คดีจำเป็น ตอน คดีเก่า ศิษย์เก่า

และแล้ว 15 ธันวา มันก็มาถึง ผมแต่งตัวอย่างประณีตที่สุด เอ๋..... ไม่ได้ไปงานทางการนี่หว่า จึงใส่เสื้อผ้าแบบง่ายๆไปดีกว่า และก็เลสสะโก 

          ผมมาถึงโรงเรียนสมิทธิ์สันต์ด้วยรถเมล์ เออ วันนี้เป็นวันที่สดชื่นจริงๆ เมื่อมาถึงประตูโรงเรียน นักเรียนศิษย์ปัจจุบันมาห้อมล้อมผม ปลื้มม โอ้ววว ปลื้มมม  และน้องๆพาผมเข้าไปข้างในโรงเรียน จนเจอเพื่อนเกลอที่ไม่ได้เจอกันนานมากกกกกกกกก อย่าง.....

"เฮ้ย ภีม ว่าไง" มันมาตบบ่าผม

"เฮ้ย ไอ้เดย์" ไอ้เดย์ ปัจจุบันมันเปลี่ยนไปมาก เคยเห็นมันทำผมทรงกะลาครอบ ใส่แว่นแฮร์รี่มาโรงเรียน เด๋อๆด๋าๆ แต่ตรงหน้าตอนนี้เหรอครับ ถอดแว่นแฮร์รี่ออก พร้อมกับผมทรงใหม่ ที่ไม่ใช่กะลาใบเดิมอีกต่อไป "เออ ว่าไง ทำไมเปลี่ยนเยอะขนาดนี้ กิ๊บ" มันสะดุดกึกกับคำว่ากิ๊บเลยครับ

"เออ ไอ้นี่ ไม่กิ๊บก็..."

"กัตจัง" โดนมันศอกเข้าให้ และอยู่ดีๆ มีคนหัวโล้นๆ เอาน้ำมาให้ผม "ขอบคุณครับ" และผมก็ดื่มให้หมด 

"ว่าไง ภีม" ผมเพิ่งเงยหน้ามามองมัน เฮ้ยยย ไอ้จุลลี่ อะไรทำให้เมิงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ผมที่เคยหยิกหยอย ปัจจุบัน โล้นซ่า

"เฮ้ย เป็นมะเร็งเหรอ" โดนมันศอกอีก

"ไอ้บ้า ถ้ากรูเป็นมะเร็ง คงได้มาคุยกับเมิงหรอก" และมันก็ถามต่อ "เออ เป็นไงบ้าง ไม่ได้ข่าวเมิงก็นานแล้วนะ"

"ก็เป็นทนายกะนักสืบอยู่ที่เอกมัยซอย 8" ไอ้จุลดื่มน้ำแดง "แล้วเมิงล่ะ ไอ้จุ่น" พรวดดด สาดเข้าไปโดนศิษย์เก่า(กว่า 20 ปี) เต็มๆ ไอ้จุลรีบขอโทษทันทีครับ แถมเอากระดาษทิชชู่มาด้วย 

"ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ" หนุ่มใหญ่คนนั้นก็บอกว่า 

"ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร" ไอ้จุ่น เอ้ย จุล พอเถอะ และผมก็ได้กลิ่นน้ำหอมแปลกๆ แน่นอนกลิ่นอายผู้หญิงครับ

"ว่าไงจ๊ะ ภีม เอ๋...." มันตะลึงไปเลยย ไอ้เดย์ก็ตะลึงเหมือนกัน

"เฮ้ย ไอ้ภีม ไอ้นี่มันหน้าคุ้นๆว่ะ" มันทั้ง 2 อุทานพร้อมกัน

"โธ่เว้ย ไอ้ยิ่งกว่าควาย ก็เืพื่อนเมิงไง จำกันไม่ได้เหรอ" ไอ้เดย์มันบอกผมว่า

"กรูไม่เคยมีเพื่อนในลักษณะนี้มาก่อนนะ เฮ้ยย โครตแปลกว่ะ" แปลกอะไรเมิ๊งงง ไอ้เดย์ถามเลยครับ

"เอ่่อออ ขอโทษคุณชื่ออะไรเหรอครับ"

"เอิ่มม หยินค่ะ แล้วคุณล่ะคะ"

"เดย์ครับ" สักพัก ตะลึง "เฮ้ยยยยย" อ้าปากหวอคู่อ่ะ ยิ่งกว่าควาย สาาาาาาาาาาาาาาธุ   ไม่เชื่ออีก 

"ปลอมตัวมาเป็นหยินเหรอ"

"แล้วคุณล่ะ ปลอมตัวมาเป็นเดย์เหรอ" สักพัก แลกกันดูบัตรประชาชนเลย จุกไปทั้งคู่ "ไม่จริ๊งงงงงงงงง" ลั่นทั้งโรงเรียน เฮ้ยยย คนเขาหันมามองกันแล้ว ไอ้บ้า

           ผมกับจุลต้องไอ้บ้าทั้ง 2 ที่น้ำตาตลออยู่ทำความเข้าใจอยู่นานกว่าจะรู้จักว่า ตรงหน้ามัน คือเพื่อนมัน ไม่ใช่ใครมาปลอมตัว

"อ้าว หยินเหรอวะ กรูก็นึกว่าคนอื่น" ไอ้เดย์ตบบ่าหยิน

"ก็เออสิวะ กรูหยิน แล้วเมิงล่ะ เดย์เหรอ" หยินตบบ่ากลับ

"ก็ใช่น่ะสิวะ" ทั้งคู่หัวเราะกัน ไอ้เดย์ถึงกับเอ่ยปากชม "เมิงสวยกว่าตอนม.ปลายเยอะเลย"

"เมิงก็ด้วย หล่อกว่าตอนม.ปลายอีกแน่ะ" และทั้งคู่ชวนคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้กันต่อ ตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันนาน

           เมื่อมากันครบแล้ว ทุกคนก็ไปกันที่โต๊ะจีนรุ่น 48 กินกัน ร้องเพลงกัน แต่เมาต้องนอกรอบครับ นี่มันงานเลี้ยงรุ่น แต่พวกเรากินกันน้อยมาก เพราะอยากเผื่อเรื่องเมาเอาไว้ด้วย ร้องกันทั้งที อัสนีวสันต์ ไมโคร นูโวมาก่อนใครเลยครับ

"น้ำตาก็ดีเหมือนกัน ให้มันมาคอยล้างใจ เหนื่อยแค่ทางกายก็เหงื่อมันล้าง" พวกผมเมามันส์มากๆๆๆๆๆ สนุกครับ สนุก

"ภีม ไม่ร้องเหรอวะ" ไอ้ติ๊กยื่นไมค์มาให้ผม ผมเลยร้อง

"ได้อย่า่งก็ต้องเสียอย่าง เลือกเดินบนทางสักทางได้ม้ายยยยยย" ผมเมามันส์มาก

"ไอ้ภีม ไอ้ภีม" ใครเขย่าตัวผม ผมไม่สนใจ ร้องต่อไป

"เฮ้ย ไอ้ภีม คนละเพลง" อะ อ้าววว ผมเลยขอโทษเพื่อน แต่ยังไม่ทันได้ร้องถูกเพลง 

"อ้าว ว่าไง ทนายความนักสืบ ธีรนัยน์ ธีรว่องชาญกุล" ผมถึงกับชะงัก เมื่อศัตรูคนเก่าที่ยังไม่ละความแค้นที่มีต่อผม 

โปรดติตามตอนต่อไป นะน้องนะ - -