ไกลปืนเที่ยง

   เพล้ง !!!!!   เสียงแก้วไวน์ชั้นดีกระทบลงพื้นด้วยแรงจากมืออันอ้วนป้อมและสั้นของกำนันเล้ง  

  "มันมีดีอะไรนักหนาวะไอ้ผู้กองนั่น  ถึงไม่ยอมรับส่วยจากอั๊วะ"  กำนันพูดพลางหยิบแก้วใบใหม่ขึ้นมารินไวน์แดงขวดละแสน  แล้วส่งเข้าปากเพียงอึกเดียวหมดด้วยความไม่สบอารมณ์  หลังจากกลับมาจากสถานีตำรวจโคกอีแร้งเมื่อเช้านี้    ผู้ใหญ่ทรงซึ่งนั่งอยู่เก้าอี้ตรงข้ามนั่งนิ่งไม่พูดอะไรพลางลูบหนวดเหนือริมฝีปากอย่างใช้ความคิด    

   "ในเมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้แข็ง"  ผู้ใหญ่ทรงพูดขึ้นในที่สุด

     กำนันเล้งเหลือบมองผู้ใหญ่ทรงด้วยหางตาอย่างรู้ใจว่า  ที่ผู้ใหญ่ทรงพูดนั้นหมายถึงอะไร 

   "เอาแน่รึนายทรง   อย่าให้หนักนักนะงานนี้อั๊วะรับผิดชอบไม่ไหว"

   "ไม่ถึงตายหรอกน่าพี่กำนัน ...... ก็แค่ข่มขู่นิดหน่อย  ผมอยากจะรู้ว่ามันจะปากดีได้อยู่เหมือนวันนี้หรือเปล่า"

   "จะเอาไอ้เคราดำอีกรึงานนี้น่ะ"  กำนันเล้งถามเพื่อความแน่ใจ

   "ไม่ต้องถึงมือไอ้เคราดำหรอกพี่กำนัน   งานเด็กแบบนี้เอาเด็กวัยรุ่นติดยาแถวนี้ก็พอ   เอาสัก 5 - 6 คนเล่นงานตอนมันอยู่คนเดียว"

    " อืมมม ..... แล้วนายทรงจะลงมือเมื่อไหร่ล่ะ  บอกฉันไว้ล่วงหน้าด้วยละกัน  เรื่องค่าตอบแทนเด็กอั๊วะจ่ายเอง"

     "ประมาณ 2 - 3 วันนั่นแหละพี่กำนัน  เดี๋ยวให้ไอ้เคราดำมันจัดการให้  ตอนนี้ผมให้มันทำธุระส่วนตัวก่อน   มันขอผมไว้นานแล้ว"    

      "ธุระอะไรวะ?"  กำนันทำหน้าสงสัย

      "เรื่องนังมะปรางไงพี่กำนัน"  ผู้ใหญ่ทรงกระซิบข้างหู   เมื่อกำนันได้ยินก็หัวเราะลั่นบ้านด้วยความครึ้มใจ

         เสียงลมพัดหวีดหวิวในยามค่ำคืนสอดประสานด้วยเสียงเพลงไพเราะเบาๆจากกีต้าร์ตัวโปรด  ตามด้วยเสียงเพลงเพราะๆที่ออกจากปากของคนที่หนวดเคราครึ้มซึ่งเป็นเจ้าของกีต้าร์ที่เขาเล่นอยู่นั่นเอง ยามค่ำคืนที่ลมหนาวโชยพัดมาเช่นนี้ระคนกับเสียงดนตรีที่ฟังแล้วสบายหู  ช่างเป็นบรรยากาศอันน่าชวนอภิรมย์จนทำให้หัวใจของผู้หญิงบางคนสั่นไหวในท่วงทำนองเสียงเพลงที่มาตามสายลมนั้น  หนักเข้าเมื่อทนไม่ไหวจึงต้องออกมาตามหาต้นตอของเสียงด้วยตัวเอง  หล่อนเปิดบานหน้าต่างชั้นสองของตัวบ้านชะโงกหน้าออกมาทักเจ้าของเสียง

        "นี่เบาๆหน่อยสินายตุลย์!!!!  เสียงอย่างกับควายออกลูก  เล่นกีต้าร์อยู่ได้ไม่หลับไม่นอนรึ"  

        "อ้าว!!! คุณมะปราง   ยังไม่นอนอีกเหรอครับ   ก็ที่เห็นนี่ล่ะครับผมยังไม่ง่วง  เสียงของผมรบกวนคุณเหรอครับ   งั้นก็ขอโทษด้วยผมจะเก็บกีต้าร์เดี๋ยวนี้แล้ว"  

        "เปล่าๆ ..... ฉันก็ทักเล่นไปอย่างนั้นแหละ  น้อยใจจริงนะพูดเล่นนิดเดียว   เพลงเพราะนะขอชม" หญิงสาวยิ้มแป้นให้

         "เพลงเพราะหรือคนร้องเพราะกันแน่ครับ"  ชายหนุ่มยิ้มยียวน

         "เพลงย่ะเพลง .... แหมมมจำเขามาร้องจนชำนาญนะยะ  ร้องกี่เที่ยวล่ะถึงได้เพราะขนาดนี้" 

          "ปกติร้องคนเดียวก็หลายเที่ยวอยู่  เผอิญวันนี้มีคนมาแอบฟังก็เลยต้องร้องดีๆหน่อย" 

          "บ้า!!!!  ใครแอบฟังยะ   ดนตรีนายมาเข้าหูฉันเองต่างหาก"    ทั้งคู่เงียบไปครู่หนึ่งมีแต่สายตาที่ส่งทอดกันไปมา  ตากลมโตแวววาวที่สะท้อนกับแสงจันทร์ในยามค่ำช่างเหมือนดาวดวงน้อย 2 ดวงที่ส่องสว่างเคียงคู่กันท่ามกลางความมืดมิด จากใบหน้าที่นวลเนียนยามต้องแสงจันทร์ให้บังเอิญลมพัดเอากลิ่นความหอมจากเรือนร่างแลเรือนผมของหญิงสาวเข้าสู่จมูกชายหนุ่ม   มันเป็นความรู้สึกที่หอมเย็นๆเย้ายวนใจอย่างไรก็บอกไม่ถูก  เขานิ่งดั่งต้องมนต์สะกดของเสน่ห์สตรีเพศที่อยู่เบื้องหน้า  แต่แล้วก็รู้สึกตัวเมื่อเสียงกังวาลใสเจื้อยแจ้วมาจากด้านบน  

          "ยืนเหม่ออะไรน่ะนาย ..... โดนผีอำรึ?  รีบๆเข้านอนได้แล้วนะพรุ่งนี้ต้องไปช่วยฉันจัดของแต่เช้า   อย่าลืมล่ะ" 

           "ครับคุณมะปราง .... ว่าแต่คุณมะปรางชอบฟังเพลงอะไรเดี๋ยวผมเล่นให้ฟังก่อนนอน"  นายตุลย์ถามพลางยิ้มฟันขาว

           "อืมมม .... เอาเพลงอะไรก็ได้ที่ฟังแล้วมันไม่เครียดๆน่ะ"  

          "งั้นผมจะเล่นแล้วนะ   คุณมะปรางไปนอนเถอะครับ  ฟังไปนอนไปจะได้หลับฝันดี" 

          "เจ้าค่า ..... แหม  อิอิอิอิอิ"  พูดจบมะปรางก็ปิดหน้าต่างห้องของเธอ   สักพักก็มีเสียงเพลงแว่วผ่านเล็ดลอดเข้ามา  เธอล้มตัวลงบนเตียงฟังเพลงที่ชายหนุ่มดีดกีต้าร์ร้องเบาๆอยู่ด้านล่างไม่นานก็ม่อยหลับไปด้วยความเพลีย 

           ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่เมื่อเธอลืมตาตื่นตกใจด้วยเสียงประหลาดๆจากด้านล่าง  มันฟังเหมือนเสียงใครบางคนกำลังทำอะไรบางอย่างที่ประตูบ้าน  เธอหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู มันเป็นเวลาตี 2 กว่าๆ  นี่เธอเผลอหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรือนี่  เธอจำได้ว่าครั้งสุดท้ายก็คือนั่งฟังเพลงจากนายตุลย์เมื่อตอน 4 ทุ่มครึ่งจนเข้านอน  ตอนแรกเธอคิดว่าเธอหูฝาด  จึงล้มตัวลงนอนต่อ  แต่สักพักเสียงนั้นก็ดังขึ้นมาอีก

           "หนูล่ะมั้ง" เธอคิดในใจ  สักพักเมื่อมีเสียงดัง "แอ๊ดดดด" เหมือนใครเปิดประตูบ้านชั้นล่าง  เธอก็สะดุ้งโหยงรีบคว้าไฟฉาย  มันคงไม่ใช่หนูอีกต่อไปแล้ว  ตอนแรกก็กะจะไปเปิดสวิทซ์ไฟ    แต่ก็ชั่งใจแข็งใจเดินฝ่าความมืดลงข้างล่างด้วยฝีเท้าอันเบากริบ  เธอไม่อยากให้ลุงเส็งตกใจตื่น  และอยากดูด้วยว่าผู้บุกรุกจะทำอะไรต่อไป  และมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ในการเข้ามา  เมื่อเธอลงมาถึงบันไดชั้นล่างสุดก็มีเงาดำมาคว้าตัวเธอไว้พลางเอามืออุดปากเธอไม่ให้ส่งเสียงร้อง  มะปรางดิ้นเร่าๆด้วยความตกใจออกแรงดิ้นรนเต็มที่  ในที่สุดเธอก็หยุดดิ้นเมื่อมีเสียงจากเงาดำนั้นกระซิบเข้าหู  

           "คุณมะปรางนี่ผมเองครับตุลย์    กรุณาอย่าส่งเสียงครับ"

           "นายเองรึ ... แล้วนายคิดจะทำอะไรเนี่ย"  เธอกระซิบตอบ  นายตุลย์ไม่บอกอะไรแต่รีบพาเธอเข้าไปซ่อนใต้บันไดบ้าน

           "ลุงเส็งอยู่ไหนครับ?"  ตุลย์กระซิบถามเธอ 

            "นอนอยู่ชั้นบนอีกห้องหนึ่ง ทำไม?" เธอกระซิบถามด้วยความร้อนรน

            "ผมเกรงว่าจะมีคนบุกบ้านเรา คุณมะปรางไปพาลุงเส็งลงมาให้เงียบที่สุดอย่าเปิดไฟเป็นอันขาด  มาเจอกันที่ใต้บันไดนี่นะครับ" 

            มะปรางรู้สึกตกใจมากแต่ก็ทำตามที่ชายหนุ่มบอกโดยดี  ไม่เกิน 5 นาทีลุงเส็งลูกสาวและชายหนุ่มก็พร้อมกันที่ใต้บันไดบ้าน    สักครู่ทั้งสามก็เห็นดวงไฟจากไฟฉายวอมแวมรอบๆตัวบ้าน  พลางมีเสียงกระซิบกระซาบคุยกันเบาๆ    มะปรางเริ่มหวาดกลัวเหงื่อกาฬไหลท่วม  ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ  ตัวสั่นน้อยๆด้วยอาการตื่นเต้นจับแขนผู้เป็นบิดาไว้แน่น 

           "เอาไงต่อดีล่ะนายตุลย์"  เธอถามเสียงสั่น

            "ผมขอให้คุณมะปรางอยู่ที่นี่ก่อน  โทรศัพท์แจ้งตำรวจแล้วพาลุงเส็งไปแอบในห้องน้ำ  ผมจะออกไปดูลาดเลาว่าพวกมันมีกี่คนแล้วต้องการอะไรกันแน่"

            "นายไม่มาแอบด้วยกันเหรอ   มันเสี่ยงนะ" 

            "เอางี้ก็แล้วกันถ้าเห็นท่าไม่ดีผมจะรีบกลับมา  เคาะประตูห้องน้ำ 4 ครั้งก็คือผมขอให้คุณมะปรางช่วยเปิดรับผมด้วยละกัน"

             มะปรางพยักหน้าหงึกๆ  ใจหนึ่งก็ไม่ค่อยไว้ใจนายตุลย์สักเท่าไหร่เพราะอาจเป็นพวกเดียวกับคนร้ายแล้วยกพวกกันมาขโมยของบ้านเธอ  โดยหลอกเธอและพ่อให้อยู่แต่ในห้องน้ำก็ได้   แต่ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ต้องโทรศัพท์หาตำรวจก่อน  เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง