4 สหายพจญเเดนออเคมิส2 the civil war alchemy

เวลานี้เป็นเวลาที่ทุกสิ่งทุกอย่างต้องหลับลงสู่ก้นบึ้งเเห่งความมืด ในเวลานี้มีเพียงเเสงจันทร์เท่านั้นที่กำลังฉายเเสงอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ในขณะที่ร่างของคนๆหนึ่งกำลังหลับ...
ในความฝันนั้น ฉันเห็นนกสีฟ้า ที่โบยบินไปสู่ท้องนภา ท้องฟ้าเต็มใจเปิดให้นกสีฟ้าบินออกไปอย่างเสรี เเละนี้คงจะเป็นฉากหนึ่งในชีวิตของ2พี่น้องเอลริค...
สิ่งที่ฉันเห็น คือภาพของ2พี่น้องออกตัววิ่งไปยังบ้านอันเเสนสงบสุขของเขา ในมือถือผลไม้ที่ไปเก็นมาจนเต็มออบเเขนเล็กๆทั้ง2ข้าง
"อัล เร็วๆสิ" คนพี่เริ่มหันกลับไปมองคนน้องที่ตอนนี้ยืนหอบอยู่ เเอบเปิ้ลเเต่ละลูกเเทบหล่นขณะวิ่งตามพี่
"พี่ครับ วันหลังวิ่งช้าๆกว่านี้นะ ผมเหนื่อย" อัลเริ่มปั้นสีหน้าเเหย่ๆ ขณะเดิน
"ไม่หรอกน่า ถ้าเเข่งน่ะยิ่งกว่านี้เเน่" เอ็ดเริ่มส่งสายตากวนๆไปให้อัล
"โธ่ พี่ครับ เห็นใจผมบ้างได้หรือเปล่าเนี้ย"
อัลสบถกับตัวเองก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ขาทั้ง2ข้างพาพวกเขาเดินมายังหลังบ้าน
"เเม่ครับ พวกเรากลับมาเเล้ว!"
ทั้ง2พี่น้องวิ่งไปหาคนที่เขารักเเละเป็นห่วงที่สุด พลางยื่นเเอบเปิ้ลโชว์ให้ดู
ทริชาละมือจากราวตากผ้า เเละหันหลังกลับมาพร้อมกับส่งสายตาอ่อนโยนมาให้
"กลับมาช้าจังเลยนะลูก หอบกันมาเยอะขนาดนี้เลยหรอ"
"ครับ วันนี้ผมวิ่งชนะอัลด้วยล่ะ" เอ็ดอวด
"เเหม พี่เนี้ยล่ะก็"อัลเเอบส่งสายตากวนๆใส่พี่ ส่วนเอ็ดก็เเอบยิ้มกวนๆกลับมา
"เก่งมากเลยนะ เดี๋ยวเเม่จะปอกให้นะลูก เข้าไปข้างในบ้านกันเถอะจ้ะ"
"ไชโย!" ทั้ง2คนเฮพร้อมๆกัน ก่อนอัลจะเอ่ยปากขึ้นถาม
"เเม่ครับ เเล้วพ่อจะชมพวกเราเหมือนเเม่หรือเปล่าฮะ"
พออัลพูดถึงพ่อ เเววตาของทริชาก็หมองลง เธอก้มหน้าเเละไม่พูดอะไรเลย
"อัล!" เอ็ดดุน้องชายของตนเอง เขาไม่อยากให้อัลพูดถึงพ่ออีก
"จ้ะ เเล้วพอพ่อกลับมาเราจะได้กินเเอบเปิ้ลพร้อมหน้ากันเลยนะ" ทริชาเงยหน้าขึ้นหันมาลูบหัวอัล เพื่อไม่ให้อัลต้องเสียใจ
"เเม่จะรักเขาทำไมครับ คนอย่างมันน่ะ!"
"เอ็ด..." ทริชาเอ่ยขึ้นเบาๆ ภายในใจของเธอคิดอะไรมากมาย
ลูกๆเกลียดคุณอยู่นะคะ เมื่อไรจะกลับมาสักที ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนคะ...
"เเม่ครับ ผมขอโทษ" เอ็ดพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขาเเค่ไม่อยากจะให้เเม่เสียใจมากกว่านี้
ทริชาส่ายหน้าเบาๆ
"ขอโทษทำไมกันละ ลูกไม่ผิดสักหน่อย เข้าไปในบ้านกันเถอะ" ทริชาพูอพลางเปิดประตูให้ลูกๆเข้าไปในบ้าน
"ฉันทำให้เเม่เสียใจอีกเเล้ว"เอ็ดเอ่ยขึ้น ผมห้อยลงมาปิดเพื่อไม่ให้อัลเห็นว่าตอนนี้ดวงตาเขาชุ่มนำ้ำตาไปเเค่ไหน
อัลมองพี่เขาอย่างเห็นใจ พอเห็นพี่เศร้า เขาก็พลอยเศร้าไปด้วย
.
"ลองปอกดูมั้ยล่ะจ้ะ" ทริชาถามขึ้นขณะปองเเอบเปิ้ลให้ลูกๆ อัลทำหน้าหวาดเสียวก่อนที่เอ็ดจะรับมีดมาจากเเม่
"พี่ปอกเป็นหรอ" อัลถามขณะที่มองพี่ชายของตัวเองพลิกลูกเเอบเปิ้ลไปมา เหมือนว่ายังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเริ่มตรงไหน
"ฮะฮะ นี้ครั้งเเรกเลยล่ะ" เอ็ดตัดคำพูดว่า "ไม่เป็น" ออกไป
"พี่ปอกไม่เป็นก็บอกมาเถอะ" อัลเริ่มเเซวพี่
เอ็ดปั้นหน้าเเหย่ๆก่อนจะเริ่มลงมือวางมีดลงบนเนื้อเเอบเปิ้ล
"ฉับ!" เสียงของมีดได้ลงบนเนื้อเเอบเปิ้ล พร้อมกับเสียงเปิดประตู
"ปัง!"
พวกทหารวิ่งกรูเข้ามาพร้องกับเอาปืนจ่อคุณเเม่กับน้องชาย
"อัล! เเม่ฮะ!" เอ็ดร้องเสียงหลง
"เฮ้ย! เจ้าเปี้ยกเนี้ยต้องยิงด้วยหรือเปล่า" เสียงของทหารคนหนึ่งพูดขึ้น
"ไม่ได้มีคำสั่งให้จัดการเจ้านี้นี่นา ไม่ต้องหรอก" นายทหารคนหนึ่งพูดขึ้นพร้องกับเนี่ยวไก่ปืน
"เเกร้ก!"
"อย่านะ จะทำอะไรน่ะ" เอ็ดรีบโวยวายขึ้นมา
"เเค่ทำตามคำสั่งน่ะ อย่าเเค้นกันเลยนะไอ้หนู"
ปัง!