นางฟ้าบันดาลรัก

“ที่รัก” ภาพที่บอยเห็นนั้นเหมือนกับความฝัน เขาเห็นร่างตัวเองอยู่ในโบสถ์อันสวยงาม พร้อมกับใส่ชุดสีขาวอันบริสุทธิ์ และจูงแขนเจ้าสาวผู้สง่างามเข้าพิธี เสียงเพลงแต่งงานดังกระหึ่มขึ้นตลอดทางที่เขาจูงสาวเจ้าเสน่ห์ขึ้นไปยังแท่นที่พำนักบรรยากาศเต็มไปด้วยความชื่นมื่น มีผู้คนมากมายที่ล้วนแต่จับจ้องอยู่กับพิธิการของเขาด้วยรอยยิ้ม ต่อจากนั้นเขาเห็นตัวเองสวมแหวนหมั้นอันงดงามให้กับเจ้าสาว พร้อมกับจุมพิษน้อยๆไปที่หน้าผากของผู้หญิงคนหนึ่ง  ไม่นานนัก เขากับผู้หญิงคนนั้นก็เข้าเรือนหอ และอยู่กันด้วยความรักตลอดมา

บอยลืมตาขึ้นมา และพบว่าตัวเองฝันไป เขาแทบไม่เชื่อในตาตัวเองว่านี่เป็นเพียงแค่ความฝัน และไม่นานเขาก็พบว่าเด็กน้อยทั้งสองคนนั้นได้หายไปแล้ว คงจะไปโรงเรียนหรือ ที่แห่งไหนสักแห่งหนึ่ง

เขานึกถึงภาพนิมิตที่เกิดขึ้นตลอดเวลาที่เขากลับบ้าน และกลับไปพบกับนางฟ้า พร้อมกับรำพึงรำพันกับเธอ

“นางฟ้าน้อย ท่านรู้ไหมว่าวันนี้ข้าไปเจอกับสิ่งใดบ้าง” ไม่ช้าไม่นานนางฟ้าน้อยๆก็ปรากฏกายออกมารับฟังเรื่องราวของบอย  วันนี้เธอใส่ชุดเดรสสีฟ้า ขาสวยๆของเธอโผล่ออกมา ดูขาวนวล

“เด็กน้อย ไม่ช้าไม่นานเจ้าก็จะรู้เอง ชะตาฟ้าลิขิต” นางฟ้ากล่าวพร้อมกับหายตัวไปในกลีบเมฆราวกับสายลมที่โบกปลิวไปบนท้องฟ้า“จงจำเอาไว้นะเด็กน้อย จำเอาไว้” เสียงเหล่านี้ก้องเข้ามาในหูของเขา

ก๊อกๆ “ตื่นหรือยังจ๊ะหลาน” คุณป้าเดินมาเคาะประตูที่หน้าห้องของบอย  บอยเหลือบไปมองที่นาฬิกาที่ชี้เวลา 8 นาฬิกา

“คร้าบจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะครับ” บอยรีบลุกขึ้นแต่งชุดนักเรียนที่ป้าเพิ่งจะเอามาให้ใหม่ถึงแม้ว่าสีมันจะดูทะมอทะแมก็ตาม

และบอยก็เดินตามป้าไปยังโรงเรียนที่แสนจะแร้นแค้นไม่ต่างกัน  ระหว่างทางเขาเห็นเด็กจำนวนหนึ่งที่กำลังเดินไปโรงเรียน และก็มีสภาพไม่ได้ต่างไปจากเขามากนัก

ที่นี่เป็นโรงเรียนสงเคราะห์แห่งใหม่ซึ่งเพิ่งเปิดมาเมื่อไม่นานนี้ ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากบ้านของน้อยบอยมากนัก แค่ 300 เมตรเท่านั้น เด็กแต่ละคนล้วนแต่เป็นเด็กยากจนที่อาศัยอยู่ในชุมชนนี้ทั้งสิ้น “ทำไมเราถึงต้องมาเรียนโรงเรียนแร้นแค้นเช่นนี้ด้วยนะ น่าสังเวชใจจริงๆ” บอยรำพึงรำพันมาตลอดทาง

ในไม่ช้าร่างน้อยๆก็ปะทะกับร่างใหญ่ บอยยกมือไหว้คุณครูใหญ่อย่างรวดเร็ว “ไหว้พระไหว้เจ้าเถอะลูก แล้วอายุอานามเท่าไหร่แล้วหล่ะเนี่ย”

อายุ 13 ปี ค่ะ ป้ารวยรีบแย่งตอบอย่างรวดเร็ว “แล้วทำไมเราถึงคิดจะมาเข้าโรงเรียนเอาตอนนี้หล่ะ”

ครูใหญ่ถามด้วยความไม่เข้าใจ ยังไงก็เถอะ เห็นเป็นลูกเป็นหลาน   ไม่ทันอะไรคุณครูใหญ่ก็หยิบข้อสอบเทียบระดับ

ชั้น ป. 6 มาให้ทำ 

“ฝากเนื้อฝากตัวมันด้วยนะคะ ไอ้นี่มันหัวทึบ และน่าสงสารพ่อกับแม่มันก็เสียไปแล้ว” ป้ารวยเอ่ย

“ครับได้ แต่ขอดูผลการสอบก่อนนะ” ครูใหญ่ตอบพร้อมกับเกาหัวไปมา ครูใหญ่ตัวเตี้ย ผิวดำขลับ อายุราวๆประมาณ 50 ปี กล่าว

ท่ามกลางบรรยากาศโรงเรียนที่เงียบสงบ มีนักเรียนในโรงเรียนไม่ถึง 200 คน  มีตึกอยู่ทั้งหมด 2 ตึกเท่านั้น

ตึกแรกเป็นตึกใหญ่ หรือที่เรียกกันว่าตึก 1 ซึ่งอยู่บริเวณหน้าเสาธง และอีกตึกหนึ่ง คือตึกเล็ก ซึ่งอยู่ข้างๆกัน

แต่ละตึกมีอยู่ด้วยกัน 3  ชั้น ซึ่งมีเด็กตั้งแต่ชั้น ม.1 ถึง ม. 6 เด็กมีตั้งแต่ขนาดเล็กจิ๋ว สูงประมาณ 120 ยัน 160 เซนติเมตร แต่บรรยากาศโดยรอบก็แลดูร่มรื่น มีต้นไม้นานาพรรณ มีต้นไม้ในวรรณคดี เช่นต้นลำดวนมาปลูกในบริเวณโรงเรียนด้วย

ไม่ช้านายบอยก็ถูกเจ้าหน้าที่คุมสอบพาตัวไปยังชั้นสุดท้ายของ ตึกหนึ่ง ครูคุมสอบเป็นชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มร่างสูงใหญ่ชื่อ คุณครูวุฒิ คุณครูเปิดประตูห้องเสียงดังเอียดอาด ห้องภายในว่างเปล่า และมีเก้าอี้ไม้เรียงรายอยู่ประมาณ 20 ตัว

บอยนั่งลง และตั้งใจทำข้อสอบด้วยความมุ่งมั่น แต่ เก้าอี้ที่ว่างเปล่าทำให้เขารู้สึกอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก

เขาต้องทำข้อสอบทั้งหมด 3  ชุด คือ วิชาภาษาอังกฤษ ภาษาไทย และ คณิตศาสตร์ในระดับ ชั้น ป.6 ซึ่งมีอยู่ทั้งหมด 300 ข้อ

เวลาผ่านไป 3 ชั่วโมง คุณครูวุฒิ ตบโต๊ะ “หมดเวลาทำข้อสอบแล้ว วางปากกา ดินสอได้” ครูวุฒิบอก

ในระหว่างนั้นบอยมองไปยังเบื้องล่างเห็นเด็กชั้น ม.1 กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน บ้างก็หัวเราะ และแกล้งเพื่อน และเขาก็เห็นเด็กผู้หญิงบางคนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน พร้อมกับหยอกเย้าเพื่อน  ทำให้เขาหันกลับมาคิดถึงตัวเอง

คุณครูวุฒินำข้อสอบทั้งหมด 3 ชุดไปตรวจ และหายตัวไปในห้องพักครูนานกว่า 2 ชั่วโมง

 จากนั้นไม่นานอาจารย์ใหญ่ก็ก้าวท้าวเดินมาพร้อมกับใบหน้าเศร้าใจ

“เสียใจด้วย เธอสอบทุกวิชาไม่ผ่าน ขาดไปอย่างละ 2  คะแนน คราวหน้าลองพยายามใหม่ละกัน

บอยเดินหน้าเศร้า และตรงเข้าไปกอดกับป้า พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น ด้วยความเศร้าใจ

คุณครูใหญ่ขยิบตาทีนึง พร้อมกับหัวเราะเสียงดัง พร้อมกับเดินตรงเข้ามากอด

“ล้อเล่นน่ะ เธอสอบผ่านทุกวิชาอย่างพอดิบพอดี จาก 300 คะแนน เธอได้ 150 คะแนน” เมื่อกี้ครูแค่จะทดสอบเธอเท่านั้น

บอยดีใจมาก และตรงเข้าไปกอดป้า “ในที่สุดผมก็ทำได้แล้วครับ ผมจะได้มาเรียนกับเพื่อนๆแล้ว ดีใจที่สุดเลย” บอยหัวเราะด้วยความปลาบปลื้มใจ  และนางฟ้าก็ปรากฏกายอยู่ไม่ห่างจากตัวเขานัก