รักแล้วรักอีกจะเอายังไงกันแน่ยัยลูกครึ่ง

                                                   ตอนเย็น

มิน:คุณแม่คะอินมาแล้วคร่า^O^

แม่มิน:กลับมาแล้วหรอลูก^^

มิน:พรุ่งนี้มินมีการแข่งประธานนักเรียนอะคะ^__^

แม่มิน:แล้วมินได้แข่งไหมลูก??

มิน:ได้แข่งซิคะมินซะอย่าง

แม่มิน:ไหนลองอธิบายให้แม่ฟังซิลูก

มิน:ได้คะ^W^

มินยิ้มหวานในขณะที่มินสาวน้อยร่างบางสูงกำลังอธิบายเสียงใสแจ๋วเสียนานแม่ของมินก็มองมินสาวน้อยที่ผมสี

น้ำเงินตาสีน้ำเงินดวงโตปากเล็กๆสีชมพูเข้ากับผิวสีขาวราวหิมะดูแล้วสวยราวกับนางฟ้ามาเกิด

มิน:แม่คะมินอธิบายจบแล้วค1 ชม.เลยหลอมินว่าไม่น่าเยอะเนอะแม่ว่าไหมคะ^^

แม่มิน:อุ๊ย!! แบบนี้แหละดีแล้วลูก

มิน:คะแล้วแม่หิวอะไรไหมเอ่ย??

แม่มิน:แม่ไม่หิวอะไรจ๊ะลูกพรุ่งนี้ลูกมีซ้อมละครด้วยแล้วร้องเพลงอีกแล้วก็ไปรำอีกไม่ใช่หลอลูกจะไหวหรอ

มิน:ไหวก็แค่ไปซ้อทละคร ไปร้องเพลง ไปรำ ไปเดินแบบอีกอ่ะคะ มินได้เป็นดาราเพราะคุณแม่สนับสนุนมิน

อยากจะเป็นดาราที่โด่งดังนะคะ

แม่มิน:แต่หนูก็ฮอตที่สุดแล้วนะลูก

มิน:มินอยากจะทำให้ดีที่สุดดีกว่านี่อีกคะมินเหนื่อแล้วขอตัวนะคะคุณแม่อ๋ออย่าลืมทานนมด้วยนะคะ^_^

                                              วันรุ่งขึ้

เวลา06.00น.

มิน:อ้าวแม่ตื่นแล้วหรอคะ^^!

แม่มิน:หนูตื่นทำไมตั้งเช้าลูก

มิน:มาทำกับข้าวให้แม่เสร็จพอดีมินไปก่อนนะคะ

แม่มิน:หนูรีบไปจังลูก...

มิน:มินไม่มีเวลาว่างนะคะแม่ มินขอโทษแต่มินต้องหาตังเลี้ยงแม่เราทำเพื่อนครอบครัวเรานะคะ

จุ๊บ!!

มิน:มินไปก่อนนะคะห้ามแอบร้องไห้นะ^^

แม่มิน:จ๊ะลูก

ณ วิทยาลัย

มิส:ทำไมแกมาช้าจัง-0-

นิด:ฉันว่าก็ต้องไปดูแลยายแก่นั้นละ- -.

เพี๊ยะ!!

มิน:นิดปากเธอควรจะมีคำพูดที่ดีกว่านี้นะมันแม่ฉันไม่ใช่แม่เธอ!!

นิด:แกคิดว่าฉันไม่กล้าตบแกคืนรึไงยัยมิน

มิน:นิดแกอย่ามาทำนิสัยแบบนี้แกหงุดหงิดอะไรอีกเล่า!!

นิด:แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกละ- -

มิน:แกอย่าทำนิสัยแบบนี้ซินิดหงุดหงิดแล้วลงที่เพื่อนมารยาทเสื่อมที่สุดฉันเกลียดคนแบบนี้ไม่ให้เกลียดกัน

มิส:เห๊ยนิดแกจะไปไหน!!

ปึก!!

มิส:เห๊ยยัยมินเป็นไรอ่ะ

มิสตรงใจเมื่อเห็นท้องฟ้าเริ่มแปลปรวนเป็นสีเทาในตัวของมินนั้นท่องคาถาอาคมสักอย่างพึมพำมาเบาๆและนิดก็

ต้องกรีดร้องเมื่อตัวเองมีเลือดเต็มตัว

มิน:ฉันสุดทนแลวนะนิดฉันคือมินเพื่อนแกฉันคือมินแกจำไว้ซะนะฉันไม่ใชคนธรรมดา

มิส:แกจะไปไหนตจะเริ่มแล้วนะการแข่งขัน!!

มิน:ฉันจะขึ้นไปเวทีเลยฝากดูแลนิดด้วยนะมิสภาพนั้นคือภาพหล่อนเธอเองคือธาตุลมคงจะแก้ได้ใช่ไหม?

มิส:อืมฉันแก้ได้แน่นอน

มิน:ดีฉันไปนะ

                                     การแข่งขันเริ่ม

มิน:สวัสดีคะฉันชื่อมินนีส   อันพิกเซลวอเทอร์ นะคะ วันนี้ดิฉันจะมีนโยบายมาแนะนำเสนอคือ...

มินอธิบายเสียงใสแจ๋วนานพอสมควรเพื่อนๆที่อยู่ข้างหน้าตั้งใจฟังกันอย่างดีแม้กระทั่งอาจาร์ยเองยังอึ้งคริสมอง

เด็กสาวหน้าตาสละสลวยผู้นั้นด้วยความท้าทายแต่เด็กสาวคนนั้นไม่สนใจกลับส่งยิ้มอ่อนโยนดังแสงสว่างให้

มิน:มินก็ได้มีนโยบายเพียงเท่านี้ขอบคุณคะ^^

ทันทีที่มินยิ้มให้เพื่อนๆที่ปรบมือให้มินเสียงดังใจของคริสก็เต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย

อาจาร์ย:เอ่อนักศึกษาทุกคนเราขอจบนโยบายเพียงเท่านี้เวลาไม่พอเชิพบกันพรุ่งนี้วันใหม่สวัสดีคะ

ณ ห้องเรียน

มิส:แกทำได้แนๆเลยยัยมิน>O<

มิน:ฉันก็หวังให้เป็นอย่างนั้นจ๊ะ^^

มิส:ฉันรู้แล้วละยัยนิดเป็นอะไร

มิน:หืม ยัยนิดเป็นอะไรละ

มิส:มันกำลังเครีบดเรื่องครอบครัวตัวเองน่ะมันแอบอิจฉาแกที่แกทำอะไรก็ดี

มิน:มิสเราไม่ใช่มนุษย์ที่ธรรมดานะแกลืมไปแล้วหรือไงว่าพ่อของฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์ได้ให้พลังวิเศษมา

ใหพวกเราแกอย่าใช้ให้ไม่เป็นประโยชน์ซิ

มิส:ฉันขอโทษ

มิน:มิสแกต้องเข้าใจนะเราเองจะต้องทำให้เรื่องนี้จบไปเร็วๆแน่ฉันสัญญา

มิส:แต่พ่อแกห่ากับแม่แกแกจะฆ่าพ่อแกยังไงละ

มิน:ฉันรู้น่าคนแบบพ่อฉันจะให้อยู่ให้รกโลกทำไมละ

มิส:นั้นซินะ:)

มิน:5555คนเลวๆแบบนั้นอย่าอยู่เลยดีกว่าฉันจะจัดการให้จบเร็วๆนี่ข่าวฉาวจะได้ไม่เกิดขึ้น

มิส:รีบๆละฉันรอดูอยู่

คริสมองเด็กสาวผมสีน้ำเงินยาวสลวยถึงเอวห่างๆว่าคุยอะไร...

                                                   ตอนเย็น

มิส:ฉันไปก่อนนะแกก็รีบไปทำงานได้แล้วเด๊วจะไม่ได้นอนนะ

มิน:เออขอบใจ^^!

ในขณะที่มินเดินกลับรถของตัวเองมีมือใหญ่หน้าหยาบคู่หนึ่งมารวบเอวเธอไว้

มิน:ปล่อยนะ!!

คริส:เธอคือใครกันแน่!!

มิน:นายไม่รู้จักฉันก็โง่เล่าฉันดาราหน้าใหม่ที่ฮอตที่สุดไง

คริส:แต่เธอไม่ใช่คนธรรมดาบอกมาเธอคือใคร

มิน:ไม่!!

คริส:งั้นเจอนี้

คริสค่อยๆยืนหน้าใกล้ๆมินแล้วจูบมินด้วยความร้อนแรงร่างสาวเพรียวพยายามจะจิกจะตบแต่ก็ไม่สพเร็จแล้วทีเดียว

เพี๊ยะ:นายหยุดนะ!!

ท้องฟ้าเปล่ยนเป็นสีเทาทันทีในตัวของมินนั้นมีแสงีฟ้ารอบๆตัวมินเมื่อยามโกรธมินจะควบคุมตัวเองไม่ไหวคริสอึ้ง

ก่อนจะรีบลุกหนีแต่ไม่ทันเสียแล้วแล้วของเขาถูกหน้ามัดไว้เพื่อไม่ให้หนีมันคือสิ่งนี้ที่แม่ของมินเป็นห่วงมา

ตลอด...

มิน:อยากรู้ไม่ใช่หลอฉันคือใคร

ดวงตาสีฟ้าออกน้ำเงินไม่อ่อนโยนอีกต่อไปมีแต่ฉายแววไม่พอใจโมโหรังเกียจแล้วดูเหมือนคริสจะร้ว่าเธอไม่ใช่คน

ธรรมดาเสียด้วยซิ

มิน:ฉันจะไม่บอกนะขอให้นายเฝ้าวิทยาลัยไปเถอะ

มินพูดจบก็หันตัวไปโดยไม่มองทันทีมินเอที่ตัวเองชอบใจอ่อนอยู่เสมอ....

         มินกำลังเปนอะไรกันแน่นะ??

-----------------------------------------------------------------------------------------------