ไกลปืนเที่ยง

    "ฉันยอมแล้วจ่ะ  อย่าทำอะไรฉันกับลูกเมียเลยนะ" ปลัดทินกรก้มลงกราบวิงวอนต่อหน้าชายฉกรรจ์ทั้ง 4 อย่างลนลานพลางหันไปดูภรรยากับลูกที่กำลังถูกปืนพกของ 1 ใน 3 ชายฉกรรจ์ที่จี้เอวอยู่
      "ดี ... ว่ากันง่ายๆแบบนี้แหละดีแล้ว  จะได้ไม่มีใครเจ็บตัว  ไอ้ฉันมันก็ขี้เกียจยัดลูกตะกั่วเข้าปากใครซะด้วย  ขี้เกียจมีปัญหา ....เข้าใจไหม" สามคำสุดท้ายไอ้หนวดเคราคนหนึ่งตะคอกใส่ท่านปลัด  ทำเอาท่านปลัดสะดุงสุดตัวด้วยความกลัว  
     "จะดีเหรอพี่ .... ปล่อยมันไปง่ายๆแบบนี้น่ะ   ฉันว่านังเมียมันก็สวยเอาเรื่องอยู่นา  ปล่อยไปเฉยๆอย่างนี้จะดีรึ"  1ใน 3 ลูกน้องทักท้วงหัวหน้า  ไอ้เคราดำมองหน้าหญิงสาวพิจารณาอยู่นิดหนึ่งก็ถอนใจ 
     "เอาก็เอาวะ ..... จริงของเอ็งว่ะไอ้เชิด  น่าเสียดาย" ว่าแล้วก็เข้าไปลวนลามหญิงสาวผู้ซึ่งเป็นเมียของปลัดทินกร  ท่านปลัดได้แต่มองด้วยความเจ็บแค้นใจ  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้  ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ  หญิงสาวกรีดร้องลั่นด้วยความอับอาย  ครั้งหนึ่งปลัดทนไม่ไหวลุกขึ้นจะต่อสู้  แต่ก็ถูกไอ้เคราดำตีด้วยด้ามปืนสั้นลูกโม่ที่พกมา  ทำเอาเลือดปลัดไหลนอง  ได้แต่กุมศรีษะที่เลือดไหลโชก  มองดูไอ้เคราดำและลูกน้องของมันข่มขืนเมียรักอย่างแค้นใจ
              รุ่งเช้า ..... ไร้ซึ่งวี่แววของปลัดทินกรอีกแล้ว  เพราะท่านและครอบครัวได้ย้ายออกจากบ้านพักของปลัดไปตั้งแต่เช้ามืดตามคำสั่งของไอ้เคราดำ   ผู้ซึ่งรับคำสั่งมาจาก "ผู้ใหญ่ทรง" อีกทอดหนึ่ง  ชาวบ้านโคกอีแร้งมองดูจวนบ้านพักของปลัดซึ่งบัดนี้ว่างเปล่าเสียแล้ว  พลางลอบถอนใจอย่างหดหู่  ก็เพราะเหตุใดเล่าในเมื่อที่พึ่งพาใบบุญสุดท้ายได้จากไปแล้ว  จะมีใครเหลือเป็นที่พึ่งพาของชาวโคกอีแร้งได้อีก   ชาวบ้านทั้งหลายต่างก็ต้องก้มหน้ารับกรรมกันต่อไป  ในเมื่อไม้ซีกงัดไม้ซุงไม่ได้ก็ไม่มีใครเสี่ยงที่จะไปงัดมัน
              ณ บ้านของกำนันเล้ง   " ฮ่าๆๆๆๆ สะใจจริงโว้ยย ..... หนอยไอ้ปลัดทินกร  ทำมางัดข้ออวดดีกับข้า กำนันเล้ง  แห่งโคกอีแร้ง ชะชะช่า  ช่างไม่เจียมกะลาหัว  ทำมาเป็นข้าราชการตงฉิน  ทำงานตรงไปตรงมาช่วยเหลือชาวบ้าน  น่าหมั่นไส้นักอย่าหวังเลยโว้ยยยย หากกูยังอยู่" กำนันเล้งผู้มีศรีษะล้าน  และลงพุงหัวเราะชอบใจจนพุงกระเพื่อมไปมา
             "แต่ก็เหนื่อยพอควรนะพี่กำนัน   กว่ามันจะยอมจำนนกับเราก็เสียเวลาไปหลายอาทิตย์อยู่" ผู้ใหญ่ทรง  ผู้มีมาดสุขุมไว้หนวดที่ริมฝีปากขยับหนวดไปมา  พลางเอามือลูบหนวดเล่นอย่างคนเจ้าความคิด 
             "แต่ยังไงๆก็ต้องยกความดีให้ไอ้เคราดำมัน  ที่มันทำงานนี้สำเร็จ" กำนันเล้งลูบหลังไอ้เคราดำอย่างชอบอกชอบใจ   "วันนี้กูจะพาพวกมึงไปเที่ยวในเมือง  กินกันให้เต็มที่ทั้งมึงและลูกน้องมึงอีก 3 ตัวด้วย  จากนั้นก็ไปปลดปล่อยความเป็นชายกันในซ่องเจ้หงส์  ดีไหมวะ  ฮ่าๆๆๆๆๆ" กำนันชั่วหัวเราะชอบใจจนพุงกระเพื่อมอีกรอบ              
              หลังจากอิ่มเอมกับอาหารแล้ว  ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายพาผู้หญิงไปหลับนอนกันในห้อง  เมื่อเสร็จกิจ  เคราดำจุดบุหรี่สูบมวนหนึ่งควันสีเทาจางๆผ่านออกจากปากรกครึ้มด้วยหนวดเคราสีดำทะมึน  ปล่อยความคิดให้ล่องลอย  ชีวิตที่ผ่านมาของมันมีแต่ความทะเยอทะยาน  การฆ่าฟันและความรุนแรง กี่ร้อยกี่พันครั้งแล้วที่มันทำร้ายผู้บริสุทธ์มานับไม่ถ้วน  ช่างปะไรพวกนั้นมันคนอ่อนแอ  คนแข็งแกร่งเท่านั้นที่อยู่ได้ในโลกใบนี้  ดูสิชีวิตที่ผ่านมามันมีแต่ความสบาย  ตั้งแต่มาทำงานให้กับ "ผู้ใหญ่ทรง"   ชีวิตมันมีแต่ดีขึ้นอยากได้อะไรก็ได้หมด  เพียงแค่เอ่ยปากเท่านั้นผู้ใหญ่ทรงก็จัดหาให้  ตราบใดที่มันยังเป็นที่ชื่นชอบของสองผู้ยิ่งใหญ่แห่งโคกอีแร้ง  ไม่มีอะไรที่มันอยากได้แล้วไม่ได้  ยกเว้นสิ่งหนึ่งซึ่งมาบัดนี้มันก็ยังไม่เคยได้มาไว้ในมือเลยนั่นคือ "มะปราง"