สคูล ลัมเบอร์

     ณ โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง
   วันแรกของการเปิดภาคเรียนเทอมใหม่ ท่ามกลางต้นไม้ที่ผลิดอกเต็มต้น โปรยกลีบสีชมพูอ่อนไปตามสายลม ยามเช้า
     เหล่านักเรียนหนุ่มสาวกำลังลุ้นผลการแบ่งห้องเรียน บนหน้ากระดานไวท์บอรดขนาดยักษ์ บริเวณหน้าอาคารหอประชุม ทุกคนเพ่งสายตาอย่างใจจดใจจ่อ
        ซึคาโมโต้ เท็นมะ(17) นักเรียนชั้น ม.ปลาย ปี 2 กุมมือน้องสาวไว้แน่น ด้วยหัวใจที่ยังคงเต้นดัง ตุ๊บๆๆ มาตั้งแต่ตอนที่เธอทอดสายตาไปยัง วงสนทนาเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่ง ที่อยู่ห่างออกไป เธอกำลังจ้องมองไปที่เขา
      คาราสุมะ โอจิ(16) ชั้น ม.ปลายปี 2 เป็นเด็กหนุ่มพูดน้อย ที่เคยเรียนอยู่ห้องเดียวกันกับเท็นมะ แม้เขาจะไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจ เนื่องจากบุคลิกเงียบขรึมราวหุ่นยนต์ ทว่าในสายตาของเด็กสาวนั้น เขาคือเทพบุตรเสือชุดนักเรียน ผู้เสด็จลงมาโปรดโดยแท้ 
     เท็นมะหลับตาลง พลางอธิฐานในใจ
 
  ...สาตุๆ  เจ้าพ่อ เจ้าแม่ เจ้าป่า เจ้าเขา ขอให้วันนี้ลูกได้อยู่ห้องเดียวกับ เขาคนนั้นทีเตอะ โอมมม... 

     “เออ รู้สึกว่า พี่จะอยู่ห้อง 2-C นะค่ะ” ซึคาโมโต้ ยาคุโมะ (15) ม.ปลาย ปี 1 น้อง ปลุกพี่สาวให้ออกมาจากภวังค์ ก่อนที่จะจูงมือกันตรงไปยัง กระดานไวท์บอร์ดขนาดเท่าโต๊ะปิงปองตรงหน้า
 
  แต่ถึงจะบอกว่าเป็นน้องสาวก็ตาม ก็ยังมีความแตกต่างเชิงบุคลิกภาพอยู่หลายอย่าง เท็นมะเป็นสาวเปิ่นๆ นิสัยดีเข้ากับคนอื่นได้ง่าย แต่พอมีเรื่องซีเรียสทีไรก็ทำแหละชะหมด ขณะที่ ยาคุโมะนั้น เป็นประเภทแม่พระ แม่ศรีเรือน เรียนเก่น งานบ้านก็เก่ง และยังเป็นคนรักครอบครัวเอามากๆ
 
     “อ๊ะ งั้นเหรอ แล้ว  คาราสุมะคุงหละ”
     “ถ้าพี่กลัวละก็ เดี่ยวหนูช่วยหาให้เอาไหมค่ะ “
    “ก..กลัวนะเหรอ ชะที่ไหนกันหละ  ไม่เป็นไรหรอก พี่ลุ้นเองก็ได้”
 
     เด็กสาว กุมสองมือประสานไว้ที่อก สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วหลับตาปี๋ ก่อนที่จะค่อย ๆ แง้มเปลือกตาอย่างกล้า ๆ กลัวๆ
 
     ทันใดนั้น
 
     “นี้ ๆ เอ็นมะจัง (ยมบาล) มองหาชื่อของเจ้าโอจิอยู่ใช่ใหม่ แบบว่า หมอนั้นอยู่ห้อง 2-D แนะ ดูสิ”เสียงมารพจญ ดังขึ้นจากด้านหลัง ของสองพี่น้อง
 
       เท็นมะ หันหลังกลับมาด้วยแวดตา เปล่ง รังสีอำมหิต พร้อมด้วยเส้นเลือปูดเต็มหน้า เธอสบตา เด็กชายผมทรง แอฟโฟร่ สวมแว่นตาดำ กำลังยืนเก๊กหล่อ ด้วยท่าทางกวนประสาท น่ารำคาญ สุดๆ
 
      “แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ เบบี๋ ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ถ้าปีนี้เธอมาเข้า”ชมรมกินขนม” กะเราหละก็... อ๊ากก”
 
     หนุ่มแว่นดำ ผู้น่าสงสารหงายหลังตึง ล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรงพร้อมกับเลือดกำเดาเต็มปาก ขณะที่ เด็กสาวสะบัด มือด้วยความเจ็บ
 
     “ที่หลัง เรียกชื่อฉันให้มันถูกหน่อยนะย่ะ หึ”
 
      เธอหันมามองขึ้นไปที่กระดานอีกครั้ง
 
     “มะ ...ไม่จริงใช่ไหม”
 
     เท็นมะทำสีหน้าราวกับจะร้องไห้เมื่อได้เห็น รายชื่อ บรรทัดแรก ในแถว ห้อง 2-D
 
     คาตะมารุ โอจิ
 
     “นั้นมัน.... คันจิตัว”นก”ชะที่ไหนเหล่า เจ้าหัวเห็ดพิษ!!!” เด็กสาว บรรจงกระทืบร่างของพ่อหนุ่มแอปโฟร่ที่กำลังนอนสลบ ซ้ำแล้วซ้ำอีก จนน้องสาวต้องเข้ามาล็อกตัวเธอไว้
     “เอาคำอธิฐานของฉันคืนมานะ”
     “พอก่อนเถอะค่ะ ใจเย็นๆ ไว้ก่อน ... คุณค่ะ ไม่เป็นรมากนะค่ะ”
 
     เท็นมะ กลับไปที่กระดานบอร์ดอีกครั้ง โดยไม่สนใจซากศพ ข้างหลัง แล้วก็พบกับปาฏิหาริย์ซึ่งอยู่ถัดลงมาจากชื่อของตัวเองเพียงบรรทัดเดียว
 
     คาราสุมะ โอจิ
 
    สวรรค์โปรดโดยแท้ เป็นปลื้ม สุด ๆ ^0^
 
     “ยาคุโมะ ดูสิๆ ได้อยู่ห้องเดียวกันด้วยหละ ดีใจจังเลย”
 
  ด้วยความดีใจสุดขีด เธอรีบคว้ามือน้องสาวไว้แน่นพร้องกระโดดเหยียบร่างเจ้าหัวแอปโฟร่ อย่างไม่ออมแรง  น่าทึ่งที่ศรียังทนด้ายยย...
 
     “นี้ไม่ใช่แค่ความฝัน พี่ได้อยู่ห้องเดียวกับเขาจริงๆ ฮือๆ”
 
     ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์แต่ก็ต้อง...
 
     “ดีใจด้วยนะค่ะ”
 
    ระหว่างที่ทั้งสองกำลังฉลองกับความสำเร็จอยู่นั้น ทั้งคู่เหลือบไปได้ยินเสียงพูดคุยในกลุ่มพวกผู้ชายข้างๆเข้า
 
    “ว่าไงนะ โอจิ มะรืนนี้จะย้ายโรงเรียนแล้วเหรอ”
     เอ๋...
     “อื่ม”
     “ทำไม หละ อุตสาห์จะได้อยู่ชมรม  เดียวกันชะแล้วนะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
     “คืองี้ แม่ฉันนะ เค้าจะไปอยู่กับแฟนใหม่เขาที่เมืองนอกนะสิ ฉันเลยต้องย้ายบ้านนะ แต่ที่จริงก็ใช่ว่าฉันจะอยากไปนักหรอกนะ”
     “แล้วทำไม่ไม่บอกเค้าว่าจะขออยู่ที่ญี่ปุ่นคนเดียวเอาหละ หมอนั้นนะ มาเฟียร์ ชัด ๆ ขืนใช้ชีวิตร่วมกับมันมีหวัง...”
     “ไม่มีทางเลือกนี้นา ฉันไม่อยากขัดใจแม่ เกิดไม่ปลื้มขึ้นมาละก็ จบ เอาเถอะ ไว้นาน ๆ ทีจะกลับมาแวะหาพวกนายแล้วกันนะ ฉันสัญญา” 
 
...มันไม่ใช่อะกิ๊บ...มันไม่ช่ายยย