คุณหมอหัวใจแหวว

 "นั่นสิ...มันก็เป็นเพราะชั้นด้วยแหละ
ชั้นเองก็เล่นกับพวกแกมากเกินไปจริงๆเหมือนกัน
แล้วก็ชั้นเองที่แสดงออกแบบนั้น
ก็เพราะเบื่อผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตชั้นแบบที่ผ่านๆมา"
หมอตรัยพูดเบาๆ หลุบสายตาลงต่ำ ชายหนุ่มใช้นิ้วโป้งดันหางคิ้วไว้

"บางทีไม่ว่าจะทำตัวยังไง จะเปลี่ยนไปขนาดไหน
ความรู้สึกของหนูวีที่มีให้ชั้นมันก็อาจจะไม่เปลี่ยนไปเลยก็ได้"
"ที่ผ่านมาทั้งหมด แกก็น่าจะรู้ดีกว่าใครไม่ใช่เหรอ แอ๊ด"
หมอตรัยใช้ช้อนกาแฟอันจิ๋วคนเอสเพรสโซ่ที่เริ่มจะเย็นชืด

ที่ผ่านมาถ้ามีคนในที่ทำงานสังเกตจะพบว่าชายหนุ่มใจดีกับวีรญามากที่สุด
บางครั้งก็มีขนมไปฝาก บางครั้งก็ออกไปเฮฮากับกลุ่มเพื่อนๆของยัยหมวย
หรือแม้แต่บางครั้งก็พายัยหมวยไปทัวร์ออนเดอะแก๊งกับกลุ่มเพื่อนของตวเอง
และทุกครั้งที่วีรญามาขอร้องเรื่องงาน ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่น้อยแค่ไหน
...แน่นอนว่าหมอตรัยไม่เคยปฏิเสธ

ถ้ามีใครสักคนถามขึ้นมาว่าหมอตรัยใจอ่อนให้กับใครมากที่สุด
คำตอบที่ได้รับก็คงไม่พ้นยัยหมวยวี

ทั้งเรื่องที่เพื่อนๆในกลุ่มส่วนใหญ่รู้จักวีรญา
รวมทั้งแก๊งสาวแตกที่เรียกได้ว่าค่อนข้างสนิทสนม
จนถึงขั้นเห็นยัยหมวยเป็นของเล่นชิ้นโปรด
โดยเฉพาะหมอแอ๊ดและหมอปิงที่เป็นคนรับรู้สองคนแรก
จากบรรดาเพื่อนสนิททั้งหมด...ว่าหมอตรัยของเรามีใจให้กับยัยหมวยวี

ที่ผ่านมาหมอแอ๊ดและหมอปิงเอง
ก็ยอมรับว่าทำตัวเป็นแม่สื่อทางอ้อมมาแล้วหลายครั้ง
แต่ยัยหมวยก็ไม่มีทีท่าว่าจะรับรู้อะไร
แถมยังตีหน้ามึนยิงมุกใส่อยางไม่รู้เรื่องรู้ราวซะทุกที
จึงไม่แปลกถ้าหมอตรัยจะออกอาการท้อ
...แต่มันต้องไม่ใช่ตอนนี้ หมอแอ๊ดคิด

"ตรัย แกจะมาถอดใจอะไรเอาตอนนี้วะ
ชั้นก็เห็นยัยวีติดแกแจมาตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆแล้ว
อะไรๆก็ หมอตรัยๆตลอด จะไปเกะ จะดูหนัง เวลาเจอกันก็เห็นทั้งกรี๊ดทั้งปลื้ม"
หมอแอ๊ดพยายามส่งลูกฮึด

ก็มันจริงนี่นา ...
เวลาเจอกันทุกทียัยหมวยมักวิ่งถลาเข้าหา"คุณหมอ"
ของเจ้าหล่อนอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างเสมอ
ไหนจะท่าทางสุดปลื้มที่เจ้าตัวมักออกปากกับคนรอบตัวบ่อยๆว่า
หมอตรัยน่าร้าก หมอตรัยเท๊เท่ ปลื้มยังโง้น ชอบยังงี้
โดยเฉพาะเวลาที่หมอร้องเกะ ยัยหมวยจะกรี๊ดเหมือนอยู่ในคอนเสิร์ต

"เฮ้ยนี่..ทั้งเกะทั้งหนังน่ะ มันไม่ได้ไปดูกะไอ่ตรัยแค่สองคนนะเว้ย
ยกไปที...ม๊างงง ไปกันทั้งกองทัพ แล้วไอ้คาราโอเกะน่ะ กรูขอทีเหอะ
เวลาไอ่ตรัยมันอวตารเป็น ออฟ-ปองศักดิ์ แล้วยัยหมวยกรี๊ดเนี่ย
มันน่าปลื้มตรงไหนวะกรูถามหน่อยอิแอ๊ด"หมอปิงขัดคอ

"เชี่ยยส์ เมิงจะมาทำลายกำลังใจกันเองทำส้นสูงอะไรวะ ไอ่ปิง เดี๊ยวกรูถีบ"
หมอแอ๊ดถลึงตาใส่อีกฝ่ายพลางด่าอยู่ในลำคอฮึ่มฮั่ม

"แกลองคิดดูนะ ที่เค้าบอกว่าชอบชั้นปลื้มชั้นน่ะ
มันก็เหมือนกับที่เค้าบอกว่าชอบ ออฟ-ปองศักดิ์น่ะแหละ
สาวๆที่บอกว่าชอบออฟ-ปองศักดิ์น่ะ
ถ้าให้มาเป็นแฟนหรือแต่งงานกับออฟ-ปองศักดิ์ เค้าจะเอามั้ย"
คุณหมอตรัยถอนหายใจเฮือก แววตาหม่นลงเล็กๆ
ชายหนุ่มค่อยๆวางช้อนที่คนเอสเพรสโซ่ลง

"แล้วแกเป็น ออฟ-ปองศักดิ์เหรอ ตรัย...
ถ้าแกชอบเค้าจริงก็น่าจะลงมือทำอะไรให้เค้ารู้นะ
นี่เป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะที่แกสนใจเค้าก่อน
เพราะถ้านับดูแล้วละก็...ทั้งหมอกวาง ยัยเอวา แล้วก็ครูนิด
เข้าหาแกก่อนทั้งนั้นเลย"
หมอแอ๊ดพูดอย่างจริงจังกว่าทุกครั้ง

"เออ...ทุกคนเข้ามาหาชั้นก่อน แล้วแต่ละคนก็สะบัดตูดจากชั้นไปทู้กคนเลยแก"
ชายหนุ่มแย้งอย่างเหนื่อยหน่าย พลางเบือนหน้าหนีคู่สนทนา
 
ตอนนี้คุณหมอตรัยท้อไปหมดแล้ว...
ก็ตั้งแต่หมอปิงใช้วาจามหากาฬทำลายกำลังใจอันน้อยนิดของเขาลงนั่นแหละ

"แล้วเมิงทำทุกอย่างอย่างเต็มที่หรือยัง"
หมอปิงถามเสียงเรียบ ทว่าหนักแน่นมั่นคงกว่าทุกครั้ง
 ในแววตาสีสนิมเหล็กไม่มีแววยั่วล้อแสนทะเล้นอีกต่อไป

"หืออม์...ว่าไงตรัย กรูถามว่า เมิงทำทุกอย่างเต็มที่แล้วหรือยัง
เมิงทุ่มลงไปสุดตัวแล้วใช่มั้ยที่ผ่านมา ...เรื่องยัยวีหน่ะ"
 
"ขนาดที่ว่า...ต่อไปในอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ก็ไม่มีวันที่จะมานั่งคิดถึงความหลังแล้วพูดว่า
ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ วันนั้นกรูจะทำนั่นทำนี่น่ะ  เมิงลองแล้วรึยัง"
หมอปิงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ

"ที่ผ่านมา...มีแต่ผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้าหาเมิงก่อนจริงๆอย่างแอ๊ดมันว่าน่ะแหละ
แต่พออิชะนีพวกนั้นเลิกกับเมิงไป กรูไม่เห็นว่าใครคนไหน
ที่จะทำให้เมิงเสียอกเสียใจ และดิ้นรนที่จะแย่งชิง หรือทำให้ยังไงก็ได้
ให้เค้ากลับมาอยู่กับเมิงเลยซักคน
บางครั้งนะ ตรัย....บางครั้งกรูก็ยังอดคิดไม่ได้เลยว่า
ในบรรดาผู้หญิงพวกนั้น เมิงเคยรักใครบ้างไหมวะ??"

หมอปิงจ้องหน้าเพื่อนรัก พร้อมกับทิ้งคำถามที่เป็นปริศนาคาใจเพื่อนๆทุกคน
ไม่เว้นแม้แต่ตัวเค้าเอง
คุณหมอตรัยค่อยๆหันหน้ามาสบตาคู่สนทนาเต็มตา

"ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ...ปิง
ชั้นไม่เคยแน่ใจเลยว่าฉันรักคนที่ผ่านเข้ามาบ้างไหม
ถ้าจะบอกว่ารักมันก็คงจะน้อยมาก  จะเรียกว่าผูกพันกันในระยะเวลาสั้นๆคงได้
ถึงใครจะจากไปชั้นก็ไม่เคยเรียกร้องให้กลับมา...ไม่เคยอยากได้กลับคืน
ชั้นอาจจะไม่ได้รักเค้ามากพอที่จะขอให้เค้ากลับมา"

"... อันนี้แอ๊ดน่าจะรู้ดีตั้งแต่ตอนหมอกวางนะ
อืม...นั่นก็เพราะไม่เคยมีใครทำให้ฉันรู้สึกเติมเต็มตรงนี้ได้สักคน"
ชายหนุ่มใช้นิ้วชี้ยาวเรียวจิ้มไปที่อกข้างซ้าย

"ยกเว้นยัยหนูวีใช่ไหม" หมอแอ๊ดถาม
"อืมม.."

"เพราะงั้น...ฉันตัดสินใจแล้วว่า ฉันอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง ก็อย่างที่แกว่าล่ะนะ
ฉันไม่เคยดิ้นรนแย่งชิงอะไรกับใครเค้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว"
"สักครั้งนึงนะ...ฉันอยากจะทำอะไรให้มันเต็มที่สักครั้ง อยากทำให้มันสุดกำลัง
เพื่อที่ให้สุดท้าย...ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียดายทีหลังที่ไม่ยอมลงมือทำอะไรเลย
อย่างที่ปิงมันว่าน่ะแหละ"

"ไม่ว่ากันนะแอ๊ด"หมอตรัยหันไปบอกเพื่อนเสียงอ่อน
ยังไงเขาก็แคร์ความรู้สึกหมอแอ๊ดเพื่อนรักเสมอ
ก็เพื่อนคนนี้ไม่ใช่เหรอที่ไม่เคยทิ้งกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ไหนจะเคยเจ็บแค้นแทนกันเมื่อหมอตรัยถูกบรรดานางชะนีทอดทิ้ง

"ไม่ว่ากันอยู่แล้ว แค่แกอย่าลืมพวกชั้นเหมือนไอ่ห่าปิงก็พอ"
(แน้...แอบกัดหมอปิงอีกละ แต่จริงๆสองคนนี้เค้าก็รักกันดีนะคะ กัดกันไปงั้นเองแหละ)
"ถ้าจะทำอะไรนะตรัย ก็ให้มันสุดตัวไปเลยเพื่อน" เจ๊ดันสุดขีด

"ฉันอยากให้หนูวีมองเห็นตัวตนจริงๆของฉันซักที"
ดวงตาของชายหนุ่มเป็นประกายด้วยแรงปราถนาลึกล้ำ