ขอโทษทีที่ฉันร้ายมาก^^!

  และแล้วฉันก็เดินออกจากบ้านฉันได้ยินเสียงทุกคนร้องดีใจกระดี๋กระด๋าพ่อก็ยิ้มให้ทกคนในเมื่อไม่มีฉันขอให้ทุก
คนมีตวามสุขนะในเมื่อไม่มียัยคุณหนูครีมคนนี้แล้ว^^
เปี้ยง!!
  "เห๊ยฝนตก-0-"ฉันร้องจ๊ากเพราะฟ้ามันดันผ่าน่ะซิ- -เฮ็อหนาวจังT^Tฮือๆฉันมันร้ายกาจมากจริงๆ
                           "อ้าว0.0ยัยครีมมาทำไรอยู่ตรงนี้ร้องไห้ทำไม"นายโฟพูด
          "นายโฟหลอ^^"ฉันพูดอย่างหวังน้อยๆเพราะฉันก็เหงาถ้าเป็นโฟก็ดี
                                        "อื้อแล้วร้องไห้ทำไมเอากระเป๋ามด้วย"นายโฟถาม
             "ฉันโดนพ่อไล่ออกจากบ้านน่ะT^T"ฉันพูดแล้วร้องไห้จนโฟก็อดไม่ด้ที่จะมาปลอบด้วยความสงสาร
 ที่ฉันโดนไล่ออก
                       "เธอไปทำอะไรให้พ่อละ"นายโฟถามเมื่เอเห็นสีหน้าฉันเศร้าและหม่นหมอง
      "ฉันแค่กลับมา2ทุ่มทุกคนก็ด่าฉันว่าฉันเลวว่าฉันร้ายและทุกคนก็ไล่ฉันออกจากบ้านT^Tถึงฉันเลวฉันน่ะ
ก็มีจิตใจนะโฟทุกคนไม่สงสารฉันเลยฉันเหงาฉันแค่พยายามเข้มแข็งเท่านั้นเองฉันแค่อยากมีเพื่อนแค่คิดถึงแม่"
ฉันพูดแล้วโฟก็อึ้งแล้วก็ร้องไห้ตามฉันเพราะอะไรกันนะ
  "ไม่เป็นไรนะอย่าร้องไห้เลยสักวันเธอก็จะรู้เองแหละว่าทำไมเขาถึงอยากทำแบบนี้^^"นายโฟอธิบายลพางปลอบ
                                "อื้อนายกลับบ้านได้แล้วเด๊วสาย"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแห่บพรา
   "อื้มเธออยู่บ้านฉันก็ไหมแล้วดูซิไม่สบายด้วยหืมอยู่บ้านฉันเถอะนะ^^"นายโฟพูดแล้วยิ้มหวาน
                                                 "ไม่ล่ะขอบใจฉันไม่อยากให้ทุกคนต้องด่าฉันว่าฉันนอนบ้านผู้ชาย"ฉัน
  พูดด้วน้ำเสียงน้อยใจที่ทุกคนพูดยังงี้
         "จะดีหลอฉันเป็นห่วงเธอนะ"นายโฟพูดอย่างเป็นกังวล
                                   "อื้อฉันไม่เป็นไร"ฉันพูด
     "แต่ว่าต้องสัญญาก่อนว่าจะดูแลตัวเองดีๆ"นายโฟพูด
       "จาๆT^T"ฉันพูด
และเมื่อเขาไปฉันก็ข้ามถนนแต่ทว่ามีรถคันนึงขับมาอย่างไวเลยฉันเลยหลบไม่ทัน
           "เห๊ย"ฉันพูดด้วยความตกใจ
 ปัง!!
               ร่างกายของฉันลอยไปอีกฝากฉันยังจะอยู่ไหม
                             "ครีมอย่าตายนะพ่อขอโทษครีมพ่อขอโทษT^T"นั้นใครน่ะที่พูดร้องไห้ทำไม
            "ยัยครีมบ้าฉันขอโทษเธออย่าตายนะอย่าตายฉันขอโทษเว๊ย"นายเบสหลอ...
                                        "อย่า....ร้อง..ไห้เลยนะที่ฉันร้ายเพราะ.."ฉันพูดด้วยเสียงแห่บพราแล้วสลบไป
              "ครีมๆ"ทุกคนเรียกชื่อฉันกันหมดฉันดีใจนะ
                ณ โรงพยาบาล
                                     "ขอโทษนะครับใครเป็นญาติคนไข้"คุณหมอถาม
     "ผมครับ"นายเบสและพ่อยกมือ
                           "คนไข้ได้รับความกระทบกระเทีอน"คุณหมอพูด
     ทุกคนเงียบกริบกันหมดเพราะซึ้งรู้ดีมันคือความผิดที่ไล่ยัยครีมไปเพราะความโมโหหงุดหงิดซึ้งทุกคนไม่รู้เลย
ว่ายัยคนหนูของทุกคนก็มีหัวใจเขาทำไปเพื่อความสะใจนั้นเองมันคือบาปของพวกเขายครีมได้สาปแช่งแล้ว!!
   1เดือนต่อมา
                   "โอ๊ยปวดหัวจัง"ฉันพูดด้วยความปวดหัวและรู้สึกหิวน้ำมากๆ
   "ครีมฝืนแล้วหลอ"หืมคนนี้คุ้นๆเหมือนชื่อโฟไรนี้แหละ
                              "ฉันหิวน้ำขอกินน้ำหน่อย"ฉันพูดด้วยเสียงที่แหบพรา
                     "เอาน้ำกินก่อน"นายนั้นเอาน้ำมาให้ฉันกิน
        "ขอบใจนะ"ฉันพูดแต่เอ๊ะทำไมฉันต้องร้องไห้นะทำไมเมื่อเจอหน้าทุกคน
                                   "ครีมร้องไห้ทำไม"นายนั้นชื่อโฟเข้ามากอดฉันแล้วร้องไห้
       "ฉัน..มองหน้าทุกคนแล้วรู้สึกหมดหวังรู้สึกอยากร้องไห้รู้สึกว่าทุกคนไม่รักฉันเลย"ฉันพูดอย่างงงๆแต่ทุกคน
 ทำสีหน้าซีดไปหมดเหมือนว่าฉันเป็นปีศาจงั้นแหละยกเว้นนายโฟที่คงกอดฉันอยู่
          "ทุกคนรักกครีมนะครีมกว่าจะเตือนทำให้ฉันหมดหวังไหนครีมบอกว่าจะดูแลตัวเองไงT^T"นายนั้นพูด
                    "ฉันน่ะหลอต้องดูแลตัวเองฉันน่ะรู้สึกว่าตอนนั้นมันเศร้ามากเลยนะ^^"ฉันพูดแต่ก็รู้สึกดี
       "ครีมพ่อขอโทษ"พ่อฉันพูดแล้วจะกราบฉันด้วยความรู้สึกผิดอย่างหนัก
                              "นายน่ะหลอพ่อของฉันนายรู้ป่าวพ่อฉันใจดีมากแต่พอแม่ฉันตายฉันต้องอยู่คนเดียว
 ฉันต้องอยู่คนเดียวอย่างเด็ดเดี่ยวร้องไห้ทุกวันพยายามยิ้มทั้งที่ไม่เคยมีความสุขเลยแต่พอเขากลับมาเขามี
คนอื่นฉันร้องไห้ทั้งวันไม่มีใครสนใจฉันเลยแค่เอาแต่ด่าฉันแต่ฉันอยากให้พ่อฉันรู้นะฉันก็มีหัวใจฉันร้องไห้เป็น"
ฉันพูดไปร้องไห้ไปทุกคนก็อึ้งว่าทำไมฉันคิดแบบนี้ฉันเห็นภาพลางๆ
                                          "พ่อขอโทษครีม"พ่อฉันพูด
          "ออกไปห่างๆฉันนะฉันเกลียดพ่อฉันมากเลยฉันแค่เห็นภาพลางๆฉันปวดหัวฉันอยากจะบอกเขาว่า
ถ้าเขาขอโทษฉันมาเยี่ยมฉันฉันจะไม่ให้อภัยเขาแน่นอน"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น
และทุกคนก็อึ้งมากๆฉันพูดผิดตรงไหนนะ