สัญญามันใจ..ยายตัวแสบ

มีนากำลังเดินจะไปขึ้นรถ แต่เธอต้องหยุดเมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนมองเธออยู่ใต้ต้นไม้ มีนาหันกลับไปมอง และเมื่อมองดูชัดๆ ก็พบว่านิษากำลังยืนยิ้มให้เธออยู่ มีนาเดินกลับมานั่งคุยกับหล่อน

     “ขอบคุณเธอมากนะ ที่ทำให้ฉันเห็นค่าของเขา”มีนาดูจะงง กับคำพูดของนิษา เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

     “ของใครค่ะ ฉันไม่เข้าใจ”มีนาถาม นิษายิ้มท่าทางเป็นมิตรราวกับคนละคน กับเมื่ออาทิตย์ก่อน หล่อนจับมือเธอ

     “เห็นค่าว่า เราควรที่จะรักคนที่เขารักเรานะสิ ไม่มีใครทำให้เรามีความสุขได้มากกว่าคนที่เขารักเราหรอกนะ ฉันเหนื่อยที่จะต้องวิ่งตามหารักแล้วหละ รักแท้อยู่ใกล้เลยหันมองกลับหลัง”นิษาพูด หล่อนกำลังย้ำความรักของเธอ

     “ขอโทษนะฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น คุณคงขอบคุณคนผิดแล้วหละ”มีนาคงจะทนฟังต่อไปไม่ไหว เพราะไม่งั้นความจริงที่เธอแอบเก็บไว้มันอาจแสดงออกมาก็ได้ เธอจึงเลือกที่จะเดินหนี นิษาแอบยิ้มด้วยความสะใจลึกๆ

                สุธีนั่งอยู่ที่หน้าเคาร์เตอร์ที่บริษัทแห่งหนึ่ง ไม่นานนักคนที่เขารอคอยก็เดินออกมา สุธีรีบเดินเข้าไปหา

     “เอ๋...นี่ฉันตาฟาดไปหรือเปล่าเนี่ย ที่คุณมาถึงที่นี่ได้”นิษายิ้มอย่างแปลกใจ แน่หละร้อยวันพันปี สุธีไม่เคยคิดจะมาอยู่แล้ว ทั้งสองออกไปนั่งทานกาแฟ ที่ร้านใกล้ๆ หล่อนดูจะไม่มีท่าทางดีใจเหมือนแต่ก่อน

     “คุณดูเปลี่ยนไปเยอะนะ”สุธีถามขึ้น เพราะหล่อนวางท่าทางเมินเฉย ต่างจากนิษาคนเก่า ที่เคยตามตื้อเขา

     “คุณคิดว่าฉันจะต้องดีใจที่คุณมาหาฉันอย่างนั้นหรือ ฉันรู้ที่คุณมาที่นี่ไม่ได้คิดพิวาสฉันสักหน่อย”นิษาพูด

     “แต่คุณก็ยังเดาเก่งเสมอนะ ผมอยากพูดเรื่องธนา”สุธีพูดขึ้น นิษายิ้ม เพราะมันเป็นไปตามที่เธอคาดหมายไว้

     “คุณไม่ได้รักเขา แล้วคุณจะกลับไปปั่นหัวเขาทำไมอีก”สุธีพูด นิษามองด้วยสายตาของผู้ที่เป็นต่อ

     “ใครบอกคุณว่าฉันไม่รักเขา คุณต่างหากที่ฉันไม่เคยรัก ฉันจะบอกอะไรให้นะ ความรักของฉันคือการที่ได้ถูกรัก ไม่ใช่การวิ่งตามหารักหรอกนะ”นิษาพูดด้วยท่าทางอันเย็นชา

      “คุณกำลังจะบอกว่าคุณยินดีที่จะไปใช้ชีวิตอยู่บนดอยอย่างนั้นหรือ”สุธีพูดขึ้นมาบ้างทำให้เธอถึงกับสะอึก

     “ผมมีข้อเสนอ และคิดว่าคุณคงไม่อยากปฏิเสธมัน ผมรู้จักคนอย่างคุณดี”สุธีพูดจบยื่นซองจดหมายให้นิษา และเดินออกจากบริษัทไป นิษาหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน และมองตามสุธีจนเขาเดินไปลับตา

                ในวันหยุดสุธี ไปที่บ้านของสายธาร เขาเอาอกเอาใจ และตามใจสายธารทุกอย่างจนดูแปลกผิดปกติ ไม่ว่าเธอจะให้ทำอะไรเขาก็ยอมทำแต่โดยดี

     “พี่สุธีมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ”สายธารทนดูต่อไปไม่ไหว สุธีมีสีหน้าเหมือนคนที่ถูกจำได้เมื่อทำความผิด

     “พี่อยากให้น้องเชื่อใจพี่ ไว้ใจพี่จะได้ไหม”สุธีพูดขึ้น สายธารดูจะงง เขาไม่เคยพูดอะไรแปลกๆ แบบนี้สักครั้ง

     “มีเรื่องอะไรหรือค่ะ”สายธารมองด้วยสีหน้าจริงจัง สุธีฝืนยิ้มและแกล้งทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

     “เปล่า..พี่พูดเผื่อไว้ กลัวว่าสักวันน้องจะเกลียดพี่ แต่ขอให้น้องรู้ไว้อย่างนะ ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไง น้องจะเป็นคนแรกที่พี่จะไม่มีวันทำร้าย พี่ให้สัญญา”สุธีชูนิ้วก้อยและยิ้มให้เธอ สายธารรู้สึกว่ามันแปลกๆ แต่เธอก็ยอมเกี่ยวก้อย ท่าทางของเธอดูมีความสุขมากทีเดียว

                หนึ่งอาทิตย์ต่อมาสายธารยังคงดูเหมือนคนที่มีความสุขที่สุดจนเป็นที่อิจฉาของเพื่อน ๆ

     “ท่าทางเหมือนคนมีความสุข หรือเหมือนคนบ้ากันแน่”มินทร์ตากระซิบบอกมีนา ทั้งสองมองดูแล้วก็นึกขำ

     “พวกเธอนิทาฉันอยู่หรือ...ช่างเถอะช่วงนี้ฉันอารมณ์ดี”สายธารดูจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอยังคงเอาแต่ยิ้ม

     “อื้อ..วันนี้ไปที่โรงพยาบาลกันนะ”สายธารพูดขึ้นและรีบเตรียมตัวเพื่อเข้าเรียนวิชาต่อไป เพื่อนทั้งสองพอจะนึกออกแล้วหละสาเหตุที่ทำให้เจ้าหล่อนมีความสุขนักหนา ก็คือคนที่อยู่โรงพยาบาลนั้นเอง

                นิษาเดินเข้ามาในห้องตรวจของสุธี เขามองดูหล่อนด้วยสีหน้าแปลกใจ ก่อนที่เธอนั่งลงตรงหน้า

     “ตกลง ฉันรับข้อเสนอของคุณ”นิษาพูดแต่สุธียังคงมีท่าทางงง เขาคิดมันอยู่ครู่ใหญ่จึงนึกออกว่าเธอหมายถึง

     “งั้นหรือ ผมขอถามคุณจริงๆ เถอะ คุณเคยรักธนาบ้างไหม”สุธียังอดสงสัยไม่ได้ เพราะเธอมักเปลี่ยนใจเอาง่ายๆ

     “ธนาเหรอ เขาเป็นคนดี ดีจนไม่สามารถที่จะให้ความสุขอย่างที่ฉันต้องการได้”นิษาพูดถึงธนา ท่าทางเย็นชา

     “คุณไม่คิดบ้างหรือว่าความสุขของคุณมันมากเกินไป มากจนไม่สามารถที่จะเติมให้เต็มได้”สุธีรู้สึกโกรธขึ้นมา

     “อื้อ คุณนี่ยังปกป้องเพื่อนเสมอ แต่ฉันมีข้อแม้นะ”นิษาพูดก่อนจะยื่นข้อเสนอ สุธีดูจะแปลกใจไม่น้อย

     “ฉันขอให้คุณเลิกยุ่งกับยายน้อง ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังฉัน”นิษาพูดจบทำเอาสุธีถึงกับอึ้งและนิ่งไปทันใด

     “อย่าคิดว่าฉันจะดูไม่ออก เรื่องระหว่างคุณกับยายน้อง”นิษาพูดจบเธอก็เดินออกจากห้องนั้นไปและยังคงปล่อยให้สุธียืนนิ่งด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ เขาจะถอยมันตอนนี้หรือจะเดินหน้าต่อไป

                ธนากลับมาที่บ้านด้วยท่าทางดีอกดีใจ เพราะหวังว่าจะได้เจอมีนา แต่แล้วก็ผิดหวังและนึกขึ้นได้ว่าเธอย้ายออกไปจากบ้านนานเป็นเดือนแล้ว ธนาเดินถอนหายใจใหญ่นั่งลงที่โซฟาห้องรับแขก

     “เหนื่อยมากหรือลูก”ผู้เป็นแม่ถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของลูกชายสุดที่รัก ธนายิ้มและส่ายหน้า

     “ไม่หรอกครับ แล้วนี้พ่อไปไหนเสียหละ”ธนาถามเมื่อคิดว่าผู้เป็นพ่อคงไม่อยู่บ้านอย่างแน่นนอน

     “เข้าไปในไร่ เห็นว่าคนงานมีปัญหากัน พ่อก็แก่แล้วนะลูก ธนาไม่เปลี่ยนใจจริงๆ หรือ”แม่ดาวเรืองพูด

     “แม่ครับ อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลยนะครับ คำตอบนั้นแม่ก็น่าจะรู้ดี”ธนาตอบผู้เป็นแม่น้ำเสียงหนักแน่

                สุธียืนอยู่ที่สวนหลังบ้านของธนา ทั้งสองคุยอะไรกันอยู่นานกว่าชั่งโมงแล้ว สีหน้าเคร่งเครียด

     “ฉันเคยบอกนายแล้วใช่ไหม ว่านิษาเขาไม่เหมาะกับนายหรอก นายยังคิดจะกลับไปคืนดีกับเขาอีกเหรอ”สุธีพูด

     “พอเถอะ นายจะพูดเรื่องนี้อีกทำไม”ธนาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เขาไม่อยากสนใจฟังมันอีก

     “แล้วนายเอาคุณมีนาไปไว้ที่ไหน ฉันรู้นะว่านายคิดอย่างไง”สุธีพูดขึ้นทำให้ธนาถึกกับนิ่งเงียบไปอีกครั้ง

     “นายคอยดูนะ ฉันพิสูจน์ธาตุแท้ของคนอย่างนิษาให้ดู”สุธีมีสีหน้าจริงจัง ธนานิ่งคิด นั้นไม่ใช่เพราะนิษาแต่เป็นเพราะมีนาต่างหาก นั้นสินะเราคิดอย่างไงกับเธอ ธนาได้แต่ถามตัวเอง

                ธนานัดกับนิษามายังร้านประจำที่พวกเข้าเคยมาบ่อยๆ เธอยังคงแสดงท่าทางดีใจทุกครั้งที่ได้เจอธนา

     “ธนา ฉันอยู่ท่านี่ค่ะ”นิษาโบกมือให้สัญญาณกับธนา เขายิ้มให้จนเมื่อเธอเดินเข้ามาถึง

     “เราไม่ได้มาที่แบบนี้นานแล้วนะค่ะ”นิษานั่งเกาะแขนธนาไม่ยอมห่าง

     “อาทิตย์หน้าคุณจำได้ไมเป็นวันอะไร”ธนากระซิบถามข้างหูของนิษา เธอยิ้มด้วยความชอบใจ

     “จำได้สิค่ะ ฉันเคยลืมมันเสียที่ไหน วันเกิดของคนรักของฉัน”นิษากระซิบตอบเขาท่าทางยัวยวนนัก

     “ผมจะจัดงานเลี้ยงที่บ้าน อย่าลืมไปนะผมมีเรื่องเซอร์ไพร์คุณ”ธนาพูดกับหล่อน ที่ดูจะตื่นเต้นที่สุด

                สายธารนั่งรอให้คนไข้ของสุธีหมดเสียก่อน เธอไม่อยากรบกวนเวลางานของเขา จนถึงเวลาที่เธอรอ

     “สุธีทางนี้ค่ะ”เสียงนั้นทำให้สายธารยิ้มไม่ออกและรีบหลบทันที เธอแอบมองก็พบว่านิษาเดินเข้ามาเกาะแขนสุธีไม่ยอมห่าง อย่างกับคนรักกันไม่มีผิด เธอแอบตามไปดูก็พบว่าสุธีไม่ได้ปฏิเสธหล่อนแต่อย่างไร

     “พี่สุธี ทำไมถึงทำกับพี่ธนาได้”สายธารแอบมองด้วยความผิดหวัง เธอไม่อาจจะห้ามน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาได้ สายธารอย่างพูดให้มันรู้เรื่องเสียวันนี้ เธอจึงดักรอทั้งสองที่หน้าประตูร้านอาหาร

     “น้อง!!”สายธารยืนอยู่ตรงหน้าสุธี และตบหน้าของสุธีเต็มแรง ว้าย..เสียงร้องด้วยความตกใจของนิษา

     “นี่ยายน้อง..! เธอตบหน้าสุธีทำไมไม่ทราบ”นิษาผลักสายธารออกห่างจากสุธี สายธารยังคงร้องไห้และมองสุธีด้วยความผิดหวัง สุธีทำได้แต่นิ่งเฉยเขาไม่มีแม้แต่คำอธิบายหรือคิดที่จะพูดอะไร เอาแต่หลบหน้าของเธอ

     “พี่ทำได้ไง! พี่ทำอย่างนี้ได้อย่างไง!”สายธารเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุดก่อนจะเดินเข้าไปหมายจะตบอีกครั้ง

     “หยุดนะ ไม่งั้นฉันนี่แหละจะตบเธอบ้าง”นิษาง้างมือขึ้น สายธารจึงหยุด สุธีจับมือของนิษาเอาไว้ทันและดึงแขนเจ้าหล่อนเดินผ่านสายธารไปด้วยความเย็นชา สายธารหัวใจแทบสลายนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

                หลังจากวันนั้นสายธารก็ดูจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับอาทิตย์ที่ผ่านมา มินทร์ตาได้แต่มองเธอไม่กล้าแม้แต่จะพูดเล่น เมื่อเห็นท่าทางอันเศร้าสลดของเพื่อนสาว

     “อาทิตย์ที่แล้วเหมือนคนกำลังมีความรัก มาอาทิตย์นี้เหมือนคนกำลังอกหักเลยว่าไหม”มีนามองดูเมื่อมินทร์ตาพูดจบ สายธารใจล่องลอยจนไม่รู้ว่ามีนาและมินทร์ตากำลังมองอยู่

     “นั่นสิ มันเกิดอะไรขึ้นนะ”มีนาอดที่จะสงสัยไม่ได้ แต่ท่าทีอย่างนั้นจะถามตอนนี้คงไม่ได้คำตอบที่ดีแน่นอน

                เย็นวันศุกร์ สายธารมีท่าทางดีกว่าหลายๆ วันก่อน แต่ความร่าเริงของเธอก็หายไปพร้อมๆ กัน

     “มีนา มินทร์ตา วันเสาร์นี้ไปที่บ้านนะ งานวันเกิดพี่ชายฉัน”สายธารพูดน้ำเสียงเรียบและดูเย็นชา

     “อื่อ..ฉัน”มีนากำลังคิดที่จะหาทางปฏิเสธ เธอไม่อยากจะไปพบกับธนาอีก แต่สายตาของสายธารยังคงเศร้าจนยากที่จะปฎิเสธได้ เจนจิตรและเพื่อนเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาพอดี

     “ได้ยินว่าเสาร์นี้วันเกิดพี่ธนาเหรอ”เจนจิตรพูดขึ้น สายธารพยักหน้า มีนามองหน้าเจนจิตรเพราะไม่น่าไว้ใจนัก

     “เธอคิดจะไปป่วนงานเขาหรือไง”มีนาพูดอย่างคนที่รู้ทัน เจนจิตรแอบบ่นเล็กน้อยเมื่อมีนาจ้องมอง ทั้งสองอาจจะไม่ใช่ศัตรูกันเหมือนก่อน แต่ดูทั้งคู่ไม่มีใครยอมใครทำให้ทั้งมีนาและเจนจิตรยังกัดกันไม่เลิก

     “นี่พวกเธอสองคนเมื่อไหร่จะพูดกันดีๆ บ้างหละ”สายธารถามเมื่อดูเหมือนจะไม่มีใครยอมใครก่อน

     “เถอะน่า เพื่อรสชาติของชีวิต..จริงไม่เจน”มีนาพูดและหัวเราะขึ้นมา เช่นเดียวกับเจนจิตร ความจริงแล้วสองคนนั้นดูจะเป็นห่วงกันมากที่เดียว แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะเสียฟร์อมถ้ายอมก่อนนั้นเอง

                เย็นวันเสาร์ ที่บ้านของสายธารที่ลานกว้างของสนามหน้า มีโต๊ะจัดเรียงกับผ้าปูโต๊ะสีขาวสะอาดตา ซุ้มอาหาร เครื่องดื่ม ที่วางกันอย่างเป็นระเบียบ ทั้งเพื่อนเก่าๆ ของธนา และคนงานที่บ้านเริ่มทะยอยกันเข้ามาร่วมงาน

     “เรียบร้อยทุกอย่างไหม”แม่ดาวเรืองมีผู้มีท่าทางใจดีถามคนงาน ที่กำลังจัดเตรียมสถานี

     “ขอบคุณ คุณแม่มากนะครับที่เตรียมงานให้ผม”ธนากราบที่อกผู้เป็นแม่ก่อนจะโอบกอด

     “ดีเสียอีกบ้านเราไม่ได้จัดงานมานานแล้วถือเป็นการเลี้ยงคนงานไปด้วย ว่าแต่ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะจัดงานวันเกิดวันนี้มีอะไรพิเศษหรือเปล่า”แม่ดาวเรืองถาม ธนายิ้มและบอกว่าเป็นความลับ

                เวลาราวหนึ่งทุ่มตรงนิษาเดินลงจากรถ เธอสวมชุดราตรีสีขาวพร้อมกล่องของขวัญยื่นที่โต๊ะหน้าทางเข้า

     “มาแล้วหรือครับ วันนี้คุณดูสวยมาเลยครับ”ธนาพูดขึ้นเมื่อเดินเข้าไปโอบกอดเธอ นิษายิ้มรับ เธอตกใจและขยับตัวออกจากแขนของธนาทันที เมื่อสายตาของหล่อนไปสบเข้ากับสุธีที่กำลังเดินเข้ามาในงาน

     “นึกว่าจะไม่มาเสียแล้วคุณหมอ”ธนาหันไปทักเพื่อนสนิท นิษาวางท่าลำบากใจไม่น้อย วันนี้เธอรับปากสุธีที่จะบอกเลิกกับธนาอย่างเด็ดขาด เพื่อจะแลกกับการได้ได้แต่งงานกับสุธี เธอเชื่อมาเสมอว่าสุธีคงยังมีใจให้เธอ นิษาหันกับมาหาสุธี แต่เธอต้องแปลกใจเมื่อสุธีมองอะไรบางอย่างด้วยสายตาตกตะลึง สายธารเดินออกมาในชุดสีชมพู

     “เฮ้ย...สายตาแบบนี้ อย่ามามองน้องสาวฉันนะ”ธนาหวงก้าง และปลุกสุธีให้ตื่นจากอาการตกตะลึง นิษามองตาเขียวใส่สุธีด้วยความความหึงหวง สุธีจำต้องทนทำไม่สนใจ ทั้งๆ ที่เขาก็แอบมองดูสายธารอยู่เรื่อยๆ

     “พี่ธนา..สุขสันวันเกิดนะค่ะ”สายธารเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา แต่เธอทำเชิดใส่ไม่สนใจแม้แต่จะทัก สุธีรู้สึกหน้าแตกเมื่อส่งยิ้มให้เธอ แต่ถูกเมินมองผ่านไป สายธารยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง สุธีดีใจนึกว่าเธอจะยิ้มให้

     “มีนา มินทร์ตา ทางนี่”สายธารมองสุธีด้วยหางตาก่อนจะเดินผ่านไปเหมือนว่าเขาเป็นอากาศที่ไม่มีตัวตน

     “เด็กอะไร ไม่มีมารยาท”นิษาตำหนิและมองตาม สุธีมองเจ้าหล่อนด้วยสายตาที่ไม่พอใจ ก่อนจะขอตัวเดินหนี

                แขกที่เข้ามาในงานก็ดูเหมือนจะเยอะมากเป็นพิเศษ ทำให้นิษารู้สึกกลัวขึ้นมา เธอเดินเข้าไปคุยกับสุธี

     “ฉันว่าเราเลื่อนไปก่อนดีไหม วันนี้คนเยอะแยะไปหมด”นิษาท่าทางกังวลใจ สุธีแอมยิ้มด้วยความพอใจ

     “ผมมีโอกาสให้คุณเลือกได้แค่ครั้งเดียว มันเป็นอนาคตของคุณนะ”สุธีพูด นิษาคงต้องใช้ความคิดอย่างหนัก

     “มีนา ดูน้องสิ มองคุณพี่หมอซะตาเขียวยังกะจะกินเขาได้ทั้งคน ฉันว่าสองคนนั้นก็ดูแปลกๆ”มินทร์ตาพูดขึ้น

     “อื้อฉันก็คิดว่าอย่างนั้น..พวกเขากำลังพูดเรื่องอะไรกันนะ”มีนาพูดขึ้น ทั้งสองมองสายธารและผ่านไปที่สุธี

     “อยากรู้จริงๆ เหรอ”เสียงของเจนจิตรทำให้ทั้งมินทร์ตา และมีนาตกใจ เจนจิตรและเพื่อนๆ ครบทีม มองตาม

     “ทำไมมาเงียบๆ ตกใจหมด”มีนาต่อว่าคู่กัดของเธอ เจนจิตรหันไปสั่งการเพื่อนสาว ก่อนที่พวกนั้นจะแยกไป

     “เธอกำลังจะทำอะไร”มีนาเริ่มไม่ไว้ใจเจนจิตร ดูท่าทางแล้วคงไม่ได้เป็นเรื่องดีแน่นอน เจนจิตรยิ้มและให้รอดู