4 สหายพจญเเดนออเคมิสต์ ( FMA BBI )
7.4
jane
แชร์นิยาย
12) จริงหรือฝัน!?!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากที่ฉันตกใจภาพที่อยู่ตรงหน้า เอ็นวี่ก็พุ่งมาอย่างรวดเร็ว ฉันเเปรธาตุหอกขึ้นเเละ เขวี้ยงใส่เอ็นวี่
"เเย่จริง เสียศิลานักปราชญ์ไปอีก1จนได้" เอ็นวี่พูดขึ้นก่อนจะดึงหอกออกมาเเละฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว
"ทำเเสบนักนะเจ้าเปี้ยก"
ฉันโกรธสุดขีดพร้อมกับพุ่งไปหมายจะฟันเอ็นวี่ เเต่ร่างนั้นดันหลบทัน
"ประมาทไปหน่อยนะเจ้าเปี้ยก" เอ็นวี่พูดขึ้นเเละเตะจนฉันตัวลอยไปกระทบกับพนังห้อง
"โอ๊ยยยยย!!" ฉันร้องด้วยความเจ็บปวดเเละพยายามลุกขึ้นเเต่เอ็นวี่นั้นเข้ามาประชิดซะเเล้ว
"วันนี้จะเป็นวันตายของเเก ไอ้เปี๊ยก!"
"2 คำก็เปี้ยก 3คำก็เปี้ยก เเล้วคำที่4 นายจะเรียกฉันว่าอะไรกันห๊าาา!!"
เเม้ว่าฉันจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเเค่ไหนก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้เเล้ว เอ็นวี่บีบคอฉันที่อยู่ในร่างเอ็ดเเรงขึ้นจนสติเริ่มเลือนลาง
"นายทำอะไรอัล.." ฉันเเข็งใจพูดขณะที่ตาของฉันเริ่มพร่ามัวขึ้นทุกที
"ป่านนี้คงจะตายเย็นชืดเพราะฝีมือกรีดไปเเล้วละมั้ง"เอ็นวี่ตอบคำถามฉันก่อนจะบีบคอฉันเเรงขึ้นไปอีก
"ไม่นะ อัล"
"อัล" ในหัวของเอ็ดนั้นสั่งให้ฉันพูดชื่อนี้ขึ้นมา นี่ฉันปกป้องอัลไม่ได้เลยหรอ เเล้วถ้าเอ็ดรู้เข้าล่ะก็...
เอ็ดคงจะไม่มีทางให้อภัยฉันอย่างเเน่นอน...
.
.
กริ้งงง!!!!!
"อัล!!?!!"ฉันตื่นขึ้นมาในห้องคอมของตึกประถมเเห่งหนึ่ง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?
"ฝันหรอ"ฉันตื่นขึ้นมาจากหน้าจอคอมเเละขยี้ตาในสภาพงัวเงีย จริงสิ ฉันกำลังวาดวงเเหวนเเปรธาตุเอาไว้สำหรับเสียบหน้าเเฟ้มเก็บเอกสารการบ้านเย็นนี่นา
เเต่ว่า เรื่องทั้งหมดนั้นเป็นความฝันงั้นหรอ?
ระหว่างที่ฉันคิดอยู่นั้น ฉันก็เอากระดาษที่ฉันร่างวงเเหวนเเปรธาตุเก็บกระเป๋ากระโปรง
"เเกร๊ก!"
"อะไรน่ะ" ฉันหยิบสิ่งที่เหน็บไว้ใกล้กระเป๋ากระโปรงขึ้นมา
"เอ๊ะ!?!" นี่ฉันไม่ได้ฝันงั้นหรอ
"นาฬิกาของนักเล่นเเร่เเปรธาตุเเห่งราชอาณาจักรของเอ็ดเวิร์ด เอลริค!"
ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นข้อความที่สลักไว้ข้างในเอาไว้ว่า
don't forgot 03/10/11
"เเย่จริง เสียศิลานักปราชญ์ไปอีก1จนได้" เอ็นวี่พูดขึ้นก่อนจะดึงหอกออกมาเเละฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว
"ทำเเสบนักนะเจ้าเปี้ยก"
ฉันโกรธสุดขีดพร้อมกับพุ่งไปหมายจะฟันเอ็นวี่ เเต่ร่างนั้นดันหลบทัน
"ประมาทไปหน่อยนะเจ้าเปี้ยก" เอ็นวี่พูดขึ้นเเละเตะจนฉันตัวลอยไปกระทบกับพนังห้อง
"โอ๊ยยยยย!!" ฉันร้องด้วยความเจ็บปวดเเละพยายามลุกขึ้นเเต่เอ็นวี่นั้นเข้ามาประชิดซะเเล้ว
"วันนี้จะเป็นวันตายของเเก ไอ้เปี๊ยก!"
"2 คำก็เปี้ยก 3คำก็เปี้ยก เเล้วคำที่4 นายจะเรียกฉันว่าอะไรกันห๊าาา!!"
เเม้ว่าฉันจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเเค่ไหนก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้เเล้ว เอ็นวี่บีบคอฉันที่อยู่ในร่างเอ็ดเเรงขึ้นจนสติเริ่มเลือนลาง
"นายทำอะไรอัล.." ฉันเเข็งใจพูดขณะที่ตาของฉันเริ่มพร่ามัวขึ้นทุกที
"ป่านนี้คงจะตายเย็นชืดเพราะฝีมือกรีดไปเเล้วละมั้ง"เอ็นวี่ตอบคำถามฉันก่อนจะบีบคอฉันเเรงขึ้นไปอีก
"ไม่นะ อัล"
"อัล" ในหัวของเอ็ดนั้นสั่งให้ฉันพูดชื่อนี้ขึ้นมา นี่ฉันปกป้องอัลไม่ได้เลยหรอ เเล้วถ้าเอ็ดรู้เข้าล่ะก็...
เอ็ดคงจะไม่มีทางให้อภัยฉันอย่างเเน่นอน...
.
.
กริ้งงง!!!!!
"อัล!!?!!"ฉันตื่นขึ้นมาในห้องคอมของตึกประถมเเห่งหนึ่ง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?
"ฝันหรอ"ฉันตื่นขึ้นมาจากหน้าจอคอมเเละขยี้ตาในสภาพงัวเงีย จริงสิ ฉันกำลังวาดวงเเหวนเเปรธาตุเอาไว้สำหรับเสียบหน้าเเฟ้มเก็บเอกสารการบ้านเย็นนี่นา
เเต่ว่า เรื่องทั้งหมดนั้นเป็นความฝันงั้นหรอ?
ระหว่างที่ฉันคิดอยู่นั้น ฉันก็เอากระดาษที่ฉันร่างวงเเหวนเเปรธาตุเก็บกระเป๋ากระโปรง
"เเกร๊ก!"
"อะไรน่ะ" ฉันหยิบสิ่งที่เหน็บไว้ใกล้กระเป๋ากระโปรงขึ้นมา
"เอ๊ะ!?!" นี่ฉันไม่ได้ฝันงั้นหรอ
"นาฬิกาของนักเล่นเเร่เเปรธาตุเเห่งราชอาณาจักรของเอ็ดเวิร์ด เอลริค!"
ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นข้อความที่สลักไว้ข้างในเอาไว้ว่า
don't forgot 03/10/11
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
5.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
