ไกลปืนเที่ยง

          ณ  สถานีตำรวจตำบลโคกอีแร้ง   ซึ่งเป็นสภาพเก่าแก่เต็มที  ตัวอาคารสองชั้นทำจากไม้ทาสีเลือดหมูทั้งหลัง   ที่แห่งนี้ปัจจุบันมีเพียงตำรวจ 4 นายเท่านั้นที่ประจำการอยู่  คือพลตำรวจสมาน  พลตำรวจสุครีพ   สิบตำรวจโทศักดิ์ชัย  และจ่าสิบตำรวจชัยวุฒิ  เมื่อสองสามเดือนก่อน  เคยมีดาบตำรวจอีก 2 คน  และร้อยเวรอีก 3 คน  แต่ก็ถูกคนของกำนันเล้งสั่งเก็บไปแล้ว  เนื่องจากคดีเรื่องของการค้ายาและขนส่งยาเสพติดที่บังเอิญตำรวจเหล่านี้ได้สืบทราบและกำลังอยู่ในระหว่างสอบสวนและรวบรวมหลักฐานเพื่อจับกุม แต่ดันมาถูกเก็บเสียก่อนเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเพื่ออำพรางคดี  ท่านปลัดทินกรผู้ร่วมมือกับทางตำรวจก็พลอยถูกบีบออกจากพื้นที่ด้วยเช่นกัน  โรงพักหรือสถานีตำรวจแห่งนี้จึงมีสภาพร้างไม่ต่างอะไรกับบ้านผีสิง  และเมื่ออาทิตย์ก่อน  คนของกำนันก็ปาระเบิดขู่หน้าโรงพักของตำรวจเพื่อทำการข่มขวัญเจ้าหน้าที่ที่เหลือเพียงสี่นาย  เพื่อไม่ให้ตำรวจกล้าเข้าไปวุ่นวายกับคดีนี้อีก  ตำรวจทั้งสี่นายถึงจะมีก็ไม่ต่างอะไรกับไม่มีเพราะรับทำคดีเล็กๆอย่างเดียวเช่น  คดีทะเลาะเบาะแว้ง  ผัวเมียตีกัน  ไม่ต้องกังวลว่าจะเป็นคดีใหญ่ๆเช่นการฆ่ากันตาย พรากผู้เยาว์ หรือข่มขืน  ถ้าสืบทราบได้ว่าคนลงมือเป็นคนของกำนันเล้งเมื่อไหร่  คดีนี้จะต้องยุติการสอบสวนทันที  แลวันนี้ก็เช่นกันเป็นวันที่เงียบเหงาอีกวันหนึ่งของโรงพักโคกอีแร้ง

            "คร้าบ .... ครับ ๆๆๆๆ ครับท่าน  ได้เลยครับ  สวัสดีครับ  แกร่ก"  เสียงวางหูโทรศัพท์พร้อมกับเสียงผ่อนลมหายใจยาวของจ่าสิบตำรวจชัยวุฒิ  ทำเอาเพื่อนร่วมงานอย่าง  สิบตำรวจโทศักดิ์ชัย เงยหน้าขึ้นจากเครื่องคอมพิวเตอร์เก่าคร่ำครึที่ทางราชการซื้อให้เมื่อหลายสิบปีก่อน

             "ไงจ่า .... คราวนี้มีอะไรอีกล่ะเครียดเชียว   เห็นถอนลมหายใจซะดังเลย"

             "ไม่ให้ผมเครียดได้ไงล่ะหมู่    ทางกำนันเล้งแกทำเรื่องอีกแล้วน่ะสิ  แล้วขอให้เราหุบปากเงียบๆซะไม่ต้องสนใจเรื่องของแก แกจะจัดการเอง"

              "หนักขนาดไหนล่ะจ่า"

              "ก็ประมาณรุมซ้อมวัยรุ่นที่แอบไปกิ๊กกับเมียน้อยแกเข้า   ตอนนี้ไอ้เด็กนั่นนอนหยอด น้ำข้าวต้มปางตายอยู่เลยที่อนามัย"

             "เฮ้อออ ... ก็คงต้องเอาหูเอาตาไปนาไปไร่เหมือนเดิม"  หมู่ศักดิ์ถอนหายใจอีกคนแล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ

             "ก็ต้องงั้นล่ะหมู่ ..... ไม่งั้นตำรวจโรงพักนี้จะได้เหลือน้อยลงอีกน่ะสิ"  จ่าชัยวุฒิ พูดจบก็งัดข้าวกล่องใส่โฟมขึ้นมากินบนโต๊ะทำงานทั้งๆที่ยังไม่เที่ยง    ข้าวกะเพราไก่ไข่ดาวถูกจัดวางบนโต๊ะพร้อมช้อนที่ตักจะนำอาหารคำแรกเข้าปาก  ก็พอดีมีโทรศัพท์มาเสียก่อน  จ่าวุฒิบ่นอย่างหัวเสียแล้วแข็งใจรับโทรศัพท์   หมู่ศักดิ์เห็นอาการจ่าวุฒิพยักหน้าหงึกหงักกับโทรศัพท์สักครู่จึงวางหูลงแล้วหันมาคุยด้วย  

             "หมู่ ..... วันนี้เราจะมีเจ้าหน้าที่ใหม่มาช่วยราชการ 1 นาย  ตอนบ่ายๆนะ   บอกอีกสองคนให้เตรียมตัวต้อนรับด้วย"

              "ใครเหรอจ่า?"

              "ผมก็ไม่รู้ .... อาจเป็นนายร้อยจบใหม่  จากโรงเรียนนายร้อยตำรวจก็ได้  ส่งมาตายแท้ๆ" ไม่วายบ่นส่งท้ายในความสังเวชใจ  ด้วยนึกถึงหนึ่งในร้อยเวรที่ตายไปเพิ่งเป็นเด็กจบใหม่หน้าละอ่อนจากโรงเรียนนายร้อยตำรวจหมาดๆ  แต่ก็ต้องหมดอนาคตเพราะถูกสั่งให้ย้ายมาในที่กันดารแบบนี้  แถมต้องมาตายเสียตั้งแต่อายุยังน้อย