คดีจำเป็น ตอน คดีเก่า ศิษย์เก่า

"อ่ะแฮ่มม อ้าอรุณแอร่มระเรื่อรุจี ประดุจมโนภิรมย์ระตี ณ แรกรัก แสงอะรุณวิโรจน์นะภาประจักษ์ แฉล้มเฉลาและโสภินัก นะฉันใด" สักพัก ไอ้คนร้องท่อนนี้โดนไอ้ป้อมตบกบาลดังแป๊ะ "อู๊ยยยย" 

"เมิงบ้าแล้ว อิืเหนานะเว้ย ไม่ใช่มัทนพาธา" มันหันกลับมาด่าไอ้ป้อม

"ไอ้ป้อมครับ ใจคอเมิงนะ ช่วยกรุณาเถอะครับ" 

"อะไร" 

"ไปไกลๆ ตรีน" แถมชูตรีนใส่ไอ้ป้อมอีก 

"ไอ้เดย์ เดี๋ยวเถอะเมิง" ไอ้เดย์หัวเราะก๊ากกก

          อ่าาาา ยินดีต้อนรับสู่ โรงเรียนสมิทธิ์สันต์ ปี 2536 ครับ ผมคือ นักเรียนรุ่นที่ 48 ครับ เลขประจำตัวผม 13569 ครับ ยังจำได้อีกนะ กรู แน่นอน นายธีรนัยน์คนนี้ จะเล่าความเป็นไปของทุกอย่างให้ฟัง 

          ผมกับไอ้โต๊ะ เป็นเพื่อนซี้กันตอนประถม แล้วพอเข้าโรงเรียนสมิทธิ์สันต์ เจอไอ้เดย์กับหยินเมื่อตอนเรียนปรับพื้นฐาน เป็นแก๊งค์ 4 คน ก็แต่งเลียนแบบ the beatles ในโรงเรียน ฮาฉุดๆๆๆๆๆๆ ผมเป็นริงโก้ สตาร์ ไอ้เดย์เป็นพอล แม็คคาร์ดนีย์ ส่วนไอ้โต๊ะ เป็นจอห์น เลนนอน หยินเหรอครับ จอร์จ แฮริสัน ตอนนั้น เข้าห้องปกครองไม่บ่อย แต่โดนเรื่องมาสายกะโดดเรียนเป็นประจำ พอขึ้นม.4 ผมก็มารู้จักไอ้เก้า ไอ้้ติ๊ก ไอ้จุลลี่ ไอ้บูม แฝดนรก ไอ้ปุ๊บ ไอ้ปั๊บ ยัยทิพย์ ยัยแอน ยัยพร่างฟ้า ยัยจูน และไอ้ติ๊กนี่เอง ที่ทำให้ผมรู้จักไอ้้ป้อม เดือนโรงเรียนชื่อดัง ที่ถ่ายแบบลงนิตยสารวัยรุ่น ไม่ค่อยดังเท่าไหร่ มันไม่เคยไปถ่ายแบบเธอกับฉัน เดอะ บอยเลย ตราบจนทุกวันนี้ และการเป็นเพื่อนกับไอ้พวกนี้ พวกผมเข้าห้องปกครองกันเป็นว่าเล่น โดนครูตีนับไม่ถ้วน สอบตกยกแก๊งค์

         ผมหยิบรูปถ่ายสมัยปี 36 ขึ้นมาดู (ขอยุคปัจจุบันก่อนนะ) รูปถ่ายของผม มีหมูยักษ์(บูม) ตุ๊ดซี่ชาติชั่ว(ป้อม) โยโย่ลิงวิปริต(โต๊ะ) กัตจังแก้มยุ้ย(เดย์ เดลี่) แฝดสยอง (ปุ๊บ+ปั๊บ) ฝรั่งบ้านนอก (จุลลี่) ผม คริสตินาภาคกระเทย (หยิน) ไอ้แหบแสบสะบัด (ติ๊ก) เจ้าชู้ตัวพ่อ (เก้า) และสาวๆ พร่างฟ้า แอน ทิพย์ จูน น่ารักกันทั้งนั้นเลย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมแทบทิ้งรูปลงไปกับพื้น แต่ผมทิ้งเอาไว้ที่เตียง ไปรับโทรศัพท์ 

"ครับ ผม ทนายธีรนัยน์ครับ"

"ไอ้ภีม" เฮ้ย ตกใจ ไอ้แหบนี่ใคร อ้อ ไอ้ติ๊ก

"เออ ไอ้เลเวล 80 กรูตกใจหมด มีไร" ไอ้ติ๊กมันสาธยายความคิดถึงของมันครับ

"เฮ้ย ไม่มีอะไร กรูแค่โทรมาเฉยๆ อยากรู้แค่ว่า เมิงเป็นไงบ้าง"

"แค่เนี้ยะ" ผมถามขำๆ

"ก็ไม่รู้นี่หว่า ได้เบอร์เมิงจากอ.ภิญโญ กรูก็เลยรีบโทรมา" 

"ไอ้ห่านเป็ด" ผมด่ามัน "ทำไมกรูถามอ.ภิญโญเรื่องเบอร์เมิง แกงุบงิบว่ะ เมิงมีดีไรวะ" ไอ้ติ๊กถึงกับขำกลิ้ง 

"ก็มีดีเป็นคุณครูไง" เดี๋ยวเถอะนะ ไอ้แหบ เจอเมิงเมื่อไหร่ จะยอดหน้าให้ ถุ๊ยยย คุณครู 

"สอนห่านเป็ดไรเมิง" 

"กรูไม่ได้สอนห่านเป็ด ไอ้บ้า เมาป่ะเนี่ย แดรกทั้งวัน"

"ก็บอกมาดิ ว่าสอนอะไร"

"ภาษาอังกฤษ" ถุ๊ยยย ภาษาอังกฤษ ผมได้ยินแล้ว อยากจะอ้วกใส่หน้ามันเหลือเกิน โอ๊ยยย เพื่อนกรู มันกู่ไม่กลับซะแล้วว

"นึกยังไงมาสอนภาษาอังกฤษ ได้ข่าวว่าตกไม่ใช่เหรอ"

"โธ่ ภีม ของบางอย่างมันเปลี่ยนกันได้ ตอนที่กรูจะเรียนครุ กรูคิดมาตั้งหลายเืดือน จึงกล้าที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้พูดภาษาอังกฤษให้เป็น จึงพยายามเอนท์ติดให้ได้ ในที่สุด กรูก็ติดที่ลาดกระบัง"

"อ๋อ ที่เมิงไปตายแถวๆลาดกระบัง ใช่มั้ย"

"เชี่ย" 5555555+++ สะใจว่ะ "ถ้าไปตาย กรูคงมาคุยกับเมิงได้หรอก เฮ้ย อย่าพูด กรูขนลุก" ไอ้ติ๊กมันเป็นคนที่แปลกมาก มันชอบเล่าเรื่องผีให้พวกผมฟัง ทั้งๆที่มันก็กลัวผีจัด  ตอนนี้ก็ยิ่งกว่าครับ มันก็ถามผม "เออ แล้วเมิงล่ะ นึกยังไงอยากติดเกษตรวะ"

"กรูแค่อยากติดนิติเว้ย ไอ้ครุศาสตร์"

"จ้าาา ไอ้นิติศาตร์" และผมเล่าต่อ

"เมิงก็น่าจะรู้จักกรูนะ ว่ากรูชอบอ่านเชอร์ล็อกกะโคนันมากกกก ซื้อให้กรูบ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ งานสัปดาห์หนังสืออ่ะ"

"เออๆ เมิงก็เลยติดนิติเกษตร"

"ก็ใช่น่ะสิ" ผมก็ถามต่อ "เฮ้ย ตอนนี้อยู่ที่ไหน"

"เชียงใหม่ ไมเหรอ" ผมตกใจ

"ทำไรที่เชียงใหม่วะ"

"ไอ้หร่าราก สอนหนังสือสิวะ เด็กๆเพียบเลยเนี่ย ตรวจการบ้านจนตาลาย แกรมม่ง แกรมม่า เฮอะ"

"เออๆ ตอนนี้กรูเป็นทนายและนักสืบ"

"อืม" และผมก็ได้ยินเสียงออดจากโรงเรียนมัน "เออ แค่นี้ก่อนแล้วกัน กรูจะเข้าคอร์สแล้ว English Dynamic"

"เออๆ หวัดดี"

"เออ" และผมกับมันก็วางสายไป ชีวิตไอ้ติ๊กนี่ ต่างจากตอนม.ปลายมากเลย มันดื้อมันซนมาก ตอนนี้ มันกลายเป็นคุณครูใจดีไปแล้ว หน้ามือเป็นหลังมือ ขอให้โชคดีนะ ไอ้ครูติ๊กกี้

โปรดติดตามตอนต่อไป นะน้องนะ - -