เจ้าหญิงเย็นชากับนายเพล์บอยสุดหล่อ

วันรุ่งขึ้นเดียร์กับแอลก็เดินมาโรงเรียนพร้อมกันเมื่อถึงห้องเรียนทั้งคู่ก็ต่างแยกกัน
คุณครูห้องแอล:นักเรียนจ๊ะ วันนี้มีนักเรียนมาใหม่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจ๊ะ
เมื่อคุณครูบอกก็มีผู้หญงผิวขาวราวหิมะตัวบางผอมผมยยาวเป็นลอนใหญ่ดวงตาสีเงินที่เหมือนเป็นหมาสมุทรสายตาที่
สงบนิ่งนั้นรูปราวราวกับเทพธิดาซึ่งก็ไม่ต่างจากคนที่ไม่มีจิตวิญญาณเช่นกัน...
ซายน์:ฉันซายน์
  คณครูห้องแอล:อืม งั้นซายน์ไปนั่งกับแอลนะจ๊ะ
หญิงสาวที่มองไปที่แอลด้วยสายตาว่างเปล่านั้นแต่แปลกที่ทำให้แอลใจเต้น...
   แอล:ไงเจอกันอีกแล้วนะเธอน่ะ^^
   ไม่มีเสียงใดออกมาจากปากซายน์สักคำ
   แอล:ไงเจอกันอีกแล้วนะ!!
   เช่นกันก็ยังเงียบเหมือนเดิมแอลชักเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา
   แอล:นี่เธอฉันทักไม่ได้ยินรึไง
   ซายน์:เหอะ น่าสมเพช!!
   ซายน์เอ่ยสั้นๆก็จะสนใจเรียนต่อซึ่งทำให้แอลมไฟร้อนทั้งตัวแต่แปลกที่ผู้หญิงราวกับพญหงส์นั้นไม่ได้สนใจอะไร
ในตัวเขาเสียเลยแต่ทั้งชั่วโมงเขามองเธอนี่แหละคือเป้าหมาคนต่อไป!!
   แอล:เธอจะไม่สนใจฉันบ้างเลยเหรอไง
   ซายน์:แล้วทำไมฉันจะต้องสนใจคนอย่างนาย
   ซายน์ตอบเสียงเรียบๆราวกับเขาไม่มีตัวตนเป็นแค่เศษขยะคนที่ตั้งคำถามอึ้งไปสักพักหนึ่ง
   แอล:เธอนี่มันเย็นชาชะมัด
   ซายน์ยังคงนิ่งเฉยต่อไป
   แอล:เธอคืเป้าหมายคนต่อปฉันจะทให้เธอหลงรักฉันให้ได้
  ซายน์หันมามองหน้าเขานิ่งๆดวงตานั้นว่างเปล่าเหมือนเคยไม่ได้มีความเดือดเนื้อร้อนใจแต่แปลกที่ใบหน้าสวยหวาน
นั้นทำให้เขาจะหลงรักเธอเสียเอง...
  ~อ๊อดดดดดดดดดดดดดดด~
    เมื่อถึงเวลาเลิกซายน์ลุกเก็บของเตรียมตัวจะกลับที่พักของตัวเสียทีแต่เมื่อออกไปกลับมีสิ่งที่ทำให้เธอรำคาญมาก
กว่านั้นนั้นคือเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆร่างบางๆที่มายิ้งใสซื่อให้เธอ
    เดียร์:เอ่อซายน์จ๊ะไปร้านกาแฟกับเดียร์ได้รึป่าว??
    ซายน์:ฉันไม่ไป
    ซายน์ตอบนิ่งๆแล้วมองหน้าเดียร์เพื่อจะบอกว่ามันรำคาญแค่ช่วยอย่าคิดอะไรมาก
     เดียร์:นะเดียร์ขอร้องไห้นะ
    เดียร์ซึ้งยังตื้อซายน์ไม่เลิก
      ซายน์:ก็ได้
     ณ ร้านกาแฟ
      เดียร์:ซายนเอาอะไรดีจ๊ะ
      ซายน์:เอสเพรส
      เดียร์:จ๊ะ
     ผล๊าง
     เดียร์:แอลมาแล้วหรอจ๊ะ^^
    แอล:ครับ อ้าวยัยนี่มาด้วยเหรอ-0-
     เดียร์:จ๊ะเดียร์ชวนเขามานะ
     แอล:ไม่น่ามาบรรยากาศเสียหมดเธอน่ะ
     ซายนยังคงเงียบไม่เถียงต่อ