Oh! Lady รักได้ไงผู้หญิงคนนี้

2 
            ในที่สุดฉันและเฮียฟูจิก็เดินมาหยุดที่หน้าร้านกาแฟที่พี่แกทำงาน รู้สึกว่าจะชื่อ คอฟฟี่ไลฟ์ ลากดินอะไรซักอย่างนี่แหละ ฉันเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับเฮียก่อนจะเดินตามหลังเฮียเขาต้อยๆเข้าไปในห้องแต่งตัวพนักงาน แล้วจะพาฉันมาทำไมล่ะเนี่ย ที่นี่อะ
            “เฮียจะพาฉันไปไหนของเฮียฮ่ะ -*-“
            “ฉันจะพาแกไปหาเจ้แล็คซักหน่อยดีกว่า”
            เจ้แล็คงั้นหรอ~ ใครล่ะฟระเนี่ย
            “แฟนเฮียหรอ”
            “-*-“ ดูทำหน้า “เจ้าของร้านโว้ย!!! >O<”
            ตะโกนหาพระแสงอะไรของเฮียฮะ~
            “อ้าว! เฮียฟูพาใครมาเนี่ย” ผู้ชายผมสีน้ำตาลส้มที่กำลังจัดผ้ากันเปื้อนหันมามองฉันเล็กน้อย แล้วหันไปที่กระจกดังเดิม
            “อ๋อ ยัยนี่หรอพู่กันรุ่นน้องโรงเรียนเก่าอะ”
            “ฉันชื่อรีวาย” รีวายยิ้มให้เล็กน้อยแล้วเข้ามาประชิดตัวฉันทันที
            อะไรกันฟระเนี่ย
            “หิวล่ะซิ เดี๋ยวฉันพาไปกินนะ” แล้วจู่ๆหมอนั่นก็ลากฉันทะลุไปอีกห้องหนึ่ง อะไรของอีตานี่
            “อ้าว! ไอ้วายแกพาใครมาว่ะ หน้าตาน่าสงสารจัง” นี่ใครอีกอะ หน้านิ่งโฮก
            “อ๋อ พู่กันรุ่นน้องคนสนิทเฮียฟูอะ เธอหิวข้าว ทำอะไรให้เธอกินหน่อยซิ”
            “พี่ลุค วายนั่นใครอะ” ผู้หญิงหน้าหวานที่แต่งชุดเมดเดินมาหาฉัน
            “พู่กัน” ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งมาก
            “พู่กันงั้นหรอ นั่งสิ” ว่าพร้อมกับกดฉันให้นั่งลงกับเก้าอี้ “ฉันชื่อริลินนะจ๊ะ” แล้วคุณเธอก็เดินมานั่งเก้าอี้อีกฟากหนึ่ง
            “อยากกินไรล่ะ” คนที่ชื่อลุคถามฉัน หน้าตานิ่งไม่พอ ยังเสียงเย็นอีกต่างหาก
            “ข้าวผัดค่ะ”
            “นี่พวกแกทำไรกันน่ะ”
            จู่ๆ บรรยากาศวุ่นวายก็เงียบกริบลงทันทีเมื่อหญิงสาวหน้าวัยละอ่อนไต่บันไดจากเพดานลงมาทางช่องเพดาน ร้านนี้มันร้านกาแฟหรือแหล่งผจญภัยกันแน่เนี่ย
            “เงียบทำไม”
            “เจ้แล็ค คือพวกเรา”
            “พาใครมาล่ะเนี่ย”
            “นะ นี่พู่กันครับ” รีวายตอบเสียงสั่นๆ
            “วะ ว้าย~”
            เจ้กรี๊ดทำม้ายยยย~ /(- -)\
            “ยัยนี่เคยติดหนี้เจ๊หรอ” พี่ลุคพูดทำลายบรรยากาศอีกแล้ว
            “ไม่ใช่ๆ ว้าว~ คนนี้แหละที่เจ๊พูดให้ฟังว่าจะทำให้ร้านเรารุ่ง” เจ๊แล็คยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเล่นมายากล เสกหวีขึ้นมาแล้วเดินมาหวีผมของฉัน
            ร้านนี้มีแต่คนประหลาดๆเลย T^T
            “หน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่ทำตัวซกมกชะมัด” แง~ พูดอย่างกับว่าฉันเป็นเห็บหมาอย่างงั้นแหละ
            “ลุคจ๊ะ อย่าดูถูกสายตาเจ๊ซิ พู่กันน่ะน่ารักดีออก เรียนคณะแพทย์ใช่มั๊ยเนี่ย” รู้ได้ไงวะ
            “เจ๊เดาถูกเพ่งเลยอะ”
            “เห็นมั๊ย เจ้าฟูยังพูดเลย ฟูช่วยออกแบบการแต่งตัวของพู่กันทีซิ” อย่างเฮียฟูจอมกวนนี่นะ จะเป็นสไลต์ลิตอะ ไม่เชื่อ~ เรียนคณะคหกรรมไม่ใช่หรอ ><:
            “ไร ทำหน้าหาเรื่องอีกแล้วนะยัยพู่กัน ไม่เชื่อฝีมือฉันหรอ >O<~~~”
            “ฉันพูดตอนไหนเล่า คิดไปเอง โด่~ -*-“
            “หน็อย~ แก - -*”
            “เจ้าฟู รีบๆสิ เดี๋ยวเจ๊ลดเงินเดือนเลย แล้วนี่อะไรอะ แว่นงั้นหรอ ไร้รสนิยมชะมัด” เจ๊แกว่าพลางถอดแว่นของฉันปาไปนอกหน้าต่าง
            โอ้มายก็อด ~
            “เจ๊ทำไรกับแว่นฉันอะ ทำแบบนั้นกับแว่นของฉันได้ไง L”
            “ไม่เอาน่าพู่กัน เจ๊รู้ว่าหนูสายตาไม่สั้นมากจนต้องใส่แว่นเลย ทำตามเจ้าฟูบอกเหอะน่า แล้วหนูจะสวยเองนะ” เจ๊แกพูดยังกะคนแก่ทั้งๆที่หน้าเด็กยิ่งกว่าฉันซะอีก
            “ถามจริงนะเจ๊ เจ๊อายุเท่าไหร่”
            “ความลับจ๊ะ เจ๊ไม่บอกหรอก เอาน่าถึงเวลาเดี๋ยวก็รู้เองแหละ เดี๋ยวเจ๊ไปข้างนอกแป๊บหนึ่งนะ ดูร้านด้วยนะริลิน”
            “ค่ะเจ๊แล็ค เดี๋ยวลินจะดูให้”
            “งั้นก็ดีเลยจ้า เจ๊ไปก่อนนะ” เจ๊แกโบยมือหยอยๆแล้วเดินจากไปทางประตูพนักงาน
            “เจ๊แกเป็นแบบนี้ทุกที”
            “ชอบมีลับลมคมในอยู่เรื่อยเลย หน้าแบบนั้นใครจะเชื่อล่ะว่าอายุสามสิบห้า ชื่อแล็คก็อีก ชื่อยังกะผู้ชายแน่ะ”
            “ใช่ๆ”
            ไม่เข้าใจเลยแฮะ พูดเรื่องไรกัน
            “ตกลงเจ๊แล็คนี่เป็นใครหรอ” ก็อย่างที่เฮียฟูกับรีวายพูดมันน่าสงสัยตะหงิดๆแฮะ
            “ไม่รู้สิ แต่เจ๊แกชอบมีโทรศัพท์เข้าอยู่เรื่อยเลยอะ และก็ออกไปข้างนอกไม่บอกไม่กล่าวเลยซักคำ”
            “แล้วก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เจ๊แกสร้างร้านตั้งแต่เดือนก่อนแล้วอะ”
            “ถ้าอยากรู้ต้องถามเฮียลุคโน่น พี่เขารู้ทุกอย่างเลยนะ” เป็นสามีภรรยากันหรอไงน้า
            “ฉันเป็นคนสมัครงานคนแรกก็จริงแต่ฉันไม่สนิทกับเจ๊”
            “งั้นพี่รู้มั๊ยล่ะว่าเจ๊แกมีแฟนยัง”
            “ไม่รู้”
            “เฮ้ย!!~ ได้ไงพี่ลุค ริลินอยากรู้นี่นา”
            “อยากรู้ก็ไปถามเจ๊แกดิ ถามฉันจะรู้อะไรเล่า”
            “พี่ลุคอะ”
            “เฮียลุค ผมก็อยากรู้นะ” รีวายว่าพลางวางแก้วน้ำเปล่าตรงหน้าฉัน
            “ไม่เล่าหรอก ถึงพวกแกสองคนจะเป็นน้องแท้ๆก็เหอะนะ ไอ้ฟูก็ด้วยแกไม่อยากรู้อยู่แล้วใช่มั๊ย * *” โอ้โห~ สายตาเย็นชาติดลบนั่น
            เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าริลินกับรีวายเป็นน้องแท้ของเฮียลุค นิสัยต่างกันโฮก
            “อะ เอ่อ...”
            “ตอบมา” ว๊ากกกก~
            “อะ เออ ฉะ ฉันไม่อยากระ รู้”
            “เห็นมั๊ย”
            “พี่/พี่” ท้วงพร้อมกันด้วยน้ำเสียงสั่นครอน
            “ไม่ต้องเลย” พี่ลุคว่าจบก็ยกข้าวผัดมาให้ฉันและนั่งลงที่เก้าอี้ตรงกันข้าม เฮ้ย! ตาคนนี้ปากแข็งชะมัดเลย กินข้าวดีกว่า ใครจะไปสนใจกับเรื่องไร้สาระกันเล่า
            ง่ำๆๆๆๆๆ
            “ว้าว! อร่อยจัง ^O^”
            “ก็เชฟทำเองเลยนี่นาจะไม่ให้อร่อยได้ไงเล่า” หน้าตานิ่งแบบนี้เป็นเชฟนี่นะ
            “ไม่น่าเชื่ออะเฮียฟู เฮียมั่วรึป่าวเนี่ย”
            “เออ มันมั่ว” พี่ลุคบอกน้ำเสียงน่ากลัวอีกครั้ง ก่อนหันมาทำหน้าเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจ ไม่น่าเชื่อว่าพี่แกจะทำหน้าตาหลอกลวงแบบสามัญชนคนธรรมดาเป็นด้วยหรอ “ถ้าพวกแกอยากรู้พวกแกก็สืบดิ”
            “สืบงั้นหรอ โหย~ ยากยิ่งกว่าแก้โจทย์ปัญหาอีกอย่างเจ๊แกไม่มีอะไรที่เป็นเบาะแสไว้เลยในห้องพี่ก็รู้ งั้นวันนี้เราลองแอบไปดูอีกรอบก็ได้” พี่รีวายว่า
            ไม่อยากไปเลย
            “ฉันขอกินข้าวอยู่ข้างล่าง เอ่อ...”
            ชิ้ง!!
            แม่เจ้า~ พี่แกกินเข้าไปหมดในพริบตา O_O
            “กินเสร็จแล้วนี่ ไปด้วยกันเลย” โธ่! ไอ้บ้าวาย จะมากเกินไปแล้วนะเว้ย
 
....................................................................................................................................
To Be Conect
เชิญติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณจ้าที่อ่าน และวิจารณ์
^^