Whirligig : #1 อาถรรพ์ผีคุณไสย(The sorcery)

 
 ฝันร้ายที่ไม่ยอมจบ
 
โดยทั่วไปเข็มนาฬิกาจะบอกถึงกาลเวลาที่ผ่านพ้น
แต่เข็มนาฬิกาของที่นี้จะบอกถึงชีวิตที่ต้องดับสูญ
 
          รุ่งอรุณมองหอนาฬิกาใหญ่ของโรงเรียนอีกครั้ง เขาระลึกถึงภาพเมื่อ 10 นาทีก่อน
ซึ่งเข็มยาวของนาฬิกาเคลื่อนมาที่เลขหนึ่ง  อีกทั้งตำนานต้องสาปของหอนาฬิกาที่เพียงฤทัยเล่าฟัง  มันไม่ได้ทำให้เขากลัวเลยสักนิด แต่กลับเพิ่มความสนุกตื่นเต้นแก่เขาเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่
 
          “บ้าจริง!!  ไอ้นายเพทายไม่รับสายฉัน” นันทภามองโทรศัพท์อย่างหัวเสีย
          “ลองกลับเข้าไปดูในโรงเรียนสิ ถ้าหมอนั่นไม่อยู่ห้องพยาบาล เราก็กลับบ้าน  แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง” เจียระไนกลอกตาอย่างเอือมระอา
 
          ซวบ!!? เหวอ!?
          แว๊ววว~~~
 
          “โธ่เอ้ย!! นึกว่าอะไร” กรเลิศมองสีดำที่พุ่งตัดหน้ากลุ่มพวกเขาด้วยความหงุดหงิด
          “นี่มันก็เย็นมากแล้ว ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ” เพียงฤทัยมองนาฬิกาข้อมือ
          “จ๊ะ  ขอโทษด้วยนะที่รั้งให้อยู่ด้วยกันตั้งนานแน่ะ” นาฏจันทร์ยิ้มอย่างเกรงใจ
          “ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่ารีบไปดูเพทายเถอะ” เพียงฤทัยส่ายหน้ายิ้ม แล้วหันหลังเพื่อเดินกลับบ้านของตน
 
          ลับตาไปหลังจากเพื่อนของเธอเดินทยอยเข้าไปในโรงเรียนจนหมด เพียงฤทัยหันกลับด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง
          “แมวดำเป็นสัญลักษณ์ของลางร้าย รีบไปให้ทันนะ”
 
 
          ตอนนี้เพทายรู้สึกว่าหัวใจของตนเหมือนกำลังถูกบีบเอาไว้ เขาหอบหายใจเร็วและแรงขึ้น ขาทั้งสองแทบไม่เหลือแรงที่จะลุกขึ้นยืน   เมื่อเห็นสภาพที่ตัวเองอยู่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวผมยาวที่ยุ่งเหยิงจนปิดใบหน้า จะเห็นก็เพียงแค่คราบน้ำลายที่ไหลออกจากปากของเธอเท่านั้น
 
          “นี่ฉันฝันอยู่ใช่มั้ย” เพทายกุมขมับตัวเองไว้แน่น  ดวงตาของเขานั้นเบิกกว้างจนไม่อาจจะกว้างได้อีก  เสียงฝีเท้าที่เหมือนกับดังอยู่ในสมองของเขา  มันใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามา....  จนฝีเท้านั้นหยุดยืนตรงหน้าเขา   เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น
 
          “พี่ไม่ได้ฝันหรอกครับ จะเรียกพี่ก็ไม่ถูกสินะ  เพราะฉันแก่กว่านายอีก ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ล่ะก็นะ” เลือดที่ไหลออกจากหูของโจ กระทบลงพื้น มันเป็นเสียงที่ทำให้ผู้ฟังที่นั่งลงกองกับพื้นสยองประสาทอย่างมาก
  
          เมื่อตั้งสติได้เพทายก็เห็นเด็กสาวจูออนที่ใส่นักเรียนกำลังคลานเข้ามาหาเขา   ด้วยความสยองเกล้าเด็กหนุ่มถอยกรูตั้งหลักวิ่งไปที่ประตู แต่....
          “บ้าเอ๊ย!!? ทำไมเปิดไม่ออกว่ะ เปิดสิ ช่วยด้วยยยยย”  มือของเพทายบิดกรประตูไปมาอย่างร้อนรน
          “ฉันไปทำอะไรให้แกว่ะ ไอ้ดำ!!!!”เพทายหันกลับมามองโจด้วยความระแวง  ในขณะที่มือก็บิดกรประตูด้วยหวังว่าตนเองจะออกจากที่นี่ได้
 
                                            ไอ้ดำ!!?  ไอ้นี่ท่าจะกลัวจนสติแตก
                      กล้าด่าผีอย่างเราได้  ทำไมว่ะถึงดำแต่ก็หล่อนะโว้ย           
 
          เพทายบิดกรประตูอย่างหนัก  เพื่อที่จะเปิดประตูหนีออกจากห้องพยาบาลหลอนแห่งนี้   ทันใดนั้นเองเขาก็ระลึกได้ว่าประตูห้องพยาบาลต้องเปิดเข้าหาเมื่ออยู่ภายในห้อง
                                                                                  ประตูถูกดันจากด้านใน ถ้างั้น.......
 
          เด็กหนุ่มละสายตาลงมองพื้นหน้าประตูอย่างช้าๆ  เขาสะดุ้งถอยหลังออกจากประตู  ยามนี้ใบหน้าของเพทายเหมือนคนอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เส้นเสียงตีบตันเหมือนใครมาบีบไว้  ดวงตาเบิกค้างกับภาพที่เห็นคือ ‘ศพ’ ไร้ซึ่งศีรษะมีเลือดเน่าไหลออกจากคอกลวงๆนั้น กลิ่นของมันเริ่มฟุ้งกระจายทั่วห้อง นั่นคือ สาเหตุคือ ที่เพทายเปิดประตูไม่ออก
       
          “ฉันว่า นายคงหนีไม่พ้นแล้วล่ะ” โจยิ้มอย่างเย็นยะเยือก
          “ใครจะยอมตายว่ะ” เพทายมองโจอย่างหัวเสีย
 
          ตอนนี้เพทายกำลังฝืนตัวเองอย่างมาก เพื่อเอาชนะความกลัวที่มีอยู่ ตัวของเขาสั่นเทาด้วยความตึงเครียดที่ได้พบเจอ
 
          “ทำไม ถึงอยากฆ่าฉัน” เพทายจ้องคน(??) ตรงหน้าไม่วางตา ดูเหมือนเป็นประโยคถ่วงเวลาเพื่อให้เขาคิดหาทางหนีออกจากที่นี่
          “ฉันแค่ทำตามคำสั่งของเจ้านาย” โจจ้องเพทายนิ่ง
          “นายจำเรื่อง 3 ปีก่อน ไม่ได้เลยเหรอ” ประโยคต่อมาทำให้เพทายถึงกับงง
          “3 ปีก่อน มันทำไมเหรอ” เพทายขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด
          “ช่างเถอะ ไหนๆนายก็จะตายแล้วนี่ รู้ไปก็มากเรื่อง” โจกลอกตาเสมองไปทางอื่น
 
          
          ฉับพลันนั้นผีจูออนสาวก็กระโดดขึ้นมาบีบคอเพทายทำให้เขาเสียหลักล้มไปกับพื้น  เผยให้เห็นหน้าของผีภายใต้เส้นผมสีดำที่ยุ่งเหยิง มันเป็นอะไรที่สุดจะบรรยายมาก  ผิวหน้าขาวซีดจนเห็นเส้นเลือดฝอยเขียวคล้ำคล้ายรากไม้ทัวผิวหน้า ดวงตาขาวโพลน ตัดกับผมที่ดำสนิทโปะอยู่บนหน้าเขา เพทายรู้สึกสะอิดสะเอียนมากขึ้น เมื่อน้ำลายจากปากของผีสาวหยดลงบนหน้า
          ไม่!!!? ผีสาวเริ่มบีบคอแน่นขึ้น...แน่นขึ้นจนเขาหายใจไม่ออก   นิ้วมือที่เย็นเฉียบไร้ชีวิตแต่กลับมีแรงมหาศาลมุ่งหมายเอาชีวิตเขาอย่างอำมหิต  เพทายอยู่สภาวะขาดอากาศหายใจ ตาเริ่มพร่ามัว เรี่ยวแรงที่ขัดขืนเกือบจะหมดสิ้น เขาอยากให้สิ่งที่เจอนี้เป็นความฝัน ฝันร้ายที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีผี ไม่ต้องตายโดยไร้เหตุผล
 
                                                 3 ปีก่อน  ฉันทำอะไรเหรอ
                                       ฉันทำอะไรไว้
                              โดม  นายคงแค้นฉันมากสินะ
                               
          สติของเพทายเริ่มเลือนลาง หวนให้เขานึกถึงชื่อใครคนหนึ่งขึ้นมาได้  ซึ่งก่อนหน้านี้เขาลืมคนๆนั้นไปอย่างง่ายดาย ลืมจนเหมือนกับว่าเจ้าของชื่อนี้ไม่เคยมีตัวตนมาก่อน
 
          หยุดนะ!?
 
          โจหันมองต้นตอของเสียง ซึ่งเขาเจอได้แสงที่สว่างจ้า
          “อ๊าก!!?  ร้อน!!  อะไรว่ะเนี่ย” ร่างของโจได้สลายหายไป
 
         
           อึก~~  ฮือ~~~ อ๊า~~~~~
 
          “นี่!! หยุดนะนายเพทาย”  ศิริวรรณพยายามแกะมือเพทายออกเนื่องจากว่าเขากำลังบีบคอตัวเอง
          “โอ๊ย!?  อยากจะบ้า!!! เกิดมายังพึ่งเคยเจอ คนละเมอบีบคอตัวเอง” ด้วยความที่ว่าขืนปล่อยไว้ มีหวังลูกศิษย์ของเธอได้บีบคอตัวเองตายแน่ ศิริวรรณจึงตะโกนสุดเสียง
 
          เพทายสะดุ้งตื่นขึ้นมา  เขามองไปรอบๆอย่างหวาอระแวง  ทุกอย่างปกติดี ไม่มีผีรึว่าศพ จะเห็นก็แต่อาจารย์ศิริวรรณยืนทำหน้าเหวอๆอยู่ข้างเตียงเขา ทำให้ผู้ตื่นจากฝันร้ายอย่างเขาโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก
 
                                               ดีจังที่เป็นแค่ฝัน
 
          “ฝันร้ายเหรอ นายเพทาย” ศิริวรรณมองเพทายเหมือนเห็นเขาเป็นตัวประหลาด  เธอคิดว่าถ้ามาช้ากว่ามีหวังได้ข่าวหน้าหนึ่งแน่
 
                                                พาดหัวข่าว  นักเรียนโรงเรียนชื่อดัง
                
                          ละเมอบีบคอตัวเองตายคาห้องพยาบาลของโรงเรียน        
                                    
                                       สาเหตุยังไม่ทราบแน่ชัด
                         
                          ตำรวจยังคงรอหลักฐานจากหน่วยพิสูจน์หลักฐานต่อไป
 
 
          “ประมาณนั้นครับ งั้นผมขอกลับก่อนนะครับ” เพทายรีบเก็บของแล้วเดินออกจากห้อง  ถ้าเกิดว่ามีอะไรหลอนๆอีก เขาคงทำใจรับมันไม่ไหวอีกแน่ๆ  ทันทีที่เพทายเดินออกจากห้องพยาบาลไป........
 
          อ๊าก!!?
 
            ว๊าก!!!?
 
          “เว้ย!! อยู่ดีๆก็โผล่มา ตกใจหมด ไอ้บ้า” เจียระไนรีบตั้งสติ  บรรยากาศรอบๆโรงเรียนที่มีแต่ต้นไม้ปกคลุมพลอยทำให้คนตัวใหญ่เกิดอาการขวัญผวา
          “แกสิบ้า โผล่มาไม่ให้สุ่มให้เสียง” เพทายนึกโล่งใจที่เจอเจียระไนและเพื่อนๆของเขามาตามที่ห้องพยาบาล  โดยมีเสียงของนันทภาดังแว๊ดๆ ว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์ของเธอ ปล่อยให้เธอกับเพื่อนๆรอเขาจนตะวันแทบจะตกดิน  ถึงแม้จะรำคาญบ้างแต่เพทายก็นึกถึงขอบคุณเพราะก็อุ่นใจกว่ากลับบ้านคนเดียว
          “อาจารย์ ผมกลับก่อน......อ้าว!?” เพทายมองหาอาจารย์ศิริวรรณที่หายไปจากห้อง ทั้งที่เขาอยู่หน้าประตูห้องแท้ๆ
          “อาจารย์อะไร อยู่ในห้องเหรอ” พวกเจียระไนชะเง้อเข้าไปดูในห้องพยาบาล  มีเพียงแต่รุ่งอรุณที่เหล่ตามองเพทายแล้วกระตุกยิ้ม
 
                                              เพทาย นายเจอดีเข้าแล้ว
 
          “ก็อาจารย์ศิริวรรณน่ะสิ” คำพูดของเพทายทำให้ทุกคนหน้าถอดสี  นันทภาผวากอดนาฎจันทร์  เธอเลิ่กลั่กมองซ้ายมองขวา
          “แล้วเมื่อกี้ นายเจออาจารย์มั้ย” กรเลิศจ้องเพทายนิ่ง
          “อย่าบอกนะว่านายเจอ”มือที่สั่นของนันทภาชี้หน้าเขา
           “ก็เจอน่ะสิ ฉันกำลังจะลาเขากลับ  แต่อาจารย์หายไปไหนก็ไม่รู้อ่ะ” คำพูดของเพทายเหมือนระเบิดลูกใหญ่ที่ตอกย้ำอะไรบางอย่างให้กับเพื่อนๆของเขา
                 
                           จะว่าไปห้องพยาบาลก็มีทางข้าออกอยู่ทางเดียว
                               แล้วอาจารย์ศิริวรรณหายไปไหนได้ 
                                   นอกจากอาจารย์จะเป็น........
          
           “นายตั้งสติ แล้วที่พวกฉันพูดนะ” อมรเวทยื่นมือจับไหล่ทั้งสองของเพทายให้หันเข้าหาตัวเองด้วยสีหน้าจริงจัง
 
                           เกิดอะไรขึ้นกันแน่!?   อาจารย์ศิริวรรณ
                          ทำไมทุกคนดูกลัว  เมื่อเอยชื่อนี้
 
           “นายแกล้งอำพวกเรารึป่าว ที่บอกว่าเจออาจารย์ศิริวรรณน่ะ” หลังจากที่ยืนเงียบอยู่นาน นาฎจันทร์เริ่มเอ่ยปากพูด
 
                                             แกล้งอำอะไร   ฉันงงนะเนี่ย
 
           “ก็อาจารย์ศิริวรรณน่ะ” อมรเวทมองเพทายแล้วหลบตาลงพื้น
            “อาจารย์ศิริวรรณรถคว่ำเสียชีวิต ตอนออกไปสัมนาน่ะสิ” รุ่งอรุณถอนหายใจแล้วเสมองไปทางอื่น ในเวลานี้แววตาของเขายากจะหยั่งถึงว่าคิดอะไรอยู่
           “ฉันไม่เชื่อ!!!!!” คำพูดที่กระจ่างแจ้งของรุ่งอรุณเหมือนฟ้าผ่ากลางหัว เพทายแทบรับไม่ได้กับสิ่งที่ได้ฟัง
           ตอนนั้นเอง เพทายก็เห็นอาจารย์ศิริวรรณยืนหลังกลุ่มเพื่อนๆ ซึ่งเป็นระเบียบทางเดิน   เธอกำลังยิ้มให้เพทาย จากนั้นก็หายวับไปกับตา
 
                                   ไม่จริง!!!  เป็นไปไม่ได้!!!!?
                              มันไม่ใช่ฝัน!!!???
  
           เพทายตาเหลือก.....โลกหมุนเคว้ง
           “อ๊ากกกกกกกกกกกกก”