เลยยิ้มให้เขาดู เมื่อบีเห้นรอยยิ้มของฉัน เขาก็เดินไปกดกริ่งรถเมล์แล้วลงจากรถไป แต่เรื่องที่ฉันไม่อยากให้เกิดคือ นายบอยกำลัง มองหน้าฉันอยู่แล้วกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ฉันกลัวว่าเขาจะโทรไปฟ้องนายกล้า ทำให้ฉันกับเขาต้องเข้าใจผิด. ..