แฟ้มลับคดีเลิฟ(ชุดคุกกี้ยอดนักสืบ)ตอนฆาตกรรมในหอ

ความเดิมตอนที่แล้ว
 
 “แล้วคุกกี้ มากับใคร  จะกลับเมื่อไหร่ ล่ะ” มายถามคุกกี้บ้าง
 
“มากับโดนัทน่ะ อีกสักพักก็ว่าจะกลับ นี่ก็ดึกมากแล้ว”
 
 “งั้นมายไปก่อนนะ แล้วค่อยคุยกันใหม่พอดีมายรีบไป แฟนมารับ  บ๊ายจ๊ะ”
 
       มายบอกก่อนจะก้าวออกไปจากงาน  ทางด้านคุกกี้ เมื่อบอกลาจากมายแล้ว เธอ ก็ ชวนโดนัทกลับหอเพราะชักเริ่มง่วง  แล้วสองสาว ก็กลับมา ถึงหอพัก คุกกี้รีบตรงดิ่งไปห้องทันทีเธอนึกถึง เตียงอุ่นๆ หมอนนุ่มๆ
 
 “กู๊ดไนท์จ๊ะ โดนัท” คุกกี้เอ่ยลาโดนัทก่อนจะเข้าห้องล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนเพลีย
 
         คุกกี้รู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินอยู่ในสถานที่หนึ่งซึ่งเธอ ไม่คุ้นตา เธอพยายามมองรอบๆตัว ที่นี่ที่ไหน และเธอมาได้ยัง ไง คุกกี้ถามตัวเอง แต่ก็ไม่ได้คำตอบ คุกกี้ยังเดินต่อไป อย่างไร้จุดหมาย ปลายทาง  ฉับพลันภาพที่ปรากฏเบื้องหน้า ทำให้เธอตัวชา ก้าวขาแทบไม่ออก  ภาพงูตัวใหญ่ที่ชูคอ อยู่ข้างหน้าก่อนที่จะเลื้อยมาพันรอบตัวเธอโดยที่  ไม่ทันได้หนีคุกกี้ทำอะไรไม่ได้แม้แต่จะขยับตัว
 
 “กรี๊ด ดดดด   ช่วยด้วย” 
 
         เสียงกรีดร้อง อย่างตระหนก  ที่ปลุกให้คุกกี้ตื่นจากความฝันคุกกี้  ผุดลุก อย่างตกใจ หลังจากตั้งสติ และคิดทบทวน อ๋อเราฝันไปนี่เองแต่ เอ๊ เมื่อกี้เสียงใครร้องกรี๊ด ดังมาจากห้องไหนนะใครเป็นอะไรหรือเปล่า  ไม่ได้การเราต้องไปดูหน่อย   คุกกี้ขยี้ตาก่อนเดิน ออกไปนอกห้องคุกกี้เห็นคนมามุงหน้าห้องยายแป้งและยายมาย เธอรีบสาวเท้า เข้าไป
 
“ดูอะไรกันนะ ใครเป็นอะไรหรือเปล่า”
 
           ไม่มีใครตอบคำถามคุกกี้ทุกคนต่างยืนตะลึงกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า ภาพที่ปรากฏต่อสายตาคือมายที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาร้องไห้ คร่ำครวญอย่างน่าเวทนา
 
“ มายเป็นอะไร ใครทำอะไรเธอ ใจเย็นๆ  มาย”
 
           แต่มายไม่มีท่าทีจะฟังหรือหยุดร้องไห้ คุกกี้ยังคงปลอบประโลมมาย จนอาการดีขึ้น มายหน้าซีดเผือด ชี้นิ้วไปยังเตียงของแป้งที่อยู่ด้านใน
 
 “แป้งๆฮือๆ แป้ง” 
 
          คุกกี้มองตามนิ้ว ของคนที่นั่งร้องไห้ก็ได้พบกับ ร่างอันไร้วิญญาณ ของแป้งที่นอนอยุ่บนเตียงมีผ้าห่มคลุมอยู่ คุกกี้ตกตะลึงชั่วขณะก่อนจะรวบรวมสติ หันไปสั่งคนข้างนอก
 
 “โทรแจ้งตำรวจที แล้วอย่าให้ใครเข้ามาในห้อง เดี๋ยวหลักฐานต่างๆจะหาย หมด ให้ใครก็ได้ไปบอกอาจารย์ประจำตึก ที”
 
          คุกกี้สั่งเป็นชุด ก่อนที่ทุกคนที่ยืนมุงจะได้สติแยกย้ายกันไปทำตามคำสั่งคุกกี้  ระหว่างรอ อาจารย์กับตำรวจมาถึง  สัญชาตญาณของนักสืบก็สั่งให้คุกกี้เดินไปสังเกตที่เตียงแป้ง อืมมแป้งน่าจะถูกฆาตกรรมจากบาดแผลที่เห็นด้วยสายตา คุกกี้เชื่อว่าอาวุธน่าจะเป็นมีด และดูจากลักษณะท่านอนของศพ แป้งน่าจะโดนคนร้ายจ้วงแทงขณะนอนโดยที่เธอไม่รู้ตัวเอ๊ แล้วคนร้ายเข้ามาในห้องได้อย่างไร นักสืบสาวของเราเดินผ่านมายที่ยังนั่งสะอึกสะอื้นอยู่ที่เดิม ไปยืนเพ่งมองลูกบิดกุญแจ   อืมมม   ก็ยังอยู่ในสภาพเดิม แล้วความคิดของสาวน้อยยอดนักสืบของเราก็สะดุดลงเมื่อมีเสียงร้องอย่างตกใจ 
 
 “เป็นไปได้ยังไง ใครมาล้อฉันเล่นหรือเปล่า  ไม่น่าเชื่อ”
 
        เสียงอาจารย์ กนิษฐา อาจารย์ประจำตึกดังขึ้น
 
“อ้าวยายคุกกี้เมื่อกี้มีคนไปบอกฉันว่ามีนักศึกษาเสียชีวิตในห้อง เจอเธอก็ดีแล้ว มันเป็นไงกันแน่”
 
“จริงค่ะอาจารย์  แป้งค่ะนอนเสียชีวิตอยู่บนเตียง”   นักสืบสาวตอบ
 
“ตายจริง เกิดเรื่องขึ้นมาได้อย่างไร แล้วมีใครแจ้งตำรวจหรือยัง”
 
        อาจารย์ทำท่าเหมือนจะเป็นลม 
 
“แจ้งแล้วค่ะกำลังรอตำรวจอยู่  คงกำลังเดินทางมาใกล้ถึงแล้วค่ะ”
 
          คุกกี้อธิบายให้อาจารย์ฟัง ยังไม่ทันจบประโยคดี สายตานักสืบสาวของเราก็ประทะเข้ากับร่างชายสองคนในชุดสีกากีที่เดินตรงเข้ามา
 
“สวัสดีครับ ผมร้อยตำรวจโท  แทนไท ใจภักดี ร้อยเวร ส.น.ที่นี่ครับ ทางเราได้รับแจ้งว่ามีนักศึกษา เสียชีวิตในหอผมจึงเดินทางมาสอบสวน ตามหน้าที่ครับ” 
 
           ชายหนุ่มวัยไม่น่าจะเกิน25ปี หน้าตาคมเข้มดวงตาหวานซึ้ง ดูๆแล้วเหมือนดาราหรือนายแบบ มากกว่าที่จะเป็นตำรวจเอ่ยแนะนำตัวขึ้นมา
 
 “ส่วนนี่ ดาบหยัดผู้ช่วยผม”
 
            ผู้หมวดหนุ่มผายมือไปทางดาบตำรวจผู้สูงวัย แต่ยศต่ำกว่าตน
 
“สวัสดีค่ะดิฉันชื่อกนิษฐา เป็นอาจารย์ประจำตึกที่เกิดเหตุค่ะ”
 
            อาจารย์แนะนำตัวก่อนจะนำสองตำรวจเข้าไปในห้อง ซึ่งบัดนี้มีคนมามุงดูและวิพากษ์วิจารณ์ถึงเหตุสยอง ขวัญที่เกิดขึ้น
 
 “ เอ้า เด็กๆหลบเจ้าหน้าที่ หน่อยจ๊ะ แยกย้ายกันกลับห้องได้แล้วไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก”
 
            อาจารย์เอ่ยบอกนักศึกษาที่พากันมามุงดู  แล้วนักศึกษาต่างแยกย้ายกลับไปยังห้องของตนเอง
 
“ดาบ  แล้วตำรวจพิสูจน์หลักฐาน จะมาถึงเมื่อไหร่ ดาบ ช่วยกันคนออกจากบริเวณห้องที่เกิดเหตุก่อนล่ะกัน”
 
            หมวดหนุ่มสั่งลูกน้องผู้อาวุโสกว่า ตามที่ได้เรียนมาจากโรงเรียนนายร้อยตำรวจ (สามพราน)ว่าด้วยการ ตรวจสอบที่เกิดเหตุ
 
 “ครับหมวด เมื่อครู่ผมโทรไปทางโน้นกำลังเดินทางมาครับ”
 
           ดาบตอบก่อนจะออกไปทำตามคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา แม้จะสูงวัยกว่าผู้หมวดหนุ่มจนแทบจะเป็นพ่อลูกกันได้แต่ด้วยชั้นยศที่ต่ำกว่า ดาบจึงเป็นฝ่ายที่ทำตามคำสั่ง หมวดหนุ่มหล่อร่างสูงโปร่ง สมชายชาตรีเหมาะสมกับชุดตำรวจที่สวมใส่อยู่ก้าวเข้าไปในห้อง ทันทีที่เห็นสภาพศพหมวดหนุ่มซึ่งมีนามว่าแทนไท ก็แทบอ้วกกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ภาพหญิงสาวไร้ลมหายใจที่นอนเลือดท่วมที่บริเวณร่างกายจากบาดแผลที่หมวดแทนไทได้ตรวจสอบ หญิงสาวถูกอาวุธมีดแทง ยี่สิบสองแผล ซึ่งแต่ละแผลก็ใหญ่จนสามารถทำให้เธอเสียชีวิตได้ หมวดแทนไทบันทึก และรวบรวมหลักฐานในที่เกิดเหตุตามที่ได้ร่ำเรียนมา   หมวดหนุ่มละวางจากงานที่ทำอยู่เมื่อเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานมาถึงที่เกิดเหตุ
 
“สวัสดีค่ะหมวด  เป็นไงบ้างเมื่อคืนเข้าเวรได้นอนมั้งหรือเปล่า หน้าตาดูอิดโรยนะค่ะ”
 
         เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานสาว ทักอย่างคุ้นเคยตามประสาคนที่ทำงานสายเดียวกัน มีเหตุการณ์ต้องประสานงานกันตลอด 
 
“ครับยังไม่ได้นอนเลยเมื่อคืนมีเหตุวัยรุ่นยกพวกตีกัน วุ่นวายทั้งคืนผมต้องพากำลังเจ้าหน้าที่ไประงับเหตุ แล้วก็มาที่นี่เลย”          หมวดหนุ่มตอบก่อนจะขอตัวออกไปสอบปากคำผู้พบศพ และเพื่อนร่วมห้องของผู้ตาย 
 
“ ครับ ผู้เสียชีวิตมีชื่อว่า นางสาวกีรติ  ขจรคักดิ์สกุล หรือแป้งนะครับเป็นเพื่อนร่วมห้องกับคุณ  ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรนะครับ”
 
          หมวดแทนไทเอ่ยถามนักศึกษาสาวผู้พบศพเป็นคนแรก
 
 “มายชื่อจริงว่า มรกต   เรืองโรจน์วงค์ ค่ะ”
 
          มายตอบแล้วมองหน้าอันหล่อเหลาของตำรวจหนุ่มรูปหล่อที่นั่งอยู่ตรงข้าม
 
“คุณบอกว่าเมื่อคืน มีงานที่คณะ คุณไปร่วมงานคุณออกจากห้องไปตอนสองทุ่มแต่ผู้ตายไม่ได้ไปร่วมงานเพราะไม่สบายจึงนอนพักผ่อน ตามลำพัง ตอนนั้นคุณแป้งยังมีชีวิตอยู่  คุณเป็นคนหายามาให้เธอกิน อ้าว แล้วคุณกลับมาจากงานเมื่อไหร่ครับ”  
 
  “เมื่อคืนมายไม่ได้กลับมานอนที่หอค่ะ มายเพิ่งกลับมาเมื่อเช้าค่ะ”
 
        นักศึกษามีท่าว่าเขินอายเมื่อเอ่ยว่าเธอไม่ได้กลับมานอนที่หอมายไม่กล้าบอกว่าเมื่อคืนเธอไปนอนหอนอกกลับแฟน เหมือนหมวดหนุ่มจะเข้าใจจึงไม่ได้ซักไซร้มายเรื่องนี้
 
 “แล้วตอนที่คุณพบศพผู้ตายประมาณกี่โมงครับ”
 
       หมวดแทนยังซักต่อ เพราะเป็นประโยชน์ ต่อรูปคดี 
 
“ประมาณสามโมงเช้าค่ะมายกลับมาห้องเห็นแป้งนอนคลุมโปงอยู่ก็เลยจะไปดูว่าแป้งหายไข้หรือยังแต่เมื่อมายเลิกผ้าห่มขึ้นก็อย่างที่ทราบค่ะแป้งตายแล้ว มาย ตกใจร้องให้คนช่วย”
 
            มายก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้ นึกเสียใจที่ตัวเองไม่อยู่ห้องทำให้คนร้ายเข้ามาก่อคดี อย่างสะดวก  
 
 “ครับแล้วนอกจากคุณกับคุณแป้งที่ห้องยังมีคนอื่นอยู่ด้วยกันอีกหรือเปล่าครับ”
 
            หมวดแทนไทเปิดประเด็นที่คาใจ จากการตรวจสอบที่เกิดเหตุอย่างละเอียดห้องของมายกับผู้ตายลูกบิดประตูยังอยู่ในสภาพดีไม่มีร่องรอยการงัดแงะ ระเบียงหลังห้องก็ไม่สามารถปีนขึ้นมาได้ ไม่ว่าจะห้องข้างๆหรือจากข้างล่างปีนขึ้นมาข้างบนเอ๊หรือคนร้ายจะมีกุญแจห้อง งั้นคนรอบตัวหรือคนใกล้ชิดผู้ตาย ทุกคนก็น่าสงสัย หมวดแทนไทคิด 
 
“ไม่มีค่ะ เราพักกันสองคนหมายถึงมายกับแป้งค่ะ”
 
       เพื่อนร่วมห้องผู้ตายกล่าว 
 
“แล้วคุณแป้งมีเรื่องขัดแย้งกับใครบ้างหรือเปล่าครับ  ช่วงก่อนเสียชีวิตคุณแป้งได้เล่าเรื่องอะไรที่พอจะเป็นชนวนเหตุให้ มีคนปองร้ายเธอบ้างไหม” 
 
       หมวดหนุ่มถามเข้าประเด็น
 
 “ก็มีบ้างค่ะ เพราะยายแป้งไม่ถูกกับเขาไปทั่ว แต่ก็ไม่รุนแรงอะไรไม่น่าจะเป็นสาเหตุ  ถึงขนาดต้องเอาชีวิตกัน เพราะคนที่แป้งมีเรื่องกระทบกระทั่ง ส่วนมากก็จะเป็นเพื่อนที่เรียนสาขาเดียวกัน”   
 
  “นั่นล่ะครับช่วยเล่าให้ผมฟ้งหน่อย”
 
         หมวดหนุ่มรูปหล่อมีท่าท่างสนใจ
 
“ก็ได้ค่ะ ก็มีทะเลาะกับยายปลายฟ้าเรื่องแย่งแฟนกันค่ะแฟนของยายฟ้ามาชอบแป้งทั้งสองคนเลยไม่ถูกกัน  อีกคนก็ยายแต๋มค่ะสองคนนี่ไม่ค่อยกินเส้นกันค่ะมายก็ไม่ทราบสาเหตุแต่เคยได้ยินว่าไม่ถูกกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมอ ปลายที่เดียวกัน  อีกคนก็ยายก้อยเด็กคนละสาขาแต่พักอยู่หอใกล้กันเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายค่ะแฟนแป้งไปชอบยายก้อยค่ะก็เลยทะเลาะกัน”
 
          มายสาธยายเป็นชุดก่อนจะนิ่งเงียบ 
 
“อืมม แปลว่าคนตายมีเรื่องขัดแย้งกับหลายคนเลยนะครับ  ไม่ทราบว่าผู้ตายชอบเขียนบันทึกหรือไดอารี่ส่วนตัวบ้างหรือเปล่าครับ” 
 
          หมวดแทนเอ่ยถาม มายทบทวนความจำก่อนจะตอบหมวดหนุ่ม
 
“อ๋อ แป้งเป็นคนชอบเขียนไดอารี่ค่ะ น่าจะอยู่หัวเตียงของแป้งน่ะค่ะ จริงสิอาจจะมีเบาะแส อะไรก็ได้” 
 
          มายเอ่ยอย่างมีความหวังในเบาะแสที่อาจจะคลี่คลายการเสียชีวิตของรูมเมท 
 
“แต่ผมและเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วไม่พบไดอารี่ที่ว่า เลยนะครับ”
 
            หมวดหนุ่มตอบก่อนจะครุ่นคิด หรือว่าคนร้ายเห็นแล้วหยิบไปด้วยงั้นแสดงว่าในนั้นมีเบาะแสจริงๆ
 
“งั้นผมต้องขอเบอร์คุณมายไว้เพื่อนัดสอบปากคำเพิ่มเติมที่โรงพักนะครับ  ขอบคุณมากวันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ นี่นามบัตรผม”
 
       หมวดแทนไทยื่นนามบัตรให้นักศึกษาสาวก่อนบอกลาและกลับไปพักผ่อน