4 สหายพจญเเดนออเคมิสต์ ( FMA BBI )

ที่นี่มันที่ไหน ทำไมมองไปทางไหนก็เห็นเพียงเเต่สีขาว เเต่ทำไม ถึงรู้สึกคุ้นเคยจัง

"เจน เธอมีสิทธิ์อะไรถึงมาห้ามฉันกัน ฉันเเค่อยากจะช่วยอัลก็เท่านั้นเอง!"

เอ๊ะ! นั้นเอ็ดหนิ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ เเล้วคุยกับใครอยู่น่ะ

"หากนายร่วมมือกับโฮมุนครุส นายต้องกลายเป็นโฮมุนครุสเข้าสักวัน!"

นั้นฉันนี่นา ที่นี่เป็นที่ที่ฉันมักคุยกับเอ็ดบ่อยๆในฝันสินะ

"มีหลักฐานหรือเปล่าล่ะ!"

"ฉันเป็นคนเขียนฟิคของพวกนายนะ ฉันรู้เรื่องของพวกนายหมดนั้นเเหละ"

เอ็ดเลิกคิ้วขึ้น

"ถามจริง มีเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้เกี่ยวกับฉันบ้างหรือเปล่า"

"มีบ้าง" ตัวฉันตอบสั้นๆ

"เเล้วมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับฉันที่เธอรู้บ้างล่ะ"

"เกือบทุกอย่าง ตั้งเเต่ตอนที่นายชุบชีวิตเเม่ ตอนที่นายเสียขาเเละเเขน ตอนที่อัลเสียร่างกายเเละนายก็ตรึงวิญญาณของอัลเข้ากับชุดเกราะ ตอนที่นายสอบเข้าเป็นนักเล่นเเร่เเปรธาตุ ตอนที่นายกระชากหน้ากากบาทหลวง ตอนที่นายตามหาศิลานักปราชญ์ เเละอะไรเกี่ยวกับนายอีก รวมถึงเรื่องราวของวันที่นายสลักไว้กับนาฬิกาเงินด้วย!"

เอ็ดเงียบลง พวกเราจึงเงียบกันไปอีกนาน

"ข...ขอโทษ" ตัวฉันตอบขึ้น ฉันเห็นน้ำตาเริ่มไหลลงมาจากใบหน้าของตัวฉันช้าๆ

"อย่าร้องสิ ฉันไม่อยากทำให้เธอร้องไห้เหมือนยัยนั้นนะ"

"วิลรี่..ใช่มั้ย"

"อืม"

ฉันมีข้อเเตกต่างจากเอ็ดก็ตรงนี้เอง เพราะฉันไม่ใช่คนเข้มเเข็งอะไรมากเท่ากับเอ็ด คงเป็นเพราะฉันไม่มีจุดประสงค์ที่จะเข้มเเข็งก็เป็นได้

"เอ็ด ฉันอยากช่วยน้องของนาย"

"ยังไงล่ะ"

"ไม่รู้ เเต่คงต้องมีสักทาง นายช่วยหยุดการวิจัยได้มั้ย ฉันไม่อยากให้นายต้องจบลงเเบบนั้น"

"จบลง..เเบบไหนล่ะ"

"นายจะถูกเอ็นวี่ฆ่า อัลเเละรอยจะมาช่วยนาย สุดท้าย2คนนั่นจะตาย"

เเววตาของเอ็ดหมองลง ฉันคงทำให้นายเสียใจสินะ

"นายจึงชุบชีวิต2คนนั้นขึ้นมาด้วยชีวิตของตนเอง ทั้ง2คนจึงฟื้น นายก็ตาย โฮเฮมไฮม์จึงนำร่างของนายไป เเละสร้างโฮมุนครุสขึ้นมาใหม่ โดยลบความทรงจำของนาย เเละตั้งชื่อว่าไพรด์"

"บ้าไปเเล้ว" เอ็ดพูดขึ้นอย่างเเผ่วเบา เหมือนกับไม่อยากให้ฉันได้ยิน

"เเต่นี่คือความจริงต่อจากนี้ ฉันจะหาทางช่วยนายเเละน้องของนาย เเต่ขอร้อง หยุดทำการวิจัยต่อจากนี้ได้มั้ย"

เอ็ดเงยหน้าขึ้น เเละพยักหน้าช้าๆ ใบหน้าของเขาเจ็บปวดมากเมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

.

"ฉันว่า...ถึงเวลาที่ฉันต้องไปเเล้วล่ะ จะถึงเวลาที่ฉันต้องตื่นเเล้ว"

"เธอจะช่วยฉันจริงหรอ" เอ็ดพูดขึ้น ใบหน้าของเขาดูดีขึ้นเล็กน้อย

"เเน่นอน ฉันสัญญา" ตัวฉันค่อยๆยื่นนิ้วออกมา "เกี่ยวก้อยสัญญากัน"

"ได้เลย" เอ็ดยิ้มเเละร่าเริงขึ้นอีกครั้ง พร้อมยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วของฉัน

"สัญญาเอ๋ยสัญญา วันเวลาผ่าไป สัญญานั้นจะไม่เสื่อมคลาย"

ตัวของฉันกับเอ็ดค่อยๆจางหายไป ฉันถูกทิ้งอยู่ในห้องสีขาวอีกครั้ง

นั้นสินะ คงจะถึงเวลาที่ฉันต้องทำตามสัญญาเเล้วล่ะ...