สาวใชแห่งวิฬาร์คฤหาสน์

++ฉันไม่เคยวาดฝันว่าจะได้เข้าไปทำงาน  เป็นสาวใช้ในคฤหาสน์หลังใหญ่   ที่เสนอค่าจ้างมาให้มากถึงเพียงนี้    นับตั้งแต่เรื่องที่ฉันสอบเข้าโรงเรียนไหนๆ ก็ไม่ได้  ซึ่งก็เป็นหนึ่งในความฝันของฉัน  ที่จะได้ไม่ต้องเรียนหนังสือ  ทำการบ้าน  ถูกครูตี หรือ ถูกเพื่อนล้อ    แม่ที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไรของฉัน ถึงขนาดล้มเลิกความฝัน  ที่จะให้ลูกเรียนสูงๆ   ยอมให้ฉันออกมาหางานง่ายๆทำ    ฉันเลยทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กเล็กตามบ้าน  ไม่ไกลจากบ้านเช่าของเรานัก   ฉันทำมาหลายบ้านแล้ว  ก็เป็นแค่บ้านขนาดเล็ก ปานกลาง แบบทั่วๆไป   ที่ฉันก็ไม่เคยอยู่  ไม่เคยทำอะไรได้นาน   เพราะความซุ่มซ่าม  ความซื่อบื่อ หรืออะไรก็ตามที่ฉันไม่ค่อยอยากจะยอมรับในตัวฉันเอง    

อะไรก็ตามนั้น   ฉันเชื่อว่า มันคือ ความโชคร้าย   ชื่อของฉัน คือ ลุคาเลซ ที่แปลว่าอับโชคในภาษาอะไรสักอย่าง   พ่อเป็นคนตั้งให้ก่อนที่ท่านจะจากเราไป   ในชีวิตนี้ ฉันไม่เคยแทบจะไม่เคยไปไหนไกลบ้านนัก  ชีวิตฉันไม่ได้สุขสบาย  ฉันไม่เคยได้สัมผัสชีวิตที่หรูหรามาก่อนเลย   ที่คฤหาสน์แคทเทนเดียจะเป็นอย่างไรกันนะ   แค่ได้ยินชื่อก็กระตุกต่อมความอยากรู้ของฉันเต็มที   นี่คงจะเป็นโชคแน่ๆ    ขอให้ัฉันโชคดีอย่างนี้ตลอดไปเถอะนะ  เพี้ยง!!!++

11 มีนาคม 25xx

-ไดอารี่ของสาวใช้ลุคาเรซ-

      ลุคาเรซนั่งมองต้นไม้    มองวิวธรรมชาติจากหน้าต่างรถ    ใกล้มืดเข้าไปแล้ว  แต่ไม่มีวี่แววว่าจะถึงที่หมายเสียที    เธอส่งยิ้มให้ชายแก่ที่เป็นผู้ขับรถมารับเธอที่สถานีขนส่ง   คฤหาสน์ที่เธอจะไปอยู่นั้น  นอกจากจะอยู่ในชนบทแล้ว   ยังไกลจากสถานีขนส่งมากมายเหลือเกิน   สีหน้าของเธอเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่า   ที่ที่เธอจะไปนั้น  จะเป็นคฤหาสน์เลิศหรูของเศรษฐีจริงๆ  หรือจะเป็นเพียงความฝัน  เธอมองผ่านหน้าต่าง  ดวงตาเลื่อนลอยเหมือนหลุดออกไปจากโลกแห่งความจริง  

ลุคาเรซตื่นขึ้นมา  พบว่าเธอยังนั่งอยู่ในรถ  แต่แสงแดดแยงตา ทำให้รู้ว่าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้น  วันใหม่ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญกับสิ่งใดต่อไป  

        “ลุงเป็นคนดูแลบ้าน ดูแลสวน และคนขับรถ คงจะต้องคุย ทำความรู้จักกันไว้ก่อน เรียกลุงว่า ตาบ้านก็ละกัน เรียกแบบพวกเด็กๆ  ฮะฮะ  ที่บ้านนี้มีเด็กๆเยอะนะ  คุณหนูๆที่น่ารัก คงดีใจที่มีของเล่นใหม่ เอ้ย ไม่ใช่ คนใช้คนใหม่  ฮะฮะ  ลุงก็ล้อเล่นนะ  คุณหนูๆใจดีจะตายไป  ก็แค่ซุกซนไปตามวัยบ้าง   รับมือไม่ยากหรอก"  
         "ดูจะเป็นกังวลมากเลยนะ  วัยแบบหนูเนี้ยะ  ต้องร่าเริงเข้าไว้  สนุกสนานกับชีวิต  เอ้า ยิ้มหน่อย  ว่าแต่หนูชื่ออะไรจ๊ะ”
       

“หนูชื่อลุคาเรซค่ะ  เรียกว่าลุคก็ได้”

        “ชื่อแปลกจัง  แปลว่าอะไรหรือ”
        “ลุคาเรซ  แปลว่า อับโชคค่ะ”

      เหลือเชื่อที่คฤหาสน์เก่าแก่หลังใหญ่โต  จะมาอยู่บนเขาสูง  ดูลึกลับราวกับปราสาทแดร๊กคิวล่า  สวยงามเหมือนหลุดออกมาจากภาพยนตร์ฮอลลิวู้ด  แต่ลุคาเรซไม่ใช่เจ้าหญิง  และเธอก็ไม่ใช่นักแสดงชื่อดัง  เพราะเธอไม่ใช่คนสวย    ตัวเธอผอมแห้งเหมือนคนอดอยาก  ก็เธอเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่งที่ฝันว่าจะได้เป็นเจ้าหญิงเข้าสักวันหนึ่ง  เธอไม่ได้ถูกแม่มดจับตัวมาขังไว้ ณ ปราสาทแห่งนี้  และไม่มีเจ้าชายรูปงามขี่ม้าขาวมาช่วยเธอให้พ้นจากความชั่วร้าย  แต่ใครจะรู้บ้างล่ะว่าต่อไปข้างหน้า จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตสาวใช้ธรรมดาๆคนหนึ่ง  เธออาจได้เป็นเจ้าหญิงสมใจ  หรือเป็นเพียงคนใช้ธรรมดาๆที่ฝันอยากเป็นเจ้าหญิงไปตลอดกาล


++แม่จ๋า  ในที่สุดฉันก็มาถึงบ้านหรูๆหลังนี้  อยู่ซะลึกเชียว  บนเขาแน่ะ  วนไปวนมาจนฉันแทบอ้วก  แต่ตอนที่มาถึงนะ ฉันไม่เจอใครเลยจ๊ะ  มีแต่ความเงียบออกมาต้อนรับ  คฤหาสน์สวยยังกับปราสาทของเจ้าหญิง  ใหญ่โตมาก  ฉันเดินวนไปวนมา  หลงอยู่ในนั้น  เพราะคุณตาที่เป็นคนขับรถไปรับฉัน เขามีธุระต้องไปข้างนอกต่อ  ฉันเลยเดินอยู่คนเดียวในปราสาัท  ทั้งๆที่ใหญ่โตมาก  แต่กลับไม่มีวี่แววของใครเลย   ตอนนั้นฉันคิดว่า มันอาจจะเช้าเกินไปมั้ง  เลยยังไม่มีใครตื่น  แต่ก็ดูเหมือนไม่มีคนใช้คนอื่นเลย  สงสัยจะมีฉันคนเดียวมั้ง  
     
โถงทางเข้ากว้างมาก  มืดสลัวๆ ชวนให้นึกถึงหนังผีที่ฉันดูกับแม่ตอนเด็กๆ    แล้วฉันก็แทบจะเป็นลมไป  ตอนที่มีอะไรบางอย่างแวบผ่านหน้า  แล้วเสียงแมวก็ดังขึ้น  ฉันสะดุ้งอีกครั้ง   แมวดำกระโดดขึ้นมาบนโต๊ะตรงหน้าฉันพอดี    มันจ้องฉันราวกับเป็นศัตรู   แล้วมันก็วิ่งผ่านเข้าไปทางห้องมืดๆ   จากนั้นคุณผู้หญิงคนสวยก็โผล่มา  คุณผู้หญิงเจ้าของบ้านดูสง่าภูมิฐานมาก  สวยงามยิ่งกว่าใครๆ  แต่แม่ของฉันก็สวยนะ  สวยแบบบ้านๆ  ไม่สวยลึกลับมีเสน่ห์ชวนมองแบบคุณนายทราซันเธียแน่นอน  ไม่มีใครสวยได้แบบนี้  ความสวยของเธอมันไม่ใช่แบบคนทั่วไป  เหนือคำบรรยาย  เช่นเดียวกับครอบครัวของเธอ  ไว้ฉันจะเล่าให้ฟังทีหลัง           
       
พูดถึงครอบครัวแล้ว  ฉันก็คิดถึงแม่  ไม่รู้ฉันจะได้กลับบ้านไปหาแม่เมื่อไหร่  ตอนที่ฉันนั่งเขียนจดหมายถึงแม่อยู่นั้น  ขอบอกว่ายากลำบากไม่ใช่น้อย  เพราะไฟในห้องคนรับใช้ที่ฉันอยู่นี่เสียมาเป็นปีเป็นชาติ  คนใช้คนก่อนไม่เคยคิดจะซ่อม  ฉันเลยต้องออกตามหาเทียนกับไม้ขีดจุดไฟ  โต๊ะก็ไม่ค่อยสมประกอบ  ลายมือฉันคงทุเรศหน่อยนะแม่  แต่คิดถึงแม่จริงๆ  เลยเขียนมา  อยากให้แม่ตอบจดหมายฉันไวๆ  อย่าหาว่าฉันเป็นลูกแหง่เลยนะ    บรรยากาศที่นี่มันน่ากลัว วังเวงยังไงชอบกล  ฉันรู้สึกกลัวหน่อยๆ  บางทีก็ขนลุกขึ้นมาเฉยๆ   อยู่ดีๆก็เหมือนมีอะไรแวบผ่านไปมา  มันแวบผ่านหน้าผ่านตาฉันไป  แต่ก็ไม่รู้ว่าคืออะไร  ขออย่าให้เป็น   อย่างว่าเลย   ฉันคงไม่กล้าออกไปไหนตอนกลางคืน  ขนาดอยู่ตอนกลางวันยังกลัวเลย  ไม่รู้ฉันโชคดี หรือ โชคร้ายกันแน่ที่ได้มาอยู่ที่นี่  ทั้งสวย ทั้งน่ากลัว  เหมือนคุณนายเจ้าของบ้านไม่มีผิด  แค่นี้ก่อนนะ  ฉันต้องไปทำความสะอาดห้องน้ำก่อนที่มันจะมืด  ไว้จะเขียนถึงอีก   

รักแม่  จากลุคาเรซ

ป.ล. ฉันถูกกำชับอย่างเด็ดขาดว่า  หลังเที่ยงคืน ห้ามออกจากห้องนอนของตัวเอง ถึงไม่ห้ามฉันก็ไม่มีวันทำหรอก  ให้ตายเถอะ++

13 มีนาคม 25xx

-จดหมายของสาวใช้ลุคาเรซถึงนางแมโรล์-