Very Love รักหมดใจ ยัยคาสโนวี่

~ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด~ (เสียงโทรศัพท์ฉันเอง) ^^
ฉันงัวเงียตื่นมารับโทรศัพท์ ใครเนี่ยโทรมาแต่เช้า  ถ้ารู้ว่าใครแม่จะเตะก้านคอเลยนี่
“ฮัลโล...โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย”  ฉันรับ ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าใครโทรมา
[ริซ บ่ายนี้ว่างไหม...] อ้าย!!! เสียงที่รักช้านน น  เสียภาพพจน์อย่างแรง --*
“วะ...ว่าง ทำไมหรอคีย์”  ชวนไปเดทแน่เลย  โฮะๆ ^///^
[คีย์มีเรื่องสำคัญจะบอกริซ] นั่นไง ลางสังหรณ์ฉันไม่ผิด ฮี่ฮี่ มีความสุข
“ค่ะ  ที่ไหนค่ะ” ตื่นเต้น  ทำตัวไม่ถูก
[ที่เดิมครับ] 
“ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะ”  จุ๊บ จุ๊บ
                อ้อ!!! ลืมแนะนำตัว  ฉันชื่อ พาริซ  พัฒนะศักดิ์สกุล  เรียนอยู่ เกรด 11 โรงเรียนเซนต์เบรน
ฉันกับคีย์คบมาเกือบปีแล้ว เรารักกันมาก จนลิลินเพื่อนรักที่คบกันมาตั้งแต่ประถมถึงกับอิจฉา  ก็อย่างนี้แหละ
ใครจะไปเหมือนยัยลิลิน  คบผู้ชายแค่อาทิตย์ละคน  นี่แหละน๋อเพื่อนช้าน
~ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...~ ใครอีกเนี่ย ฉันละเบื่อกับการรับโทรศัพท์ คนสวยก็อย่างนี้แหละ มีแต่คนโทรจีบ โฮะๆ
“ฮะโหล”  ยัยลิลินเพื่อนรักฉันเอง
[นี่แก...ตอนนี้ว่างมั้ย]   ปล่อยให้ฉันได้อยู่บ้านบ้างเถอะค่ะ คุณเพื่อน
“ไม่...ทำไม” หึ แกจะไปไหนก็ไป ฉันจะแต่งตัวไปออกเดทจะแฟนฉันย่ะ
[แล้วตอนนี้แกอยู่ที่ไหน] สงสัยจะสำคัญ ดูเครียดเชียว
“แกจะคุยกับฉันให้ได้เลยใช่ไหม” 
[แน่สิ...เรื่องของแกล้วนๆ] ฉันคิดพลางทำหน้างุนงง
“ฉันอยู่บ้าน  มาสิ”  ขอโทษทีเพื่อน ฉันมีเวลาแต่งตัวไม่นาน   โฮะๆ
[เออ...อีกสิบนาทีถึง เตรียมเปิดประตูไว้เลย] เฮ้ยอะไรของเขา ดูท่าจะเรื่องใหญ่จริง
“อืม...แล้วเจอกัน”  ฉันพูดพร้อมวางหูโทรศัพท์
 
ตี๊น!!!  ใครมาบีบแตรหน้าบ้าน  สงสัยลิลินจะมาแล้ว  เร็วได้ใจจริงเลย
“อ่าว...ไม่มีใครไปเปิดประตูรั้วเลย....ลำบากฉันอีกแล้ว  แม่บ้านหายไปไหนหมด โอ้ย!! ฉันล่ะปวดหัว ฉันพึมพำในใจพลางวิ่งไปเปิดประตูรั้ว
                โอ้...วันนี้เพื่อนฉันขับรถมาเองแฮะ แปลก  ทุกทีพ่อลิลินจะมาส่ง ไม่งั้นก็นั่งแท็กซี่
“อ้าว...พ่อปล่อยให้ขับรถมาเองหรอ” ก็จริง พ่อของลิลินห่วงมาก  แต่ที่ลูกควงหลายคนม่ายเห็นห่วงเลย  แปลกเน๊อะ
“อึ้ม...พ่อไม่ว่างอ่ะ  อีกอย่างรีบด้วย” ลิลินตอบ “อ่าว! ไม่มีใครอยู่บ้านเลยหรอ”
“ไม่รู้หายไปไหนกันหมด ฉันลงจากห้อง บ้านก็เงียบหมดเลย”
“เข้าเรื่องเลยดีกว่า...จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาก  เห็นแกบอกว่าไม่ว่าง”
“เปล่า...ฉันอำแกเล่น  ฉันนี่หรอไม่ว่าง  แกก็รู้นิสัยฉันดีนี่”  แฮะๆ...sorry เพื่อนรัก
“ฉันก็ว่าอยู่  มีหรอที่แกจะไม่ว่าง...เอาล่ะ นี่ฉันจริงจังนะ” เครียดอีก 
“ขนาดนั้นเลย” ฉันแซว ขำๆอ่ะนะ เห็นเครียดนี่ เป็นห่วงเพื่อนไง กลัวเป็นไมเกรน
“ก็เอออ่ะดิ...มันเกี่ยวกับแกโดยตรงเลยนะ” วันนี้ดูลิลินแปลกๆนะ ฉันไม่เคยเห็นเขาเครียดขนาดนี้มาก่อนเลย
“ว่ามา…ถ้าแกอำฉัน ตาย!!!” ต้องเจอแบบนี้
“ฟังดีๆนะ ยัยริซ”
“....”
“คีย์-ชอบ-แซมมี่” เฮ้ย!!! เน้นจัง
O_O
“นั่นไง แกอย่ามาอำฉันเลย ไม่จริงหรอก”  ฉันกับคีย์ออกจะรักกัน
“ฉันไม่ได้อำ  เมื่อวานฉันเห็นเขาสองคนนั่งกินไอติมกันอยู่เลย” ดูหน้ายัยลิลินจริงจังเอาการเลย
“เฮ้ย...แกอย่ามาล้อเล่นน่า” ^^
“ฉันจริงจังนะ”
“จะบ้าหรอ...เมื่อเช้าเขายังโทรชวนฉันไปเดทเลย” 
“แต่ฉันพูดจริงนะ...แกไม่เชื่อเพื่อนรักแกหรอ”
                เมื่อฉันเห็นสีหน้าของลิลิน  ฉันก็เริ่มเชื่อเพื่อนแล้ว ก็เพื่อนฉันเคยโกหกที่ไหนล่ะ
“....”
“แกเชื่อฉันเถอะ...ฉันเป็นห่วงแกจริงๆนะ” มะ...ไม่จริง  ไม่จริงใช่ไหมคีย์  เรารักกัน  ใช่ไหม
“เอางี้...มันนัดแกกี่โมง”
“บ่ายโมง ที่ร้าน  Smelly ข้างโรงเรียนเรา”
“ดี...งั้นฉันไปกับแก”
“เฮ้ย!!! ฉันไปเดทนะย่ะ”
“พูดแบบนี้  แกไม่เชื่อฉันหรอ”
“ไอ่เชื่อก็เชื่ออยู่....แต่”
“แกรักเขามาก  ใช่ไหม” ลิลินตัดบท
“ก็แฟนใคร ใครก็รักนี่  ใครจะไปเหมือนแก คบกันไม่อีกสองวันก็บอกเลิก”
“ก็ฉันรู้ตัวว่าฉันสวยเลือกได้” รู้หรอกย่ะ ว่าสวย
“นี่ลิลิน...ฉันจริงจังนะ  ฉันจะทำไงอ่ะ” U-U
“ทำตัวตามปกติ...แกเชื่อฉัน”
“....”
“แล้วแกบอกกิ๊กแกยัง” อ่าว ยัยนี่ ตั้งแต่ต้นเรื่องฉันออกไปนิสัยดี ไม่มีกิ๊ก ความลับฉันไม่เหลือแล้วว วว  ยัยเพื่อนทรยศ
“อะ...อะไร กิ๊กไร  ไม่มี๊!!!”
“แกคิดว่าจะโกหกฉันได้หรอ ยัยเพื่อนรัก”
“แฮะๆ...ก็ติดเชื้อแกมาไง” ^^
“ยัยบ้า!!!...ฉันไม่เกี่ยว” 
“เฮ้ย!!!  ใกล้จะบ่ายแล้วแก” ฉันพูดหลังจากดูเวลาในนาฬิกาข้อมือ
“ว่าแต่แกจะใส่อะไรไป” ลิลินถามอย่างเร่งรีบ
“ไม่รู้....”
            จากนั้นเราสองคนก็รีบวิ่งขึ้นไปแต่งตัว แล้วมุ่งหน้าไปร้าน smelly
ภายใน ครึ่งชั่งโมง
“ฉันรอแกอยู่แถวนี้นะ”  ลิลินบอกพลางเลี้ยงรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของร้าน
“อะ...อืม” ฉันตอบพลางถอนหายใจ ก่อนลงจากรถ
                ฉันเปิดประตูกระจกใสๆ ให้เห็นร่างของชายที่ดูหล่อเหลาเอาการนั่งรอที่โต๊ะเล็กๆสีสันสดใสภายในร้าน  ฉันเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามชายรูปหล่อคนนั้นที่กำลังเหม่อลอย สายตาลอดผ่านกระจกใสข้างตัวเขา
“อ่าว มาแล้วหรอริซ”  คนที่ทักทายฉัน สีหน้าดูกังวล
“ค่ะ...แล้วที่บอกว่าเรื่องสำคัญ  อะ...อะไรหรอ”  ตื่นเต้นจนขาสั่นนะเนี่ย
“เอ่อ...คือ ระ...เรา...” แต่งงานกัน  ^^
“....” รึว่าจะเป็นอย่างที่ลิลินบอก  มะ...ไม่จริง
“ระ...เราเลิกกันเถอะ” O_O ไม่จริง.....
“วะ...ว่าไงนะ” เมื่อได้ยินคำนี้  ฉันไม่ได้เสียใจสักนิด แต่อึ้ง...ที่เขาบอกเร็วเกินไปที่ฉันจะตั้งตัวได้ แม้จะเตรียมใจแล้วก็ตาม
 
“คือ คีย์คบกับแซมมี่ไปแล้ว  หวังว่าริซจะไม่โกรธคีย์นะ”  อิตาผู้ชายเฮงซวย พูดคำนี้ออกมาได้ไง 
“ค่ะ...ไม่โกรธ” ^^
เพลี้ย!!!  ฉันลุกขึ้นพลางฟาดฝ่ามือไปที่แก้มข้างซ้ายเขาอย่างจัง  จนคนในร้านเขาหันมามองฉันเป็นตาเดียว
                ฉันเดินออกจากร้าน โดยที่ไม่สนใจใครทั้งนั้น  แม้แต่คนที่บอกเลิกฉันอยู่หยกๆ
“เป็นไงบ้างแก” ลิลินถามโดยความความเป็นห่วง
“อย่างที่แกว่า...เค้าคบกับยัยแซมมี่จริงๆ” ฉันสูดหายใจลึกๆก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา
“นั่นไง...แล้วแกจะเอาไงต่ออ่ะ” 
“ผู้ชายมันมีคนเดียวบนโลกรึไง”  ^^
“ฉันว่าแล้ว คนแบบแกมันเศร้าได้ไม่นานหรอก”
“ฮี่ฮี่...เหอะๆ คิดว่าฉันแคร์เขาหรอ” เหอะ ฉันก็ไม่มีเค้าแค่คนเดียวหรอกน่า
“ฉันว่าแล้วไง”
~ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด~ เสียงโทรศัพท์ดังขัดบทสนทนาพอดี
“แปปนะแก  รับโทรศัพท์ก่อน” ฉันบอกเพื่อนรักพลางหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า
“ฮัลโล”
[พาริซใช่ไหมครับ] เสียงผู้ชายคนหนึ่งทักในโทรศัพท์
“ชะ...ใช่ค่ะ ใครค่ะ” เสียงไม่คุ้นเลยแฮะ...กิ๊กก็ไม่น่าจะใช่
[ผมชื่อ เรียวมะ ครับ] เรียวมะ ช้านไม่รู้จักแก
“แล้วโทรมา มีอะไรรึเปล่าค่ะ” แล้วหมอนี่เอาเบอร์ฉันมาจากไหน
[ผมจะชวนคุณพาริซไปกินไอติมน่ะครับ] เฮ้ย!!! ไอ่นี่ท่าจะบ้า หน้าฉันยังไม่เคยเห็นเลย นึกว่าฉันจะไปกับนายหรอ  ฝันไปเถอะย่ะ
“เออ...ต้องขอโทษด้วนนะค่ะ คือ...”
[ผมเข้าใจครับ ว่าคุณพึ่งเลิกกับแฟน คงยังไม่พร้อม]
‘หมอนี่รู้ได้ยังไงว่าฉันพึ่งเลิกกับแฟน’ ฉันคิดในใจแล้วหันไปตามหาเจ้าของเสียงในโทรศัพท์ เผื่อจะอยู่แถวนี้
“เออ...ค่ะ”  ฉันพูดประโยคสุดท้าย ก่อนวางหู  แล้วเดินไปหาลิลินที่ยืนอิงรถอยู่
“นี่ยัยลิลิน เธอรู้จัก คนชื่อ เรียวมะไหม” ฉันถามเพื่อนขณะก้าวขาขึ้นรถ
“รู้  แล้วแกรู้จักเขาได้ยังไง”
“ก็คนที่โทรหาฉันเมื่อกี้ เขาบอกว่าชื่อ เรียวมะ”
“กรี๊ด!!! จริงหรอยัยริซ”
“ก็เอออ่ะดิ...ฉันจะโกหกแกทำไม”
“เรียวมะ เป็นคนนึงที่ป๊อปในโรเรียนลีแกนซ์เลยนะแก”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน”
“นี่แกเป็นเพื่อนฉันรึเปล่าเนี่ย  แล้วเค้าว่าไงบ้าง”
“เค้าชวนฉันไปกินไอติม”
“แล้วแกตอบเค้าว่าไง”  แววตาลิลินดูลุ้นมาก
“ไม่อ่ะ”
“ไอ่บ้า...แกรู้ไหมมันหมายความว่าไง”
“จะไปรู้อะไรล่ะ...แกก็บอกฉันมาดิ”
“เค้ากำลังจีบแกอยู่...แกไม่รู้หรอ”
“อ่าว...ก็ฉันไปสนใจนี่”
“โอ้ย...ฉันมีเพื่อนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ฉันปวดหัวกับแกจริงๆ”
“ก็ฉันไม่สนใจหมอนั่นนี่”
“แกไม่คิดที่จะควงหนุ่มหล่อไปเย้ยอิตาคีย์หน่อยหรอ” ลิลินยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ไม่อ่ะ...ฉันไม่อยากควงหมอนั่น”
“แกยังไม่เห็นหน้า อย่าพึ่งตัดสินเลย”
“หมอนั่นมันหล่อมากเลยหรอ”
“หล่อกว่าอิตาคีย์ล่ะกัน”
“เอาไว้ก่อนแล้วกัน”
“ตามใจแกเถอะย่ะ...อุตสาห์แนะแนวทางให้”
“เออน่า...เอาไว้ก่อน”
“....”
~ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด~
“ฮัลโล”
[ริซ ว่างจะคุยกับกัสมั้ย] อ๊ากก!!  กัส O_O
“ใครอ่ะแก” ลิลินถามฉันขณะขับรถ
“กัส...”
“เฮ้ย!!...แกเขี่ยมันทิ้งไปแล้วมะ...”
อุ๊บ !!!
“เบาๆหน่อย” >< ฉันมือปิดปากยัยลิลินอย่างเร็ว แล้วกลับมาคุยโทรศัพท์ต่อ
“ริซว่าง กัสมีไรหรอ” ^^ ถือว่าเป็นอดีตกิ๊กนะเนี่ย
[คือ...กัสได้ข่าวว่าริซเลิกกับคีย์แล้ว จริงหรอ] ทำไมข่าวมันเร็วจัง
“เอ่อ..จริง”
[เสียใจด้วยนะ] ญาติฉันไม่ได้เสียซักหน่อย
“ขอบใจจ๊ะ”
[เรายังรอริซอยู่นะ] อึ้ง!
[ตุ๊ด...ตุ๊ด...ตุ๊ด]
“อ่าว...วางซะล่ะ”
“เค้าโทรมาทำไมหรอ ยัยริซ” ลิลินถามหลังจากที่ฉันวางหู
“เค้าบอกว่า...จะรอฉัน”
“จริงหรอ!!!”
( -- )( __ )( -- )( __ )
“แล้วแกว่าไง”
“เค้าวางไปก่อน”
ฉันกลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากเจอปัญหาในชีวิตมาหนึ่งวันเต็มๆ
~ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด~ (ใครอีกล่ะเนี่ย)
เบอร์แปลกซะด้วย...ฉันไม่อยากรับเลยไอ่เบอร์ที่มีความเสี่ยงกับคนโรคจิตเนี่ย
เอาว่ะ...รับก็รับ
“ฮัลโล”
[ว่าไงจ๊ะ...ยัยหมาตกกระป๋อง]
“คุณเป็นใคร”
[แกจำเพื่อนสุดที่รักแกไม่ได้หรอ ยัยริซ]
“ยัยแซมมี่” ฉันกับยัยแซมมี่เป็นคู่อริกันมาตั้งแต่ประถมแล้วล่ะ
[ความจำดีนี่ อิอิ]
“แกโทรมาทำไม”
[โทรมาแสดงความเสียใจกับความรักของแกไงล่ะ]
“เรื่องอะไรไม่ทราบ”
[ก็เรื่องเธอกับคีย์ของฉันไงล่ะ] หน้าด้าน...คีย์ของเธอหรอ หึ
“เธออยากได้มากเลยหรอ...ไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั่นน่ะ”
[ของที่เป็นของแก...ฉันแย่งหมดแหละ]
“แล้วแกคิดว่า เขาจะเอาแกงั้นสิ”
[อ้าย!!! ยัยบ้า]
“ถ้าจะโทรมาแค่นี้แกอย่าโทรดีกว่า เปลืองเงินแกเปล่า...เห็นว่าบ้านกำลังล้มละลายไม่ใช่หรอ ช่วยพ่อแม่ประหยัดหน่อยสิ”
[กรี๊ด!!!!] หึ...สมน้ำหน้า เล่นกับใครไม่เล่น กับเล่นกับพาริซ เชอะ
[ตุ๊ด...ตุ๊ด...ตุ๊ด]
                ฉันนอนแผ่บนเตียงที่รักอันหนานุ่น และคิดถึงเรื่องราวระหว่างฉันกับคีย์...
จนฉันเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว