นางฟ้าบันดาลรัก

แม้ว่าบอยจะแอบสะกดรอยตามไปห่างๆ แต่ว่าเขาก็กลับไม่ได้ยินเสียงที่ทั้งสองคุยกันเลย

“เจ้าพระคุณ หวังว่านายคนนั้นคงจะไม่ได้มีเจตนาไม่ซื่อหรอกนะ” เขาคิดพร้อมกับพนมมือขึ้น ขณะที่เขาแอบยืนอยู่ข้างนอกร้านอาหารขนาดใหญ่ ที่มีผู้คนมากมายมาจับจองที่นั่ง ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากโรงสีนัก

“ขอให้เราได้อยู่ในร่างนี้ได้อีกนานๆด้วยเถิด ว่าแต่ตอนนี้เราเป็นใครกันนะ”

จู่ๆร่างของเขาก็ปรากฏขึ้นที่คฤหาสน์หลังหนึ่ง  

 “ปกรณ์ กลับมาแล้วหรอลูก คงจะเหนื่อยมากหล่ะสิ มานั่งกินข้าวกันเถอะลูก พ่อสั่งให้เด็กจัดโต๊ะอาหารไว้แล้วน่ะ”

“คร้าบ”

ระหว่างที่นายบอย กำลังนั่งลงบนโต๊ะอาหาร เขาก็เหลือบไปเห็นนางฟ้าน้อยปรากฎกายขึ้น

“นี่เป็นแผนของเธอใช่ไหม นางฟ้าน้อย”

“นั่นลูกพูดอยู่กับใครน่ะ”

“อ๋อ คร้าบ ไม่มีอะไรหรอกครับพ่อ”

“ ท่านพระพรหมสั่งการมาจ้า เอาเป็นว่าฉันช่วยได้แค่นี้ แต่เธอต้องเผด็จศึกเอาเองนะจ๊ะ” นางฟ้าบอก

แล้วนางฟ้าก็หายตัวไปอีกครั้ง บนกลีบเมฆ ที่สูงมาก จนทำให้บอยต้องชะเง้อมองจนคอเคล็ด

“กินข้าวกันเถอะลูก” ทั้งสองพ่อลูกกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย ท่ามกลางสาวใช้ที่คอยให้บริการเสิร์ฟอาหาร

ณ คฤหาสน์อีกหลังหนึ่ง สาวน้อย สุมาลี กำลังนั่งคิดถึงความหลังครั้งเก่า ที่เขาเคยเป็นเพื่อนกับปกรณ์มาตั้งแต่วัยเยาว์ เธอนั่งเปิดสมุด friendship สมัยมัธยมปลาย และคิดถึงความหลัง ที่ปกรณ์ดีกับเธอเรื่อยมา แต่เธอกลับไม่เคยไยดีกับเขาสักนิด จนเข้ามหาวิทยาลัย เธอกลับไปมีแฟน เป็น ชายหนุ่มนักธุรกิจผู้ยะโส ซึ่งพ่อของเขามีหุ้นส่วนอยู่บริษัทซึ่งตอนนั้นได้ขยายตัวไปมาก

เธอนึกถึงวันที่ ปกรณ์มาบอกรักเธอ และวันนั้นเป็นวันจบการศึกษาระดับชั้นมัธยมปลาย เขาให้ดอกกุหลาบแก่เธอ แต่เธอกลับโยนมันทิ้งลงถังขยะด้วยความไม่ใส่ใจ และจากนั้น เธอก็ไม่ได้ติดต่อกับเขาอีกเลย จนวันนี้

“แล้วไยเขาถึงมาหาเธอนะ หรือว่าเขายังรักเธออยู่ แต่ว่า ฉัน...”

สุมาลีครุ่นคิดถึงความหลังด้วยความไม่เข้าใจในชะตาชีวิตของตนเอง

ไม่นานรถเบ้นซ์คันยาวสีดำ ก็แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของเธอ  เสียงแตรบีบเสียงดัง “แปร๊นๆๆๆ”

“มาแล้วค่ะ” คนใช้ชื่อ อิ่ม รีบมาเปิดประตูอัลลอยด์ที่มีสีทองเหลืองอร่าม

“อ้าวคุณท่านมากันแล้วหรอคะ”

“อืมเพิ่งเสร็จงานเนี่ยแหล่ะ”

ว่าแล้วคุณแม่กับคุณพ่อของสุมาลีก็เดินขึ้นห้องพร้อมกับความกลัดกลุ้มเล็กน้อย

คุณแม่ของสุมาลี หรือ คุณ มาลัยดำรงตำแหน่งเป็นรองประธานบริหาร ส่วนคุณพ่อของเธอ หรือ คุณก้องเกียรติดำรงตำแหน่งเป็นประธานผู้บริหาร และบริษัทของเธอมีสำนักงานใหญ่อยู่ที่กรุงเทพ

“สุมาลีลูก หลับแล้วหรือยังจ๊ะ” คุณแม่สุมาลีในชุดนอนเอ่ยถาม

เธอเปิดประตูห้องนอนของสุมาลีเข้าไป และบรรจงก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอ

“ฝันดีนะจ๊ะลูกรัก”

ฝ่ายคุณพ่อของสุมาลีกำลังนั่งดูเอกสารรายรับของเดือนนี้ของบริษัท และนั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

“เดือนนี้รายได้ไม่ดีเลย” เขารำพึง

ต่อจากนั้นบ้านก็แลดูเงียบเชียบ และมืดมิด ยามค่ำคืนทุกคนหลับใหลยามนิทรากันหมดเลย

ท่ามกลางภาพต่างๆ บอยกำลังคิดถึงสุมาลีอย่างหนัก เขานอนไม่หลับในคืนนี้

“ทำยังไงผมถึงจะได้เจอเธออีกนะ”

เขานอนลงที่ที่นอนที่แสนจะนุ่ม เขาแทบจะไม่เคยนอนที่นอนที่นุ่มขนาดนี้เลย

นางฟ้าบินมาจากท้องฟ้ายามค่ำคืน

บอยมองดูนางฟ้าตัวน้อยที่มีปีกบินมาด้วยความหวัง

“มีอะไรให้ฉันช่วยไหมจ๊ะเด็กน้อย อ่ะอ้า ฉันรู้แระ”

ทันใดนั้น บอยก็เห็นลูกแก้วทิพย์บนเตียงของบอย

“นี่เธอให้ฉันหรอ ขอบคุณมากนะ”

และบอยก็จ้องมองดูสุมาลีหลับไหลอย่างมีความสุข