ขอบคุณที่ให้ฉันได้รักเธอ Thank 4 U

     เช้าวันต่อมา
      ‘ แอบมีเธออย่างงี้ก็ดีล่ะ…แอบมีเธอเอาไว้แค่ในใจ~~~ ’ เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น ฉันจึงเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ พร้อมพูดเสียง งัวเงีย “ฮัลโหล”
 “ยายอาร์มนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้วย่ะ…ห่ะ” เสียงของใครบางคนตะคอกฉันผ่านโทรศัพท์
“แล้วนี้ใครอ่ะ” ฉันถามกลับด้วยความงัวเงีย
“แล้วเธอนัดใครไปนั่งจิบกาแฟ ละย่ะ”
“อ้าวนุ๊กหรอ โทษที ฉันตื่นสายไปหน่อยอ่ะ”
“นี้มันไม่หน่อยแล้วล่ะย่ะ นี้มันนานแล้ว ฉันมานั่งรอเธอ อยู่ที่นี้ตั้ง ครึ่ง ชม แล้วน่ะ ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งบ่นฉันในโทรศัพท์
“เห้ยๆ อาร์ม แกรีบๆมาเลย พี่พีเขาเข้ามาในร้านด้วย“
“เห้ย…จิงดิแก” ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ยังพูดไม่ทันขาดคำ นุ๊กก็วางสายไป พอฉันได้ยินคำว่าพี่พี ฉันก็ตาสว่างลุกโชน รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อเดินทางไปยังร้านกาแฟ
พอฉันมาถึงหน้าร้านกาแฟ ก็เจอนุ๊กออกมายืนรอหน้าร้าน “อาร์มเราย้ายร้านกันเถอะ” “ทำไมล่ะ”  ฉันรู้สึกสงสัยเมื่อเพื่อนของฉันมีสีหน้าไม่ค่อยดี ฉันจึงมองเขาไปในร้าน ก็ต้องเจอกับภาพที่ช๊อค บาดตาบาดใจอีกครั้ง เมื่อภาพตรงหน้าที่ฉันเห็นคือ พี่พีกับแฟนกำลังออกเดตกันในร้านกาแฟ ฉันแถบอยากจทรุดลงไปนั่งกับพื้น แต่นุ๊กก็เขามากอดฉันไว้ “อย่าคิดมากน่ะอาร์ม…เราย้ายร้านกันเถอะ” “ไม่” ฉันปฎิเสธทันที ที่นุ๊กเอ่ยปากชวนให้ฉันย้ายร้าน “ฉันอยากกินร้านนี้” “แล้วเธอรับได้หรอภาพที่เธอเห็นตรงหน้าน่ะ” “จ๊ะ…ฉันรับได้” ฉันตอบกลับทันทีถึงแม้ว่าฉันจะเจ็บฉันก็ยอม ฉันไม่ต้องการอะไรมาก ขอแค่ฉันได้เห็นหน้าพี่เขาแบบนี้ก็ดีแล้ว
 
 
ตกเย็น
ทางเข้าปากซอยบ้าน  
“บายๆ” เสียงของยินสาวพูดบอกลาแฟนหนุ่ม
“อือ…แพรวถึงบ้านแล้วโทรบอกด้วยน่ะ”  “จ๊ะ” ฉันรู้สึกเจ็บที่กลางใจเหลือเกินเมื่อฉันเห็นภาพตรงหน้า  คนสองคนกำลังบอกลากัน ฉันค่อยๆเดินเข้าบ้าน เหมือนชีวิตฉันไร้วิญญาณ แต่จู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วเอามือตบบ่าฉัน “อาร์ม” ฉันสะดุ้ง เฮือก!!!  [[[O_O]]]
พอฉันหันกลับไป  ก็ต้องตกใจเพราะ คนที่มาตบบ่าฉันคือพี่พีนั้นเอง ฉันรู้สึดีใจอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก เพราะผู้ชายตรงหน้าคือคนที่ฉันแอบชอบ “กลับบ้านหรอ…พี่ไปส่งมั้ย” เสียงของรุ่นพี่ร่างสูงพูดกับหนุ่มน้อยร่างบาง “อือ…คับ ^^”ฉันยิ้มกว้างเมื่อพี่พี จะไปส่งฉันที่บ้าน ระหว่างทางเราคุยกันเรื่อยเปลื่อย
แต่พอมาถึงหน้าบ้านพี่พีก็บอกลา แล้วเดินกลับบ้าน “บ้านพี่อยุ่ไหนหรอ”
ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย พี่เขาไม่ตอบแต่เดินตรงไปเพียง สามสี่ก้าว “นี้ไงบ้านพี่” ฉันก็ต้องช๊อคอีกรอบเมื่อรู้คำตอบ ฉันยืนอึ้งสักพัก พี่เขาเดินเข้ามา แล้วเหมือนจะมาจูบฉัน มันทำให้ฉันสะดุ้งแล้ว ถอยผละออกมาจากพี่เขา  
ฉันบอกพี่เขาว่า “ขอบคุณคับที่มาส่ง…ฝันดีคับ” ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านแล้วอาบน้ำนอน “ขอให้เป็นแบบนี้ตลอดไปเถอะ ถึงแม้จะเจ็บฉันก็ยอม ขอให้มีพี่เขาแบบนี้ ไม่ต้องการให้เขามาดูแลเรา แต่ขอแค่ได้พูดคุยกันทุกวัน ” ฉันภาวนากับดาวตกที่ลอยผ่านหน้าไป