Biggest boy นายวายร้ายกับยัยจอมซ่าส์

 เช้าวันต่อมา วันนี้โรงเรียนฉันเปิดภาคเรียนตอนนี้ฉันก็อยู่มัธยม4 แล้วส่วนพี่ฉันนะขึ้นมัธยม5แล้ว แต่เรียนอยู่ที่โรงเรียนในLos Angeles 
พอแต่งตัวอะไรเสร็จก็ลงไปกินอาหารเช้าก็เห็นพี่ฉันอยู่ในยูนิฟอร์มของโรงเรียนฉัน
“พี่! ทำไมใส่ยูนิฟอร์มโรงเรียนฉันละ-0-” ฉันถามอย่างตกใจเหมือนเห็นผี เอ้ย! เมื่อเห็นพี่แองเจิล
“เซอร์ไพรย์จะน้องรักต่อไปนี้พี่จะย้ายไปเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับน้องแล้วน ^^” คำตอบของพี่แองเจิลทำให้ฉันอึ้งไปเลยพอตั้งสติได้ก็รีบเข้าไปกอดพี่แองเจิลแล้วหอมแก้มเป็นของแถมอีกด้วย
“พี่แองเจิลไม่ได้โกหกฉันนะ เย่ รักพี่ที่สุดเลย^-^” ต่อไปนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว และไม่ต้องรอให้ปิดเทอมก็พบกันได้
“รีบกินอาหารเช้าเถอะเดี่ยวไปโรงเรียนสายนะ พี่ไม่อยากไปโรงเรียนสายวันแกหรอกนะน้องรัก” พี่ฉันพูดจบฉันก็คลายอ้อมกอดแล้วไปนั่งกินอาหาร
พอกินอาหาเช้าเสร็จก็รีบไปโรงเรียนโดยไปรถของของพี่แองเจิลที่พอฉันถามว่าได้มาจากไหน ก็บอกว่าแม่ชื่อให้ต้อนรับกลับเมืองไทย พ่อแม่ของฉันตอนนี้นะกำลังเที่ยวอยู่ที่ญี่ปุ่นอีก2เดือนแน่ะกว่าจะกลับมานะ
“พี่แองเจิลขับเบาๆหน่อยก็ได้นี้ไม่ใช่ถนนที่โล่งนะมีรถเต็มหมดเลย” ก็ดูสิปาดซ้ายปาดขวานี้ถ้าไปสอยท้ายใครเขาจะทำยังไงค่าคูณเพ่
“แป๊ะเดี่ยวเดี๋ยวก็จะถึงแล้วละ”
“พี่ก็อย่าขับให้มันเร็วนักสิเดี่ยวไปสอยไฟท้ายใครเข้า”
“ไม่สอยหรอกน่า นี้ไงถึงพอดีเอาลงไปซะ” เอ้า มาถึงก็ไล่น้องซะงั้นแหละ
“ค่า รู้แล้วไม่ต้องไล่กำลังจะลงอยู่แล้วเนี้ย”
“เออ รีบลงไปเลยไป”
พอเข้ามาในโรงเรียนได้ไม่นานก็มีผู้หญิงหันมามองพี่แองเจิลกันแล้วกรี๊ดกร๊าดกันแต่มีบางคนมองมาที่เฮียแล้วหันมามองหน้าฉันและก็จบด้วยการซุบซิบนินทาอะไรก็ไม่รู้
“ยัยแฟทางนี้ทางนี้ๆ” เข้ามาในโรงอาหารได้ไม่นานก็เจอยัยเฟมยื่นโบกมือให้อยู่กับเฟธฉันก็เลยเดินเข้าไปหาทันที อ๊ะ! ลืมบอกไปว่าเฟมกับเฟธนะเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเฟธนะเป็นผู้ชายที่ตัวสูงประมาณ184ซม. เมื่อเทียบกับฉันที่สูงแค่170ซม.แล้วต่างกันริบรับเลยส่วนยัยเฟมนะดีขึ้นหน่อยเพราะมันสูงตั้ง176ซม.เฟธนะจัดเป็นคนที่หล่อเลยทีเดียวเพราะติดอันดับท็อปเท็นของนักเรียนชายส่วนฉันนะก็ติดอันดับอันดับหนึ่งยัยเฟมติดอันดับสองท็อปเท็นนักเรียนหญิง
คิดเพลินเกินพี่ฉันหายไปไหนแล้วเนี้ย ขณะกำลังมองหาเฮียอยู่ฉันก็เดินชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง
“อ๊ะ! ขอโทดค่ะ” ฉันรีบหันไปขอโทดผู้ชายคนนั้นทันทีโดยไม่ได้ดูหน้าเขา
“ไม่เป็นไรครับ เธอ...” เมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นชัดๆก็ต้องดกใจเพราะเป็นคนเดียวกันกับผู้ชายคนที่ขับรถปาดหน้ารถของฉันเมื่อวาน
“นาย...” ฉันเผลออุทานออกมา
“นายเรียนโรงเรียนนี้เหรอ/เธอเรียนโรงเรียนนี้เหรอ” ฉันกับเขาพูดพร้อมกัน
เมื่อเฟมกับเฟธเห็นสถานการณ์ไม่ดีเลยรีบเข้ามาช่วย
“แฟแกเป็นไรป่าววะ” เฟมถามด้วยความเป็นห่วง
“ป่าว ฉันไม่เป็นไร” ฉันหันไปบอก
“นาย..” ก่อนที่ฉันจะพูดจบเฮียเข้ามาชะก่อน
“แฟรี่ อ้าวไอ้วิชชัดมายื่นทำไรอยู่ตรงนี้วะ”เฮียเรียกฉันแล้วหันไปเห็นผู้ชายคนนั้นแล้วเรียกผู้ชายคนนั้นว่าวิชชัดอีกด้วย
“เมื่อกี้แกเรียกยัยนี่ว่าอะไรนะ” นายวิชชัด(อัพเดทแล้ว)ถามกลับ
“ อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้นะ แฟรี่น้องสาวฉันไง แกจำได้ยัง แฟรี่นี่ไอ้วิชชัดที่เจอกันเมื่อ3ปีก่อนนะจำได้ไม”นายคนนี้นะเหรอคือพี่วิชชัดเมื่อ3ปีก่อนนะทำไมพี่เขาเปลี่ยนไปมากเลยอะตอนนี้หล่อกว่าเมื่อก่อนอีกอะ (ภาพความหล่อยังติดตา -.,-)
“อ๋อ! ที่แท้ก็น้องแฟรี่นี่เอง สบายดีป่ะ” ดูมันทำเสียงเด๋วป้าดสอยลงไปกราบ
“อ๋อ! ที่แท้ก็พี่วิชชัดนี่เอง นึกว่าใคร” ฉันดัดเสียงเล็กเสียงน้อยที่ใครดูก็รู้สึกหมั่นไส้
“แล้วนึกว่าไงอะ”
“ไม่รู้เว้ย” โอ๊ย! กวนประสาทจริงเว้ย
“พูดว้งพูดเว้ยพูดไม่น่ารักเลย”
“ยุ่งจริง” ฉันตอบอย่างรำคราญ
“โอ๊ย! ทะเลาะอย่ากับเด็กๆโตกันแล้วนะเว้ย” พี่ฉันบอกอย่างรำคราญ
“เออ” <วิชชัด
“อือ” <ฉัน
“แฟเราไปกันเถอะใกล้จะเข้าเรียนแล้วนะ” เฟมบอกฉันพลางหันหน้าไปหาเฟธ
“อือ งั้นฉันไปเรียนก่อนนะโชคดีนะเพ่” ฉันบอกพี่แล้วก็วิ่งจากไป
“แฟเมื่อกี้นี้ใครเหรอหล่อจังอะ” ยัยเฟมถามอย่างสนองสนใจ
“อ๋อ คนที่ที่เข้ามาหาฉันนะชื่อแฟรี่พี่ฉันเองแหละหล่ออะป่าว” ฉันแนะนำพี่ตามที่ยัยเฟมเรียกร้อง
“หล่อดิแล้วอีกคนนึงอะใครเหรอหล่อเหมือนกันเลย” ดูมันพึ่งชมพี่ฉันไปหยกๆ ไปชมผู้ชายคนอึ่นชะแล้ว
“อ๋อ คนนั้นชื่อวิชชัดเป็นเพื่อนพี่ฉันนะเคยเจอกันตอนอยู่ม.3นะ” พอฉันพูดจบยัยเฟมก็เลยทำท่าจะเซ้าซี้ต่อ
“เอ่อแล้วนี่เฟธไปไหนแล้วละ” ฉันก็เลยเลี่ยงไปพูดเรื่องอื่นเพื่อให้ยัยเฟมลืมเรื่องนั้นไป
“เห็นว่าจะไปเข้าห้องน้ำนะ”
“อืม งั้นเราไปเข้าเรียนกันก่อนเถอะใกล้จะถึงคาบเรียนแล้วนะ”ฉันบอกแล้วรีบลากยัยเฟมเข้าไปในห้องเรียน
เวลา 12.05น.
“กรี๊ดดด  ใครอะหล่อจังเลย” อยู่ดีๆพวกผู้หญิงหน้าห้องก็กรี๊ดกร๊าดใครก็ไม่รู้
“แฟไปกินเข้ากันเถอะ” อ๋อที่แท้ก็พี่ฉันนั้นเอง และมากับพี่วิชชัด
“พี่รู้ตึกฉันได้ไงอะ” ฉันถามพี่ไปเพราะความสงสัย
“อ๋อ ก็ถามเพื่อนน้องนั้นแหละ”
“แล้วพี่ไปรู้จักกันเมื่อไหร่อะ”
“ก็เดินชนกันตอนจะไปห้องพอดีนะ”
“อือ งั้นไปกินข้าวกันเถอะหิวแล้ว” ฉันบอกพลางเดินไปหายัยเฟม
“เฟมไปกินข้าวกันเถอะ พี่ฉันมาแล้วนะ”
“อือ ไปกันเถอะ”
แล้วฉันกับเฟมก็เดินไปหาเฮียและพี่วิชชัด
“เฮียไปกันได้แล้ว”
“อือ” เฮียตอบแล้วพวกเราเดินออกไปกินอาหารกัน ตลอดทางที่พวกเราไป   โรงอาหารก็มีแต่คนมองมาทางพวกเราเหมือนตัวประหลาด
“นี่ นายจะกินอะไรก็รีบเลือกสิคนอื่นจะได้ซื้อต่อ” ฉันหันไปบอกนายวิชชัดที่ยืนเลือกอาหารอยู่นาน
“เธอก็ไปซื้อร้านสิ มายื่นรออะไร”
“ใครรอกัน ฉันก็จะกินร้านนี้เพราะฉะนั้นนายรีบซื้อเลยคนยิ่งหิวๆอยู่ด้วย”
“เออ กำลังเลือกอยู่ เอาอันนี้ อันนี้แล้วก็อันนี้ครับ” นายนั้นพูดกับฉันแล้วหันไปบอกป้าคนขาย
“25บาทจ๊ะ” ป้าเขาบอก
“นี่ครับ”
“นี่จ๊ะเงินทอน” พอรับเงินเสร็จนายนั้นก็มายืนรอฉันอยู่
“นายจะรอทำไมไปหาพี่ฉันสิ”ฉันบอกเพราะโต๊ะที่พี่เลือกอยู่ไม่ไกลจากร้านที่ฉันเลือกมากนัก
“เธอก็รีบเลือกสิฉันจะได้ไม่รอ”
“เออๆ งั้นเอาอันนี้ อันนี้ และก็อันนี้” ฉันพูดตัดปัญหาแล้วรีบบอกป้าเขาไปขื่นทะเลาะกันนานเดี่ยวป้าเขาเอาทัพพีเจาะหัวฉันนะสิ
“25บาทจ๊ะ”
“อะนี่ค่ะ”
 “ขอบคุณจ๊ะ อะนี่เงินทอน”พอรับเงินทอนจากป้าเขาเสร็จฉันก็เดินออกมาเลย
“นี่!รอด้วยสิ” นายนั้นเห็นว่าฉันเดินออกมาโดยไม่รอก็ตะโกนเรียกทั้งที่ใกล้จะถึงโต๊ะที่เรานั่งกันแล้ว ทำให้คนหันมามองเราสองคนเป็นตาเดียว (ตาเดียวได้ไงคนมีตั้งหลายตา) ย้ำตาเดียว (ย้ำหลายตา)
“ไม่รอใกล้จะถึงโต๊ะแล้วจะรอทำไมให้เสียเวลา” ฉันพูดพลางเดินเข้าไปที่โต๊ะแต่ก่อนจะถึงเพราะฉันรีบเกินเลยสะดุดเอา เลยทำให้ล้มส่วนจานข้าวของฉันตอนนี้ลอยกระเด็นไปตกใส่หัวของผู้หญิงคนหนึ่ง
อย่าลืมเม้มกันบ้างนะ peppyรักทุกคนเลย