สคูล ลัมเบอร์

　ณ โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง

　　　วันแรกของการเปิดภาคเรียนเทอมใหม่ ท่ามกลางต้นไม้ที่ผลิดอกเต็มต้น โปรยกลีบสีชมพูอ่อนไปตามสายลม ยามเช้า

　　　เหล่านักเรียนหนุ่มสาวกำลังลุ้นผลการแบ่งห้องเรียน บนหน้ากระดานไวท์บอรดขนาดยักษ์ บริเวณหน้าอาคารหอประชุม ทุกคนเพ่งสายตาอย่างใจจดใจจ่อ

      ฮาริมะ เคนจิ(17) นักเรียนในภาพลักษณ์อัตพาลลชั้น ม.ปลาย ปี 2 ก้าวขาลงจากมอเตอร์ไซต์ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าพี่แกขี่เข้ามาในโรงเรียนได้ไง ถึงแม้จะเป็นเด็กเกเรตาต้นตำรับ แต่ ณ ตอนนี้หัวใจเขาเต้นดัง ตุ๊บๆๆ ทันทีที่เขาเหลือบไปมอง เด็กสาวสองพี่น้องที่อยุ่ข้างๆ

     ซึคาโมโต้ เท็นมะ(17) ชั้น ม.ปลายปี 2 เป็นสาวเปิ่นๆ นิสัยดีเข้ากับคนอื่นได้ง่าย แต่พอมีเรื่องซีเรียสทีไรก็ทำแหละชะหมด แต่กระนั้นก็ยังที่ถูกอกถูกใจ เด็กเลวอย่างเคนจิได้

     เด็กหนุ่มหลับตาลง พลางอธิฐานในใจ

    ...สาตุๆ  เจ้าพ่อ เจ้าแม่ เจ้าป่า เจ้าเขา ขอให้วันนี้ลูกได้อยู่ห้องเดียวกับ เท็นจะจังทีเตอะ โอมมม...

    “เออ รู้สึกว่า พี่จะอยู่ห้อง 2-C นะค่ะ” เสียงของซึคาโมโต้ ยาคุโมะน้องสาวของเท็นมะ ได้ลอยมากระทบหูของเด็กหนุ่มโดยบังเอิง ก่อนที่สองคนนั้นจุงมือกันเดินตรงไปที่กระดานไวท์บอร์ดขนาดเท่าโต๊ะปิงปองตรงหน้า

     งั้นเหรอ เท็นมะจังอยู่ห้อง 2-C อย่างนั้นเหรอ ดีหละ งั้นเราของตามไปดูชื่อเรา

     เคนจิ เดินย่องอย่างเงียบๆ ไปยังฝูงมหาชนตรงหน้ากระดาน และด้วยบารมีนักเลงของเขา ทุกคนจึงสัมผัสได้ถึงรัศมีอำหิตที่แผ่ออกมาข้างหลัง ประมาณว่า หลีกทางให้ตูดูบ้างสิ

      เมื่อเขามาถึง เคนจิสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วหลับตาปี๋ พลางอธิฐาน ว่า ถ้านับสิบถ่อยหลัง ขอให้เห็นชื่อเขาในห้อง 2-C

     สิบอยู่ห้อง 2-C

      เก้าอยู่ห้อง 2-C

      แปดอยู่ห้อง 2-C

     เจ็ดอยู่ห้อง 2-C

      หกอยู่ห้อง 2-C

      ห้าอยู่ห้อง 2-C

      สี่อยู่ห้อง 2-C

      สามอยู่ห้อง 2-C

     สองอยู่ห้อง 2-C

     หนึ่ง...

     ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงใครบ้างคนดั้งขึ้นขั้นจังหวะ

     "นี้ ฮาริมะคุง กำลังหาชื่อตัวเองอยู่เหรอ ดูเหมือนนายจะอยู่ห้อง 2-Dแนะ เห็นไหม"

     เคนจิ หันหลังกลับมาด้วยแวดตา เปล่ง รังสีอำมหิต พร้อมด้วยเส้นเลือปูดเต็มหน้า เขาสบตากับเด็กชายผมทรง แอฟโฟร่ สวมแว่นตาดำ กำลังยืนเก๊กหล่อ ด้วยท่าทางกวนประสาท น่ารำคาญ สุดๆ

     "แต่ไม่ต้องเป็นกังวนหลอกนะ ปราบใดที่นายอยู่ชมรม แดกขนม(กิจกรรมคือแอบถ่ายรูปสาวๆ)กับเราหละก็...อ๊ากกก!!!"

     หนุ่มแว่นดำ ผู้น่าสงสารหงายหลังตึง ล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรงพร้อมกับเลือดกำเดาเต็มปาก ขณะที่เคนจิกำหมัดชูขึ้นอย่างชำนาญ "เป็นยังไงหละ คำภาวนาที่ไม่มีที่ไปของฉันนะ" ว่าแล้วเขาก็กลับมาให้ความสนใจที่กระดานยักษ์อีกครั้ง

     ชิ ห้อง2-Dเหรอะ ฮาริมะ เคนจิ คนนี้นะเหรอ

     และแล้วเขาก็ทำสีหน้าราวกับจะร้องไห้เมื่อได้เห็น รายชื่อ บรรทัดที่สอง ในแถว ห้อง 2-D

      ハリ　マッケンジー       อ่านว่า เฮรี่ แม็คเคนซี่

       "นั้นมันชื่อฝรั่งต่างหากเล่าไอ่หัวเห็ดพิษ"

      เด็กหนุ่มกระทืบเท้าลงบนร่างของเจ้าหัวแอปโฟรซึ่งกำลังสลบอยู่ซ้ำแล้วซ้ำอีก

      "อั๊ก อ็อก ยกโทษให้ข้าน้อยด้วยคร๊าบ"

      ชิ ไอ่เจ้านี้มันอ่อนปอกเปียก มีเรืองกันมันไปก็เท่านั้น เราควรกลับไปดูว่าตกลกเราอยู่ห้องไหนกันแน่ต่างหาก ว่าแล้วเคนจิก็หันกลับมาที่กระดานอีกครั้ง

      แต่ทว่า    ...เอ๋

     ไม่มี

     ไม่มีชื่อเราได้ไงกัน ไหนลองไล่หาดูทั้งหก เลยแล้วกัน

     ถึงกระนั้นก็ตาม

     ไม่จริงน้า ไม่มี ไม่มีชื่อฉันอยู่เลย ไม่ว่าห้องไหน

     เด็กหนุ่มงึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งๆที่ไล่ดูต้องแต่ห้องเอไปถึ งเอฟแล้วแท้ๆ แต่ไม่พบชื่อของตัวเองเลย ณ ขณะที่เขายืนงงเต็กอยู่นั้นเอง

     "เฮ้ย เคนจิ " เสียงหญิงสาวซึ่งเป็นอาจารย์เรียกเด็กหนุ่ม

     "อ๊ะ อีโตโกะ "เขาเผลอเรียกชื่อของอาจารย์สาวคนนั้นโดยลืมตัว เนื่องจากที่จริง สองคนนี้เป็นญาติกัน แต่คำว่าอีโตโกะ(ลูกพี่ลูกน้อง)ที่จริงเป็นชื่อตัวของ อ.คุซาคาเบะ อีโตโกะต่างหาก

     "เดี๋ยวเฮอะ แล้วคำว่าซังหายไปไหนแล้ว ว่าแต่นายมาทำอยู่อยู่ตรงนี้ย่ะ"

    "ถามได้ ก็มาหาดูห้องเรียนก่อนเปิดเทอมไง แต่ตอนนี้เจอปัญหาแล้ว สงสัยชื่อฉันจะตกหล่นนะสิ"

      "นายจะบ้าหรือเปล่า ปีที่แล้วนายได้เกรดซ้ำชั้น ลืมแล้วหรือไง"

     ...

     เอ้อ จริงด้วย สิ้นหวังแล้วสิตู