My Secret ความลับคือรักเธอ

ตอนที่2 :
เช้าวันนี้ฉันตื่นมาพร้อมกับนทน่ะแหละ แล้วตอนนี้เราสองคนก็อาบน้ำแต่ง
 
ตัวทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหล่ะ><
 
นท: แอป .. วันนี้นทมีเรียนน่ะ แล้วแอปจะไปเรียนวันไหนล่ะ …?
 
แอปเปิ้ล : อ๋อ แอปเรียนพรุ่งนี้วันแรกน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ^^
ก๊อกๆๆ อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
 
แอปเปิ้ล: ใครมานะ นท…?
 
นท : เดี๋ยวก็รู้ …
 
แล้วนทก็ไปเปิดประตูออกก็พบชายหนุ่มหน้าตาน่ารักคนหนึ่งยืนพิง
 
ประตูอยู่อย่างอารมณ์เย็น
 
? : นท เธอสายนะวันนี้
 
นท : อะไร ฉันสายแล้วนายจะทำอะไรฉันล่ะ ?
 
? : เปล่าคร้าบ คุณหนูนทททท
 
นท : ดี ;P
 
? : ว่าแต่นั่นใครหรอ
 
คนๆนั้นพูดแล้วมองมาที่ฉันอย่างสงสัย
 
นท : อ๋อ รูมเมทนทเอง เค้าชื่อแอปเปิ้ล
 
แอปเปิ้ล : สวัสดีค่ะ >o<
 
ฉันยิ้มให้เค้าอย่างเป็นมิตรจนเจ้าตัวรีบยิ้มตอบแทบไม่ทัน
 
? : ครับ แอปเปิ้ล ผมชื่อจูเนียร์ อยู่ห้องตรงข้ามคุณครับ ^^
 
หนุ่น้อยพูดอย่างน่ารักน่าหยิก น่ารักจริงๆ  ^///^ เอ ห้องตรงข้ามหรอ
 
แสดงว่าเค้าคงเป็นรูมเมทของนายปากเสียแน่ๆเลย หุหุ
 
นท : แอป นทไปเรียนก่อนนะ ไปกับจูเนียร์หน่ะ
 
แอปเปิ้ล : อ๋อ บายยยย
 
ฉันโบกมือลาทั้งสองคนอย่างอ่อนๆ ส่วนจูเนียร์ก็หันมายิ้มให้ฉันอีกรอบ
 
Note Talk:
 
ตอนนี้ฉันอยู่หน้าคอนโดล่ะค่ะ จะไปเรียน ฉันเรียนโรงเรียนเดียวกับเนียร์
 
นี่แหละ จูเนียร์เค้าไปส่งฉันอย่างนี้ทุกๆวันเลย ^W^
 
จูเนียร์ : ขึ้นรถได้แล้ว
 
ฉันนั่งต่อท้ายมอเตอร์ไซด์ชั้นดีของเค้าอย่างเคยชิน แต่หัวใจของฉันมันไม่
 
ได้เคยชินเลย หัวใจฉันเต้นแรงทุกครั้งเลย … เดาออกมั้ยล่ะว่าฉันชอบเค้า
 
รู้แล้วห้ามบอกใครล่ะ นี่คือความลับสุดยอดเลย >///< จูเนียร์ไม่พูดพล่าม
 
ทำเพลง รีบรวบมือของฉันให้ไปกอดเอวเค้าด้วยความกลัวฉันตกรถแล้วเค้า
 
ก็ออกรถแบบทันทีเลย ^o^ เขินๆๆ มากที่สุด ที่สุดยอดดดด
 
Apple Continue Talk:
 
นทออกไปเรียนแล้ว ฉันจึงลงไปชั้นล่างเพื่อไปซื้อข้าวที่มินิมาร์ทใน
 
คอนโดนี่เอง แต่พอฉันเดินเข้าไปในมินิมาร์ทกลับพบว่าคนขายไม่อยู่
 
อ่าว ไปไหนล่ะเนี่ย พื้นในมินิมาร์ทก็ลื่นมากๆ เลือกของก่อนละกัน
 
เดี๋ยวคนขายคงมา ฉันเดินไปที่กล่องข้าวผัดปู แต่เผอิญมีมือหนึ่งมาหยิบมัน
 
พร้อมกับฉัน - -+  ใครนะ ฉันมองหน้าคนๆนั้นแล้วก็ต้องตกใจ (อีกแล้ว)
 
ตูมตาม/แอปเปิ้ล: ยัยซุ่มซ่าม/นายปากเสียง
 
ตูมตาม : เจอกันอีกแล้วนะ ^^+
 
เค้าแสยะยิ้มแบบกวนๆมาให้ฉัน นั่นก็เล่นเอาฉันโกรธแทบบ้าเหมือนกันแต่ก็
 
พยายามซ่อนความรู้สึกไว้แล้วยิ้มที่มุมปากแบบกวนๆกลับให้เค้า และดู
 
เหมือนเค้าจะตกใจไม่น้อยที่ฉันไม่โมโหเลย หุหุ ใครจะโง่โมโหล่ะ
 
แอปเปิ้ล : นั่นสินะ ตอนนี้ฉันจะเอาข้าวผัดปู ซึ่งฉันหยิบมันก่อน
 
ตูมตาม : ฉันต่างหาก อย่าขี้โกงดิ ยัยซุ่มซ่าม
 
แอปเปิ้ล : ใครกันแน่ ขี้โกง ฉันหยิบก่อน
 
ตูมตาม : ฉันต่างหาก
 
เราสองคนเริ่มยื้อแย่งข้างผัดปูด้วยการถียงและดึงกล่องไปมาอย่างไม่แคร์
 
ว่าพื้นจะลื่นแค่ไหน ฟึบ ! และแล้วข้าวผัดก็ตกลงบนพื้นและตัวฉันก็
 
นอนระนาบกับพื้นเพราะความลื่นเช่นกัน แต่มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ เพราะว่า
 
นายปากเสียก็ล้มลงมาด้วย แล้วเค้าก็กำลังคร่อมร่างฉันอยู่ หน้าเราห่างกัน
 
ไม่ถึง1เซนด้วยซ้ำในตอนนี้ แล้วฉันก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รินรดลง
 
บนใบหน้าของฉัน ฉันมองใบหน้าเนียนละเอียดของเค้าอย่างหลงใหล นี่มัน
 
บ้าอะไร ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ >///< เมื่อฉันรู้สึกตัวก็รีบผละออกจากเค้า
 
ทันทีและด้วยความที่ใบหน้ามันแดงและร้อนระอุไปหมดแล้ว ฉันจึงก้มหน้า
 
งุดแล้วยื่นข้าวผัดให้เค้า
 
แอปเปิ้ล : เอ่อ ฉะ ฉันไม่เอาแล้ว ให้นาย ^///^
 
ตูมตาม : อะ โอ เค…