คุณหมอหัวใจแหวว

 "นั่นสิ...มันก็เป็นเพราะชั้นด้วยแหละ

ชั้นเองก็เล่นกับพวกแกมากเกินไปจริงๆเหมือนกัน

แล้วก็ชั้นเองที่แสดงออกแบบนั้น

ก็เพราะเบื่อผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตชั้นแบบที่ผ่านๆมา"

หมอตรัยพูดเบาๆ หลุบสายตาลงต่ำ ชายหนุ่มใช้นิ้วโป้งดันหางคิ้วไว้

"บางทีไม่ว่าจะทำตัวยังไง จะเปลี่ยนไปขนาดไหน

ความรู้สึกของหนูวีที่มีให้ชั้นมันก็อาจจะไม่เปลี่ยนไปเลยก็ได้"

"ที่ผ่านมาทั้งหมด แกก็น่าจะรู้ดีกว่าใครไม่ใช่เหรอ แอ๊ด"

หมอตรัยใช้ช้อนกาแฟอันจิ๋วคนเอสเพรสโซ่ที่เริ่มจะเย็นชืด

ที่ผ่านมาถ้ามีคนในที่ทำงานสังเกตจะพบว่าชายหนุ่มใจดีกับวีรญามากที่สุด

บางครั้งก็มีขนมไปฝาก บางครั้งก็ออกไปเฮฮากับกลุ่มเพื่อนๆของยัยหมวย

หรือแม้แต่บางครั้งก็พายัยหมวยไปทัวร์ออนเดอะแก๊งกับกลุ่มเพื่อนของตวเอง

และทุกครั้งที่วีรญามาขอร้องเรื่องงาน ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่น้อยแค่ไหน

...แน่นอนว่าหมอตรัยไม่เคยปฏิเสธ

ถ้ามีใครสักคนถามขึ้นมาว่าหมอตรัยใจอ่อนให้กับใครมากที่สุด

คำตอบที่ได้รับก็คงไม่พ้นยัยหมวยวี

ทั้งเรื่องที่เพื่อนๆในกลุ่มส่วนใหญ่รู้จักวีรญา

รวมทั้งแก๊งสาวแตกที่เรียกได้ว่าค่อนข้างสนิทสนม

จนถึงขั้นเห็นยัยหมวยเป็นของเล่นชิ้นโปรด

โดยเฉพาะหมอแอ๊ดและหมอปิงที่เป็นคนรับรู้สองคนแรก

จากบรรดาเพื่อนสนิททั้งหมด...ว่าหมอตรัยของเรามีใจให้กับยัยหมวยวี

ที่ผ่านมาหมอแอ๊ดและหมอปิงเอง

ก็ยอมรับว่าทำตัวเป็นแม่สื่อทางอ้อมมาแล้วหลายครั้ง

แต่ยัยหมวยก็ไม่มีทีท่าว่าจะรับรู้อะไร

แถมยังตีหน้ามึนยิงมุกใส่อยางไม่รู้เรื่องรู้ราวซะทุกที

จึงไม่แปลกถ้าหมอตรัยจะออกอาการท้อ

...แต่มันต้องไม่ใช่ตอนนี้ หมอแอ๊ดคิด

"ตรัย แกจะมาถอดใจอะไรเอาตอนนี้วะ

ชั้นก็เห็นยัยวีติดแกแจมาตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆแล้ว

อะไรๆก็ หมอตรัยๆตลอด จะไปเกะ จะดูหนัง เวลาเจอกันก็เห็นทั้งกรี๊ดทั้งปลื้ม"

หมอแอ๊ดพยายามส่งลูกฮึด

ก็มันจริงนี่นา ...

เวลาเจอกันทุกทียัยหมวยมักวิ่งถลาเข้าหา"คุณหมอ"

ของเจ้าหล่อนอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างเสมอ

ไหนจะท่าทางสุดปลื้มที่เจ้าตัวมักออกปากกับคนรอบตัวบ่อยๆว่า

หมอตรัยน่าร้าก หมอตรัยเท๊เท่ ปลื้มยังโง้น ชอบยังงี้

โดยเฉพาะเวลาที่หมอร้องเกะ ยัยหมวยจะกรี๊ดเหมือนอยู่ในคอนเสิร์ต

"เฮ้ยนี่..ทั้งเกะทั้งหนังน่ะ มันไม่ได้ไปดูกะไอ่ตรัยแค่สองคนนะเว้ย

ยกไปที...ม๊างงง ไปกันทั้งกองทัพ แล้วไอ้คาราโอเกะน่ะ กรูขอทีเหอะ

เวลาไอ่ตรัยมันอวตารเป็น ออฟ-ปองศักดิ์ แล้วยัยหมวยกรี๊ดเนี่ย

มันน่าปลื้มตรงไหนวะกรูถามหน่อยอิแอ๊ด"หมอปิงขัดคอ

"เชี่ยยส์ เมิงจะมาทำลายกำลังใจกันเองทำส้นสูงอะไรวะ ไอ่ปิง เดี๊ยวกรูถีบ"

หมอแอ๊ดถลึงตาใส่อีกฝ่ายพลางด่าอยู่ในลำคอฮึ่มฮั่ม

"แกลองคิดดูนะ ที่เค้าบอกว่าชอบชั้นปลื้มชั้นน่ะ

มันก็เหมือนกับที่เค้าบอกว่าชอบ ออฟ-ปองศักดิ์น่ะแหละ

สาวๆที่บอกว่าชอบออฟ-ปองศักดิ์น่ะ

ถ้าให้มาเป็นแฟนหรือแต่งงานกับออฟ-ปองศักดิ์ เค้าจะเอามั้ย"

คุณหมอตรัยถอนหายใจเฮือก แววตาหม่นลงเล็กๆ

ชายหนุ่มค่อยๆวางช้อนที่คนเอสเพรสโซ่ลง

"แล้วแกเป็น ออฟ-ปองศักดิ์เหรอ ตรัย...

ถ้าแกชอบเค้าจริงก็น่าจะลงมือทำอะไรให้เค้ารู้นะ

นี่เป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะที่แกสนใจเค้าก่อน

เพราะถ้านับดูแล้วละก็...ทั้งหมอกวาง ยัยเอวา แล้วก็ครูนิด

เข้าหาแกก่อนทั้งนั้นเลย"

หมอแอ๊ดพูดอย่างจริงจังกว่าทุกครั้ง

"เออ...ทุกคนเข้ามาหาชั้นก่อน แล้วแต่ละคนก็สะบัดตูดจากชั้นไปทู้กคนเลยแก"

ชายหนุ่มแย้งอย่างเหนื่อยหน่าย พลางเบือนหน้าหนีคู่สนทนา

 

ตอนนี้คุณหมอตรัยท้อไปหมดแล้ว...

ก็ตั้งแต่หมอปิงใช้วาจามหากาฬทำลายกำลังใจอันน้อยนิดของเขาลงนั่นแหละ

"แล้วเมิงทำทุกอย่างอย่างเต็มที่หรือยัง"

หมอปิงถามเสียงเรียบ ทว่าหนักแน่นมั่นคงกว่าทุกครั้ง

 ในแววตาสีสนิมเหล็กไม่มีแววยั่วล้อแสนทะเล้นอีกต่อไป

"หืออม์...ว่าไงตรัย กรูถามว่า เมิงทำทุกอย่างเต็มที่แล้วหรือยัง

เมิงทุ่มลงไปสุดตัวแล้วใช่มั้ยที่ผ่านมา ...เรื่องยัยวีหน่ะ"

 

"ขนาดที่ว่า...ต่อไปในอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ก็ไม่มีวันที่จะมานั่งคิดถึงความหลังแล้วพูดว่า

ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ วันนั้นกรูจะทำนั่นทำนี่น่ะ  เมิงลองแล้วรึยัง"

หมอปิงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ

"ที่ผ่านมา...มีแต่ผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้าหาเมิงก่อนจริงๆอย่างแอ๊ดมันว่าน่ะแหละ

แต่พออิชะนีพวกนั้นเลิกกับเมิงไป กรูไม่เห็นว่าใครคนไหน

ที่จะทำให้เมิงเสียอกเสียใจ และดิ้นรนที่จะแย่งชิง หรือทำให้ยังไงก็ได้

ให้เค้ากลับมาอยู่กับเมิงเลยซักคน

บางครั้งนะ ตรัย....บางครั้งกรูก็ยังอดคิดไม่ได้เลยว่า

ในบรรดาผู้หญิงพวกนั้น เมิงเคยรักใครบ้างไหมวะ??"

หมอปิงจ้องหน้าเพื่อนรัก พร้อมกับทิ้งคำถามที่เป็นปริศนาคาใจเพื่อนๆทุกคน

ไม่เว้นแม้แต่ตัวเค้าเอง

คุณหมอตรัยค่อยๆหันหน้ามาสบตาคู่สนทนาเต็มตา

"ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ...ปิง

ชั้นไม่เคยแน่ใจเลยว่าฉันรักคนที่ผ่านเข้ามาบ้างไหม

ถ้าจะบอกว่ารักมันก็คงจะน้อยมาก  จะเรียกว่าผูกพันกันในระยะเวลาสั้นๆคงได้

ถึงใครจะจากไปชั้นก็ไม่เคยเรียกร้องให้กลับมา...ไม่เคยอยากได้กลับคืน

ชั้นอาจจะไม่ได้รักเค้ามากพอที่จะขอให้เค้ากลับมา"

"... อันนี้แอ๊ดน่าจะรู้ดีตั้งแต่ตอนหมอกวางนะ

อืม...นั่นก็เพราะไม่เคยมีใครทำให้ฉันรู้สึกเติมเต็มตรงนี้ได้สักคน"

ชายหนุ่มใช้นิ้วชี้ยาวเรียวจิ้มไปที่อกข้างซ้าย

"ยกเว้นยัยหนูวีใช่ไหม" หมอแอ๊ดถาม

"อืมม.."

"เพราะงั้น...ฉันตัดสินใจแล้วว่า ฉันอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง ก็อย่างที่แกว่าล่ะนะ

ฉันไม่เคยดิ้นรนแย่งชิงอะไรกับใครเค้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว"

"สักครั้งนึงนะ...ฉันอยากจะทำอะไรให้มันเต็มที่สักครั้ง อยากทำให้มันสุดกำลัง

เพื่อที่ให้สุดท้าย...ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียดายทีหลังที่ไม่ยอมลงมือทำอะไรเลย

อย่างที่ปิงมันว่าน่ะแหละ"

"ไม่ว่ากันนะแอ๊ด"หมอตรัยหันไปบอกเพื่อนเสียงอ่อน

ยังไงเขาก็แคร์ความรู้สึกหมอแอ๊ดเพื่อนรักเสมอ

ก็เพื่อนคนนี้ไม่ใช่เหรอที่ไม่เคยทิ้งกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ไหนจะเคยเจ็บแค้นแทนกันเมื่อหมอตรัยถูกบรรดานางชะนีทอดทิ้ง

"ไม่ว่ากันอยู่แล้ว แค่แกอย่าลืมพวกชั้นเหมือนไอ่ห่าปิงก็พอ"

(แน้...แอบกัดหมอปิงอีกละ แต่จริงๆสองคนนี้เค้าก็รักกันดีนะคะ กัดกันไปงั้นเองแหละ)

"ถ้าจะทำอะไรนะตรัย ก็ให้มันสุดตัวไปเลยเพื่อน" เจ๊ดันสุดขีด

"ฉันอยากให้หนูวีมองเห็นตัวตนจริงๆของฉันซักที"

ดวงตาของชายหนุ่มเป็นประกายด้วยแรงปราถนาลึกล้ำ