4 สหายพจญเเดนออเคมิส2 the civil war alchemy

"อัล เเม่ครับ!"

ฉันลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง ความรู้สึกปวดได้เกิดขึ้นที่ไหล่ขวา

ฉันสะบัดเเขนออโต้เมลล์เเรงๆเพื่อหยุดความเจ็บที่เกิดขึ้น เเต่กลับทำให้มันเจ็บขึ้นไปอีก

สายตาจับจ้างนาฬิกาดิจิตอลที่ติดอยู่บนหัวนอน บอกเวลา 01.10 น. มือเช็ดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาราวกับพึ่งอาบน้ำเสร็จใหม่

"ฝันหรอ ฝันเเบบนี้ติดต่อกันเจ็ดวันรวดเลยเเฮะ"

ฉันรำพึงก่อนจะวางขาที่เป็นออโต้เมลล์ลงจากเตียง ขาทั้งสองข้างได้พามายังหน้าตู้เย็นเพื่อหาอะไรกินให้ท้องอิ่ม

ไอเย็นช่ำจากตู้เย็นได้กระทบกับร่างกาย ฉันกวาดสายตามองหาของว่างที่อยู่ในตู้เย็น เเต่สิ่งที่เห็นมีเเต่นมนับสิบกล่องที่ฉันไม่ยอมกินตอนพักดื่มนมเเละเเอบเอาใส่ตู้เอาไว้

"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจเบาๆก่อนจะปิดตู้เย็น ปากก็พล่ามโทษเพื่อนที่ไม่ยอมเอาของว่างใส่ตู้เย็นให้กิน

ฉันตัดสินใจหย่อนก้นลงบนเก้าอี้หน้าจอคอมเครื่องใหญ่ เเละเสียบปลั๊กเพื่อทำงานอดิเรกที่ชื่นชอบ ฉันเลื่อนเมาส์ไปยังตัวไอค้อน FIREFOX

"นานๆที่จะได้เล่น เช็คเมลก่อนดีกว่า"

ฉันเปิดหน้าต่างจีเมลพลางพิมพ์รหัสผ่าน ในกล่องข้อความมีชื่อเว็บที่สมัครไปนับร้อย โดยปกติเวลาว่างๆฉันมักจะเเต่งนิยาย อ่านข่าว โหลดหนัง หรือบางครั้งก็เเอบเข้าไปอ่านจดหมายลับของรัฐบาล!

จุดประสงค์ไม่ได้มีเยอะหรอก ก็บางทีมีสิ่งที่ไม่ได้เปิดเผยต่อหน้าประชาชนอยู่เยอะ อย่างเช่น รายชื่อผู้ต้องหาที่ถูกประหารชีวิต รายงานพบซากมนุษย์ต่างดาวที่เขาห้ามเปิดเผย ขอบอกว่าที่ฉันเข้าไปสอดนั้น ก็เเค่เพราะ'อยากรู้'ก็เท่านั้นเอง สาบานได้เลยต่อหัวนี้

ฉันเลื่อนเมาส์ลบข้อความต่างๆ ปากก็พล่ามบ่นอุบอิบเรื่องนมกล่องที่อยู่ในตู้เย็น

ฉันคลิกหน้าข้อความสุดท้าย เเต่พอเห็นชื่อก็ต้องหยุด คิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความเเปลกใจ

"สงสัยคงเป็นพวกชอบเเกล้งคนละมั้ง"

ฉันตัดสินใจเลื่อนเมาส์ไปยังรูปถังขยะ เเต่เพราะความอยากรู้จึงทำให้ฉันต้องเลื่อนเมาส์ออกห่าง ฉันจึงคลิกอ่านข้อความนั้น เเต่สิ่งที่ฉันเห็นเป็นเพียงความว่างเปล่า...

"เฮ้อ จริงๆด้วย"

ฉันวางเมาส์ไปที่ถังขยะอีกครั้ง เเต่ต้องเเปลกใจเมื่อรูปไอคอนถังขยะที่ว่านั้นหายไปเเล้ว!

"อ้าวเฮ้ย!" ฉันร้องเสียงหลง ลูกศรไปวางที่รูปกากากบากปิดหน้าต่าง เเต่มันกลับคลิกไม่ได้!

ฉันเลิกคิ้วขึ้นเพราะความเครียด มือฉันเอื้อมไปยังหลังโต๊ะเพื่อถอดปลั๊ก

เเต่ก็มีอักขระอะไรก็ไม่รู้ได้ปรากฏขึ้นหน้าจอ ทำให้ฉันต้องหยุด ตาทั้งสองจับจ้องไปยังหน้าจอคอมทันที เเต่ที่ร้ายกว่านั้นตัวอักษรมันเป็นภาษาอังกฦษที่ฉันเกลียดที่สุด!

ฉันถอนหายใจยาวๆอย่างช่วยไม่ได้ มือฉันเอื้อมไปหยิบกระเป๋าข้างโต๊ะเเละหยิบดิกขึ้นมา

มือเปิดหน้าหนังสือเเละเเปลความตัวอักษร เเต่ละคำเป็นศัพท์ที่ใช้ในการทหารเท่านั้น

"พวกนั้นส่งเมลมาต่อว่าเราหรือเปล่าเนี้ย"

ฉันหยิบปากกาหมึกซึมเขียนลงบนกระดาษ มือเปิดดิกด้วย เขียนไปด้วย ช่างสะดวกกับคนที่ถนัดซ้ายอย่างฉันเสียจริง

สายตากวาดไปยังตัวอักษรบนคอมช้าๆ ก่อนจะตรวจว่าถูกหรือไม่จึงวางปากกาลง...