นางฟ้าบันดาลรัก

“ฉันมีอะไรจะให้เธอช่วยอย่างหนึ่ง เธอจะช่วยฉันได้ไหม” บอยออดอ้อน

นางฟ้าซึ่งสถิตอยู่ในกระจกบานนั้น ได้เปล่งแสง และปรากฏตัวออกมา ในชุดสีเหลืองอร่าม

 “เธอจะให้ฉันช่วยอะไรเธอหรอ” นางฟ้าเอนหน้าเข้ามาใกล้บอย แต่ว่าบอยกลับสัมผัสร่างของนางฟ้าไม่ได้เลย

“ฉันอยากจะให้เธอพาฉันไปดู คนๆหนึ่งหน่อยน่ะ” บอยกล่าว

“ใครกัน นั่นแน่ คนๆนี้ใช่ไหม”

นางฟ้าจับมือกับบอย แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย แล้วสักพัก ร่างของบอยก็มาตกอยู่บริเวณหน้าโรงสีซึ่งเป็นที่ทำงานของเธอ กับ เขา

ธุรกิจโรงสีได้ขยายตัวออกไปทั่วประเทศ มีกว่า 100 สาขา  กิจการเจริญรุ่งเรืองมาก จากโรงสีเล็กๆ กลายเป็นโรงสีขนาดกลาง และขนาดใหญ่ ปัจจุบันมีหุ้นส่วนมากมายที่ต้องการจะเข้ามาร่วมหุ้นกับบริษัทนี้ หนังสือพิมพ์ได้ตีข่าวไปอย่างแพร่หลาย

สาวในชุดเดรสสีชมพูอ่อนๆ รองเท้าคัชชูลายดอกไม้เล็กๆ กำลังพูดคุยงานอยู่ในห้องประชุม ซึ่งมีผู้คนรายล้อมเต็มไปหมด มีทั้งประธานบริษัท คณะกรรมการ และเด็กสาว ที่นั่งถกเถียงกันด้วยความตรึงเครียด

คนที่นั่งข้างกับสาวคนนั้น แต่งตัวเลี่ยมเชี่ยม ผูกไทค์สีดำ และมองตาสาวคนนั้นตลอดเวลา ภาพเหล่านี้ทำให้บอยรู้สึกไม่พอใจ

“นางฟ้าน้อย เธอช่วยให้ฉันได้ไปใกล้ชิดกับสาวคนนั้นได้ไหม เอ่อ คือว่า ฉัน”

“ได้ค่ะ จัดให้”

ปิ๊ง จู่ๆร่างของนายบอยจากชุดชาวนา สวมงอบบนหัว และเสื้อผ้าขาดวิ่น ก็กลายสภาพเป็นสุภาพบุรุษสุดหล่อ สวมสูท ผูกไทด์ มานั่งยืนอยู่ข้างๆกับนางเอก

ทุกคนตกใจ และหันมามอง นายบอย ซึ่งบัดนี้เป็นใครก็ไม่รู้ที่บังอาจเข้ามาย่างกรายในห้องนี้แต่เพียงลำพัง

คุณพ่อของสุมาลี มองหน้าบอยด้วยความไม่พอใจ  “เธอเป็นใคร แล้วเข้ามาในห้องนี้ได้อย่างไรกัน”

“อ๋อผมเป็นเพื่อนของสุมาลีครับ” 

“จริงหรอ ลูก”

 “ อ๋อค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น เธอก็ควรจะออกไปรอข้างนอก แล้วค่อยให้สุมาลีโทรศัพท์ไปหาอีกทีหนึ่ง”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ”

“งั้นเชิญ”

บอยออกไปรอสุมาลีที่หน้าห้องรับแขก VIP

หลังจากที่ทุกคนประชุมกันเสร็จแล้ว ทุกคนจึงแยกย้ายออกจากห้องไป

 “ปกรณ์ เธอมาที่นี่ได้ยังไงกัน”

“เอ่อ ผม”

ไม่นานนัก ผู้ชายอีกคนหนึ่ง  ก็เดินออกมาจูงมือ สุมาลีออกไป

“ไปกันเถอะครับ” นที ผู้ชายร่างสูง ประมาณ 180 ซม. กล่าว

นทีพาสุมาลีลงลิฟท์มา ทิ้งให้นายปกรณ์ หน้าเศร้า

“เฮ้อ สุดท้ายก็เป็นอย่างนี้” นางฟ้าน้อย คุณหายไปไหนแล้วหล่ะ

เขาเอ่ยถามแต่ก็ไม่มีทีท่าที่นางฟ้าน้อยจะตอบ

เขาจึงเหลือบตาไปมองที่โซฟาตัวที่เขานั่ง “ตอนนี้ฉันคงช่วยคุณได้แค่นี้แหล่ะ”

นายปกรณ์จึงต้องเดินลงลิฟต์ตามไป พร้อมกับทำคอตก

ไม่นานนัก นที กับ สุมาลีก็อยู่ในร้านดินเนอร์แสนหรู

บอยแอบสะกดรอยตามไปห่างๆด้วยความเป็นห่วง

“นั่นใช่คุณปกรณ์เพื่อนคุณตั้งแต่สมัยเรียน ที่คุณเคยเล่าให้ผมฟังใช่ไหมครับ”

นทีกล่าวขณะเรียกบริกรมาสั่งอาหาร

“อ๋อค่ะ ก็แค่เพื่อนน่ะค่ะ”

“อ๋องั้นหรอครับ”