คุณหมอหัวใจแหวว

 ...แล้วก็มาถึงช่วงวันหยุด หมอตรัยรับอาสาพายัยหมวยวีไปส่งบ้านเหมือนเช่นทุกบ่อย วันนี้อิหมอตรัยของเรามาเร็วผิดปกติ มาเร็วขนาดนี้ยัยหมวยก็ตื่นไม่ทันน่ะสิครัฟ แน่นอนว่าเป็นไปตามเกมส์คุณหมอเข้ามานอนเอกเขนกดูโทรทัศน์รอคนตัวเล็กอาบน้ำเก็บของวุ่นวาย ปากก็บอก 
 
"หมอไม่รีบนะครับหนูวี ช้าๆก็ได้"
แต่ตานี่จ้องยัยหมวยชนิดว่ามดแทบไต่ลูกกะตา จนวีรญาแทบทำอะไรไม่ถูก
 
ผ่านไปครู่ใหญ่ ร่างเล็กๆก็มานั่งแหมะข้างหมอตรัย
"เสร็จแล้ว พร้อมเดินทางแล้วค่ะคุณหมอ"
 
แต่ทว่า...
"เดี๋ยวนะครับ หนูวี ขอดูรายการนี้จบก่อน เนี่ยกำลังสนุกเลย"
โอ้ววว...อิหมอแผนสูงคร่า พูดจบหมอตรัยก็ลุกขึ้นเอื้อมมือยาวๆไปปิดประตูล็อคลูกบิดเสียงดังกริ๊ก (หึหึ...กลัวใครจะมาขัดจังหวะอ่ะดิ) แล้วทำไม่รู้ไม่ชี้นั่งลงบนเบาะจ้องทีวีเหมือนสนใจม๊ากก รายการพาชิมสนุกจัง ประมาณนี้ 
"หนูวีดูสิ ร้านนี้ทางผ่านกลับบ้านเราด้วย แวะก่อนกลับบ้านดีมั้ยครับ จะได้ซื้อขนมฝากที่บ้านด้วย"
คุณหมอสุดหล่อ(?)พยักเพยิด ยัยหมวยพยักหน้าตามอย่างว่าง่ายทันที ก็แก้งค์นี้...ขนมน่ะ เอามาล่อทีไรสำเร็จทุกที
ชายหนุ่มเถิบไปจนชิดยัยหมวย อีกฝ่ายคงระวังตัวไว้แล้วเมือนกัน ยัยตัวแสบเลยตั้งท่าจะเผ่น แต่ยังช้ากว่าหมอตรัยที่คว้าเอวจนวีรยาเสียหลัก ล้มลงบนตักเขาพอดี
 
"อ้าว อ้าว ทำไมซนอย่างงี้ละครับหนูวี อยู่เฉยๆสิ"
เสียงหวานกระซิบข้างหู ยัยหมวยตัวแข็งทื่อหน้าร้อนฉ่า ปากคอสั่นพูดไม่ออกเลยทีเดียว ทั้งๆที่ปกตินี่เธอเม้าท์แบบน้ำไหลไฟดับ
"งื้อออ"
พูดไม่ออกซะงั้น
ตัวเย็นๆของคนอาบน้ำเสร็จใหม่กับกลิ่นสบู่ที่รวยรินเข้าจมูก ทำให้หมอตรัยอดไม่ได้ที่จะจรดปลายจมูกลงบนเนื้อนิ่มๆตรงต้นคอยัยตัวเล็ก
"หนูวีตัวนิ่ม น่าหมั่นเขี้ยวจัง กัดสักคำได้มั้ยครับ"
ตาหมอใช้สองมือจับต้นแขนสองข้างเขย่าอย่างมันเขี้ยวจัด แล้วทำท่าชวนสยอง 
"ม่ายอ๊าวววว " ยัยหมวยรีบส่ายหน้าผมกระจาย ทำให้หมอตรัยหลุดฮาออกมา
"ล้อเล่นน่ะครับ ใครจะกล้าทำจริงๆ ...รักจะตาย"
ประโยคสุดท้ายแม้จะแผ่วแต่ก็หวานจนจับใจคนฟัง 
"หมออ่ะ ชอบล้อเล่นเรื่อยเลย"
วีรญาบ่นอย่างขัดเขินก่อนจะอาศัยความไวไถลตัวออกจากตักหมอตรัย ไม่ฉลาดนะหมวย...แบบนี้ก็โดนจู่โจมได้ง่ายอ่ะดิ
"หนูวีว่าใครล้อเล่นครับ"
ในระยะพอดีมือ ชายหนุ่มรวบร่างเล็กเข้ามาใกล้ แล้วจ้องลงไปในดวงตาของวีรญา ในสายตาของหมอตรัยไม่มีประกายยั่วล้อใดๆทั้งสิ้น
"เรื่องแบบนี้หมอไม่ล้อเล่นนะครับ"
ยัยหมวยใจเต้นจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ทั้งกลัว ทั้งเขิน ก็หมอตรัยไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา...ในวินาทีที่ใบหน้าทั้งสองห่างกันแค่ฝ่ามือกั้น ลมหายใจของชายหนุ่มค่อยๆพลุ่งขึ้นด้วยความปรารถนา หมอตรัยใช้มือข้างหนึ่งช้อนศรีษะวีรญาไว้บังคับให้เจ้าตัวหนีไปไหนไม่ได้ แล้วประกบริมฝีปากลงไป ครั้งนี้ชายหนุ่มไม่ได้จุ๊บเบาๆเหมือนทุกครั้ง หากแต่หนักแน่นด้วยความรู้สึกที่ปะทุขึ้นอย่างเอ่อท้น ปลายลิ้นที่แทรกเข้าไปในริมฝีปากยัยหมวยสัมผัสกับลิ้นเล็กๆอย่างอ่อนหวาน วีรญาเหมือนตกอยู่ในภวังค์เมามายไปกับจุมพิตแสนหวาน มือน้อยๆที่ดันอกหมอตรัยอยู่ค่อยๆเลื่อนสูงขึ้นกลายเป็นเกาะเกี่ยวบ่าชายหนุ่มไว้อย่างลืมตัว
สัมผัสที่เปลี่ยนไปของหญิงสาว  เหมือนยิ่งกระตุ้นอารมณ์หมอหนุ่มให้พลุ่งพล่านกว่าเดิม  ชายหนุ่มไต่มืออีกข้างเข้าไปใต้เสื้อยืดสัมผัสเนื้อนุ่มๆเย็นๆ แล้วไล่ริมฝีปากไปที่ซอกคอขาวๆก่อนจะเลื่อนต่ำลง 
แกร๊กกก
ก๊อกๆๆๆๆๆ
ระฆังช่วยชัด (หรือจะเรียกว่ามาขัดจังหวะได้ทันเวลาพอดี...อันนี้ก็ไม่รู้สินะ)
เสียงกระชากลูกบิดแต่ติดล็อค ตามด้วยการเคาะประตูแบบฮาร์ทคอร์สวดๆ เรียกวิญญาณยัยหมวยเข้าร่าง พร้อมกับเรียกสติอิหมอกลับมาด้วย ยัยหมวยนี่เด้งออกมาเหมือนไฟฟ้าช็อตเลยจ้า
วีรญาหูแดง หน้าแดง หมอตรัยก็ไม่แพ้กัน
" เอ่อ ...ขอโทษนะครับหนูวี คือ...หมอควรจะคุมตัวเองได้มากกว่านี้"
หมอตรัยก้มหน้าอย่างสำนึกผิด แต่พอเงยขึ้นมามองยัยหมวยเต็มตา ริมฝีปากสีชมพูนั่ลลั๊คเผยอขึ้นหน่อยๆ กับตาหวานๆ ทำเอาอิหมอแทบโดดใส่อีกรอบ ถ้าไม่ติดว่า...
"พี่วี พี่วี ทำอะไรอยู่น่ะ ทำไมต้องล็อคประตู แล้วทำไมไม่เปิด"
มาเต็มขนาดนี้ เพื่อนร่วมบ้านแสนหรรษาของวีรญา สุวัจนีนั่นเอง เสียงเจ้าหล่อนแผดไกลน่าจะถึงบ้านหลังท้ายสุดแน่นอน
มาขนาดนี้ หมอตรัยไม่ทำอะไรบ้างก็หมดแมนสิครัฟ อิหมอเดินไปเปิดประตูเองเลยค่า
"ครับ มีอะไรหรือเปล่า" สายตาเชือดเฉือนสุด