คุณหมอหัวใจแหวว

วีรญาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงหวานนุ่ม

สิ่งที่หญิงสาวเห็นคือความห่วงใยที่ทอประกายฉายชัดอยู่ในดวงตาสีดำสนิท

ทำให้เจ้าของร่างบางรู้สึกอ่อนแอลงจนเกือบจะร้องไห้ออกมา

"สงสัยพี่นากับยัยกั้ง เล่าเรื่องที่เลิกกะตั้มให้คุณหมอฟังแหงเลย"

หญิงสาวคิดในใจ

ดวงตาที่มองลงมาอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง

" วีปวดหัวอ่ะค่ะคุณหมอ เดี๋ยวกินยาซักพักก็หายแล้ว

ไม่ต้องห่วงนะคะ...วีแข็งแรงจะตาย คุณหมอไปร้องเกะกับพวกพี่โจ้เถอะ"

วีรญาแสร้งทำน้ำเสียงให้ร่าเริงแล้วฝืนยิ้มให้ชายหนุ่ม

ทั้งๆที่ดวงตาเริ่มมีน้ำตารื้นขึ้นมา

หญิงสาวรู้สึกไม่สบายใจที่ทำให้ใครๆต่างก็พากันเป็นห่วง

และแม้จะฝืนทำตัวร่าเริงยังไงแต่ปลายเสียงก็สั่นจนคุณหมอตรัยรู้สึกได้

" ขอยืมโทรศัพท์หน่อยครับ "

" ... "

หญิงสาวส่งโทรศัพท์มือถือให้ คุณหมอตรัยเอาไปกดอะไรก๊อกแก๊กอยู่สักพักก็ส่งคืนเจ้าตัว

"เบอร์ของหมอที่วีโทร.มาทุกครั้งน่ะ เป็นเบอร์สำหรับติดต่องาน

ส่วนอันนี้เบอร์ส่วนตัวหมอนะครับ

ถ้าวีมีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็เล่าให้หมอฟังได้นะ แต่ห้ามคุยเรื่องงานเด็ดขาด "

"พี่นากับกั้งเล่าเรื่องวีให้หมอฟังเมื่อกี้นี้แล้วนะครับ ถ้าวีไม่คิดว่าหมอเป็นคนอื่น

หมอก็อยากจะรับฟังแล้วก็อยากช่วยเหลือทุกเรื่องที่ทำให้วีไม่สบายใจนะ"

" วี ไม่ได้..."

วีรญาไม่สามารถพูดจนจบประโยคได้ ก้อนสะอื้นแล่นมาจุกอยู่ที่คอ

น้ำตาเจ้ากรรมก็พาลจะไหลเอาดื้อๆ หญิงสาวเลยได้แต่ก้มหน้านิ่ง

คราวนี้ร่างสูงคุกเข่าลงกับพื้น เมื่อดวงหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน

คุณหมอตรัยจึงมองเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างถนัดตา

หัวใจหมอหนุ่มกระตุกวูบ เมื่อเห็นดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา

 " วี... !!"

น้ำตาที่กลบดวงตาจนมองทำให้หญิงสาวมองภาพข้างหน้าไม่ชัด

ค่อยๆร่วงลงมาเหมือนกับเม็ดฝน

พร้อมๆกับเรื่องราวที่พรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากเล็กๆ

แม้จะไม่ปะติดปะต่อนักเพราะทั้งอารมณ์และแรงสะอื้น

...แต่ก็ทำให้คุณหมอเข้าใจคนตรงหน้าว่าเจ็บปวดมากมายขนาดไหน

แม้ภายนอกวีรญาจะดูร่าเริง เข้มแข็ง แต่ภายใต้เปลือกของความเข้มแข็งที่สร้างไว้

กลับมีความอ่อนแอเปราะบางซ่อนอยู่มากมาย

ชายหนุ่มสอดก้านนิ้วเรียวยาวเสยผมของวีรญาให้พ้นจากวงหน้าเล็กๆ

เมื่อปลายนิ้วสัมผัสกับน้ำตาของคนที่แอบมีใจให้

เขาก็อดโกรธไปถึงคนที่ทำให้เธอเสียน้ำตาไม่ได้

หมอตรัยค่อยๆเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายอย่างทะนุถนอม

ชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าแล้วซับน้ำตาให้ยัยหมวยวีเบาอย่างมือ

และนางเอกของเราเพิ่งสังเกตว่า

...ผ้าเช็ดหน้าของคุณหมอหอมสะอาด เรียบกริบ และที่สำคัญ

เป็นสีชมพู"หวานแหวว"ด้วยหละตัวเอง

ผ่านไปครู่ใหญ่...

หญิงสาวจึงค่อยสงบสติอารมณ์ลงได้

แต่กระนั้นคุณหมอตรัยก็ยังรู้สึกถึงน้ำเสียงเจือสะอื้น

ของยัยตัวเล็กที่นั่งข้างๆยามเจ้าตัวพูดคุย

" เค้าบอกว่า ผู้ชายหน้าตาดีส่วนใหญ่นิสัยมันจะเชี่ย

วีก็อุตส่าห์เลือกไอ้ที่มันหน้าเงือกๆแล้วเชียวนะ"

หมอตรัยหันมามองยัยหมวย มุกนี้คุ้นๆนะหมวย...

เหมือนในหนัง 32 ธันวาเลย จะเอาฮาเหรอ

แต่พอเห็นสีหน้าจริงจังของหญิงสาว

ทำให้ชายหนุ่มเข้าใจว่าอันนี้ "ของจริง" และ "ลงเต็มๆ" นะจ๊ะ...ไม่มุกจ้ะ

"คราวนี้ วีก็ลองมองผู้ชายที่ดูธรรมดาๆหน่อยสิครับ

ไม่ต้องเงือกมากก็ได้ ให้มันดูดีหน่อย"

ชายหนุ่มพูดแล้วทิ้งช่วง จนเจ้าของร่างบางหันมามองแล้วจึงพูดต่อว่า

"เนี่ย..อย่างหมออย่างเงี้ย"

อ๊ากกก..เขินว่ะ พูดอะไรออกไปฟะตรู คุณหมอคิดในใจ หน้าแดงหน่อยๆ

แต่...ยัยหมวยหัวเราะคิกคัก ขำซะยังงั้น

เฮ้อ..หมอไม่ขำด้วยเลยนะหมวย คุณหมอตรัยแอบถอนใจ

"หมออ้ะ..."

"ขอบคุณนะคะ ที่ปลอบใจวี วีดีขึ้นเยอะเลยค่ะ

แต่ว่าวีคงไม่โทร.ไปรบกวนหมอหรอก...เกรงใจอ่ะ"

ยัยตัวเล็กหันมายิ้มหวานให้ทั้งๆที่ยังมีคราบน้ำตาติดอยู่

"ถ้าวีไม่โทร.มา...งั้นหมอโทร.ไปเองได้ไหม รบกวนวีรึเปล่าครับ"

"ไม่เลยค่ะ ดีซะอีกวีจะได้มีเพื่อนคุย

คุณหมอน่ะแหละระวังจะต้องจ่ายค่าโทรศัพท์หมดตัวเพราะมัวแต่มาฝอยกะวี"

คร้าบบ หมดตัวหมอก็ยอม ... ถ้าทำให้วีลืม"คนๆนั้น"ได้อ่ะนะ คุณหมอตรัยคิดในใจ

"ไปๆ หมดเวลาเศร้าแล้วครับ เดี๋ยวไปร้องเกะแข่งกับพี่โจ้พี่เอ๋ดีกว่า"

"ค่า"

เจ้าตัวรับเสียงชักจะใสขึ้น ชายหนุ่มดึงมือวีรญาเข้าห้องจัดเลี้ยง

แล้วจัดการวาดลวดลายดวลไมค์กะโจ้และเอ๋อย่างสนุกสนาน

ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดของยัยหมวยและเพื่อนๆ

...ผ่านไปเกือบเที่ยงคืน กว่างานเลี้ยงจะเลิกรา

เมื่ออยู่ในห้องพักส่วนตัวและอาบน้ำเรียบร้อย คุณหมอตรัยก็เตรียมตัวเข้านอน

แต่แปลกที่คืนนี้ เขานอนเท่าไรก็นอนไม่หลับ 

...นาฬิกาบอกเวลาเกือบจะตีสองแล้ว

ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนมีอะไรทำให้คาใจจนหลับไม่ลง

 

พรุ่งนี้ก่อนนะ เดี๋ยวจะนัดหมอแอ๊ดกับหมอปิง

กุนซือหัวใจประจำแก๊งค์มาช่วยกันเคลียร์ "ตะกอน"ที่ทำให้ค้างคาใจอยู่ในตอนนี้